สามวันผ่านไป…
พลอยใสดูแลเรียวตะอยู่ที่ห้องวีไอพีคนไข้ และนั่งเฝ้าเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเรียวตะนั้นจะฟื้นขึ้นมาเลย
‘ไหนอาหมอของออสตินบอกว่าไม่เป็นอะไรมากยังไงล่ะ’
เมื่อเธอนึกได้น้ำใสๆ ก็ค่อยๆ ไหลออกจากตาของเธออีกครั้ง ตลอดสามวันมานี้เธอเอาแต่ร้องไห้ และนั่งอยู่เป็นเพื่อนเรียวตะแทบจะตลอดเวลา
ครอบครัวของเธอและเรียวตะก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนช่วงกลางวัน และพอตกเย็นพวกท่านก็กลับไปพักผ่อนและไปมาอย่างนี้ตลอดสามวัน รวมถึงเอเดนและออสติน เพื่อนสนิทของเรียวตะด้วย
“เรียวตะ เมื่อไหร่นายจะฟื้นขึ้นมาสักที นี่มันหลายวันแล้วนะ” เธอพูดกับชายหนุ่มที่นอนไม่รู้สึกตัวและจับมือของเขายกขึ้นมาแนบลงแก้มนุ่มๆ ของเธอ
เธอมองเขาด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาที่ตอนนี้มองหน้าเขาด้วยตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา
“ทำไมนายไม่ระวังตัวเองเลยนะ”
“…”
“นายทิ้งฉันไว้ที่เกาะคนเดียวได้ยังไงโดยไม่บอกลาฉันสักคำ รู้ไหมฉันรอนายตั้งหลายวัน เพื่อรอนายกลับมาจากญี่ปุ่น ตลอดเวลาที่นายไปที่นั้นนายไม่เคยโทรหาฉันเลย และไม่ยอมส่งข้อความหาฉันสักประโยคเลย ฉันน้อยใจนายมากนะ ฮึก!!”
“…”
“รู้ไหมว่าพอได้ยินว่านายโดนลอบทำร้าย หัวใจของฉันก็รู้สึกหน่วงขึ
