“ถ้าอีกห้าวันเรายังออกไปไม่ได้ท่านค่อยถามอีกครั้งนะเพคะ” ใบหน้าสวยเขินจนต้องเอียงหน้าหลบสายตา มือทั้งสองข้างดันชายหนุ่มให้ห่างตนก่อนพยายามลุกขึ้นจากเตียง
ด้วยความประหม่ามือของนางจึงปัดสิ่งของบนโต๊ะข้างเตียงจนหล่น ตะเกียงทองเหลืองตกลงพื้นก่อนที่จะกระเด็นไปกระแทกกับสัญลักษณ์ดอกโบตั๋นที่ข้างกำแพง
ทันใดนั้นเองกำแพงขนาดใหญ่ที่ปลายเตียงก็เลื่อนออกจากกัน เผยให้เห็นประตูที่สูงท่วมหัว ลวดลายบนประตูเป็นรูปหงส์แดงที่กำลังสยายปีกบินเหนือผืนฟ้า ที่น่าสงสัยก็คือดวงตาของมันนั้นว่างเปล่า คล้ายกับว่าถูกใครบางคนแกะออกไป
โจวจื้อไห่มองครุ่นคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หยางหย่าปิงเดินมาอยู่ที่ข้างกายเขา นางจ้องไปยังที่ดวงตาอันว่างเปล่า สักพักก็หยิบห่อผ้าที่พกติดตัวออกมา มือบางค่อยๆคลี่ห่อผ้าและหยิบหินรูปตาสีแดงสดขึ้นมาดู จากนั้นก็ลองนำไปใส่ในดวงตานั้น
เมื่อหินสีแดงถูกใส่เข้าไปในช่องว่างของดวงตา บานประตูก็เริ่มขยับ เกิดเสียงดังคล้ายกับว่ามีกลไกกำลังทำงานอยู่ภายใน
โจวจื้อไห่เอื้อมมือไปเปิดประตูหลังจากเสียงกลไกเงียบลง ประตูบานสูงก็ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นด้านนอกของตัวถ้ำ
หยางหย่าปิงดีใจมาก นางกระโดดกอดโจวจื้อ
