เส้นทางเชื่อมใจ

เส้นทางเชื่อมใจ

last updateLast Updated : 2025-06-13
By:  BosskerrOngoing
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
Not enough ratings
16Chapters
1views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

แม้ว่าชีวิตจะไม่มีโอกาสเหมือนกับคนอื่น แต่เขาก็ไม่เคยยอมแพ้ ความใฝ่ฝันที่จะเป็นวิศวกรระดับประเทศนั้น เขาต้องทำมันให้สำเร็จให้ได้ เฝ้าอดทนทำงานเก็บเงินเรียนต่อด้วยหัวใจที่มั่นใจจนกระทั่งวันแห่งความสำเร็จได้มาถึง เขาไม่ใช่เพียงแค่สร้างถนนเพื่อเชื่อคนให้ถึงกัน แต่ยังสร้างความรักและความผูกพันเชื่อมหัวใจระหว่างเขากับเธอเข้าไว้ด้วยกันอีกด้วย

View More

Chapter 1

บทที่ 1 ดินก้อนแรกในฝัน

When Celeste Rodriguez arrived at the airport in Andostan, it was already past 9:00 pm.

It was her birthday that day. Therefore, she received a bunch of birthday wishes from her colleagues and friends when she turned on her phone.

However, there was no message from her husband, Trevor Fleming, at all.

Celeste's smile faded.

By the time she reached the villa, it was already past 10:00 pm.

Hannah Lynd, the housekeeper, was startled when she saw her. "Oh, Mrs. Fleming… Why have you come here?"

"Where are Trevor and Jo?" Celeste asked.

"Mr. Fleming hasn't returned yet, and Ms. Fleming is in her room, playing," Hannah replied.

Celeste handed her luggage to Hannah. When she went upstairs, she found Jordyn wearing a pair of pajamas and sitting at her table, fiddling with something. She was so focused that she didn't even notice anyone entering the room.

"Jo?" Celeste called out.

Jordyn turned her head when she heard her. In a happy tone, she greeted, "Mom!"

Then, she turned back to her task.

Celeste walked over and pulled Jordyn into her arms. She had just given Jordyn a kiss on the cheek before the little one pushed her away.

"Mom, I'm busy right now."

It had been two months since Celeste last saw Jordyn. She missed her so much that no amount of kisses felt enough. She wanted to talk to Jordyn.

But upon seeing how focused Jordyn was, Celeste felt like she shouldn't disrupt her enthusiasm. "Jo, are you making a seashell necklace?"

"Mm-hm!" When Celeste asked about that, Jordyn perked up visibly. "Wynn's birthday is in a week. This is the birthday gift Dad and I are preparing for her. We carefully polished these shells with tools. Aren't they pretty?"

Celeste's throat tightened. Before she could say anything, she heard Jordyn, with her back still turned, happily say, "Dad even had a customized gift prepared for Wynn. Tomorrow—"

Celeste felt a pang in her chest and couldn't hold back anymore. "Jo… Do you remember it's my birthday today?"

"Huh? What?" Jordyn glanced up at her, then quickly looked back down at the string of beads in her hands. She complained, "Mom, don't talk to me. You're messing up the bead order—"

Celeste released her hold on Jordyn and said nothing more. She stood there for a long time, but Jordyn didn't look up at her even once. Finally, Celeste pursed her lips and left the room without a word.

When Hannah saw her, she said, "I just called Mr. Fleming. He said he has something to do tonight and told you to rest first."

"I see." Celeste acknowledged her words softly.

As she thought about what Jordyn had just said, she paused for a bit and called Trevor.

It took a long while before he answered, his tone was indifferent as usual. "I'm busy. Let's talk tomorrow—"

"Trevor, who's calling you so late?" It was Wynn's voice.

Celeste tightened her grip on her phone.

"It's nothing important," Trevor responded to Wynn's question.

Before Celeste could say anything, Trevor had already hung up.

The two of them hadn't seen each other in two or three months, and she had finally made it to Andostan. Not only did he not rush home to see her, but he also didn't even have the patience to finish one phone call with her.

After so many years of marriage, he had always been like this—cold, distant, and impatient.

Celeste had gotten used to it.

In the past, she would have called him again. Then, she would patiently ask where he was and whether he could come home. Perhaps she was too tired tonight. So, she suddenly didn't feel like doing so.

The next morning, Celeste thought it over and decided to call Trevor again.

