ทั้งหกคนเดินกลับจวนไม่สนใจคนข้างหลัง เหล่าขุนนางก็ไม่ได้ใส่ใจหวงซานไห่ แต่มีอยู่คนหนึ่งที่เอ่ยขึ้นมา
"บทกวีที่นางเขียนนั้นไพเราะนัก ข้าเคยขอดูพัดเล่มที่หวงป๋อเหวินถือเขาบอกว่าอาจารย์เขาเขียนให้ ดูท่าคงเป็นฮูหยินน้อยท่านราชครู นับว่าหุบเขายาสั่งสอนสตรีได้ดีจริง"
ทุกคนพูดคุยกันแต่หวงจื่อหานหูดับไปแล้วตั้งแต่หลานชายกอดเอวเมียเด็กของเขาอีกทั้งยังซบไหล่กันด้วย ไอ้เด็กบ้านั่นสิบสี่ส่วนเมียเขาสิบหก หวงจื่อหานร่ำลาผู้คนก่อนจะสาวเท้ากลับเรือน รถม้าไม่ทันใจเขาดีดตัวไม่กี่ทีก็มาทันพวกนาง ก่อนจะมาดักหน้าหลี่เสี่ยวหรูก้มลงช้อนอุ้มนางขึ้นพาเดินกลับจวนทันที อีกสี่คนก็ไม่รอดสามีพวกนางอุ้มเมียตัวเองพาดบ่าพาขึ้นรถม้ากลับจวน หวงป๋อเหวินยืนงงอาสะใภ้ทั้งหลายไปหมดแล้วเขาทำเช่นไรกันเล่า เสี่ยวหงที่เพิ่งกลับมาจากไปส่งภาพวาดเห็นเขายืนเก้ๆกังๆก้เอ่ยทัก
"คุณชายน้อยท่านมาทำอะที่นี่คนเดียวเจ้าคะ"
"เอ่อเสี่ยวหง ข้ามากับท่านอาสะใถ้ทั้งห้าแต่ตอนนี้ถูกท่านอาทั้งหลายจับกลับไปหมดแล้วน่ะ"
"ถ้าเช่นนั้นไปรอที่เรือนข้างก่อนไหมเจ้าคะ เดี๋ยวถ้าฮูหยินน้อยคุยกับใต้เท้าเสร็จคงจะกลับมาเอง"
หวงป๋อเหวินพยักหน้าก่อนจะพากันกับเสี่ยว
