“คะ ใคร สามีของฉัน??” เธอพูดเสียงเบาๆ ให้ตัวเองให้ยินเพียงคนเดียว แต่หูชายหนุ่มนั้นกลับได้ยินชัดทุกถ้อยคำที่เธอพึมพำออกมา
“อยากให้รื้อฟื้นความทรงจำอีกไหม ยัยปลาทอง” เขาพูดพร้อมกระตุกยิ้มขึ้นมา เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนั้นเธอก็ทำตาโตขึ้นมาทันที
“มะ ไม่ต้อง”
“ทำไมล่ะ”
“ฉะ ฉัน จำได้แล้ว”
“หึ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็แค่ลูกแมวตัวน้อยๆ” เขาพูดออกมาอย่างชอบใจ
ต่างจากหญิงสาวที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปเสียแล้ว
เซย์จิได้ยินทั้งสองคนคุยกันก็ยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน และถ้าหากว่าเขาได้ยินทั้งสองคนพูดมากกว่านี้คงจะเป็นการณ์ไม่ดีแน่ ปล่อยให้ทั้งสองนั้นเคลียร์ความสัมพันธ์กันเพียงลำพังจะดีกว่า คิดได้ดังนั้นเขาจึงโค้งคำนับและเดินออกไปจากห้อง
หลังจากที่หญิงสาวมัวแต่เขินอายที่ชายหนุ่มพูดจาห่ามๆ ต่อหน้าบอดี้การ์ด เธอก็เงียบลงและก้มหน้าก้มตามองแฟ้มเอกสารที่ชายหนุ่มนั้นให้เธอทำแก่เบื่อ เรียวตะเห็นดังนั้นจึงปิดแฟ้มเอกสารลง และลุกขึ้นยืนทันที
“นายจะไปไหนเหรอ??” หญิงสาวเงยหน้าถามเขาทันที ที่เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ฉันจะไปรับมาร์คอฟที่ด้านล่าง”
“ฉันไปด้วยสิ!!” เธอลุกขึ้นยืนทันที และยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“ไม่ต้อง เธออยู