There was a time difference of about 17 or 18 hours between Andostan and their home country. In Andostan, today was her actual birthday.

She didn't come to Andostan just to see Jordyn and Trevor. She hoped their family of three could spend this special day together by having a meal.

This was her birthday wish for the year.

Yet, Trevor didn't answer her call.

A long time later, he sent a message: "What's up?"

Celeste wrote: "Do you have time at noon? Let's bring Jo along and have lunch together as a family."

Trevor replied: "Okay. Let me know the address when it's decided."

Celeste texted back: "Alright."

After that, there was no further message from him. He hadn't remembered it was her birthday at all. Although Celeste was mentally prepared, she couldn't help feeling a pang of disappointment.

She was about to head downstairs after washing up when she overheard Jordyn and Hannah talking.

"Aren't you happy that Mrs. Fleming is here, Ms. Fleming?" Hannah asked.

Jordyn said, "Dad and I already promised to take Wynn to the beach tomorrow. If Mom comes along, it'll be so awkward. And Mom is so mean. She's always unkind to Wynn—"

"Ms. Fleming, Mrs. Fleming is your mother. You shouldn't say such things. You'll hurt her feelings, you know?"

"I know, but Dad and I like Wynn more. Can't Wynn be my mom instead?"

Hannah didn't know what to say to that.

Whatever she said afterward, Celeste couldn't hear it anymore.

She had raised Jordyn herself. But over the past two years, the more time Jordyn spent with Trevor, the more attached she became to him. When Trevor came to Andostan to expand his business last year, Jordyn had insisted on coming along.

Celeste was reluctant and had hoped Jordyn would stay by her side. But she couldn't bear to see Jordyn upset, so she agreed.

She hadn't expected this.

Celeste stood frozen in place, her face pale. She was unable to move for a long time. To think that she had pushed aside her work to come to Andostan with the intention of spending more time with Jordyn.

Now, it seemed unnecessary.

She returned to her room. Then, she repacked the gifts she had brought from home and put them back into her suitcase.

Later, Hannah called to say she had taken Jordyn out to play and to contact her if anything came up.

Celeste sat on the bed, feeling hollow and lost inside. She had abandoned her work and made this trip, only to find no one wanted her here.

Her arrival was nothing but a joke.

After a long while, she left the villa. Aimlessly, she wandered through this foreign yet familiar country.

By noon, she remembered she had planned to have lunch with Trevor and Jordyn. As she recalled what she had overheard in the morning, she hesitated about whether to go home and pick up Jordyn.

Then, she suddenly received a message from Trevor that read: "Something came up at noon. Lunch is canceled."

Celeste stared at the message, unsurprised.

She was used to this. In Trevor's world, work, friends, and everything else were more important than her, his wife. Plans made with her were always canceled at his whim without consideration for her feelings.

Was she disappointed? Perhaps she would have been in the past. Now, she just felt numb and couldn't feel anything anymore.

Celeste was at an utter loss. She had come all this way excitedly only to be met with indifference from both Trevor and Jordyn.

Before she realized it, she had driven to a restaurant she and Trevor used to frequent. Just as she was about to go in, she saw Trevor, Wynn, and Jordyn sitting together inside.

Wynn sat close to Jordyn on the same side. She chatted with Trevor while interacting with Jordyn playfully. Jordyn, with her legs swinging around happily, played with Wynn and even leaned in to eat the pastries Wynn had taken a bite out of.

Trevor smiled as he served food to both of them. His gaze never left Wynn as if she were the only one he could see in his eyes.

So, this was what Trevor meant when he said that something had come up. This was the daughter she had carried in her womb for ten months and nearly lost her life to bring into this world.

Celeste laughed humorlessly. She stood there watching for a long time. Finally, she turned away and left.

Back at the villa, Celeste prepared a divorce agreement.

Trevor had been her teenage dream, but he had never truly seen or paid attention to her.

If not for that accidental night and the pressure from his grandfather, Arnold Fleming, Trevor wouldn't have married her.

In the past, she had naïvely believed that if she worked hard enough, he would eventually acknowledge and see her.

Unfortunately, the reality was harsh and dealt a cruel blow to her.

Almost seven years had passed, so it was time to wake up.

