"ตื่นได้แล้วลูก ทำไมวันนี้ตื่นสายจังเลย"
หลังจากเตรียมอาหารเสร็จหนิงซินก็รีบขึ้นมาจัดการกับลูกหมูแก้มป่องที่นอนหลับอุตุตื่นสายกว่าทุกวัน
"แจ็บ แจ็บ อีกนิกนึงแม่จ๋า" (อีกนิดนึงแม่จ๋า)
"ว๊าา น่าเสียดายจังเลยมีคนจะอดได้กินเค้กวันเกิด สงสัยแม่จ๋าต้องแบ่งไปให้เหมิงเหมิงกับพี่หาวห่าวกินช่วยซะแล้วสิ"
ร่างจ้ำม่ำที่นอนขดตัวอยู่ พอได้ยินคำว่าเค้กที่ไม่เคยรู้จัก แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นของกินไม่ผิดแน่ จู่ ๆ ก็รีบดีดตัวขึ้นมาจากที่นอนทันที
"เค้กหย๋อแม่จ๋า หย่อยมั้ยอ่า" (เค้กเหรอแม่จ๋า อร่อยไหมอ่ะ)
"อร่อยมากจ้ะ วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อจ๋า เราจะได้เป่าเค้ก จากนั้นก็จะได้กินเค้กเนื้อนุ่ม ๆ ละลายในปาก"
"หือออ น่ากิงจัง" (น่ากินจัง)
มุมปากน้อย ๆ มีน้ำใส ๆ ไหลเอื่อยลงมาจนหนิงซินอดขำลูกสาวจอมตะกละไม่ได้
"งั้นเราไปอาบน้ำกันนะคะ เดี๋ยวรอพ่อจ๋ามาถึงวันนี้เราจะกินบะหมี่อายุยืน เสร็จแล้วค่อยกินขนมเค้กกันดีไหม"
"ดีค้า หมี่ยุยืงหย๋อแม่จ๋า" (ดีค่ะ บะหมี่อายุยืนเหรอแม่จ๋า)
"ใช่จ้ะ บะหมี่อายุยืน"
สองแม่ลูกพูดคุยกันไป อาบน้ำแต่งตัวไปเกือบ 30 นาทีทั้งคู่จึงพากันลงมาข้างล่าง หนิงซินถือเอกสารบางอย่างที่เธอคิดว่าจำเ
