Novels by อิมฮายอน (poxnnxdda)

ส่งท้ายนักเขียนถึงนักอ่านสวัสดีค่ะ อิมฮายอนทักทายส่งท้ายนะคะ ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนที่สนับสนุนและซัพพอร์ตนักเขียนมือใหม่คนนี้ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ตัดสินใจเขียนและเผยแพร่ออกไปอันที่จริงอิมฮายอนตั้งใจให้จบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา แต่ด้วยเวลาว่างที่ไม่ค่อยมีเพราะส่วนตัวทำงานประจำจันทร์ถึงเสาร์ มีเวลาว่างแค่หลังเลิกงาน บวกกับล่าสุดที่พึ่งคว้าไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ A ติดตัวมา ทำให้แผนการวางงานเป๋ไปหมด ทั้งที่นิยายควรปิดจบลงไปแล้วแต่กลับต้องหยุดเขียนถึงหนึ่งอาทิตย์ ต้องขอโทษที่ปล่อยให้นักอ่านรอนานถึงขนาดนี้ หลายคนอาจจะเทนิยายเรื่องหลงกลรักวิศวะตัวร้ายไปแล้ว แต่ไรท์เข้าใจดี เป็นเพราะวางแผนงานไว้ไม่ดีเองแต่แรก แต่สุดท้ายตอนนี้นิยายของอิมฮายอนก็ได้ปิดจบลงด้วยดีไรท์ไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อมากเกินไป การที่ณดายอมคืนดีง่ายๆ อาจจะขัดใจใครหลายๆ คน แต่เชื่อเถอะค่ะ ว่าในชีวิตจริงมีอีกหลายคนที่ให้อภัยคนรักได้ง่ายๆ แบบนี้ บางคนทำเรื่องไม่ดีมากกว่านี้ยังได้รับการให้อภัยและกลับใจ คีย์เองก็เหมือนกัน เขารักณดาแค่ฟอร์มจัดและมัวแต่มองจุดอื่นจนลืมโฟกัสหัวใจตัวเองเรื่องนี้เนื้อหาบาง

Special episode“อันนี้คืออะไร” ชิ้นเนื้อสีดำถูกยกคีบขึ้นด้วยมือหนาของคิมหันต์ หน้าหล่อขมวดคิ้วสีหน้าเหยเก“หมูไง แหกตาดูดิ” คีย์เดินมาพูดใส่ ก่อนจะโดนร่างของคิมหันต์กระแทกไหล่ใส่“กูรู้!”“แล้วถามเพื่อ!”“กูแค่สงสัยว่าใครทำ ไหม้ขนาดนี้ใครจะแดกลงวะ!” คิมหันต์ตอบเสียงดัง“กูเอง มัวแต่เอาน้ำไปให้โรสลืมว่าตัวเองย่างหมูไว้” ปวินทร์ตอบสีหน้าเรียบเฉย ยกถาดหมูย่างที่ย่างเสร็จแล้วออกไปต่อหน้าต่อตา“เฮ้ยๆ มึงจะเอาไปไหน” คิมหันต์ยื้อแย่งอย่างไม่ยอม “กูยังไม่ได้แบ่งให้เมียกูเลย”“กูก็จะเอาไปให้เมียกูเหมือนกัน”“มึงเอาไปหมดนี่อะนะ!”“เออ คนท้องอยากกินมึงอย่ามาแย่งว่ะ” วินดึงถาดหมูย่างจนหลุกออกมาจากมือคิมหันต์ เขามองด้วยสายตาละห้อย วินมักจะอ้างเรื่องที่โรสท้องอยู่เพื่อแย่งอาหารไปจากเขาอยู่เสมอคิมหันต์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ทำอะไรไม่ได้เพราะเห็นแก่ผู้หญิงของเขา เธอกำลังตั้งครรภ์ได้สี่เดือนไม่อยากแย่งอาหารหลานตัวเอง เขายกถาดหมูดิบมาตรงหน้าเตรียมก่อไฟย่างหมูใหม่อีกรอบ“ทำเร็วๆ ณดารอกินอยู่” คีย์เกาะไหล่แกร่งของพี่เขย พลางกระโดดเหยงๆ อยู่ด้านหลังเหมือนเด็ก“เอ้า เมียมึงอยากกินมึงไม่มาทำ