After placing the divorce agreement in an envelope and instructing Hannah to hand it to Trevor, Celeste dragged her suitcase to the car and said to the driver, "To the airport."
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
16 Chapters
บทที่ 1 ดินก้อนแรกในฝัน
เสียงฝีเท้าหนักย่ำก้าวอย่างเร่งรีบมาตามทางเดินขรุขระลูกรัง ในมือนั้นถือถุงกับข้าวที่แวะซื้อที่ข้างทางมาด้วย ใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ผิวสีแทนแบบชายไทยแท้กำลังขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด สายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาทำให้เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เริ่มเปียกโชก“แม่ครับ! ผมกลับมาแล้ว” เมื่อมาถึงบ้านกึ่งไม้กึ่งสังกะสีขนาดไม่ใหญ่มากนักหลังหนึ่ง เขาก็รีบตะโกนร้องเรียกผู้เป็นแม่“อ้าวไอ้แทน กลับมาแล้วเหรอ เอ็งตากฝนมาหรือเปล่าล่ะนั่น” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องตอบกลับมาแทนไท ชายหนุ่มอายุ 24 ปี ที่ตอนนี้เพิ่งเลิกงานและกลับมาจากไซต์งานก่อสร้างรีบเดินเข้าบ้านไปหาผู้เป็นแม่“แม่เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างเนี่ย” เมื่อเห็นหน้าวิไลผู้เป็นแม่ แทนก็ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยทันที“ไม่เป็นไร เย็บสองเข็ม เอายาก็กลับบ้านได้แล้ว” วิไลเอ่ยพลางนิ่วหน้า ผ้าก็อซสีขาวกับเทปกาวใสแปะทั่วตัวหญิงอายุราวห้าสิบ ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งเอนกายพิงอยู่ที่ม้านั่งตัวเก่าที่คล้ายเหมือนจะพังแหล่มิพังแหล่“แล้วแม่ไปทำอีท่าไหนมาล่ะครับเนี่ยถึงไปตกหลุมนั่นได้”“จะอีท่าไหนล่ะ ข้าก็ปั่นจักรยานของข้าอยู่ดี ๆ ใครมันจะไปรู้ว่าตรงนั้นมันมีหลุม พว
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 2 ทางลูกรังที่บ้าน
ตกเย็น... แทนไทยังคงเดินทางกลับบ้านด้วยเส้นทางเดิม รถกระบะคันเก่าของเพื่อนที่ไซต์งานที่เขามักจะติดมาประจำจอดอยู่ที่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน“ขอบใจนะ แล้วเจอกัน” แทนไทตะโกนบอกคนในรถแล้วโบกมือให้ จากนั้นรถก็แล่นออกไป“ตกลงคืนนี้มึงจะไม่ไปกินเหล้ากับพวกกูแน่นะ” วิทยาเอ่ยถามแทนไทอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ“ไม่อ่ะ พวกมึงตามสบายเหอะ แต่อย่าลืมว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นมาช่วยกูล่ะ” แทนไทเอ่ยปฏิเสธ“เออ ๆ รู้แล้วน่า แล้วมึงจะบอกกูได้ยังว่าพรุ่งนี้มึงจะทำอะไร วันหยุดทั้งทีนะไอ้แทน กูขอร้องอย่าสรรหาอะไรเหนื่อย ๆ มาให้กูทำนะ กูไหว้แหละ” วิทยายกมือไหว้ท่วมหัวปรก ๆแทนไทไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่โบกไม้โบกมือให้แล้วหันหลังเพื่อเดินตรงกลับบ้าน“อ้าว ไอ้แทน ไอ้แทนโว๊ย!”ตลอดทางที่เดินกลับ... แทนไทมองหลุมเล็กหลุมน้อยที่กระจัดกระจายอยู่เป็นหย่อม ๆ อย่างเงียบ ๆ เขาล้วงหยิบเอาสมุดพกเล็ก ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาจดอะไรบางอย่างลงไป โชคดีที่วันนี้ฝนไม่ตกลงมา แต่ทว่าท้องฟ้าก็ส่อแววตั้งเค้ามาลาง ๆ“อ้าว ไอ้แทน กลับมาแล้วเรอะ” ป้าแจ๋วที่ขายขนมจีนข้างบ้านเอ่ยร้องทักแทนไทขณะที่ปั่นจักรยานผ่าน“ครับป้า” แทนไทก้มหัวเล็กน้อยแล้วส
