Nobela ni ป่าดอกท้อ

จูเหมยลี่ถูกนางเหวินป้าสะใภ้ใหญ่ขายให้กับนายพรานแลกกับเงินสามตำลึง จูเหมยลี่หวาดกลัวหน้าตาที่มีแต่หนวดเครา  อารมณ์ฉุนเฉียวของเขา  แต่งมาคืนแรกเขายังไม่ทันเข้าหอเช้ามาได้ยินว่านางกระโดดน้ำตาย  มีคนเอานางมาวางไว้หน้าประตูบ้าน เซียวจ้านเป่ยจึงโมโหจะไปทวงเอาเงินคืน  แต่อยู่ๆนางก็ลืมตาขึ้นมาแล้วถามเขาว่า "ท่านลุงเจ้าคะ  มีอะไรกินไหมข้าหิวมากเลย" "น้ำเข้าสมองเจ้าหรือไงเรียกสามีตัวเองว่าลุง  ข้าจะไปเอาเงินคืน  ป้าสะใภ้เจ้าจะเอาเจ้าไปขายต่อใครก็ช่างเถอะ  ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องอยู่"

เสิ่นชิงเวยคุณหนูตกอับที่มารับจ้างในจวนแม่ทัพใหญ่ นางถุกคนหลอกให้มาที่เรือนต้องห้าม เผยซ่างกวนที่ถูกวางยาคิดว่านางคือคนที่ศัตรูส่งมา จึงย่ำยีนางร่างเดิมตกใจจนหัวใจวาย วิญญาณเสิ่นเว่ยเว่ยจึงมาแทนที่ "เมียจ๋า..เจ้าจะไปไหนแต่เช้า ให้พี่ช่วยดีไหม" "แม่ทัพเผย..ใครเมียท่านกันเอ่ยวาจารกหูแต่เช้าเลย ไสหัวกลับบ้านเช่าไป แล้วอย่าลืมจ่ายค่าเช่าบ้านของข้ามาด้วย" "เมียจ๋า..เรามีลูกด้วยกันเป็นตัวเป็นตนเลยนะ ดูสิหยวนหยวนน่ารักเพียงใด เขาเหมือนบิดาเช่นนี้แปลว่ามารดาของเขาต้องรักบิดาของเขามากแน่ๆ" "ท่านว่างหรือเผยซ่างกวน" "ว่างๆๆ อยากให้พี่ช่วยทำอะไรดี" เคล้ง!! "นี่เคียวไปเกี่ยวหญ้าหมูมา ตรงท้ายแปลงนามีเถามันเทศอยู่เกี่ยวมาด้วย อย่าเกี่ยวจนเตียนล่ะเกี่ยวแค่ให้มันแตกเลื้อยใหม่เท่านั้น" เผยซ่างกวนรับตะกร้ากับเคียวมาก่อนจะไปทำตามคำสั่งเมีย เขากับอาฝูมาถึงแปลงมันแต่ทำได้แค่นั่งมอง เมียห้ามเกี่ยวหมดแล้วเกี่ยวแบบไหนกันล่ะมันถึงจะแตกยอดใหม่ "อาฝูเจ้าไปเกี่ยวสิ" "ท่านอ๋องกระหม่อมชั่วดีอย่างไรก็เป็นถึงบุตรชายเจ้ากรม ให้มาเกี่ยวผักเกี่ยวหญ้าใครจะทำได้เล่าพ่ะย่ะค่ะ"

ทั้งคู่ถูกคนวางแผนร้ายทำให้กลายเป็นผัวเมียกันเพียงข้ามคืน หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง "ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก" "นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก " ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า "ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ "นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้"

