Novel-novel oleh สกายควีน

“เมื่อวานก็เดินกลับแบบนี้เหรอ” ตอนกลางคืนทางมันดูเปลี่ยวจนแดเนียลต้องเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เดินนำหน้าเขาไปอย่างดี๊ด๊าคาริสาเอาแต่มองสร้อยข้อมือที่เธอได้มันมาจากแพรไหม โดยไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาเอ่ยถาม“เคส! ได้ยินที่ถามไหม”“อะไรของนาย ทำไมต้องดุด้วย” คาริสาหยุดชะงักแล้วหันมาตอบโต้คนที่เดินตามหลังเธอ พลางทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนแดเนียลพ่นคำเสียงดุ“ถามดี ๆ ทำไมไม่ตอบตั้งแต่ทีแรก”“ทางกลับคอนโดแค่เนี่ยเดินไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว ขี้เกียจเดินจนต้องดุใส่ฉันเลยเหรอ”“เธอตอบไม่ตรงคำถาม”“ใช่ ฉันเดินกลับแบบนี้ทุกวันตั้งแต่อยู่ที่นี่”“เฮ้อ~ เคส!” แดเนียลถอนหายใจให้กับคำตอบของหญิงสาว ก่อนจะเรียกชื่อเธอเสียงดังเมื่อมองเห็นบางอย่างที่ผิดปกติปัง! ปัง! ปัง!“อร้ายยยยย!”คาริสากรีดร้องลั่นด้วยความตกใจหลังจากโดนแดเนียลดึงชากแขนจนล้มตัวกลิ้งถลาไปตามพื้นระนาบทั้งคู่ ก่อนเสียงปืนจะดังขึ้นมาหลายนัดติดกัน มือหนาประคองศีรษะทุยเล็กไม่ให้กระแทกกับพื้นแข็งเอี๊ยดดดดด!รถยนต์คันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็วเบรกจอดกะทันหัน ลูกน้อ

“มันคือไอ้เหี้ยตัวไหน!” หลังจากที่ต่อสายเคคิวติด แดเนียลก็เค้นถามความกระจ่างจากข้อความที่เพื่อนสนิทส่งมาตั้งแต่เมื่อวานทันที(พวกที่เรามีเรื่องด้วยก่อนจะมาไทย มีพวกมันบางส่วนอยู่กันที่นั่น)“ไม่เห็นกล้าเสนอหน้าโผล่มาเป็นตัว ทำได้แค่ลอบกัด พวกเห็บหมัดน่ารำคาญ!”(เกิดอะไรขึ้นวะ!) ปลายสายก็รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นได้ทันที แม้แดเนียลจะใช้ความเงียบเป็นคำตอบ (ไม่ต้องไปต่อกรกับพวกมันนะ พาน้องกูกลับบ้านได้แล้ว)“เดี๋ยวกูเช็กร่างกายเมียกูก่อน ถ้ากูเห็นแม้แต่รอยข่วนพวกมันที่นี่ได้สูญพันธุ์แน่”(จะทำอะไรพวกมันก็ทำ แต่น้องกูต้องปลอดภัย แล้วข้อความที่ส่งไปทำไมเพิ่งมาอ่าน จนเกิดเรื่องแล้วเพิ่งติดต่อกลับมา)“น้องมึงยึดโทรศัพท์กูไปตั้งแต่เมื่อวาน แล้วยังปิดเครื่องอีก”(เฮ้อ~ ดีนะที่กูส่งข้อความสั่งน้องคนอื่นให้ตามดูแลมึงอยู่ห่าง ๆ แล้วน้องกูทำอะไรอยู่)“สั่งให้ไปอาบน้ำ”“ใจเย็น ๆ นะเว้ย อย่าโมโหจนพาลไปลงที่น้องกูล่ะ”คาริสาที่สวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาหวังจะชวนชายหนุ่มให้ไปอาบน้ำด้วยกัน จึงทันได้ยินบทสนทนาที่เขาคุยกับพี่ชายของเธอ

“ของกินที่นี่อร่อยทุกอย่าง” คาริสาพูดหลังจากที่ตักข้าวกินไปได้หลายคำ“เคส ค่อย ๆ ก็ได้ แล้วเวลาเคี้ยวข้าวอยู่อย่าพูด” หญิงสาวไม่ได้สนใจคนข้าง ๆ ที่เอาแต่บ่น เธอพาแดเนียลมานั่งที่เดียวกับเมื่อวาน ซึ่งเป็นโซนวีไอพีที่ติดอยู่ตรงมุมร้านเหมาะสำหรับนั่งกินเป็นครอบครัวให้ความรู้สึกราวกับนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้าน“ของกินก็อร่อย ที่นั่งกินก็สบาย ฉันสามารถอยู่ที่นี่ได้ทั้งวันเหมือนเมื่อวาน” ประโยคพูดของเธอเมื่อครู่ทำให้แดเนียลฉุกคิดอะไรบางอย่าง และรับรู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือต้นเหตุที่ทำให้เขาโดนขังลืมเมื่อวาน สีหน้าและท่าทางของเขาเปลี่ยนไปชัดเจนจนคาริสาก็สังเกตเห็น “ฉันพานายมากินข้าวนะ ไม่ได้พามาออกรบ”เมื่อเห็นท่าทางของเขาที่มองดูสถานที่นี่ราวกับเป็นศัตรูตัวฉกาจ ถ้ามันคือบุคคลคงได้วางมวยกันเรียบร้อย“ก็เพราะที่นี่ไม่ใช่เหรอที่ทำให้ฉันโดนขังลืม”แดเนียลพูดพร้อมแสดงท่าทางเง้างอดใส่คนที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งคาริสาก็ไม่ได้สนใจในท่าทางของเขาสักนิด นอกจากมองหาใครบางคนก่อนที่จะยิ้มแป้นออกมาอย่างยินดี“แม่คะ” เสียงเรียกของคาริสาทำให้คนที่ได้ยินหันหน้ามาต้อนรับเจ้าของเ