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 3 ท่อประปาแตกกับน้ำใจที่ไหลไม่หยุด
ข่าวเรื่องที่แทนไทลูกชายของยายวิไลแม่ค้าขายขนมหวานใช้เงินส่วนตัวและออกแรงซ่อมถนนด้วยตัวเองนั้นถูกเล่าปากต่อปากไปทั่วจนดังข้ามไปยังถึงอีกฝั่งของหมู่บ้าน ผู้คนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำนั้นช่างประเสริฐนัก แม้จะเป็นแค่คนธรรมดาตัวเล็ก ๆ ที่ทำงานเป็นเพียงแค่คนงานตามไซต์ก่อสร้างเท่านั้น แต่เขากลับมีใจที่ยิ่งใหญ่ การกระทำของเขาเพียงแค่นี้อาจจะดูเล็กน้อยในสายตาของคนอื่น แต่ทว่ามันกลับยิ่งใหญ่สำหรับผู้คนในหมู่บ้านที่มองเห็นความสำคัญ“ไอ้แทนเอ๊ย เป็นเพราะเอ็งแท้ ๆ เลยทำให้วันนี้ข้าขายขนมหมดตั้งแต่ยังไม่ทันเที่ยง” วิไลเอ่ยพูดกับลูกชายในช่วงเวลาเย็นของวันต่อมา พวกเขาสองแม่ลูกกำลังนั่งล้อมวงกินข้าวด้วยกันอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่เล็กหน้าบ้าน“ข้าน่ะ เดินไปขายขนมทางไหนก็มีแต่ได้ยินคำชมถึงเอ็งกันทั้งนั้น เก่งจริง ๆ เลยลูกชายข้าเนี่ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ” แทนไทมองผู้เป็นแม่ที่กำลังยิ้มแป้นและมีสีหน้าภูมิอกภูมิใจด้วยรอยยิ้ม“ก็แค่ซ่อมถนนตรงที่มันเป็นหลุมเป็นบ่อนิดหน่อยเองแม่ ไม่ได้มากมายอะไรเลย” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ก็ถ้าไม่ได้เอ็งไปซ่อมให้ พวกข้าก็คงจะเดินสะดุดตกหลุมตกบ่อกันไปอีกนาน” วิไล
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 4 แผนที่ในสมุดขาด ๆ
“ไอ้แทน วันนี้ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อของ เอ็งจะเอาอะไรไหม” วิไลเอ่ยถามแทนไท“เดี๋ยวนะแม่ นี่มันเพิ่งจะตี 5 เองนะ ออกไปแต่เช้ามืดขนาดนี้เลยเหรอ” แทนไทที่กำลังสะลึมสะลือควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อมาดูเวลา“เออ ก็ต้องรีบออกแบบนี้แหละ ก็หมู่บ้านเรามันไกลจากในเมืองมากเอ็งก็รู้ ถ้าไม่รีบออกตอนนี้ กว่าจะไปถึง ไหนกว่าจะเลือกซื้อของอีก กว่าเสร็จกลับถึงบ้านก็คงได้มืดค่ำดึกดื่นเอาพอดีหมู่บ้านของแทนไทนั้นเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ ในชนบทที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองจังหวัด โดยปกติแล้วพวกตลาด ร้านค้า อนามัยหรือโรงเรียนก็จะอยู่ที่ตัวอำเภอซึ่งห่างจากหมู่บ้านเพียงไม่กี่กิโลเมตร แต่ทว่าก็จะมีบางครั้งที่ชาวบ้านหรือเจ้าของร้านค้าต่าง ๆ จะเข้าไปในตัวเมืองเพื่อซื้อสินค้ามาเติม อย่างน้อย ๆ ก็เดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้ง และแต่ละครั้งก็มักจะนัดวันและเหมารถไปกันทีละเยอะ ๆที่จริงแล้วเส้นทางจากหมู่บ้านของแทนไทที่จะเข้าไปในตัวเมืองเดิมทีก็ไม่ได้ไกลมากขนาดนี้ เพียงแต่ทว่าเส้นทางอีกฝั่งที่ใกล้กว่ามากเป็นพื้นที่เอกชน ที่ดินตรงนั้นมีเจ้าผู้ครอบครองและโฉนดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เดินทีที่ตรงนั้นเป็นตึกพาณิชย์และโกดังเก็บสินค้
