หลังจบการประชุมแทนไทถึงกับต้องลาพักร้อนชั่วคราวเพื่อสลัดเรื่องเส้นทางบนดอยสูงออกไปจากหัว เขาไม่ได้กลับบ้านเหมือนอย่างเคยทำ ครั้งนี้เขาเลือกเดินทางลงใต้เพื่อพักใจ
กลุ่มก้อนสีขาวลอยกระจัดกระจายบนท้องฟ้าดูคล้ายกับแกะฝูงใหญ่เมื่อมองลงมาจากหน้าต่างเครื่องบิน ภูเขาเขียวชอุ่มวางสลับซับซ้อนยาวสุดสายตา ถนนหนทางบางสายเล็กจนมองไม่เห็น
แทนไทสะพานกระเป๋าเป้ไว้บนหลังแล้วเลือกเดินเท้ามากกว่าใช้บริการขนส่งจากสนามบินใหญ่เมืองท่องเที่ยวของภาคใต้ แสงแดดร้อนระอุเผาไหม้อากาศจนเกิดภาพบิดเบี้ยวเหนือถนนลาดยางสีดำ เขาเดินตามแผนที่ในแอพพลิเคชัน ระยะทางกว่า 5 กิโลเมตรทำเสื้อผ้าเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ ร้านขายของชำเล็ก ๆ ตรงหน้าจึงเป็นสถานที่ให้เขาพักคลายร้อนชั่วคราว
“ทำไมเดินมาละ น้องบ่าว” คำถามเจือทักทายด้วยสำเนียงใต้ดังมาจากชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน หากนับจากหน้าตา
“ผมชอบเดินครับจะได้ดูอะไรไปเรื่อย” แทนไทตอบพลางเขย่าเสื้อหาความเย็นเล็กน้อย
“มันร้อนเดี๋ยวจะเป็นฮีตสโตร์กเอา”
“ครับ ขอบคุณครับ” แทนไทยิ้มรับความห่วงใยจากคนท้องถิ่น
บทสนทนาไหลลื่นต่อเนื่องยาวนานทำให้ชายหนุ่มสองคนสนิทกันโดยไม่รู้ตัว เสียงหัวเราะดังไม่ขา
