เมื่อเข้มกลับมาถึงบ้านพักเขาก็โทรหาพี่ดำเพื่อที่จะให้ช่วยสืบประวัติของฝน พี่ดำรับปากภายในสามวันรู้เรื่อง
"เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะเดินทางไปอุดรเลยครับ" แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่เข้มใช้ให้เขาซึ่งเป็นมือขวาสืบให้ แสดงว่าจะต้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดา "ให้เจ้าขาวไปด้วยไหมครับ" "ไม่ต้อง ให้พี่ขาวอยู่ดูแลงานทางโน้นนั่นแหละครับ เพราะอีกนานกว่าผมจะกลับ คุณพ่อคุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง" "ท่านสบายดี แต่บ่นว่าคิดถึงคุณเข้ม" "ครับ เดี๋ยวผมจะโทรหาท่านเอง" เมื่อวางสายจากพี่ดำแล้ว เข้มก็เปิดโน้ตบุ๊ค เพื่อเช็คงานและอีเมล์ งานไม่มีปัญหาอะไร พี่ดำกับพี่ขาวสุดยอดมาก สามารถทำงานแทนเขาได้แทบจะทุกอย่าง เข้มเจอสองคนนี้ตอนที่ยังเรียนอยู่ เป็นรุ่นพี่ของสถาบันคู่อริ เคยไล่ตีไล่ฟันกันหลายครั้ง จนกระทั่งเขาเรียนจบและกลับไปบริหารงานที่บริษัท สองคนนี้ไปสมัครงาน เขาจึงรับไว้ ตั้งแต่นั้นมาพี่ดำกับพี่ขาวก็เป็นกำลังสำคัญในการช่วยเขาบริหารบริษัทจนเติบโตมั่นคงมาจนถึงทุกวันนี้ เข้มเหลือบมองนาฬิกา บ่ายสามกว่าแล้วเขาจึงได้ไปหาอมรที่บ้าน เขาอยากได้บ้านแบบนี้สักหลัง คงต้องให้อมรจัดการให้ ซื้อไว้เลยดีกว่าเพราะเขากะว่าจะอยู่อีกนานไม่อยากรบกวนเพื่อน แต่เมื่อไปที่บ้านปรากฏว่าอมรเข้าไปที่ผับแล้ว เข้มจึงตามไป เมื่อเห็นเพื่อนยุ่ง ๆ อยู่ เขาจึงเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วบริเวณผับ จนกระทั่งเจอเจ๊นก "พี่นก" ร้องทักออกไป เจ๊นกหันมาและเดินมาหาเขาทันที อยากรู้เรื่องที่เข้มไปหาฝนเหมือนกันเป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นมันโทรมาบอกเธอเลย "คุณเข้ม เจอนังฝนไหมคะ" เข้มพยักหน้า เป็นเชิงบอกว่าเจอ "พี่นกจะไปใหนเหรอครับ" "พี่จะไปรับฝนมาทำงานน่ะค่ะ" เข้มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ และคิดอะไรดี ๆ ออกมาได้เขาจึงบอกกับเจ๊นก "เดี๋ยวผมไปรับเธอเอง" "จะดีเหรอคุณเข้ม พี่เกรงใจ อีกอย่างบ้านนังฝนก็ไม่ใช่แค่ปากซอย แต่ว่าอยู่บ้านนอกไกลปืนเที่ยงโน่น" "ผมรู้หรอกน่า พี่นกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมไปรับเธอเอง" เจ๊นกยอมให้เข้มไปรับฝนแต่โดยดี แม้จะไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ กลัวว่าเข้มจะยังไม่หายโกรธเรื่องที่ฝนตบหน้าเขาเมื่อคืน แต่ทำไงได้เธอเองก็มีเรื่องต้องให้จัดการอยู่ด้วยเหมือนกัน นักร้องคนสวย โดนผัวซ้อมเพราะดันไปมีอะไรกับมือกลอง ผัวจับได้เลยโดนชุดใหญ่ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ส่วนมือกลองนั่นก็เจ็บตัวอยู่ไม่น้อยคงไม่สามารถมาทำงานได้อีกหลายวัน แล้วเธอจะหาใครมาแทนได้ทันเนี่ย นักร้องน่ะยังพอมีสำรองอยู่ แต่มือกลองนี่สิ จะให้ใครตีแทน ฝนหลังจากเก็บร้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็กลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าและนั่งรอเจ๊นกอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน แม่โทรมาบอกว่าพ่อต้องนอนที่โรงพยาบาลศูนย์อุดรธานี เพราะโรงพยาบาลประจำอำเภอส่งตัวเข้าไป เธอค้างที่ผับอยู่แล้ว ในตอนเช้าค่อยไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล "ฟ้า กับ ฟาง อยู่บ้านดี ๆ นะ พี่ไปทำงานพรุ่งนี้สาย ๆ ถึงจะกลับพ่ออยู่โรงพยาบาลแม่ต้องเฝ้าพ่อด้วย กินข้าวกินปลาอาบน้ำอาบท่าแล้วก็รีบเข้านอน มีอะไรโทรหาพี่ทันที" ระหว่างที่รอเจ๊นกฝนก็กำชับน้อง ๆ สองคน เด็กสาวทั้งสองรับคำเสียงหนักแน่น "จ้าพี่ฝน" เธอถึงได้วางใจ นั่งรอเจ๊นกต่อ มองดูเวลาเลยมาเกือบสิบนาทีแล้วกำลังจะโทรหาเจ๊นก ก็พอดีได้ยินเสียงกระหึ่มของมอร์เตอร์ไซค์ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ นี่เด็กแว้นที่ใหนวะเนี่ยหนวกหูจริง ๆ จนกระทั่งเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ 2 สูบวีนั้นมาหยุดที่หน้าบ้านของเธอนั่นแหละ ฝนก็ตกใจอีกรอบขยี้ตาตัวเอง เข้มดับเครื่องยนต์ก้าวลงจากรถมอร์เตอร์ไซค์ ขายาว ๆ ของเขานั้นดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์มาก หากพบเจอกันในสถานการณ์อื่นที่ไม่ใช่แบบนี้ฝนคงกรี๊ดให้กับความหล่อแบบอบอุ่นของเข้มเป็นแน่ เขาก้าวยาว ๆ สี่ห้าก้าวก็เดินมาถึงตัวเธอที่นั่งห้อยขาอยู่บนแคร่ไม่ไผ่ ยื่นหมวกกันน็อคให้ ฝนยื่นมือไปรับแบบงง ๆ "พี่นกให้ฉันมารับเธอ" เมื่อเห็นสีหน้ามีคำถามของเธอเขาจึงคว้าข้อมือของเธอให้ลุกขึ้นยืน ดึงหมวกกันน็อคในมือเธอมาสวมให้ หยิบกระเป๋าเป้สีดำที่วางอยู่บนแคร่ยัดใส่มือเธอ "รีบไปเถอะ" พร้อมกับลากแขนเธอให้ไปยังมอร์เตอร์ไซค์ของเขา ฝนที่ยังงง ๆ อยู่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เข้มก้าวขึ้นคร่อมมอร์เตอร์ไซค์ ฝนก็ก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย เขาบิดกุญแจสตาร์ทรถเครื่องและบิดออกไปทันทีฝนแทบหงายหลังดีที่คว้าเสื้อของเขาไว้ได้ทัน เข้มจึงดึงมือของฝนมากอดเอวของเขาไว้ เร่งความเร็วขึ้นอีก ฝนกอดเอวของเขาไว้แน่นเพราะกลัวตก หนีบรองเท้าช้างดาวแน่น หลับตาปี๋ใบหน้าแนบชิดกับแผ่นหลังของเขา ประมาณเกือบชั่วโมงเข้มก็พาฝนมาถึงผับ เธอกระโดดลงจากรถถอดหมวกกันน็อคคืนให้เขา และรีบวิ่งเข้าไปในผับท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของใครหลาย ๆ คน "เจ๊ จะให้คนอื่นไปรับหนูทำไมไม่โทรบอก" เมื่อเจอหน้าเจ๊นกเธอก็ถามพร้อมกับโวยวาย "อย่าเรื่องมาก รีบไปแต่งตัว" ฝนจึงวิ่งเข้าไปหลังผับที่จัดไว้เป็นโซนสำหรับแต่งตัวของพนักงาน เจ๊นกมองตามหลังฝนอย่างไม่เข้าใจในความโง่ของมัน จะมาโวยวายทำไมวะ มีผู้ชายหล่อ รวย ขนาดนี้ไปรับถึงบ้าน ถ้าเป็นอีนกนะจะรีบใช้มารยาหญิงมัดตัวไว้ให้ดิ้นไม่หลุดเลยแหละ เจ๊นกรีบตามฝนเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อไปตรวจตราความเรียบร้อยของบรรดาแดนเซอร์และนักร้อง รวมทั้งนักดนตรีด้วย เมื่อตรวจตราความเรียบร้อยต่าง ๆ เสร็จแล้วเจ๊นกก็เดินมาหาฝน "หล่อ รวย โสด นะโว้ยคนนี้" เจ๊นกหมายถึงคุณสมบัติของเข้ม ฝนทำหน้างง "ใครกันเจ๊ หล่อ รวย โสด" เจ๊นกเดินหนีไปอย่างเซ็ง ๆ ฝนไม่เข้าใจท่าทางของเจ๊แก ตั้งใจแต่งหน้าทำผมต่อ เมื่อมาส่งเธอที่ผับเรียบร้อยแล้วเข้มจึงกลับไปที่บ้าน และโทรหาพี่ดำ "ผมกำลังเตรียมตัวครับคุณเข้ม น่าจะไปถึงโน่นช่วงเช้ามืด" เมื่อวางสายจากพี่ดำแล้วเข้มก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวออกไปที่ผับ อยากจะหารือกับเพื่อนเรื่องซื้อบ้าน แต่ตัวเขารู้ดีว่าเรื่องซื้อบ้านเป็นเรื่องรอง ส่วนเรื่องหลักคือไปรอดูลีลาแม่สาวเอวเด้งคนนั้นมากกว่า