บทที่ 39จองตัวณดานั่งอยู่ปลายเตียงมองออกไปทางหน้าต่างด้านนอก เธอยิ้มอย่างดีใจเพราะคีย์บอกว่าจะพาเธอไปอควอเรียมที่พึ่งจะเปิดใหม่ได้ไม่นาน ขึ้นชื่อว่าเป็นอควอเรียมที่มีสัตว์น้ำมากที่สุดในตอนนี้ ณดาจึงดีใจมากเป็นพิเศษ“เสร็จรึยัง” คีย์เดินเข้ามาตามคนตัวเล็ก พอเห็นการแต่งตัวของเธอเขาก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “แต่งตัวสวยจัง”“จริงหรอคะ” ณดาเดินไปส่องกระจกก่อนจะหมุนมองตัวเองรอบๆ ชุดเดรสลายลูกไม้สีขาว สั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ไม่โป๊มากจนเกินไปแอบเซ็กซี่ปนขี้เล่น“จริงสิ แฟนพี่สวยสุดๆ ไปเลย” คีย์บอก เขาเดินเข้าโอบเอวบาง แอบขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กไปอีกหนึ่งฟอด “ไปกัน เดี๋ยวสายแล้วจะร้อน”ทั้งสองนั่งรถส่วนตัวไปตามจีพีเอส ด้วยความที่เป็นสถานที่ที่พึ่งเปิดใหม่ คีย์ไม่ชำนาญทางมากพอจึงเลือกที่จะใช้จีพีเอสช่วยในการนำทางอีกที ระหว่างทางเขากอบกุมมือเล็กไว้ตลอด เป็นความเคยชินอีกอย่างที่เขาทำตั้งแต่เริ่มคบกันมาจนถึงตอนนี้ ซึ่งณดาเองก็ไม่ได้ขัด ชอบซะอีกขับออกจากตัวที่พักได้ราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมง ข้างทางเริ่มออกจากตัวเมืองเข้าสู่ชนบทเสียอย่างนั้น จากที่เต็มไปด้วยบ้านคนกลายเป็นป่ารกทึบ ขับต่อไปอีกกลายเป

บทที่ 38กระชับมิตร“พี่คีย์ทำอะไรของพี่เนี่ย!” ณดายืนเท้าเอวเอียงคอถามคนรักของตัวเอง ที่มานั่งเล่นก่อกองทรายราวกับเด็กน้อยเธอตื่นขึ้นมาไม่เจอใครในบ้านเลยเดินหาอยู่พักใหญ่ จนตอนนี้เหงื่อเริ่มออกท่วมตัว พึ่งจะเจอคีย์ที่กำลังเล่นกองทรายอย่างสนุกสนาน เวลานี้เป็นช่วงเย็นที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงแดดจึงแทบไม่เหลือ คีย์ถึงมานั่งก่อกองทรายที่ริมหาดอย่างไม่กลัวผิวไหม้เขาเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เธอก่อนจะลุกปัดตูดที่มีเศษทรายติดออก มือหนาเอื้อมมากอบกุมมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะออกแรงดึงให้คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ปราสาททรายของตัวเอง“สวยไหม” เขาถามด้วยสีหน้าภูมิใจ“สวยค่ะ นึกยังไงมาเล่นทรายอยู่คนเดียว”“อยากโชว์ความสามารถ” เขาหัวเราะเบาๆ “ไปเดินเล่นกันไหม” ณดาพยักหน้ารับทั้งสองจูงมือกันเดินเล่นริมชายหาด ช่วงนี้เป็นช่วงปิดภาคเรียนแรก จึงตกลงกันว่าจะมาค้างที่ทะเลสักอาทิตย์ เพราะเทอมหน้าณดาคงได้เตรียมออกฝึกงาน คงจะหาเวลาว่างมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้ได้ยากกว่าเดิมลมเย็นๆ พัดกระทบใบหน้า เสียงคลื่นซัดเข้ากับชายฝั่งช่างเป็นเสียงที่สงบ ณดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เธอชอบบรรยากาศในช่วงเวลานี้มากที่สุด

บทที่ 37วัดใจ“คิดดีแล้วหรอณดา” คิมหันต์ถามเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อบึ้งตึงอย่างไม่พอใจสุดขีดเมื่อน้องสาวของเขาพาคนที่ตัวเองยกพวกไปรุมกระทืบถึงมหาวิทยาลัยมาที่บ้าน เมื่อคืนณดาหายไปบอกจะไปค้างห้องเพื่อน ตัวเขาเองก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรเพราะคิดไว้ว่าณดาคงไม่กลับไปหาผู้ชายที่เคยทำร้ายตัวเองจนเจ็บไปทั้งร่างกายและหัวใจแบบนั้นไหงตอนนี้มาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าละห้อยเสียได้ คงต้องบอกว่ามีแค่ณดาที่แสดงสีหน้ากังวลใจ เพราะผู้ชายตัวสูงข้างกายเอาแต่ทำหน้าท้าทายเขาอยู่ตลอดเวลา สภาพนี้จะมาขอให้ยกโทษให้แล้วคบกับน้องสาวเขาง่ายๆ หรอไม่มีทาง“ณดาทบทวนความรู้สึกของตัวเองดีแล้วค่ะ” คนตัวเล็กที่นั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเอ่ยตอบ “จริงอยู่ที่พี่คีย์เคยใจร้ายกับณดาไว้สารพัด เพียงแค่คำขอโทษไม่กี่คำคงทดแทนไม่ได้ แต่ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้พูดคุยกัน ณดากลับเอาแต่คิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน จนเผลอลืมสิ่งไม่ดีพวกนั้นไป”“แล้วมันรู้สึกผิดอย่างที่พูดหรอ” คิมหันต์ปลายตามองคีย์ที่นั่งเงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไร “คนอย่างมึงเนี่ยหรอจะเปลี่ยนนิสัยเพื่อน้องกู”“…”“บอกว่าหมาคลอดลูกเป็นควายยังน่าเชื่อกว่าอีก” ณดาลอบก