"เจ้าว่าตาแก่หยางกับตาแก่เซียวใครเป็นฮูหยินกันแน่  เซียวอี้หลงดูอ่อนหวานหรือแปลว่างั้นเขาเป็นเมีย ส่วนตาเฒ่าหยางก็เป็นสามีของเขา  อ๊ายฮูหยินเซียวฮ่าๆๆๆ เหมาะสมๆช่างเป็นคู่รักสะท้านเมืองหลวงจริงๆ" จางอวี้ถิงเอ่ยกับสาวใช้ นางหัวเราจนขนมติดคอจึงไอออกมารุนแรง "แค่กๆๆๆ อื้อ แค่กๆ ขะ ขอน้ำ น่ะ น้ำหน่อยลี่จู แค่กๆๆๆ" ลี่จูรีบลุกไปหยิบน้ำให้คุณหนูของนาง แต่ยังไม่ทันไปถึงไหนก็เจอกับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่หน้าเรือน "ตะ ตะ ใต้เท้าหยาง คะ คุณหนู อื้อออ ใอ้เอ้า(ใต้เท้า)" หลี่จิ้งใช้มือปิดปากลี่จูตามคำสั่งของเจ้านาย ลี่จูส่ายหน้า หยางหมิงหยิบชามใส่น้ำแล้วเดินไปหาเมียเด็กของเขาแทน  ส่วนลี่จูถูกหลี่จิ้งเอามือปิดปากแล้วกอดเอาไว้ จากนั้นเขาก็เอ่ยกับนางที่ข้างหู "หากอยากให้คุณหนูของเจ้าถูกเฉดหัวออกจากจวนก็ลองร้องดังๆสิลี่จู จะลองไหม" ลี่จูส่ายหน้าหลี่จิ้งจึงเอามือออกจากปากนาง ลี่จูหันมาหาเขาก่อนจะเอ่ยถาม "องครักษ์หลี่ ใต้เท้าจะไม่ทำอะไรคุณหนูของข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ" หลี่จิ้งยิ้มก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหู "ลี่จูคนงาม เจ้าควรห่วงตัวเองก่อนจะดีไหม...หื้ม"

หลิวเยี่ยนฟางรถคว่ำตายแล้วมาเกิดใหม่ในร่างของเสิ่นเยี่ยนฟาง เด็กสาวที่ตายเพราะพิษไข้ นางถูกสั่งให้แต่งงานกับบัณฑิตป่วยออดแอดคนนึง ด้วยสินสอดข้าวสาลีหนึ่งถุงกับเงินหนึ่งตำลึง "เอ้อ  ได้เกิดใหม่ทั้งทีก็โคตรจน  ฉันควรดีใจไหมวะคือนี่บ้านเหรอเนี่ย  แล้วยังมีญาติผัวประสาทเห็นแก่ตัวชอบเอาเปรียบ  อีกเวรของกรรมจริงๆ" หลิวเยี่ยนฟางที่ตอนนี้อยู่ในร่างของเสิ่นเยี่ยนฟางสาวน้อยวัยสิบเจ็ดกำลังด่าทอชะตาชีวิตที่ได้เกิดใหม่ ก่อนจะเข้าไปดูสามีหมาดๆที่เพิ่งจะแต่งงานกันเมื่อวาน  อืมหล่อมาก  เสียดายขี้โรคไปหน่อย  ก่อนจะเรียกคนที่หลับอยู่ "นี่เมิ่งหย่งชวน  มาคุยกันหน่อยข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน" เมิ่งหย่งชวนตื่นนานแล้วตั้งแต่เห็นนางยืนเท้าเอวเป่าปอยผมตนเองทำท่าเหมือนลูกแมวน้อยขู่ฟ่อๆ  ชี้ท้องฟ้าด่าสายลมอยู่หน้าบ้านก็อมยิ้ม  ก่อนจะปรับสีหน้าจริงจัง "อืมภรรยาเจ้ามีเรื่องอันใดหรือ" "น้องสาวเจ้าอยากเก็บไว้ไหม  ปิ่นปักผมนั่นของมารดาข้า  นางหน้าด้านยื้อแย่งเจ้าตอบมาคำเดียวยังต้องการนางไหม" เมิ่งหย่งชวนไม่เข้าใจที่นางพูดจึงส่ายหน้า  แต่คนตัวเล็กเข้าใจผิดว่าเขาบอกว่าไม่ต้องการจึงพยักหน้าให้เขา  "อืมดีมาก  เมิ่งลู่เจินเจ้ามาดูพี่ชายเจ้าหน่อยเข้าจะไปทวงของๆข้าคืน"

