“เมื่อวานก็เดินกลับแบบนี้เหรอ” ตอนกลางคืนทางมันดูเปลี่ยวจนแดเนียลต้องเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เดินนำหน้าเขาไปอย่างดี๊ด๊า
คาริสาเอาแต่มองสร้อยข้อมือที่เธอได้มันมาจากแพรไหม โดยไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาเอ่ยถาม
“เคส! ได้ยินที่ถามไหม”
“อะไรของนาย ทำไมต้องดุด้วย” คาริสาหยุดชะงักแล้วหันมาตอบโต้คนที่เดินตามหลังเธอ พลางทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนแดเนียลพ่นคำเสียงดุ
“ถามดี ๆ ทำไมไม่ตอบตั้งแต่ทีแรก”
“ทางกลับคอนโดแค่เนี่ยเดินไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว ขี้เกียจเดินจนต้องดุใส่ฉันเลยเหรอ”
“เธอตอบไม่ตรงคำถาม”
“ใช่ ฉันเดินกลับแบบนี้ทุกวันตั้งแต่อยู่ที่นี่”
“เฮ้อ~ เคส!” แดเนียลถอนหายใจให้กับคำตอบของหญิงสาว ก่อนจะเรียกชื่อเธอเสียงดังเมื่อมองเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ
ปัง! ปัง! ปัง!
“อร้ายยยยย!”
คาริสากรีดร้องลั่นด้วยความตกใจหลังจากโดนแดเนียลดึงชากแขนจนล้มตัวกลิ้งถลาไปตามพื้นระนาบทั้งคู่ ก่อนเสียงปืนจะดังขึ้นมาหลายนัดติดกัน มือหนาประคองศีรษะทุยเล็กไม่ให้กระแทกกับพื้นแข็ง
เอี๊ยดดดดด!
รถยนต์คันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็วเบรกจอดกะทันหัน ลูกน้อ