บทที่ 36คิดถึง[Nada’s Part]“เฮ้อ” ฉันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน ทั้งที่วันนี้เพื่อนๆ ในคณะพากันมากินเลี้ยงฉลองปิดภาคเรียนที่หนึ่งแท้ๆมันควรจะสนุกกว่านี้สิตั้งแต่วันนั้นที่ออกจากโรงพยาบาล ฉันไม่เจอหน้าพี่คีย์อีกเลย ถามใครก็ไม่ได้คำตอบ แต่ไม่ได้ถามพี่คิมหันต์หรือคุณลุงโดยตรงเพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาทั้งสองคงไม่ตอบคำถาม และน่าจะโดนดุกลับมาแทนทั้งที่วันนั้นเขาเป็นคนพาฉันไปโรงพยาบาลแท้ๆ แต่พอตื่นมากลับไม่เจอหน้าเขา อันที่จริงก็ไม่ได้อยากเจอขนาดนั้นหรอก แค่ต่อมสำนึกมันทำงานอยากจะขอบคุณที่อุตส่าห์พาไปหาหมอได้ทันท่วงที อาการแพ้ขั้นรุนแรงจนเกือบตายแบบนี้ในชีวิตเป็นมาแล้วสี่ครั้ง สำหรับรอบที่พี่คีย์เจอนี่น่าจะกลางๆ ไม่แรงหรือน้อยเกินไปเป็นความผิดของฉันเองด้วย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองแพ้อาหารแต่ไม่ตรวจให้ดีก่อนจะกิน ห่วงกินจนได้เรื่อง“ณดาครับ ชนแก้วกันหน่อยไหม” พี่แซม พี่รหัสของอลันเดินเข้ามาคุยกับฉันเป็นรอบที่สิบแล้วมั้ง เขาดูเหมือนจะสนใจตัวฉันพอสมควร เพราะรอบก่อนก็พึ่งจะขอช่องทางโซเชี่ยลไป รอบนี้วนกลับมาชนแก้วอีกแล้ว“ไม่ดีกว่าค่ะ ณดาอิ่มแล้ว” ฉันยิ้มตอบตามมารยาทไป เบื่อเต็มทีแล

“ไปร์ทอยากกลับบ้านแล้ว” ลูกชายคนเล็กหยุดร้องไห้แล้วก็งอแงอยากกลับบ้านทันที“ไป งั้นเรารีบกลับกันดีกว่าเนอะ” ศิลาพูดแล้วเอื้อมจับมือกับสมายด์จูงมือกันเดินไปที่รถ ส่วนอีกข้างยังคงอุ้มสไปร์ทเอาไว้ด้วยอัญญาเดินตามมาติด ๆพาเด็ก ๆขึ้นนั่งรถประจำที่ สไปร์ทจะนั่งข้างหน้ากับพ่อของเขาตลอด ส่วนสมายด์จะนั่งกับอัญญาเป็นประจำ“เมื่อกี้เขาผลักพี่มายด์แล้วก็มาผลักไปร์ทด้วย” เด็กแสบฟ้องพ่ออีกรอบ “ดูเข่าไปร์ทสิ เป็นแผลเลย”“เข่าพี่ก็เป็น” สมายด์ชี้บอกบ้าง“ของพี่มายด์เป็นนิดเดียว ของไปร์ทเลือดไหลถึงตรงนี้เลย เจ็บมาก”“พี่ก็เจ็บ”“พี่ไม่สู้เขาอะ ไปร์ทเลยต้องสู้แทน” เด็กทั้งสองคุยกัน “ถ้าเขามาแกล้งพี่มายด์อีกบอกไปร์ทเลยนะ”“จะไปทำอะไรเขาฮะ” ศิลาหัวเราะชอบใจเอื้อมมือขยี้หัวลูกชายตัวเอง“ไปร์ทจะต่อยหน้าเขาเลย”“ทำแบบนั้นไม่ได้สิ” อัญญารีบพูดแทรก “ถ้าเขาแกล้งก็ให้ไปบอกครูไม่ก็มาบอกพ่อกับแม่สิ”“แม่มาช้า ครูตรงนั้นก็ไม่มีนี่นา ไปร์ทเลยทำเอง”“รอบหน้าก็อย่าทำแบบนี้นะ ถ้าเจ็บตัวมากกว่านี้ขึ้นมาจะทำยังไง ไม่กลัวพ่อกับแม่เสียใจเหรอ”“ไม่ทำก็ได้” ไปร์ทเบะปากคว่ำลง “ไหนลูกอมไปร์ท”“ย่าไม่ให้กิน” เด็กแสบแบมือขอลูกอ

