“นายน้อย ทำไมท่านถึงได้ทำหน้าเช่นนั้นเล่าเจ้าค่ะ” รอยยิ้มน่าขนลุกนั่นทำให้เหม่ยเหมยรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
“ข้ายอมรับว่ากำลังเยาะเย้ยในความโง่งมของเจ้า แต่พอมาคิดอีกที เรื่องนี้จะโทษเจ้าฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูก ข้าเองก็มีส่วนผิดที่ไม่รู้จักสอนเรื่องเล่ห์บุรุษ แล้วดันส่งเจ้าไปดูแลคนอย่างนายท่านหลี่ หนำซ้ำยังคิดจะยกเจ้าให้คนพรรค์นั้นอีกด้วย”
“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ” นางเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นเจ้านาย
มู่หรงอี้หวายรับรู้ได้ถึงอาการหวั่นไหวหวาดหวั่นในดวงตาของเหม่ยเหมย แต่ก็ตัดสินใจเอ่ยความจริงอันน่าเจ็บปวดต่อไป “ยามบุรุษต้องการหญิงงามนั้น พวกเขาสามารถสรรหาถ้อยคำหวานหูมาหว่านล้อมได้เป็นร้อยเป็นพันคำ แต่หลังจากได้เชยชมสมใจ ก็สามารถทิ้งขว้างพวกนางได้อย่างไม่ไยดี”
“แต่นายท่านหลี่รับปากจะรับบ่าวเป็นอนุ จะเรียกว่าถูกทอดทิ้งได้อย่างไร”
“เด็กโง่ เขาไม่ได้มาทาบทามเพราะรักชอบเจ้าจริง แต่เป็นเพราะเขาทำผิดธรรมเนียมแตะต้องคนของตระกูลอื่น หนำซ้ำข้ายังได้ข่าวมาว่าเขาแค่หน้ามืดตามัว เพราะเจ้าหน้าตาคล้ายฮูหยินผู้ล่วงลับ แต่ที่น่าตกใจก็คือ แม้แต่ชื่อก็ยังคล้ายกัน สุราทำให้เขาเห็นเจ้าเป็นคนอื่น เช่นนี้ยังจะหลงงม