แกร๊ก!คาริสายอมปลดกุญแจมือให้เขา หลังจากที่กลับมาจากข้างนอก สภาพอิดโรยทำให้แดเนียลไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอทิ้งเขาไว้ในห้องนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นนับราว ๆ เกือบสิบชั่วโมงได้“ซื้อข้าวมาให้กิน” คาริสาเลื่อนกล่องข้าวมาวางตรงหน้าของแดเนียล หลังจากที่ชายหนุ่มกระดกน้ำกินอย่างกระหาย“อ๊ะ” แดเนียลอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองอย่างเอาใจ ซึ่งคาริสาเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่รู้สึกผิดเพราะหลังจากที่ส่งพี่ชายขึ้นเครื่องเรียบร้อย เธอได้แวะไปยังสถานที่หนึ่ง และอยู่ที่นั่นเพลินจนลืมว่าขังเขาไว้ในนี้“จะกินข้าวไหม” มือเรียวดึงกล่องข้าวออกจากมาถุงใส เธอได้มันมาจากที่ที่เธอไปนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน ซึ่งก็เป็นร้านอาหารที่อยู่ถัดจากคอนโดที่พักไม่ไกลนัก“ไม่กิน!” แดเนียลพูดพลางทำหน้าเง้างอดใส่คนบนตักหวังจะให้เธอง้อ“เคส!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดัง เมื่อเห็นคาริสาตักข้าวเข้าปากตัวเอง แทนที่จะตักข้าวมาป้อนให้เขา“ไม่กินก็ไม่ต้องกินเดี๋ยวฉันกินเอง ของอร่อยแบบนี้ทิ้งไปก็เสียดาย” เธอตอบโต้กลับในขณะที่เคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้สนใจคนที่ทำหน้

ตุบ~แดเนียลไม่เปิดโอกาสให้คาริสาลุกหนี เขาจัดการขึ้นคร่อมบนตัวเธอทันที ริมฝีปากหยักได้รูปฉกจูบปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่ม รสจูบเร่าร้อนของเขาทำให้เธอแทบหยุดหายใจจ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!แดเนียลตักตวงความหวานจากโพรงปากจนพอใจก่อนจะลากลิ้นอุ่นชื้นโลมเลียพวงแก้มป่องอย่างเอาอกเอาใจ“เฮ้อ~” แดเนียลถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวของเธอให้ขึ้นมานอนบนอกแกร่ง เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างนอนนิ่งจนรับรู้ถึงความไม่พอใจ“เอาแต่ใจตัวเอง ฉันยังไม่ได้พูดว่าเกลียดซะหน่อย” คาริสาหยัดตัวขึ้นนั่ง แสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจอย่างปิดไม่มิด“ขอโทษครับ ไม่เกลียดจริง ๆ นะ” แดเนียลรีบลุกมากอดเธอไว้จากข้างหลัง เพราะก่อนที่เธอจะหนีมาไกลถึงที่นี่ คาริสาเคยพูดว่าเกลียดเขาหลายครั้งจนบางทีก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธออาจเกลียดเขาเข้าแล้วจริง ๆ“อยากให้ฉันเกลียดนักหรือไง”“ไม่! อยากให้เธอรักฉันเหมือนเดิม รักมากกว่าเดิมก็ได้ ฟอด” พูดจบแดเนียลก็จูบหนัก ๆ ตรงขมับของคนตัวเล็กพร้อมกอดกระชับเธอไว้แน่น “กลับบ้านกับฉันเถอะนะเคส”“ไม่กลับ! ให้ฉันกลับไปแต่งงานกับนายเหรอ?”“แล้วเธอไม่อยากแต่งงา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะประตูที่คุ้นหูดังขึ้นมาถึงสองครั้งทำให้คาริสางัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างขี้เกียจ ซึ่งเมื่อคืนหญิงสาวตกลงกับพี่ชายไว้ว่าวันนี้เธอจะไปส่งเขาขึ้นเครื่อง ชายหนุ่มมาหาเธอเร็วเกินเวลาที่ตกลงกัน เธอจึงต้องเดินสะเปะสะปะออกมาหวังจะเปิดประตูให้กับพี่ชาย“พี่...” ประโยคที่จะเอ่ยถูกกลืนลงคอทันทีที่เธอได้เห็นคนตรงหน้าซึ่งไม่ใช่พี่ชายของเธอพรึ่บ!“อ๊ะ!” เธอร้องออกมาเสียงหลงเมื่อโดนดึงตัวเข้าสู่อ้อมกอดอย่างโหยหา“เมื่อไหร่จะกลับบ้าน ฟอด!” ชายหนุ่มพูดก่อนจูบหนัก ๆ ลงบนกลางกระหม่อมน้อยของเธอ“ปล่อยนะ อื้อ ปล่อย!”มือเรียวผลักดันแดเนียลให้ห่างจากตัว แต่ก็ถูกเขาอุ้มกระเตงขึ้นอย่างง่ายดาย แม้จะพยายามดีดดิ้นในตอนแรก ชุดนอนเธอสวมใส่มันสั้นจนต้องยอมอยู่นิ่ง ๆ ตวัดมือเรียวโอบรัดลำคอหนาเอาไว้อัตโนมัติ เพราะรู้สึกอายลูกน้องสองคนของเขาที่ติดตามมาด้วย ซึ่งทั้งคู่ต่างกุมมือก้มหน้ามองกันอย่างเลิ่กลั่กฟอด! ฟอด! ฟอด! ฟอด!แดเนียลไม่ได้ฟังเสียงที่เธอห้ามปราม เอาแต่หอมหัวของคนตัวเล็กยกใหญ่“แดน! สั่งลูกน้องของนายให้ออกไปเลย