ตอนพิเศษ #เด็กแสบ “เอามาเดี๋ยวนี้เลย!” เสียงของเด็กผู้หญิงวัยเจ็ดปีกำลังตะคอกใส่เด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงผมยาวที่ถูกมัดรวบไว้ทั้งสองข้าง กำลังยืนเท้าเอวหน้าตาบึ้งตึง เพราะถูกเด็กตรงหน้าขโมยเอากระเป๋าดินสอของตัวเองไป พอตามมาเอาคืนก็ไม่ยอมคืนให้เสียอย่างนั้น “เอามาสิ!” เธอพูดอีกรอบคิ้วขมวดหมุ่น “ไม่ให้!” แต่เด็กผู้ชายคนนั้นตอบกลับมาเสียงดังทั้งยังผลักตัวเธอจนล้มลงหงายหลัง “โอ๊ย!” สมายด์ล้มลงก้นกระแทกพื้น ความเจ็บแล่นแปลบขึ้นมา น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง ส่งเสียงร้องไห้เสียงดัง แต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะเยาะชอบใจ “ทำอะไรน่ะ!!” เด็กผู้ชายวัยห้าขวบวิ่งเข้ามาหาพี่สาวที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น จับมือที่ถลอกและมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยขึ้นดู จากที่ปกติมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่แล้ว ตอนนี้คิ้วเข้มทั้งสองขมวดเข้าหากันแน่น ลุกขึ้นจ้องหน้าคนที่แกล้งพี่สาวตัวเองเขม็ง “แกล้งพี่มายด์ทำไม!!” “ไปร์ทไม่ต้อง ฮึก” พี่สาวเอ่ยบอกน้องชายตัวเองที่ยืนประจันหน้าเด็กโต แม้ตัวเองจะโกรธที่ถูกรังแกแต่ไม่อยากให้น้องโดนไปด้วย “ทำพี่มายด์ทำไม!” สไปร์ทยืนกอดอกจ้องหน้าอีกคน “นายใช่ไหมที่ขโมยของพี่เราไป!!”

ตอนแรกเขาคิดว่าคงไม่มีวันที่ทั้งสองคนจะได้กลับมารักกันอีกครั้งเสียแล้ว พอมาลองนึกถึงการกระทำต่าง ๆของตัวเอง เขาไม่น่าให้อภัยจริง ๆนั่นแหละ หวั่นใจและเกือบถอกใจนับครั้งไม่ถ้วนแต่เพราะไม่อยากให้เธอต้องกลายเป็นคนของคนอื่น ไม่อยากให้ใครเข้ามาดูแลเธอแทนเขา ไม่อยากให้ใครเข้ามาทำหน้าที่พ่อ ไม่อยากให้ลูกเอ่ยเรียกคนอื่นว่าพ่อเขาเลยพยายามลองมันอีกครั้ง ทั้งที่ที่ผ่านมาใจกล้าที่จะทำร้ายและพูดจาด่าทอไล่เธอสารพัด แต่พอถึงเวลาตามง้อจริง ๆความกล้าในใจกลับไม่หลงเหลืออยู่กลัวไปหมดซะทุกอย่างแต่วันนี้เขาได้มาอยู่ข้างเธอแล้ว เพราะเขากล้าที่จะปกป้องอัญญา กล้าที่จะใช้ชีวิตเข้าเสี่ยงเพื่อให้เธอและลูกในท้องปลอดภัย ถึงแม้ว่าเขาควรจะได้รับการลงโทษที่มากกว่านี้ เพราะทำกับอัญญาไว้เยอะมากแต่เธอก็พร้อมที่จะให้อภัย เพียงเพราะคำว่ารักเพียงคำเดียวอัญญารักเขาสุดหัวใจ รักครั้งแรกและพวงด้วยตำแหน่งพ่อของลูก มันเลยทำให้เธอตัดใจจากเขาไม่ได้สักที นอกจากหลอกตัวเองว่าไม่รักเขาแล้วก็เท่านั้น พยายามลองเปิดใจให้เลย์มากเท่าไรก็เหมือนว่ายิ่งปิดกั้นหัวใจตัวเองแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริง ว่าหัวใจของเธอไม่เคยกลายเป็นของใครน

