กึก…
หลังจากที่ชายหนุ่มพูดคำนั้นออกมา ทำให้เธอต้องหยุดชะงักอย่างทันที และกำมือทั้งสองข้างอย่างแน่นเพื่อระบายความโกรธออกมา ดวงตาของเธอนั้นก็เริ่มแดงกล่ำและมีน้ำใสๆ คลอออกจากดวงตาสวยๆ ของเธอ
เธอจำเป็นต้องหันหลังกลับไปเพื่อที่เผชิญหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง
ใบหน้าของเขานั้นเรียบเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา เขามันช่างเย็นชาและใจร้ายยิ่งนัก
เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอหันหลังกลับมาก็ผายฝามือหนาของตนเองไปอีกฝั่งของมุมห้อง นั้นก็คือโต๊ะทำงานของเธอ
เมื่อเธอเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานที่ชายหนุ่มจัดเตรียมไว้ให้อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ถ้าเธอตามใจชีวิตของเธอจะร่ำรวย อยากได้อะไรฉันก็จะทำให้เธอ”
“...”
“แต่ถ้าเธอดื้อ…คงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เรียวตะพูดออกมาด้วยเสียงเรียบเย็น
“เข้าใจแล้วค่ะ” เธอต้องตอบรับคำของชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ดีมาก คุณหนูพลอยใส เธอต้องเป็นเด็กดีของฉัน” เรียวตะเดินเข้าไปหาเธออีกครั้งและลูบที่ศีรษะของเธอเบาๆ จากนั้นก็จุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนและใช้มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเบามือ
“ไม่ต้องร้อง ฉันไม่ใจร้ายกับเมียของฉันขนาดนั้นหรอก หึหึ”
เขาพูดและจ้องมองเข้าไปในดวงตา