ณ คฤหาสน์​หลัง​ใหญ่​ของ​แดเนียล​“ดีแลนด์​อยู่ไหน?” ทันทีที่เข้ามาในตัวบ้านหลังใหญ่ ปกรณ์ก็เอ่ยถามหาเด็กสาวจากคนใช้คนหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านหน้า​“คุณหนูไปนั่งทำการบ้านอยู่ที่​บ้านสวนหลังเล็กค่ะ” ป้าพิมพ์เป็นคนตอบคำถามนั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอย่างรู้หน้าที่​ปกรณ์ถอนหายใจพรืดใหญ่พลางส่ายหน้าน้อย ๆ ​ วันนี้พ่อกับแม่ของดีแลนด์​ไม่อยู่บ้าน​ เขาเลยต้องมาดูแลยายเด็กเอาแต่ใจอย่างเธอ ผนวกกับเป็นการไถ่โทษที่เขาไม่ได้มางานวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของเธอ​เมื่อ​สองเดือนก่อน หลานสาวตัวแสบโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟจนพาลให้เขามีปัญหากับผู้เป็นแม่​ เรติการักและตามใจหลานสาวตัวน้อยเป็นที่สุด​ ชายหนุ่มจึงต้องมาง้อเธอในวันนี้ตามคำสั่งของเรติกาปกรณ์ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดการเดินไปยังบ้านสวนหลังเล็ก​ ชายหนุ่มก็เคยมาวิ่งเล่นที่นี่กับคามินเมื่อยังเป็นเด็กอยู่บ่อย ๆณ

ชีวิตหลังแต่งงาน​ เรื่อง​ราวและสีสันของครอบครัว​ซึ่งมีแต่ความวุ่นวาย​ โดยมีปีแสงเป็นพ่อ และ​เรติกาเป็นแม่​​มีลูกด้วยกันสองคนเป็นลูกชายทั้งคู่​ปกรณ์​คือพี่ชายคน​โต​ และปรินทร์​คือน้องชายคนเล็ก​ อายุ​ห่างกันสามปีปีแสง​ สูติแพทย์​หนุ่ม​ที่มีเมียซึ่งทำตัวเหมือน​ลูกสาวคนโตของบ้าน แทนที่จะช่วยกันดูแล​อบรม​สั่งสอนลูกชายทั้งสอง​ ตัวเขาดันต้องอบรมสั่งสอน​เมียตัวแสบก่อน​ เพราะหาเรื่อง​ให้ปวดหัวอยู่ทุกวัน“เอาอีกแล้ว​เมียกู” ปีแสง​พูดขึ้น เมื่อได้เห็นคลิปเคลื่อนไหว​ผ่านโทรศัพท์มือถือ​ที่​คนของเขา​เพิ่งส่งมาให้เมื่อก่อนเที่ยง​ของวันนี้​ ชายหนุ่ม​ระบายความรู้สึก​เอือมระอา​ให้เพื่อนทั้งสองอย่างหมอเวชและหมอนนท์​ฟังในช่วงพักเที่ยง“สร้างเรื่อง​สร้างราวคนเดียว​ยังไม่พอ ยังจะพาลูกกูไปมีเรื่อง​ด้วย​อีก​ แล้วทีนี้ยังไง เมียกูเป็นหัวโจก​”เรติกา​ หัวหน้าองค์กร​รห

สามปีต่อมา...“ไม่!! ไม่นะเฮีย หนูไม่ตรวจ” เรติกาวิ่งลงมาจาก​ชั้นสองของบ้านโดยมีปีแสง​วิ่งตามเธอมาติด ๆ​ แม้ว่าทั้งคู่แต่งงานอยู่กินกันมาสามปีแล้วก็ไม่ได้​มีอะไรเปลี่ยนแปลง​นักหรอก​ นอกจากเมียที่ทำตัวเหมือนลูก แม่ที่ทำตัวเหมือนพี่สาวอย่างเรติกา​ปีแสงแทบกุมขมับทุกวัน ราวกับเขาคือคุณพ่อเลี้ยง​เดี่ยวที่ต้องเลี้ยงลูก​สองคน“มานี่! จะหนีไปไหน” ปีแสง​ตะโกนเรียกเมียตัวแสบที่วิ่งหนีเขาเร็วอย่างกะลิงลม​“ป้าช่วยฉันด้วย แฮก ๆ” เรติกาวิ่งมาหลบหลังป้าทิพย์​ เธอหายใจเข้า​ออก​อย่างเหนื่อย​หอบ“หลบไป!” ปีแสง​ที่วิ่งตามมาตะโกนบอกคนใช้ที่เดินเกะกะ​ขวางทาง​เขาอย่างรำคา​ญ​ ก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งพร้อมเอ่ยทวงเมียตัวแสบกับแม่บ้าน​คนสนิทอย่างป้าทิพย์​ “ส่งตัวเมียฉันมา”“ไม่...” เมื่อรู้ชะตากรรม​เรติกาจึงเปลี่ยน​ทิศทาง​ในการหาคนช่วย​ “กรณ์คับ ช่วยหม่ามี๊​ด้วย...หม่ามี๊​โดนปะป๊า​แกล้ง”“กรณ์คับ ส่งตัวหม่ามี๊​มาให้ปะป๊า​”ปกรณ์​ เด็กชายวัยสามขวบ​ซึ่งกำลัง​ตักข้าว​กินด้วยตัวเอง​ ได้มองเห็นเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น​ทั้งหมด​ เขามองผู้เป็นพ่อก