บทที่ 67 “เจ็บไหม” ศิลาเอ่ยถามภรรยาตัวเองที่นอนสบตากับเขาอยู่บนเตียง อัญญายิ้มให้พลางส่ายหน้า ตั้งแต่ตื่นมาเห็นก็เห็นศิลานั่งอยู่ข้างกายแล้ว เขาคอยถามเธอเสมอว่าเจ็บตรงไหน ต้องการอะไรให้บอกเขาได้เลย ดูเป็นห่วงเธอไปหมดซะทุกอย่าง มือหนากอบกุมมือเล็กของเธอเอาไว้ เขาจับมันขึ้นมาแนบที่หน้า เอียงคอซบมันไว้ราวกับว่ามันคือหมอนใบโตที่ทำให้เขาหลับสบายเสียงอย่างนั้น “อีกนานไหมคะกว่าลูกเราจะออกมา” อัญญาถามเสียงเบา เธออยากเจอลูกใจจะขาด “ไม่นานหรอก พอเขาแข็งแรงเดี๋ยวพยาบาลก็พามา อดทนรออีกหน่อย’ “แต่ลูกยังไม่ได้กินนม” “ยังไม่ถึงเวลาเลย ใจเย็น ๆนะ ไม่ต้องคิดมาก” อัญญาพยักหน้ารับเธอฉีกยิ้มออกมาให้กับเขา ถึงยังไม่เจอหน้าลูกแต่ก็อุ่นในที่มีศิลาอยู่ข้างกาย ครืด~ “ขออนุญาตนะคะ พาน้องมากินนมคุณแม่ค่ะ” เสียงพยาบาลดังขึ้นทันทีที่ประตูเปิด อัญญาทำตาโตสบตากับศิลาด้วยความดีใจ ศิลาลุกขึ้นยืนมองรถเด็กน้อยที่มีลูกของตัวเองนอนอยู่ในนั้น เขาขยับกายดีดดิ้น ลืมตามองไปมา ดูแข็งแรงไม่เหมือนเด็กที่ควรอยู่ในตู้อบ เพียงแค่ตัวเล็กมากเกินไปแค่นั้น พยาบาลอุ้มตัวเด็กขึ้นแล้วส่งให้กับอัญญา ความรู้สึกของ

ศิลาวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลหน้าตาตื่น เขาวิ่งอย่างเร็วไม่สนใจใคร เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทางเดิน หัวใจเต้นระรัวราวกับมีคนเข้ามาตีกลองอยู่ด้านในปานวาดโทรตามลูกชายทันทีที่พยาบาลแจ้งไปทางเธอ เพราะพยายามติดต่อหาศิลาเท่าไรก็ไม่รับสาย เพราะตอนนั้นกำลังประชุมและมันเป็นเบอร์แปลกเขาจึงปล่อยผ่าน ลืมคิดไปว่าอาจเป็นเบอร์ของโรงพยาบาลเขาวิ่งมาจนถึงห้องที่อัญญากำลังทำการผ่านคลอดอยู่ด้านใน เขารีบวิ่งไปหยุดอยู่หน้าประตู มองลอดผ่านช่องกระจกน้อย ๆเข้าไป เห็นอัญญาถูกใส่เครื่องช่วยหายใจ มีหมอพยาบาลอีกหลายคนยืนล้อมรอบตัวเธอภาพที่เธอนอนหลับตาพริ้มพร้อมกับเครื่องช่วยหายใจ มันบีบรัดหัวใจเขาไปหมด ศิลาน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาเสียดื้อ ๆมือสั่นตัวสั่นไปด้วยความกลัว ลืมความเหนื่อยไปหมดสิ้น“ศิลานั่งก่อนนะลูก” ปานวาดเข้าดึงตัวแขนลูกชาย เขาถอยออกมาตามแรงของแม่ “อัญญาไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อแม่สิ”“อัญเป็นอะไรครับ” เขาถามน้ำตาไหลออกมาเรื่อย ๆ“ปากมดลูกเปิดกว้าง หมอบอกว่าอัญได้รับยาระงับการคลอดมากเกินไปแล้ว หากยังต้องใช้ยาอีกมันจะเป็นอันตรายต่อเด็กและตัวแม่เอง”“…”“เลยต้องทำการผ่าคลอดเร่งด่วน”“ทำไมคลอดธรรมชาติไม่ได้” เขาเคย