เดิมทีเซียวอี้เซียนต้องแต่งงานกับจ้าวเฉิง แต่ใครจะรู้ว่าวันแต่งงานเขากลับยกขบวนไปรับหลิวเย่วคุณหนูตระกูลหลิวแทน ทำให้เรื่องนี้เป็นที่ขบขันของทั้งเมือง เซียวอี้เซียนตัดสินใจจบชีวิตตนเองทั้งๆที่สวมชุดเจ้าสาว จนกระทั่งวิญญาณอีกดวง ได้มาสิงสถิตแทน เซียวอี้หลานป่วยด้วยมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้ายเธอต้องจากครอบครัวไปในวัยเพียง27ปี หยางเทียนหลงอมยิ้มทันที ชินอ๋องและพระชายาถึงกับมองหน้ากัน ปกติบุตรชายเย็นชายิ่งนัก ตั้งแต่ได้พบกับดรุณีน้อยตรงหน้า รอยยิ้มของเขาก็ได้เห็นง่ายขึ้น หยางเทียนหลงทักทายคนที่ยืนหน้างอตรงหน้า "เจ้ารอพี่นานหรือไม่ เซี่ยนเซี่ยนคนดีของพี่" คนตัวเล็กทักทายเขาตามมารยาท "อี้เซียนถวายพระพรหนิงอ๋องเพคะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานที่ตลาดมิใช่หรือเพคะ" ("ตาแก่...แอบมาบ้านเจ๊ทุกวันแหม่ทำมาเป็นพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ เดี๋ยวแม่ก็โบกด้วยพัดในมือเลยนี่") ("คนงาม..เจ้ามองข้าแบบนี้เสน่หาในตัวข้ามากหรือ ก็รู้ว่าข้านั้นหน้าตาหล่อเหลา แต่ไม่คิดว่าจะทำเจ้าเสียอาการเช่นนี้") คนหนึ่งกำลังคิดในใจอยากจับเขาทุ่มลงพื้นแล้วขึ้นคร่อมข่วนหน้าตายั่วยวนชวนอวัยวะเบื้องล่างนั้นให้เป็นรอย ส่วนอีกคนก็หลงคิดว่าดรุณีน้อยตรงหน้าหลงเสน่ห์อันหล่อเหลาตนเองจนตะลึง

นิยาเซ็ตเรื่องสั้น สำหรับความรักของหนุ่มสาวที่มีช่องว่าระหว่างวัยเป็นตัวแปร การงอนง้อ การบอกรัก เริ่มต้นด้วยการเข้าใจผิด หรือความอยากรู้อยากลองของสาวน้อย ที่จะมาเขย่าหัวใจหนุ่มใหญ่ให้หวั่นไหว เน้นความรักความสัมพันธ์ของตัวละครเป็นหลัก หมายเหตุ เป็นนิยายสั้นหลายเรื่องลงต่อๆกัน เน้นกระชับความสัมพันธ์

