ค่ำคืนหลังการประลองยุทธ์ วังหลวงอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองชัยชนะของแม่ทัพใหญ่กู้เหยียนหลง เสียงดนตรีและการร่ำสุรายังคงดังกังวาน ทว่าในเรือนพักของหมอหลวง บรรยากาศกลับสงบนิ่งและแฝงไว้ด้วยความใคร่ครวญ
“ชัยชนะในวันนี้อาจเป็นเพียงสุราพิษเคลือบน้ำตาล” ตู้เยี่ยนอวี่เอ่ยขึ้นขณะที่นางกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กู้เหยียนหลงอย่างแผ่วเบา แม้เขาจะมิได้รับบาดเจ็บรุนแรง แต่การใช้พลังปราณอย่างหนักก็ทำให้ร่างกายต้องการการฟื้นฟู “การทำให้พยัคฆ์ร้ายเสียหน้าต่อหน้าธารกำนัล ย่อมมีแต่จะทำให้มันยิ่งเคียดแค้นและอันตรายมากขึ้น”
กู้เหยียนหลงมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน
“ข้ารู้ แต่เรามิมีทางเลือกอื่น นี่คือการประกาศให้ศัตรูทั้งที่เปิดเผยและซ่อนเร้นได้รู้ว่า แผ่นดินต้าเฉินมิใช่ลูกพลับนิ่มที่ผู้ใดจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด”
ทั้งสองต่างรู้ดีว่า หมากกระดานนี้ยังอีกยาวไกล ชัยชนะในวันนี้เป็นเพียงการกินหมากตัวเล็ก ๆ ของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
วันรุ่งขึ้น เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น องค์ชายจ้าวเฟิงได้ทูลขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทอีกครั้ง ท่าทีของเขาแตกต่างจากเมื่อว