“คะ...คุณ​ลุง มะ...มาได้ไงคะ” เรติกาพูดอ้ำอึ้งก่อนจะลุกขึ้นไปสวมกอดภาคินด้วยความคิดถึง​“ทำอะไรผิดหรือเปล่า ถึงได้อ้อนลุงขนาดนี้”

ณ โรงพยาบาลเอกชน“หมอปีย์​คะ มีญาติมาขอพบค่ะ”“ใคร?”“ชื่อเรติกาค่ะ” แพทย์​หนุ่ม​ขมวดคิ้ว​สงสัย​ว่าเรติกาจะมาหาทำไม​ เวลานี้ก็เป็นช่วงพักเที่ยงพอดี​ คงไม่ได้​เอาข้าวมาให้หรอกนะไม่อย่างนั้น​ล่ะท้องเสียแน่“ให้เข้ามาได้” เรติกาเข้ามานั่งภายในห้องตรวจเมื่อได้รับอนุญาต​ ปีแสง​เหลือบมองเธอเพียงนิดอย่างรู้สึก​ประหลาดใจ​ แต่ก็แอบโล่งอกที่ไม่มีกล่องอาหารติดมือของเธอมาด้วย“หนูมีอะไรหรือเปล่า”พรึ่บ!ปลายมีดพกขนาดเล็กพุ่ง​มาที่เขาอย่างเร็ว​และแรง แต่โชคดี​ที่​เขาไหวตัวทัน“หนูทำอะไรเนี่ย!”“หนูจะฆ่าเฮียให้ตาย หนูจะไปมีผัวใหม่”“หนูเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” เรติกายังคงแสดงสีหน้า​เง้างอดใส่แพทย์​หนุ่ม​อย่างไม่ปิดบัง​ ปีแสง​เอื้อม​มือไป​ดึง​คนตัวเล็กให้มานั่งบนตักพร้อมดึงของมีคมในมือของเธอ​ออก“เฮียทิ้งให้หนูอยู่บ้านคนเดียว​” มือหนาดันศีรษะ​ทุยเล็กแนบอก​ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ​ในสิ่งที่​เธอพูดทุกวัน​เขามาทำงาน​ปกติ​ ส่วนเธออยู่บ้านเลี้ยงลูกกับป้าทิพย์​ก็ไม่เคยมีปัญหา​อะไร​ มาวั

“จะไปไหน” เรติกาเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มเสียงดัง​ เมื่อเห็นว่าเตชินแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก​“ยุ่งน่า โอ๊ย! อะไรวะ​” ชายหนุ่ม​อุทานอย่างตกใจ​เพราะถูกเรติกากระโดดขี่หลัง​อย่าง​ถือวิสาสะ​“มีเรื่อง​จะคุยด้วย”“ไม่อยากคุย โอ๊ยยย เรย์​” เตชินส่งเสียงโวยวาย​พร้อมสลัด​ศีรษะ​อย่างแรงเมื่อถูกเพื่อนรักดึงใบหูทั้งสอง​ข้าง​ให้กางออก“ต้องคุย ไม่งั้นไม่ปล่อย”“มีอะไรก็รีบ ๆ ว่ามา​ เวลาของฉัน​มีค่า”“ไปหาทำอะไร​สนุก ๆ​ ที่เราชอบทำกันไหม”“ไร้สาระ โอ๊ย! ยัยนี่ ชอบใช้ความรุนแรง​” เตชินบ่นอุบเมื่อถูก​มือเล็กดึงกระชาก​ศีรษะ​ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำกับเขา“จะไปกับฉันดี ๆ หรือจะให้ฉันลากคอแกไป”เตชินจิ๊ปากอย่างเอือมระอา จริง ๆ แล้วตัวเขาเองก็ห่างหายจากคำว่าสนุก​และตื่นเต้น​ไปนาน​หลังจากที่​เรติกาหายตัวไป​ การกลับมาของเธอทำให้อะไรหลาย ๆ อย่าง​เปลี่ยน​แปลง​ บางที​เขาก็ไม่อยากยอมรับมัน​“ไปก็ได้ แต่​แกต้องเป็นเบ๊​ฉัน ฉันสั่งให้แกทำอะไรก็ต้องทำ​ ตกลงไหม”“ตกลง ไปสนุกกัน”“ก่อนอื่น แกต้องลงจากหลังฉันก่อน”“ไม่ลง”

