นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน

จงเพ่ยอิง เฝ้ารักเฉินลี่หมิง มานานตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรกในงานเลี้ยงขุนนางใหม่เมื่อสองปีก่อน  แม้เขาจะไม่เคยใส่ใจหรือมองนางดังเช่นคนรัก  นางประทับใจที่เขาเป็นคนดีช่วยนางจากการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุที่รถม้าเกือบจะชนนาง เลยเริ่มเฝ้ามองเขาเห็นความน่ารักหลายๆอย่าง นานวันเข้าจึงรู้สึกปักใจว่าจะต้องแต่งงานนกับชายคนนี้ให้ได้  ยิ่งเลยการปักปิ่นมาสองปี นางจึงรบเร้าขอท่านพ่อใช้ความดีความชอบในราชการที่ไปช่วยอุทกภัยที่เมืองติดชายแดน จนชาวเมืองรอดพ้นภัยและยังแก้ปัญหาระยะยาวให้ชาวเมืองไม่ต้องพบปัญหาอุทกภัยนี้ต่อไปอีกด้วย  

ความดีความชอบนี้ นางขอร้องท่านพ่อให้ขอพระราชทานสมรสให้นาง เพื่อที่นางจะได้ตบแต่งกับเฉินลี่หมิง ขุนนางคลังหนุ่มอนาคตไกล ท่านเสนาบดีจงพ่อของนาง รักลูกสาวคนนี้มาก จึงยอมตามที่นางร้องขอ  เมื่อฮ่องเต้พระราชทานราชโองการมานั้น เฉินลี่หมิงกระอักกระอ่วนใจมากเขาไม่เคยมองจงเพ่ยอิงดังเช่นคนรัก พูดคุยกับนางดังคนรู้จักธรรมดา แต่เขารู้ว่านางหลงไหลเขา เฝ้ามองเขาด้วยดวงตาหวานฉ่ำ เขาพยายามหลีกเลี่ยงนาง นานวันเข้าเปลี่ยนเป็นรังเกียจและไม่อยากจะพบนาง เจอนางที่ไหนเขามักจะหลีกห่าง  แต่นางก็ยังไม่รู้ตัวว่าเขารังเกียจนางขนาดไหน ยังกล้าขอสมรสพระราชทาน ซึ่งทำให้เขาขัดราชโองการไม่ได้ จำต้องตบแต่งนางเข้าจวนด้วยความจำใจ 

ถึงวันแต่ง เขาเพียงส่งเกี้ยวไปรับนาง ไม่แม้แต่จะตบแต่งจวน หรือเตรียมการอะไรมากมาย เพียงให้พ่อบ้านทำตามประเพณีเท่านั้นเพราะเป็นงานแต่งตามพระราชองค์การจะให้เสียหน้ามาถึงตระกูลไม่ได้ จึงจำต้อง

จัดพิธีอย่างเสียไม่ได้ เมื่อขบวนเกี้ยวมาถึงจวนเฉินลี่หมิงไม่แม้จะไปรับเจ้าสาวด้วยตัวเอง ทำเพียงส่งคนไปรับนางเข้ามาทำพิธีไหว้ทั้ง 4 ตามประเพณีเท่านั้น เมื่อเสร็จพิธี แม่สื่อส่งเจ้าสาวเข้าไปในห้องหอ 

ภายในจวน จัดเลี้ยงญาติมิตร เพื่อนฝูงตามธรรมเนียม และดื่มอวยพรกันครึกครื้นจนถึงดึกดื่น  ร่างบางของจงเพ่ยอิงนั่งรอเจ้าบ่าวที่เตียงวิวาห์นานจนปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ก็ไม่เห็นแม้เงาของเจ้าบ่าวจะมาเข้าหอตามประเพณี  ใช่ใช่หญิงรับใช้ของจงเพ่ยอิงที่ติดตามมานั้น อดรนทนไม่ไหว

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านเฉินจะมาเข้าหอหรือไม่เจ้าคะ นี่ก็เลยเวลามาหลายชั่วยามแล้ว “ เสียงอึกทึกข้างนอกก็เงียบสงบแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววเจ้าบ่าว ” คงไม่มาแล้วล่ะ เจ้ามาช่วยข้าถอดเครื่องประดับกับชุดพวกนี้เถอะ เมื่อถอดเครื่องประดับ มงกุฏหงส์ ชุดเจ้าสาวทั้งหมด จนเหลือแต่เสื้อตัวใน จงเพ่ยอิงทรุดนั่งลงบนโต๊ะกลมกลางห้อง พลางคีบอาหารมงคลบนโต๊ะกิน กินไปน้ำตาสองข้างแก้มก็หยดไหลลงมาเป็นทาง รู้สึกเจ็บปวดใจเหลือเกิน รักเขาข้างเดียวนี้มันเจ็บปวดสิ้นดี กินไปน้ำตาก็หยดไป จนเจ็บร้าวไปทั้งอก จึงวางตะเกียบ ลง ดื่มเหล้ามงคลคนเดียวจนหมด น้ำตาไหลสะอื้นไห้เพียงลำพัง