บทที่ 66 “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นะคะ” อัญญาเอ่ยบอกศิลาที่กำลังนั่งซักผ้าเช็ดตัวให้เธอในห้องน้ำ “ไม่เป็นไร อัญนอนพักเลย” เขาตอบกลับมาแบบนั้นก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่ต่อ อัญญายิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะนอนหลับตาเพื่อพักผ่อนต่อ มือลูบท้องกลม ๆของตัวเองไปด้วย ศิลานอนเฝ้าเธอทุกวันตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาหา ทำความสะอาดร่างกาย เช็ดปัสสาวะและอุจจาระให้เองตลอด อาบน้ำแต่งตัวเขาก็ทำให้เธอทุกอย่าง และทำอย่าสงสม่ำเสมอไม่บกพร่องเลย เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือนนิด ๆอัญญายังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเช่นเคย ตอนนี้สามารถขยับร่างกายได้บ้างแล้วแต่ยังเคลื่อนที่เร็ว ๆไม่ได้ เพราะอาจทำให้ปากมดลูกเปิดอีก ศิลาอยู่เป็นเพื่อนคุยเล่นปลอบใจอยู่ตลอด ไม่เคยหายไปไหนนาน ๆ เขาจะบอกตลอดว่าเป็นห่วงอัญญามากขนาดไหน บอกรักเธอทุกวัน ดูแลดีอย่างคาดไม่ถึง ครืด ครืด ครืด อัญญาเหลือบมองตามเสียงโทรศัพท์ หน้าจอโชว์ชื่อของเลขาคนสนิทศิลา “พี่ศิลาคะ โทรศัพท์ค่ะ” เธอร้องบอก ศิลาเดินขมวดคิ้วเข้ามาหา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย สีหน้าเคร่งเครียดนิดหน่อย เขาถอนหายใจเสียงดังก่อนจะตัดสายทิ้ง “มีอะไรหรือเปล่าคะ” อัญญาถามเขา “มีป

ตอนพิเศษ #3“ไอ้พีมานี่!!” เสียงนับดาวตะโกนลั่น “จะหนีไปไหนมานี่เลยนะ!!”“นับดาวทำบ้าอะไรเนี่ย ฟังก่อน!!”“ไม่ฟัง” เธอตะคอกใส่เขา ถือไม้เรียวไล่ตีปฐพีตั้งแต่ในห้องจนออกมานอกห้อง“ใจเย็น ๆ วางไม้ในมือลงก่อน มีอะไรค่อนพูดค่อยจากันนะ” ปฐพีเอ่ยบอกเขา“ใครสั่งให้พาลูกไปย้อมผมแบบนั้นฮะ!” นับดาวตะคอกใส่ “ผิวเด็กเล็กมันโดนสารเคมีได้ที่ไหน!”“เดี๋ยว ฟังก่อน มันไม่ใช่สารเคมี”“ไม่ใช่บ้าอะไร ลูกหัวเหลืองเหมือนขี้แบบนั้น!”“โอ๊ยนับดาวนั่นมันวิกไม่ใช่สีย้อม!” ปฐพีร้องบอก “วิกอะ!”“อะไร” นับดาววางไม้ลง “วิกบ้าอะไรเนียนขนาดนั้น” เธอขมวดคิ้วถาม“วิกจริง ๆ ไม่เชื่อไปลองถอดดู”“แม่ครับ~” ไดมอนด์วิ่งออกมา เขาถือวิกผมสีทองติดมือมาด้วย “พ่อพาผมไปซื้ออันนี้มา เท่ไหม”“เท่มากเลยครับ ไหนใส่แบบไหนใส่ให้แม่ดูหน่อย” นับดาวนั่งลงข้างกายลูกชาย ทำท่าช่วยใส่วิกให้เขาอย่างเบามือ“อ้าว เมื่อกี้ยังไล่ตีอยู่เลย!” ปฐพีแหวเสียงใส่“พ่อตะคอกแม่ทำไม” ไดมอนด์หันไปถามผู้เป็นพ่อคิ้วขมวด “ไม่น่ารักเลยนะ”“ครับ พ่อขอโทษครับ จะไม่ทำแล้วครับ” ปฐพีอาศัยช่