สองปีต่อมา...“วันนี้พ่อกับแม่เธอไม่อยู่บ้าน​ พวกเราก็เลยมาอยู่​เล่นเป็นเพื่อน”คามินเอ่ยพูด​ขณะที่​ปรินทร์ทำหน้าบูดบึ้ง​ เนื่องจาก​ถูกคนเป็นแม่บังคับ​ให้มาเป็นเพื่อนเล่นของเชอรีน​ แทนที่​เขาจะได้ไปเล่นยิงปืนที่ชอบกับพี่ชาย​ ต้องจำใจมาอยู่กับเชอรีน​เป็นเพื่อนคามินคามิน วงศ์วริศ หรือ คามิน​ ลูกชายคนโตของคาริสากับแดเนียล​ปรินทร์ เอกอัครกุล หรือ ปรินทร์​ ลูกชายคนเล็กของเรติกากับปีแสง“อ่ะนี่ขนมช่อม่วง​ ย่าทวดฉันเป็นคนทำเอง​ แม่เคสให้เอามาฝากเธอ”คามินยื่นขนมที่ถือติดมือมาด้วยให้กับเชอรีน​ ก่อนป้าเพ็ญ​จะมารับช่วงต่ออยากรู้งาน“มาค่ะ​ เดี๋ยวป้าเอาขนมไปจัดจานมาเสิร์ฟนะคะ”เชอรีนกอดอกพลางมองคามินกับปรินทร์สลับกันไปมา​ พูดกี่ครั้ง​ก็ไม่เคยจำเลย“ก่อนอื่นนะ​ พวกนายต้องเรียกฉันว่าพี่เชอ เพราะว่า​ฉันเกิดก่อนพวกนาย”“เกิดก่อนอะไรก็เกิดปีเดียว​กัน”ปรินทร์รีบโต้แย้ง​ ถ้าให้เขาเรียกเธอว่าพี่เชอคงจะกระดากปากที่สุด“แต่ฉันเกิดก่อนพวกนายตั้งหลายเดือนเลยนะ​ โดยเฉพาะนายปรินทร์​ ฉันเกิดก่อนนายตั้งสามเดือนกว่า​ ร

หกปีต่อมา...“ยินดี​กับบัณฑิต​คนใหม่ด้วยนะครับ”เตชินกล่าวพร้อมยื่นดอกไม้ช่อใหญ่​ให้กับภรรยาคนเก่ง​ ที่บัดนี้​เป็นบัญฑิตจบใหม่​ป้ายแดงไปเรียบร้อย​แล้วหลังจากที่คลอดเชอรีนได้ปีกว่า ๆ​ มะปรางก็ตัดสินใจ​เรียนต่อในระดับอุดมศึกษา​ คณะครุศาสตร์​ สาขาคณิตศาสตร์ โดยมีเตชินให้การสนับสนุนเต็มที่​เรื่องลูกเธอก็​ไม่เป็นกังวล​หรือเป็นห่วง​มากนัก เพราะ​มีคุณย่ากับคุณยายของน้องเชอรีนอย่างแม่นารินกับแม่มะลิ​คอยประคบประหงม​ดูแล​อย่างใกล้ชิด​มะปรางตั้งใจเรียน​ ตั้งใจสอบ​ ตั้งใจทำเกรด​ จนได้เกียรตินิยม​อันอับหนึ่งคณะครุศาสตร์​ ต่อจากนี้ไป​ เธอก็จะนำความรู้ที่เรียนมา ไปสอนเด็ก ๆ​ ในโรงเรียน​ นอกจากหลักสูตรในรายวิชาคณิตศาสตร์แล้ว​ ประสบการณ์​ชีวิตของเธอก็นับเป็นอีกหลักสูตร​หนึ่งที่สามารถสอดแทรก​เข้าไปในการเรียนการสอนได้​ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่จะเรียนรู้​​“คุณแม่ของน้องเชอเก่งที่สุด​” เชอรีนวัยห้าขวบย่างเข้าหกขวบเดินเตาะแตะเข้ามาแสดงความยินดี​ เธอยื่นพวงมาลัยพวงเล็ก ๆ​ ที่ไม่ได้สวยงามอะไรมากนักให้​กับคนเป็นแม่​พร้อมฉีกยิ้มจนตาหยี“น้องเชอหัดทำเองเ

หลายเดือนต่อมา...“อึบ!​ อื้ออออ!!!”มะปรางพรั่งพรู​ลมหายใจ​ออกมาจากทาง​ปาก​ มือเรียวเล็กกำมือเตชินสามีของเธอ​ไว้แน่น​ ขณะที่​หมอกับพยาบาลต่างส่งเสียง​เชียร์ให้เบ่งอีก เบ่งอีก!“อีกนิดเดียวนะ​คะคุณแม่​ ใกล้​แล้วค่ะ”“อีกนิดเดียว​นะครับเด็กดี”เตชิน​พูด​ให้กำลังใจ​อย่างใกล้ชิด​ มะปรางพยักหน้า​พร้อมสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ ก่อนจะออกแรงเบ่งอีกครั้ง​ โดยก้มหน้าคางชิดอกและ​กลั้นหายใจเบ่งยาว ๆ ท่ามกลางแรงเชียร์​ที่ล้นหลาม​อุ๊แว~ อุ๊แว~เสียงร้องของทารกแรกเกิดดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงดีอกดีใจ​ของหมอและเหล่าพยาบาลที่ช่วยกันทำคลอดนานเกือบชั่วโมง​น้ำตาของมะปรางไหลออกมาทันทีที่ได้ยินลูกน้อยร้อง มันคือความเจ็บปวด​ที่มีความสุข​ที่สุด​ฉับ!เลือดกระเซ็นอาบคมกรรไกรหลังจาก​ที่ตัดสายสะดือ​ บ่งบอก​ว่าสองชีวิตได้แยกจากแล้ว​ รอยยิ้มแห่งความสุข​ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเตชินและมะปราง​ ในที่สุด​วันที่เขาและเธอรอคอยมาตลอดก็มาถึง​เที่ยงคืนสิบห้านาที​ เด็กหญิงชลธิมา สกุลเกียรติ​ ได้ออกมาลืมตาดูโลกเป็นวินาทีแรก​สองวันต่อมา...

