อืม
หนิงเป่ย ตอบกลับเรียบเรียบและนั่งลง
อันเคอซินและหลีชุนฮวาขายหน้า
ลุงลี่อี้ชวนมีสีหน้าโกรธ “แม้แต่จะพูกทักทายยังไม่มี แบบนี้คุณจะขอความช่วยเหลือได้อย่างไร?”
ลูกพี่ลูกน้องหลี่เสี่ยวเสว่พูดประชด: "คุณพ่อคะ เรื่องนี้ก็โทษเขาไม่ได้หรอกค่ะ"
“ใครจะไม่รู้ว่าอดีตสามีลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นคนขี้แพ้ ไม่เคยก้าวพ้นจากประตูออกไปเห็นโลกภายนอก เข้าใจได้ค่ะว่าเขาไม่รู้เรื่องมารยาท”
หลี่อี้ชวน: "ฮืม มันอาจเป็นเรื่องยาก"
หลี่ชุนหัวยุ่งอยู่กับการเทชาให้หลี่อี้ชวน เพื่อชดใช้เรื่องขายหน้า "ถูกค่ะ ถูกต้อง สมองของหนิงเป่ยนั้นทึบ พี่ใหญ่อย่าสัมผัสเขาเด็ดขาด"
หลี่อี้ชวน: "ฉันเห็นแล้ว ถ้าเขามีสมองที่ปกติ เขาจะกล้าทุบตีคุนายน้อยหลานอย่างไร"
“ไอ้หนุ่ม ฉันได้ยินมาจากเคอซินว่าคุณเตะนายน้อยหลาน? ไม่ว่าคุณจะเตะด้วยเท้าไหน ฉันจะตัดเท้าข้างนั้นทิ้ง มากับฉันเพื่อชดใช้”
ดูเหมือนว่าพวกเขายังไม่รู้ว่าหนิงเป่ยจัดการไตสองข้างของหลานชิวเซิงไปเรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายเรื่องนี้
อันเคอซินกลายเป็นคนโง่ทันที: "คุณลุคะง มันเป็นแค่เตะแบบสะกิดเองนะคะ นอกจากนี้หนิงเป่ยก็ยังพยายามช่วยหนูด้วย ดังนั้น