ตอนพิเศษ #2 “สวัสดีค่ะคุณปฐพี” พนักงานผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม “วันนี้พาลูกชายมาด้วยเหรอคะเนี่ย” “ครับ เขาอยากทำสีผมน่ะ” ปฐพีเอ่ยตอบ เขาชี้ไปทางไดมอนด์ที่ยืนมองหน้าพนักงานตาปริบ ๆ “กี่ขวบคะ” “สองจะสามแล้วครับ” “โอ้โห ยังเล็กเกินไปย้อมไม่ได้นะคะ” พนักงานเอ่ยบอก “คือน้ำยาที่ร้านค่อนข้างจะแรงมาก กลัวว่าย้อมไปแล้วจะแสบหนังหัวน่ะค่ะ” “อ้าว” ปฐพีมองหน้าไดมอนด์ “ย้อมไม่ได้นะครับ สารเคมีมันแรงทำให้เจ็บตัวได้นะ” “แต่ผมอยากเปลี่ยนสีนี่” “มันอันตราย ทำแบบนั้นเดี๋ยวแม่ดุเอานะ” ไดมอนด์ทำหน้าหงอย “ขอบคุณมากนะครับ” เขาหันไปขอบคุณพนักงานก่อนจะอุ้มลูกชายแล้วพาเดินกลับไปที่รถของตัวเอง ไดมอนด์ทำหน้าบูดบึ้งไม่ยอมคุยกับเขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ปฐพีขึ้นมาบนรถคาดเข็มขัดให้ลูกชาย แต่ไดมอนด์กลับไม่ยอมมองหน้าเขาเลย เอาแต่หันหน้าหนีอยู่ร่ำไป “งอนอะไรครับ” “ไม่” ไดมอนด์กอดอก “ไม่คุย” “ไดมอนด์” “ไหนพ่อบอกได้ทุกอย่างถ้าอยู่กับพ่อ” เขาหันมาพูดใส่แ

ตอนพิเศษ #1 “จะไปไหนเนี่ยแต่งตัวซะสวยเชียว” ปฐพีเดินอ้อมมาดูนับดาวที่กำลังแต่งหน้าแต่งตัวราวกับกำลังจะออกไปไหนยังไงยังงั้นเลย “นัดเมญ่าไว้” เธอทาลิปสติกสีสวยก่อนจะหันมาทำปากจู๋ใส่สามีตัวเอง “สวยไหม” จุ้บ “สวยที่สุดเลยครับ” ปฐพีจุ้บปากเธอเบา ๆ ทั้งยังเอ่ยปากชมนับดาวด้วยรอยยิ้มอีกด้วย “เมียฉันสวยที่สุดในโลก” “น่ารัก” นับดาวหยิกแก้มของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว “แล้วรักไหมล่ะ” ฝ่ามือหนาวางทาบทับมือเล็กของเธอที่จับประคองแก้มตัวเองเอาไว้ “นับดาวครับ รักหมาเด็กคนนี้ไหมตอบให้ชื่นใจหน่อยเร็วว~” “รักจ้า ทำตัวเหมือนไดมอนด์ไม่มีผิด” นับดาวบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมกระเป๋าสะพายไหล่ เธอใส่ชุดเดรสรัดรูปสีชมพูอ่อนที่สั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ซ้ำยังเปิดไหล่เปิดหลังโชว์ผิวขาวเนียนอีกต่างหาก ปฐพียืนมองชุดของเธออย่างพินิจพิจารณา “โป๊ไปไหม” “อะไร” นับดาวมองหน้าเขา “โป๊ตรงไหน ออกจะสวยน่ารัก” “โชว์เยอะไปนะนับดาว มีลูกแล้วก็ต้องแต่งตัวให้มิดชิดสิ แต่งแบบนี้ใครจะเชื่อว่ามีลูกมีผัวแล้ว” “ก

บทที่ 46 “ตื่น ๆ” ปฐพีตะโกนลั่น เขาดึงรั้งผ้าห่มที่ปิดหน้านับดาวออกก่อนจะขึ้นไปกระโดดโลดเต้นบนเตียง “โอ๊ยยย เป็นบ้าอะไร!!” นับดาวตะโกนตอบตั้งแต่ยังไม่ลืมตาตื่นดี “จะนอน!” “นอนอะไร นี่มันสายแล้วเนี่ย!” ปฐพีดึงตัวเธอให้ลุก “ลุกเร็ววว~” “ไม่เอาจะนอน ปล่อย!” นับดาวฝืนตัวสุด ๆ เขาดันหน้าปฐพีออก “ปล่อยฉันนน~” “ไปเดินเล่นกันเร็ว” “เดินเล่นอะไรแต่เช้าวะ” เธอพูดอย่างหงุดหงิด เพราะถูกรบกวนเวลานอนมากเกินไป “ขอนอนเหอะ ไปเดินคนเดียวไป” “ไม่ได้ดิ เรามาทะเลกันทั้งทีนะ พี่ศิลากับอัญญายังออกไปเดินเล่นเลย พาสมายด์วิ่งเล่นสนุกจะตาย!” “ไปเหอะ ไปสนุกเลยนายน่ะ ฉันขอนอนนะ” นับดาวสลัดแขนตัวเองออก แต่ปฐพีไม่ยอมปล่อยยังคงเกาะเธอไว้แน่นอยู่อย่างนั้น “โห่ไรอะ” ปฐพีงอแง “ไปเร็ววว~” “ไม่ ๆ ไปเลย ชิ่ว ๆ” นับดาวสะบัดมือไล่ ก่อนจะนอนคลุมโปงหลับต่ออย่างไม่สนใจปฐพี คนตัวโตกระทืบเท้าปึงปังอย่างงอแง อุตส่าห์ครบรอบหนึ่งปีที่คบหากันมาแล้วตรงกับทริปเที่ยวของครอบครัวแท้ ๆ แต่นับดาวกลับเอาแต่นอนหลับไม่ตื่