ตอนนี้ภูริทัศน์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่ ในห้องเช่าที่อพาทร์เม้นเล็กๆแห่งหนึ่ง ร่างบางของผู้หญิงในวัย25กำลังยืนประจันหน้ากับเขา ร่างสูงมองไปยังเด็กวัย3ขวบที่เธออุ้มอยู่ก่อนจะเอ่ยออกมา "เอาลูกมาให้ฉันแพรชมพู เธอต้องการเท่าไหร่ว่ามา" "ลูกของแพรทำไมแพรต้องให้คนอื่นด้วยคะ คุณป๋ากลับไปเถอะคะ อย่ามาสร้างเรื่องให้คนอื่นเขาลำบากใจเลย" "อย่างเธอเนี่ยเหรอจะมีปัญญาเลี้ยงลูกฉัน" "แพรก็เลี้ยงของแพรมาได้ตั้งนานนี่คะ" "เลี้ยงได้กับเลี้ยงให้ดีมันต่างกันนะแพรชมพู แล้วไอ้ห้องที่เธอเช่าอยู่เนี่ย เอากันทีก็ลั่นไปทั้งตึกแล้วมั้ง" "อย่ามาหยาบคายนะ แพรก็อยู่ของแพรกับลูกมาได้ คุณป๋าก็คิดเสียว่าเราไม่เคยรู้จักกัน" "อ้อ เธอชอบแจกฟรีสินะ ฉันต้องการพระพายไปเลี้ยงเอง ส่วนเธอฉันไม่สนใจ" "แต่ในใบเกิดพระพายระบุว่าไม่มีบิดา คุณป๋าไม่มีสิทธิ์ในตัวแก ประตูอยู่ตรงนั้นไม่ส่งนะคะ"

ซ่งเหลียงฮวาประสบอุบัติเหตุรถของเธอประสานงา กับรถบรรทุกจนได้ไปเกิดใหม่ในร่างของซ่งจื่อหรูเด็กสาวกำพร้า ต้องเลี้ยงดูน้องอีกสองคน มีญาติที่เลวร้ายเสียยิ่งกว่ากระไร ต้องงัดสารพัดความรู้มาปรับใช้เพื่อเลี้ยงดูตนเองและน้องๆ พี่ชายข้างบ้านคนนั้นมักช่วยเหลือยามลำบากเสมอ เมื่อมีเขาอยู่นางจะอุ่นใจเสมอ นานวันความผูกพันจึงก่อตัวขึ้น ยังมีอดีตท่านตาที่ต้องตามหา อันตรายที่รออยู่ระหว่างทาง เขาทั้งคู่จะได้ลงเอยหรือไม่ ท่านตาเป็นใครมาดูจากไหน ญาติที่เหมือนศัตรูเหล่านั้นก็ต้องจัดการ

ซ่งจื่อเหยียนถูกน้องสาววางแผนร้าย ในงานวันเกิดองค์หญิงหกกลับพบว่านอนกอดก่ายอยู่กับเว่ยเซียวหยาง แต่เขารังเกียจสตรี แต่งกับนางหรือฝันเฟื่องหรือไง นางจึงถูกไล่ไปอยู่จวนร้างไกลเมืองหลวงถึงห้าสิบลี้ ****************** "อ๊ายย  โอ๊ยเจ็บโอ๊ยเวรกรรมฉิบหายยังไม่ทันมีผัว  ไม่ทันได้รู้รสชาติการป๊าบๆกับผู้ชายเลย  ก็ต้องมาเบ่งลูก  อื้อเจ็บ  อ๊ะ อ๊ายยย" "คุณหนู  ท่านเบ่งอีกนิด  น้ำร้อนเตรียมแล้ว  เย่วหลีกำลังไปเอาเจ้าค่ะ  เหตุใดท่านอ๋องพระทัยร้ายนักฮือๆๆ" "พอแล้ว ไอ้อ๋องสุนัขนั่นสมควรไปตายซะ อ๊าย ข้าเจ็บจะตายเจ้าจะมารำพึงรำพันอะไรเย่วเล่อ  ออกแล้วข้าคลอดแล้ว  อ๊ะ อ๊ายยย" หลี่จื่อเหยียนคลอดบุตรชายของร่างเดิมออกมาหนึ่งคน  จากนั้นนางก็เพลียจนหลับไป