สองเดือนต่อมา...หลังจากที่มีการต่อสู้ในชั้นศาลเป็นเวลาเกือบสองเดือน ทุกอย่างก็คลี่คลายและจบลงด้วยดี หากว่าจำเลยทั้งห้าคนยอมจำนนต่อหลักฐานทั้งหมดที่มี ไม่ว่าจะเป็นคลิปเสียงที่ถกเถียงกันในกลุ่มผู้ร่วมกระบวนการ เอกสารสัญญาทำธุรกิจผิดกฎหมายของนายเจษฎา หลักฐานฉ้อโกงของคุณรัศมี คลิปจากกล้องวงจรปิดตอนที่ผู้อำนวยการชูวิทย์ค้ายาให้กับนักเรียนชายในโรงเรียน การติดสินบนของกำนันดำรง การปลอมแปลงเอกสารวิชาชีพของหมอยอดศักดิ์ จำเลยทั้งห้าคน​ มีส่วนหนุนหลังไมเคิลมาโดยตลอดนอกจากนี้ยังมีพยานปากสำคัญที่ยืนยันว่าจำเลยทั้งห้าคนรู้เห็นเป็นใจในการหายตัวไปของชาวบ้านและตำรวจหลายนาย ซึ่งก็คือคุณตาของเติร์ดที่เป็นหูเป็นตาให้กับทางการ“เซน!!” เติร์ดตะโกนเรียกเซนเสียงดัง เมื่อเห็นว่าเซนกำลังจะเดินออกจากรั้วโรงเรียน หากว่าเซนเพียงแค่มายื่นเอกสารย้ายโรงเรียนกลางคัน เพื่อไม่ให้คนอื่นในโรงเรียนสงสัยในตัวเขา ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเพื่อนนิ่ง ๆ ก่อนจะเมินเฉยด้วยการเปลี่ยนทิศทางการเดิน“เซน เซนกูขอโทษ กูขอโทษนะที่ด่ามึงวันนั้น” เติร์ดรีบวิ่งไปคุกเข่าตรงหน้าของเซนด้วยสีหน้าสำนึกผิด เขาอยากขอบคุ

“เฮีย!!” มะปรางตะโกนเรียกเตชิน หากว่าลงมาจากบนบ้านแล้วไม่เจอเขา ก่อนจะเห็นกระดาษโน้ตติดไว้บนฝาชี‘เฮียไปทำธุระแป๊บหนึ่งนะครับ เดี๋ยวช่วงเที่ยง ๆ เฮียมารับ’“ไปไหนของเขาอีกนะ” มะปรางส่ายหน้าไปมาน้อย ๆ ก่อนเสียงมือถือที่วางอยู่ข้าง ๆ ฝาชีจะดังขึ้น หากว่ามันคือโทรศัพท์มือถือของเธอเองครื๊ด...ครื๊ด!“แล้วเมื่อวานก็ไม่ยอมคืนมือถือให้เรา” มะปรางจิ๊ปากพูดอย่างเอือมระอาก่อนจะกดรับสายอย่างไม่รอช้า เมื่อเห็นว่าปลายสายคือเจ๊แก้ว“ว่าไงเจ๊”‘เจ๊มีเรื่องสำคัญมากจะบอก มาหาเจ๊ที่ผับได้ไหม’“เรื่องอะไรเจ๊พูดตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ”‘เรื่องนี้สำคัญมาก เจ๊จะรอนะ’พูดจบปลายสายก็ตัดทิ้งทันที โดยที่มะปรางก็ได้แต่อ้ำอึ้ง ปกติเจ๊แก้วจะไม่ค่อยให้เธอยุ่งเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่ และถ้าไม่มีธุระเร่งด่วนอะไรเจ๊แก้วจะไม่มีทางโทรมาหาเด็ดขาด“เจ๊แก้วเรียกให้ปรางมาหา” มะปรางพูดกับคนที่ดูแลร้าน หากว่าช่วงกลางวันร้านเจ้แก้วจะไม่มีคนเลย นอกจากคนดูแลร้าน“เจ๊แก้วน่าจะอยู่ชั้นสองในห้องทำงานชั้นในสุด น่าจะเข้าไปได้เลยนะครับถ้าหากว่านัดไว้แล้ว”

หลังจากเคลียร์ทุกอย่างที่โรงพักเสร็จเรียบร้อย เตชินก็รีบมาหามะปรางโดยเร็ว เขาซื้ออาหารมื้อเย็นและของกินเล่นติดไม้ติดมือมาด้วย หวังว่าคืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายที่เขาและเธอจะได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง“มะปราง!” เตชินอุทานเรียกชื่อเด็กสาวด้วยความตกใจ หากว่าข้าวของภายในบ้านถูกรื้อจนกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น เขารีบเอาของกินที่ถือพะรุงพะรังอยู่ในมือไปวางบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะตามหาเธอจนทั่วบ้าน ซึ่งก็ไม่มีวี่แววของเธอเลยชายหนุ่มยืนครุ่นคิดอยู่สักพัก หากว่าตอนที่เขาเข้ามา ประตูบ้านก็ยังถูกล็อกไว้อย่างหนาแน่น ถ้าโดนบุกรุกมันก็ต้องมีรอยงัดแงะให้เห็น เตชินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดูภาพในกล้องที่เขาแอบติดไว้ตามจุดต่าง ๆ ภายในบ้านก่อนที่เขาจะออกไปปฏิบัติหน้าที่เมื่อช่วงสายของวันนี้ จึงเห็นว่ามะปรางเป็นคนทำลายข้าวของทั้งหมด แถมยังเอาตัวเองไปซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าอีก“ตัวแสบ!” เตชินกัดฟันพูดชายหนุ่มเดินไปยังในทิศทางของตู้เสื้อผ้า แล้วเปิดมันออก จึงเห็นว่ามีเด็กตัวแสบแอบไปหลบอยู่ในนั้นจริง ๆ“เฮีย!!”มะปรางตกใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าเขาจะหาทางเธอเจอได้รวดเร็วขนาดนี้ ก