บทที่ 45“ใกล้ตื่นหรือยังนับดาว” เขาลูบผมของเธออย่างเบามือ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสองวันแล้วแต่นับดาวยังคงหลับอยู่ เธอไม่ยอมตื่นมาเจอเขาเลย ปฐพีนั่งเฝ้านอนเฝ้าเธอทุกวัน ทิ้งงานให้พี่ชายทั้งสองดูแลเพราะตัวเขาเองไม่มีกระจิตกระใจในการทำงานเลยสักนิดเขาคอยแต่จะนึกถึงนับดาวจนทำงานต่อไม่ไหว สุดท้ายอัคคีก็บอกให้ปฐพีมานอนเฝ้านับดาว ส่วนงานที่เหลือให้อาโปและศิลาเป็นคนทำแทนไปก่อนในช่วงนี้สองมือแกร่งบีบมือเล็กไว้แน่น เขาแนบหน้ากับมือของเธอ ภาวนาให้นับดาวรีบตื่นขึ้นมาคุยกับเขา หรือเธอจะตื่นมาด่าเขาก็ได้เขาจะไม่โกรธหรือโมโหเธอเลยแม้แต่น้อย“รออยู่นะ รีบฟื้นสินับดาว” ปฐพีเอ่ยบอกจอก~เสียงท้องเขาร้องประท้วงอย่างหนัก เขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า มัวแต่เฝ้านับดาวจนลืมดูแลตัวเองไปด้วยเลย ปฐพีลูบท้องตัวเองเล็กน้อย เขาคงต้องกินข้าวบ้างแล้วก่อนที่จะเป็นอะไรไม่งั้นพี่ชายทั้งสองและพี่สะใภ้ได้สวดยับแน่ เพราะเอาแต่ห่วงคนอื่นจนลืมตัวเอง โดยเฉพาะอัญญาพี่สะใภ้สุดสวยของเขา ที่บ่นเก่งไม่ต่างจากแม่เขาเลยสักนิด“เดี๋ยวมานะ ขอกินข้าวก่อนแป๊บเดียว” ปฐพ

บทที่ 44“อาการตอนนี้คงที่ดีครับ ปลอดภัยหายห่วงไม่ต้องกังวลไปนะครับ” หมอพูดบอกกับปฐพีก่อนจะเดินออกจากห้องไปคนตัวโตรีบพุ่งเข้าหานับดาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอเริ่มมีเลือดฝาดบ้างแล้วและมือก็อุ่นกว่าเดิมมาก ปฐพีเอื้อมมือเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากเธอออกอย่างแผ่วเบาเขาบีบมือเธอไว้บางเบา หัวใจเต้นระรัวด้วยความดีใจที่อีกฝ่ายปลอดภัยดี เขายิ้มออกมาอย่างสบายใจหลังจากกังวลมาเนิ่นนาน เมื่อวานเขาเผลอหลับไปนานจนถึงเช้า คงจะเพลียมากจากการบริจาคเลือดเลยหลับลึกพอเช้ามาหมอก็เข้ามาตรวจอาการของนับดาวและย้ายเธอไปที่ห้องพิเศษตามที่อาโปได้ทำการจองเอาไว้ หมอแจ้งว่าเธอพ้นวิกฤตอันตรายแล้ว เพียงแค่รอเธอฟื้นขึ้นมาเท่านั้น แต่อาจจะใช้เวลาหน่อยตอนนี้พ่อกับแม่เขาก็รับรู้เรื่องของปฐพีและนับดาวแล้วเหมือนกัน ปานวาดพอรู้ว่าผู้หญิงที่ลูกชายตัวเองมาติดพันคือแฟนเก่าของเขาที่เธอเคยเจอเมื่อสามปีก่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเธอรู้จักและรู้ว่านับดาวเป็นคนยังไงจึงไม่มีปากมีเสียงคัดค้านอะไรเพียงแค่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ ส่วนอัคคีรู้และรับทราบเรื่องทั้งหมด เขารู้ดีว่าปฐพีลูกชา