หลี่เสี่ยวหรูทะลุมิติเป็นฮูหยินของหวงจื่อหานราชครูหนุ่ม นางมีสหายที่สามีเกลียดขี้หน้า ปฏิบัติการพาเพื่อนๆฮูหยินหนีสามีจึงเริ่มขึ้น ส่วนบรรดาสามีที่ปากบอกเกลียดชังพวกนางนักหนา กลับดิ้นทุรนทุรายเมื่อฮูหยินพวกเขาหนีไปพร้อมกับทิ้งใบหย่าไว้ให้ดูต่างหน้า

เพียงขวัญเด็กสาวกำพร้าที่ต้องมาอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกับ คิมหันต์ผู้อุปถัมภ์เธอ หลานสาวจำเป็นคนนี้ที่เฉิ่มเชย หลังจากที่เขาได้สัมผัสสาวน้อยครั้งแรกทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ************************************ "ขวัญเคยจูบกับใครไหม มีแฟนหรือยัง" "ไม่ค่ะ ไม่เคยขวัญเรียนอย่างเดียว อาคิมขาปล่อยขวัญก่อนสิคะ" "ขวัญ อาจะสอนให้ดีไหมเผื่อเวลามีแฟนขวัญจะได้รู้ว่าต้องทำยังไง มานั่งตักอาสิคะ อืมเด็กดีพูดง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่าสอนหน่อย"

"โจวหว่านถิง  เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า" ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา  โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง  ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน "ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า  แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า  เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร" โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก  มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ "ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว  ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง  ทำให้จริงสักที  ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ  ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า  ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"

หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง  จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ  กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก "ท่านทำอะไร  เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ" จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง  หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้  หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง  กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง  จนเขาถอนริมฝีปากออก "เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร  เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม  ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย" จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ  จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย  ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้  "ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู "มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า  เผื่อนิยายเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม" "ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ"

ไป่เจินเจินที่กำลังถูกให้คัดกฎสำนักนั่งทำหน้างอง้ำ นางต้องรีบกลับบ้าน บิดาถึงเวลากินข้าวกินยาแล้ว  กว่านางจะรวบรวมเงินทองไปหาท่านหมอมาตรวจบิดาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  จ้าวหย่งเฉิงนั่งมองตำราในมือ แสงตะวันลับไปแล้ว ในห้องของสำนักศึกษาตะเกียงถูกจุดขึ้นมา ลูกศิษย์กลับบ้านหมดแล้วเหลือแต่หัวโจกที่พาเหล่าเพื่อนบัณฑิตไปแข่งกัดปลาเล่นพนันกันที่เชิงเขา "อาจารย์เจ้าคะ..ศิษย์ขอกลับบ้านเอาอาหารกับยาให้ท่านพ่อก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ  คืนนี้จะคัดมาส่ง" "คัดไป ยิ่งมัวแต่พูดเจ้าจะยิ่งเสร็จช้านะ ไป๋เจินเจิน" "ตาเฒ่าเอ๊ย...แก่แล้วแก่เลยไม่หัดเห็นใจคนอื่นเสียบ้าง" ไป๋เจินเจินบ่นอุบอิบ แน่นอนจ้าวหย่งเฉิงได้ยิน เด็กคนนี้กิริยามารยาทไร้การอบรมจริงๆ "ตั้งแต่พรุ่งนี้มาเรียนส่วนตัวกับข้าทุกวัน  คนอื่นไปถึงไหนแล้วเจ้ายังย้ำอยู่กับที่เลย  จะได้ไม่พาคนอื่นเสียคน  วันนี้กลับไปได้แล้ว" จ้าวหย่งเฉิงเดินมาช้อนอุ้มนางขึ้นก่อนจะพาเดินไปที่รถม้า เขาจับนางนั่งตักก่อนจะให้คนขับพาไปส่งที่บ้านของนาง ใครๆบอกนางเป็นลูกศิษย์คนโปรดของเขา  "หึข้านะหรือ...คนโปรดเนี่ยนะ  ใช่โปรดมาก..หึ..โปรดปรานจนข้าจะตายคากองตำราแล้ว"