บทที่ 1879

Pinakabagong kabanata

• อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2328

  ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนถือว่าว่างมาครึ่งค่อนวันนางดึงเซียวหลันยวนออกมา แล้วฝังเข็มให้เขา ทำให้เลือดลมเขาเดินสะดวกขึ้นหน่อยตอนที่เก็บเข็มก็ได้ยินว่าเซี่ยปั้นเวยเข้ามาแล้ว"แม่นางเซี่ยกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้ามาเจ้าค่ะ แล้วก็คุณชายน้อยถังด้วย" เสี่ยวเยว่เอ่ยขึ้น"พวกเขาสามคนมาด้วยกันได้ยังไงเนี่ย?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจหน่อยๆ"ได้ยินว่าแม่นางเซี่ยได้ข้อมูลที่มีประโยชน์มาจากเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายแล้ว"ในน้ำเสียงเสี่ยวเยว่มีความขุ่นเคืองอยู่หน่อยๆ สองวันนี้เวลาส่วนใหญ่เซี่ยปั้นเวยจะอยู่กับนาง แต่ว่าท่าทีของเซี่ยปั้นเวยก็ทำให้นางรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกนางเองก็อยากช่วยคุณหนูกับท่านอ๋องสอบถามเรื่องลัทธิเทพทำลายล้างเหมือนกัน แต่พอแค่เอ่ยถึงเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายกับเซี่ยปั้นเวย เซี่ยปั้นเวยก็จะเลี่ยงหัวข้อสนทนา ไม่บอกอะไรนางเลยสักคำเสี่ยวเยว่รู้สึกว่า เซี่ยปั้นเวยถ้าคิดจะช่วยเหลือจริงๆ ตอนที่นางถามก็น่าจะพยายามตอบกลับล้างสิ บางทีนางอาจจะพบปัญหาอะไรจากในรายละเอียดบ้างก็ได้แต่เซี่ยปั้นเวยกลับเลี่ยงไม่คุยด้วยเลย นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?ไม่พูดอะไรกับนางสักคำ แต่พอไปถามก็ได้ข้อมูลมี

• อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2327

  เซี่ยปั้นเวยบอกว่าจะพยายามเต็มที่ ก็เหมือนจะพยายามเต็มที่จริงๆเพราะวันถัดมา นางก็ทำให้เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายพูดข้อมูลที่มีประโยชน์ออกมาได้ข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าลัทธิฝั่งขวาของลัทธิเทพทำลายล้างเซี่ยปั้นเวยหยิบรูปวาดใบหนึ่งออกมาตรงหน้าถังอู๋เจวี้ยน"นี่คือหน้าตาของเจ้าลัทธิฝั่งขวาที่เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายบรรยายออกมา ข้าวาดออกมาตามคำบรรยายของเขา หลังจากเขาเห็นก็บอกว่าใกล้เคียงถึงเจ็ดส่วน"คนในรูปวาด ดูนุ่มนวลอ่อนช้อย แต่ก็ถือว่าหล่อเหลาเอาการ ดูแล้วอายุน่าจะสี่ห้าสิบปีอายุสี่ห้าสิบ แล้วยังหล่อเหลา ก็ดูคล้ายกับเจ้าอารามอยู่พอควร ถังอู๋เจวี้ยนอดคาดเดาจุดนี้ขึ้นมาไม่ได้เลยว่าเจ้าลัทธิฝั่งขวานี่ คงไม่ใช่คนตงฉิงหรอกใช่ไหม?คนที่มาจากตงฉิง ดูแล้วหน้าตาดีกันหมด ยิ่งไปกว่านั้นยังดูไม่ค่อยแก่ด้วยรวมถึงเซียวหลันยวน เขารู้สึกว่ายี่สิบปีให้หลังเซียวหลันยวนก็คงจะไม่ได้ดูแก่ลงไปมากนัก"คิดไม่ถึงว่าแม่นางเซี่ยจะมีฝีมือวาดภาพแบบนี้ด้วย"จุดนี้ทำให้พวกเขารู้สึกเกินคาดมาก เซี่ยปั้นเวยวาดคนได้ดีขนาดนี้เชียว ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่านางถูกเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายเลี้ยงไว้แบบนั้นในภูเขา สามารถมีทักษะการใช้ชีวิตทั่

• อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2326

  เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายนิ่งงันไปพักหนึ่งเซี่ยปั้นเวยเองก็รอคำตอบเขาอย่างกระวนกระวายนี่เป็นความลับของเจ้าลัทธิฝั่งซ้าย ก่อนหน้านี้เองนงก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าคนที่โหดเหี้ยมร้ายกาจ กลับกตัวความตายมากขนาดนี้เขาเสแสร้งได้ดีมาโดยตลอด"เจ้าอยากให้เจ้าลัทธิอย่างข้าฟังเจ้าอย่างไรกัน?"เซี่ยปั้นเวยพอได้ยินคำนี้ของเขา ใจก็ผ่อนคลายลงมาได้ทันที เขาเอ่ยปากถามมาอย่างนี้ ก็อธิบายได้ว่าเข้ายอมแล้ว ประนีประนอมได้แล้วดูท่า เขาเองก็อยากจะมีชีวิตรอดต่อไปจริงๆต่อให้จะเป็นคนไร้ประโยชน์ เจ็บปวดทรมานจนไม่มีเหตุผลต้องมีชีวิตอยู่ต่อแล้วก็ตามพวกของถังอู๋เจวี้ยนคิดผิดกันหมด และถูกเขาหลอกแล้ว เขาไม่ใช่พวกที่ย่ำแย่หนักจนไม่กลัวตาย เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายกำลังต่อสู้กับพวกเขา พยายามจะมีชีวิตรอดให้ได้ต่างหาก"ท่านก็แค่บอกกับพวกเขา ว่าท่านค้นคว้าพิษมาโดยตลอด ดังนั้นตนเองจึงติดพิษมานานแล้ว เรื่องบางเรื่องที่เคยผ่านมาบางครั้งท่านเองก็นึกไม่ออก ข้าเองก็จะบอกกับพวกเขาด้วยว่าท่านเป็นคนขี้ระแวงมาก ดังนั้นต้องให้ข้ามาคอยดูแลท่าน ท่านเองก็คุ้นเคยกับข้าดี แล้วข้าจะทำให้ท่านนึกเรื่องราวต่างๆ ขึ้นมาได้มากขึ้น"เซี่ยปั้นเวยพอพูด

• อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2325

  ตอนนี้เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายนอนอยู่ด้านในไม่ขยับเขยื้อน ถ้าไม่ใช่เซี่ยปั้นเวยรู้ว่าถังอู๋เจวี้ยนให้คนคอยจับตาเขาไว้อยู่ ไม่ให้เขาได้ตายไวนัก นางคงคิดว่าเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายตายไปแล้วด้วยซ้ำเซี่ยปั้นเวยเรียกไปสองครั้ง เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร ราวกับไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น"ท่านลุง ข้าปั้นเวยเอง พวกเรามาคุยกันหน่อยไหม?"เซี่ยปั้นเวยเดินเข้ามา ยืนอยู่ด้านนอกลูกกรงเหล็กแล้ว นางมองเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายอย่างละเอียด ในที่สุดก็เห็นนิ้วมือของเขาขยับแล้วดูท่า เขาจะได้ยินคำพูดของนางอยู่ แค่ไม่คิดจะสนใจนางเท่านั้นนางนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เอ่ยต่อว่า "ข้ารู้ว่าอันที่จริงท่านลุงเองก็กลัวตายมาก ไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักแค่ไหน เจอกับการลงโทษร้ายแรงแค่ไหน ไม่ว่าร่างกายจะทุกข์ทรมานเพียงใด ขอแค่มีชีวิตรอดต่อไปก็พอ ดังนั้น แม้ว่าตอนนี้ท่านจะโดนพิษของพระชายาอ๋องเจวี้ยนเข้าไป แต่อย่างน้อยแขนขาก็ยังขยับได้นี่ ไม่ใช่หรือ?"น่าจะเพราะคำพูดเหล่านี้ของนางกระตุ้นเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายเข้า ในที่สุดเขาก็เบิกตาโพลง ตะแคงตัวหันมามองนางอย่างยากลำบากก่อนหน้านี้ตอนที่เซี่ยปั้นเวยเจอกับเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายนั้นมีความหวาดกลัวมา

• อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2324

  ถังอู๋เจวี้ยนมองเซี่ยปั้นเวย"เช่นนั้นแม่นางเซี่ยว่ามาหน่อย ว่าเขากลัวอะไรมากที่สุด?"ฟู่จาวหนิงฉีดพิษทำลายประสาทกับเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายไป นั่นคือร้ายกาจมากจริงๆ ตอนนี้เจ้าลัทธิกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้วจริงๆตัวเขาเองก็รู้ ว่าจะหนีก็คงเป็นไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขาเองยังมองออกว่า พวกเขาจะไม่ปล่อยเขาไปสุดท้ายเขาก็คงต้องตายเท่านั้นในเมื่อรู้จุดจบตัวเองเช่นนี้ เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายยังจะกลัวอะไรอีกล่ะ?ถึงแม้จะรู้ว่าทำให้เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายรู้ว่าตนเองจะมีจุดจบอย่างไร พวกเขาก็ถามอะไรออกมาได้ยากมาก แต่ว่าถังอู๋เจวี้ยนกับเซียวหลันยวนก็ยังทำเช่นนี้เพราะพวกเขาไม่ได้ให้ความหวังเขาเลยแม้แต่น้อยแค่ให้เขารู้ว่าตนเองกำลังจะตายอยู่ที่นี่แล้วเท่านั้นสิ่งที่ถังอู๋เจวี้ยนไม่ได้พูดออกมาก็คือ อันที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าจะถามความลับจากปากเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายออกมาได้มากแค่ไหนนี่เป็นความเคยชินของเซียวหลันยวน ซึ่งถังอู๋เจวี้ยนเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยถ้าถามออกมาไม่ได้ก็ไม่ต้องไปรู้ซะ ถึงยังไงตอนที่เจอพวกเขาเข้าสกัดไว้ก็พอถึงยังไง พวกเขากับลัทธิเทพทำลายล้างก็เป็นศัตรูที่ไม่มีวันญาติดีกันได้แล้ว

• อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2323

  เจ้าอารามโยวชิงยอมรับหลานสาวคนนี้แล้ว ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนก็ไม่คิดจะไปสืบสาวราวเรื่องว่าตัวตนน่าเชื่อถือไหมอีก"เช่นนั้นก็ยินดีกับเจ้าอารามด้วย ที่หาตัวหลานสาวกลับมาได้ มีญาติเพิ่มมาอีกหนึ่งคน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนก็อวยพรมาให้สองคำ"ปั้นเวยก่อนหน้านี้ถูกเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายลักตัวไป ดังนั้นจึงใช้ชีวิตอยู่ในเขาลึกมานาน"เจ้าอารามโยวชิงมองไปทางเซียวหลันยวน "ในเมื่อเจ้าไปที่นั่นมาแล้ว ก็คงจะเข้าใจดีว่าที่นั่นเป็นอย่างไร นางเจอกับคนในภูเขาน้อยมาก และล้วนเป็นคนของลัทธิเทพทำลายล้าง ซึ้งล้วนไม่ใช่คนปกติกัน"เซียวหลันยวนฟังเขาพูดต่อไป"สำหรับการใช้ชีวิตในโลกภายนอก ปั้นเวยเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก พูดได้ว่าความรู้ปกติด้านนอกอีกมากที่ไม่รู้จัก ข้ามีเรื่องจะขอร้องสักเรื่อง"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเจ้าอารามพูดว่าขอร้อง ก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมาเสียแล้วและก็ตามคา เจ้าอารามบอกว่า "อยากให้ปั้นเวยติดตามพวกเจ้าไปหน่อย ถือว่าเป็นการเรียนรู้ รอให้นางปรับตัวได้แล้ว พวกเจ้าไม่อยากจะพานางไปอีก แล้วข้าค่อยไปรับนางกลับมาอยู่ข้างกายข้า"เซียวหลันยวนขมวดคิ้วยาว"ในเมื่อเจ้าอารามเป็นน้าของนาง แล้วทำไ