แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าสาดส่องลอดหน้าต่างไม้เข้าสู่ตัวบ้านไม้เก่าหลังเดิมของลุงเหมือง เสียงไก่ขันกับเสียงจักจั่นเรไรขับขานประสานกันเป็นเพลงพื้นบ้านธรรมชาติ ลุงเหมืองนั่งอยู่หน้าบ้าน มองออกไปยังไร่เล็ก ๆ ของตัวเองที่อยู่ติดกับนาข้าวเก่า ซึ่งเคยถูกปล่อยร้างมานานหลายฤดูกาล
แปลงนาที่ว่าเป็นของลุงชัย เพื่อนบ้านที่สูงวัยใกล้เคียงกัน หลังจากคิดไตร่ตรองมาหลายวัน ลุงเหมืองจึงตัดสินใจเดินไปหาลุงชัยถึงบ้านในช่วงสายของวันนั้น
“ชัยเอ้ย ชัย อยู่บ้านไหม” ลุงเหมืองเอ่ยเรียก
“โอ้ มา ๆ เหมือง มานั่งก่อน มาหาแต่เช้าเลย มีเรื่องอะไรล่ะ” ลุงชัยตะโกนตอบจากหลังบ้านก่อนจะเดินออกมา
“มีเรื่องอยากปรึกษาอยู่เรื่องหนึ่ง”
ลุงเหมืองนั่งลงก่อนจะเอ่ยต่อ “เห็นแปลงนาของเอ็งไม่ได้ปลูกอะไรแล้ว เอ็งยังคิดจะใช้มันอีกไหม”
“ไม่แล้ว ปล่อยมานานละ ฉันเองก็เริ่มแก่แล้ว จะให้ไถนาก็ไม่ไหว เอ็งมีอะไรเหรอเหมือง”
“ฉันอยากขอเช่าต่อ จะปลูกมะเขือเทศเพิ่มหน่อย เดี๋ยวนี้ออเดอร์มันเยอะขึ้นทุกวัน อยากขยายพื้นที่ให้พอ”
ลุงชัยยิ้มกว้าง “เอาไปเลย ไม่ต้องเช่าก็ได้ แบ่งไว้ทำมาหากินกัน”
“ไม่ได้หรอกชัย ฉันอยากทำให้มันถูกต้อง มันเป็นพื้นที่ของเอ็ง จ