ในช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำ บริษัทฯ ของฉันกำลังจะล้มละลาย หนำซ้ำยังมาเจอเรื่องซวย เมื่อคนขับรถของที่บ้านดันไปชนเด็กอายุราว ๆ เท่าหลานชาย ทว่ายังโชคดีที่เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก"คุณมีปัญหาที่บริษัทฯ เหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องผู้ป่วย"หนูได้ยินที่ฉันพูดด้วยเหรอ มันคงรบกวนให้หนูตื่นสินะ" ฉันหันไปถามเด็กสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวาน"หนูช่วยคุณได้นะคะ" ได้ยินอย่างนั้นฉันก็เผลอหลุดขำออกมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเครียดอยู่เลย"อายุเท่าไหร่เราอ่ะ เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ควรยุ่งนะ""หนูจะสิบแปดแล้วนะ" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจกับสิ่งที่ตนเองเอ่ยพูดไปเมื่อครู่ ฉันได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับไปอีกครั้ง"ก็นั่นแหละจ๊ะ ควรตั้งใจเรียนก่อนไหม"เด็กสาวทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน ก่อนจะหันหลังดึงผ้ามาห่ม ทำราวกับว่าต้องการพักผ่อนแต่แล้วอยู่ ๆ เธอก็หันมาสนทนากับฉันต่อ ทุกคำที่เด็กสาวพูดออกมามันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ช่างพูดช่างเจรจาเสียจริงสภาพจิตใจย่ำแย่ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ล

“หนูชื่ออะไร” ภาคินชายวัยสามสิบปลาย ๆ พยายามทำความรู้จักกับเด็กน้อยอายุเก้าขวบ“คาริสาค่ะ ชื่อเล่นชื่อเคส”“ว้าว ชื่อเพราะจังใครตั้งให้”“หนูไม่รู้ค่ะ” ทั้งคู่นั่งสนทนากันอยู่ภายในรถคันหรูเด็กน้อยกอดหนังสือเล่มหนึ่งไว้แน่น สีหน้าของเธอดูไม่อยากจะสนทนากับเขานัก สังเกตจากคำพูดที่ถามคำตอบคำ“นั่นหนังสืออะไร ขอลุงดูหน่อยได้ไหม” เธอยื่นหนังสือเล่มนั้นให้เขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“มีคนให้หนูมาค่ะ หนูชอบมากเลย”เพียงแค่เห็นปกหนังสือก็ทำเอาภาคินขมวดคิ้วเป็นปม เนื่องจากมันเป็นหนังสือคณิตศาสตร์หลักสูตรมัธยมปลาย“หนังสือเล่มนี้เป็นเนื้อหาของม.ปลาย เลยนะ หนูอ่านเข้าใจด้วยเหรอ”“...” นานนับนาทีกว่าเด็กน้อยจะพยักหน้ารับ“เด็กเก้าขวบเนี่ยนะ” ภาคินพึมพำ เขาไม่อยากจะเชื่อ“...” คาริสาเม้มปากเบา ๆ หลายคนในสถานสงเคราะห์ก็คิดแบบเดียวกับภาคิน“ใครเป็นคนให้หนูมา” คาริสาชี้ไปที่มุมบนขวาหน้าแรกของหนังสือ ซึ่งมีชื่อที่ถูกเขียนด้วยหมึกดำบ่งบอกความเป็นเจ้าของ “หนูรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”“หนูจะรู้ได้ไงคะ หนูเด็กเก้

คาริสาเข้ามานั่งที่เบาะหลังรถโดยที่มีเรติกานั่งรออยู่ และมีเตชินเป็นคนขับรถให้“แหม หายไปทั้งคืนเลยนะยะ รู้ไหมว่าเพื่อนเป็นห่วง”“โอ๊ย! เบา ๆ อย่าจับแรง”คาริสาร้องเจ็บเมื่อเรติกาเอามือไปวางบนหน้าขาของเธอ เนื่องจากว่าน้ำหนักมือของเพื่อนสาวที่วางลงมาหนักไปหน่อย“ทำเป็นร้องเจ็บด้วย ไปทำอะไรมาล่ะถึงได้เจ็บตรงนี้ หืม”“แกก็...” สองสาวต่างหัวเราะให้กันและกันอย่างรู้ใจ จังหวะเดียวกันนั้นเตชินก็หักพวงมาลัยรถเลี้ยวผ่านหน้าคอนโด“เตหยุดรถก่อน” เรติกาส่งเสียงให้เพื่อนอีกคนหยุดรถกะทันหัน ซึ่งเตชินก็ค่อย ๆ ชะลอแล้วทอดสายตามองออกไปข้างนอกกระจกรถ“เคส ไอ้แอเรียลกำลังจะเข้าไปในคอนโด” คาริสาชะเง้อหน้าหันไปมองตามที่เพื่อนสาวบอก เรติกาฉุนเมื่อเห็นหน้าคนใจโหดอย่างแอเรียล “เห็นหน้ามันแล้วอยากจะลั่นกระสุนใส่หัวมันจริง ๆ”“เรย์ใจเย็น” คาริสาพูดแล้วชักกระบอกปืนออกมาจากเก๊ะอย่างลืมตัว“เดี๋ยว ๆ ฉันว่าคนที่ควรจะใจเย็นคือแกนะ เอาปืนลงก่อนเดี๋ยวลั่นจริง ๆ”ขณะที่เดินทางกลับไปยังองค์กร ดวงตาคู่หนึ่งมองดูความวุ่นวายของรถราที่แล่นไปมาบนถนนใหญ่

