พลอยใสได้ยินดังนั้นเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก ‘นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่??’ วันนี้เธอตั้งใจจะมาบอกพ่อกับแม่เพื่อขอย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ของเรียวตะ แต่ทว่าเขานั้นกลับพาพ่อและแม่ของเขามาสู่ขอเธอถึงที่บ้าน
‘เขามันบ้าไปแล้ว’ เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่ก็ยังต้องรักษากิริยามรรยาทเอาไว้ เพราะยังไงผู้ใหญ่ของฝั่งเรียวตะก็เอ็นดูเธอเหมือนกับลูกคนหนึ่ง
“วันนี้เรียวตะมาหาพ่อกับแม่ตั้งแต่เช้า เพื่อที่พาผู้ใหญ่ฝั่งของเรียวตะ มาสู่ขอหนูพลอยไงลูก” คุณดนัย พ่อของหญิงสาวพูดออกมาอย่างพอใจ เพราะเขาก็เห็นเด็กทั้งสองคนอยู่ดูแล และเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก การแต่งงานอยู่ด้วยกันกับผู้ชายที่พ่อเห็นมาตั้งแต่เด็ก คงทำให้เขานั้นสบายใจกว่าลูกสาวของตนจะไปแต่งงานกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้เรื่องภูมิหลังหรือนิสัยต่างๆ
“เราจัดงานแต่งกันเลยดีไหม ไม่ต้องหมั้นหมายกัน อยากให้ทั้งสองคนเป็นฝั่งเป็นฝากันมานานแล้ว” พ่อของเรียวตะพูดสมทบขึ้น
“อาทิตย์หน้าเลยเป็นไง แม่จะได้สั่งคนจัดเตรียมงาน” แม่ของเรียวตะพูดขึ้นมา
“ถ้าลูกๆ ทั้งสองของเราไม่ขัด เราก็จัดการงานกันเลยดีไหม” แม่ของหญิงสาวพูดสมทบมาเพิ่มอีกครั้ง
“ไม่ได้!!!” จู่ๆ หญิงสาวก็ตะโกนขึ้นมา
