บทที่ 31
ความพยายาม (ครั้งที่ 1)
เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่คีย์กำลังขับดังกระหึ่มก้องไปทั่วถนน สองมือกำแฮนด์รถอย่างมั่นคง ความเร็วของรถโต้รับกับลมจนเกิดความแสบที่ใบหน้าเพราะไม่ได้สวมหมวกนิรภัย ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงบิดคันเร่งอย่างไม่สนอันตรายใดๆ สนเพียงเป้าหมายที่กำลังจะไปถึงเท่านั้น
ท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถมากมาย แต่เขากลับขับขี่ซิกแซกปาดซ้ายขวา ขับปาดหน้ารถยนต์หลายต่อหลายคันอย่างไม่กลัวอุบัติเหตุเลยแม้แต่น้อย รถคันใหญ่ยังคงทะยานโลดแล่นด้วยความเร็วสูง เขาต้องการเจอกับณดาให้เร็วที่สุด อยากขอโทษคนตัวเล็กที่เผลอทำร้ายเธอไปทั้งที่ยังไม่รู้ความจริง
เขานึกโกรธตัวเองที่โง่เง่าไม่ยอมถามความจริงจากปากเธอ เอาแต่ด่าทอและใส่ความเธอเหมือนคนไร้สติ ไม่มีความเชื่อใจเธออย่างที่โดนโด้ว่า เขาควรโดนด่ามากกว่านี้ด้วยซ้ำถ้านับจากสิ่งที่ตัวเองได้ทำกับณดาไป เธอต้องเสียใจและเจ็บช้ำไปมากเท่าไรแล้วกับการกระทำโง่ๆ ของตัวเขาเอง
ความเร็วยังคงทะยานต่อเนื่องไม่ลดละ จนเห็นป้ายมหาวิทยาลัยของตัวเอง คีย์ขับรถเข้าไปด้านในและตรงไปยังคณะที่ผู้หญิงของตัวเองอยู่ หวังจะเจอกับเธอที่นั่น ทันทีที่รถคันใหญ่เข้าม