บทรักล่วงเลยไปนานเกือบสองชั่วโมง ดูเหมือนแดเนียลยังไม่สาแก่ใจ เขายังมีแรงมากพอที่จะสร้างบทรักอันเร่าร้อนกับเธอต่อคาริสาเริ่มหายใจหอบ สองขาเรียวสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า เนื่องจากต้องเกี่ยวเข้ากับเอวสอบเอาไว้เป็นเวลานาน แดเนียลเล่นคาเจ้าเอ็นอุ่นไว้ในร่างกายของหญิงสาวไม่ยอมถอดออกเมื่อรู้สึกว่ามันกลับมาแข็งตัวได้อีกครั้ง เขาก็ออกรบอย่างหนักหน่วงและต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนจนน้ำรักมันไหลล้นเต็มง่ามขา“แดน ไปต่อที่เตียงเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อยขาไปหมดแล้ว” คาริสาพูดพลางแนบใบหน้าลงบนไหล่กว้าง“แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ” หากเป็นเมื่อก่อนแค่สามสี่รอบคาริสาก็แทบจะสลบคาอกเขาแล้ว แต่ทว่าตอนนี้แดเนียลคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ“ไปต่อที่เตียงก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันยังไม่พอใจ เธอจะต้องโดนเอาอีกหลายท่า”แดเนียลโอบรัดเอวบางแล้วกระแทกกายแกร่งอันใหญ่ยาวเข้าไปอย่างหนักหน่วง เมื่อรู้สึกว่ามันแข็งตัวขึ้นมาอีกแล้ว ร่องสาวได้แต่กระตุกระรัวเมื่อถูกกระตุ้นด้วยแรงกระแทกกระทั้น“อืมส์ อ๊ะส์” ความใหญ่ถูกดันเข้าไปในช่องรักตามจังหวะการก้าวเดินไปจนถึงเตียงนอนที่คุ้นเคย

ณ คอนโดของแดเนียล“วันนี้คุยอะไรกับย่าของแก”“ก็คุยกันเรื่องทั่วไป พรุ่งนี้คุณย่าไม่ได้ไปส่งที่สนามบินเพราะติดธุระสำคัญ”“อะไรจะสำคัญกว่าหลานชายตัวเอง”“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ ผมลาคุณย่าเรียบร้อยแล้ว”“ฮึ! ถึงเวลาที่แกจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองสักที”แดเนียลชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาเก็บข่มความโกรธแค้นเอาไว้ภายในใจหลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดทรมานมาเกือบเดือน บัดนี้เขาจะต้องดูแลหัวใจตัวเองให้ดีที่สุดดีเหมือนกัน เขาจะได้ลืมเธอสักที“ฉันจัดการทุกอย่างให้แกเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากแกจะอาลัยอาวรณ์กับคอนโดนี่นัก ฉันก็จะอนุญาตให้แกพักผ่อนที่นี่เป็นคืนสุดท้าย”“ไม่ต้องส่งใครมานะ ผมอยากอยู่คนเดียว”“ฉันจะตามใจแกวันหนึ่งแล้วกัน”หลังจากที่พูดคุยกับแอเรียลผู้เป็นพ่อเสร็จสรรพ แดเนียลเดินเข้ามาภายในห้องนอน เขาคงคิดถึงห้องนี้มาก เพราะตั้งแต่เข้ามาเรียนในมหาลัย เขาอยู่จนผูกพันกับที่นี่มากกว่าที่บ้านเสียอีก ทว่าเสียงที่ไม่ชอบมาพากลก็ดังสวนขึ้นมาภายในห้องนั่งเล่น แดเนียลจึงเดินออกไปดู“นั่นใคร!”คาริสามารอเจอแดเนียล ส

“ฉันรักนาย อึก! ฉันรักนายนะแดน!”เฮือก!คาริสาตะโกนจนสุดเสียงก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา เสียงหายใจดังเฮือก จากสายตาพร่ามัวค่อย ๆ ปรับให้เธอมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวชัดขึ้น“ฉันอยู่ที่ไหน”ในห้องที่เงียบจนทำให้คาริสาได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ความล้าของร่างกายทำให้ตัวของเธอค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้า ๆ สายตาหญิงสาวกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นผู้ชายร่างสูงยืนกอดอกเฝ้ามองเธออยู่ตรงประตู และตอนนี้เขาก็กำลังมุ่งหน้ามาหาคาริสา“เจอเธอทีไรมีเรื่องตลอด”เขาพูดพร้อมหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วแล้วยื่นให้คาริสา “อ่ะ ดื่มน้ำก่อน”เตชินประคองให้คาริสาลุกมาดื่มน้ำ“ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” คำถามกลับไร้คำตอบ แต่แล้วอยู่ ๆ คาริสาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมองเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง“โอ๊ยยยยย!” ความทรงจำที่ค่อย ๆ ไหลเข้าหัว มองเห็นภาพเป็นฉาก ๆรถตู้ที่ขับมาจอดกะทันหันตรงหน้าเธอในห้องที่มืดโทรศัพท์ที่แบตเตอรี่เหลือ 20%“เคสฉันรักเธอ”เสียงของแดเนียลเสียงตัวเองร้องไห้ภาพที่ถูกใครบางคนตบหน้า