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 5 สะพานไม้สุดท้ายก่อนล้ม
ชีวิตในแต่ล่ะวันของแทนไทยังคงเป็นไปตามปกติ เขายังคงไปทำงานที่ไซต์งานก่อสร้างเหมือนเดิม และพอตกเย็นเลิกงานก็ตรงกลับบ้านทันที นิสัยของแทนไทไม่ค่อยเหมือนกับคนส่วนมากที่อยู่วัยเดียวกัน เขาไม่เคยเถลไถลไปที่อื่น เวลาวันหยุดหรือวันเงินเดือนก็ไม่เคยไปสังสรรค์ต่อที่ไหน แทนไทมักปฏิเสธตลอด จนทุกคนนั้นเป็นอันรู้กันและต่างก็เลิกชวนไปโดยปริยาย แต่ถึงอย่างนั้นแทนไทก็ยังคงเป็นที่รักใคร่ของทั้งเจ้านายและบรรดาเพื่อนฝูง ด้วยความที่เป็นคนขยันขันแข็งทำงาน หนักเอาเบาสู้ เวลาใครใช้ให้ช่วยเหลือหรือหยิบจับอะไรก็ไม่เคยบ่ายเบี่ยง น้ำใจของแทนไทนั้นเป็นที่ประจักษ์ในสายตาของทุกคนมานานแล้ว“เฮ้ย! แทน เดี๋ยววันนี้พี่วานหน่อยได้ไหมวะ เลิกงานแล้วช่วยข้ามฝั่งเอาข้าวเอายาไปให้เมียพี่ที่บ้านพี่หน่อย” ชาญยุทธ์ เดินเข้ามาหาแทนไทในช่วงเวลาที่กำลังใกล้จะเลิกงาน“พอดีวันนี้นายสั่งให้พี่เข้าไปรับวัสดุในเมือง ของมันขาด เมียพี่ท้องแก่มากแล้ว พี่ไม่อยากให้ออกมาเอง”“อ๋อ ได้สิพี่ยุทธ์ เดี๋ยวผมเอาไปให้พี่พรเองครับ” เพราะรู้จักกับชาญยุทธ์มานานจึงค่อนข้างสนิทกับภรรยาของคนพี่ด้วย แถมยังเคยไปฝากท้องกินข้าวที่บ้านของชาญยุทธ์อยู่ 2-3 ครั
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 6 ถามใจหรือถามหน่วยงาน
ในบ้านกึ่งไม้สักกึ่งปูนหลังใหญ่หลังหนึ่ง...“ไอ้แทนนี่มันชักจะยุ่มย่ามเกินไปแล้วนะพี่เพิ่ม” อัมพร หญิงวัยกลางออกปากบ่นกับบุญเพิ่มผู้เป็นสามี“นั่นสิ มันนึกอยากทำอะไรก็ทำ ไม่เห็นหัวผู้หลักผู้ใหญ่เลย ชาวบ้านก็เอากับเขาด้วย ลืมไปแล้วมั้งว่าข้าเป็น อบต.” บุญเพิ่ม ต่อว่าต่อขานกลุ่มคนในหมู่บ้านยกใหญ่ เขาดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้า อบต. ของเขตตำบลนี้“แล้วอย่างนี้จังหวัดเขาจะไม่ว่าพี่เหรอ” ผู้เป็นภรรยายังคงถามต่อ“ไม่รู้ รอดูไปก่อน แต่คงต้องตักเตือนมันบ้างแล้วล่ะ”บุญเพิ่มถอนหายใจออกมา สายตาไม่พอใจยังคงจับจ้องมองไปกลุ่มของแทนไทที่กำลังเก็บของหลังจากที่ทาสีราวกั้นสะพานเสร็จ ก่อนลงน้ำหนักเท้าเหยีบคันเร่งแล้วขับรถผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ต่อมา... การทำงานของราชการส่วนท้องถิ่นก็เกิดมีประสิทธิภาพขึ้นมาเนื่องจากได้รับหนังสือร้องเรียนจากชาวบ้านที่ไม่ได้แจ้งชื่อเสียงเรียงนาม“แม่วิไลอยู่ไหม!” บุญเพิ่มมาตะโกนเรียกคนในบ้านสังกะสีหลังเล็กหลังหนึ่งในเช้าของวันถัดมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ เพราะชื่อของตนไปปรากฏอยู่ในหนังสือร้องเรียนแบบเด่นหราแถมยังเน้นหมึกตัวหนากว่าใคร“อยู่ ใครมาหาจ๊ะ อ้าวพี่เพิ่มมีอะไรจ๊ะ” วิไลถ
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 7 รอยเท้าบนทางดินที่เปียก
หลังจากการติดต่อกับหน่วยงานราชการเวลาก็ผ่านล่วงเลยมาแล้วเกือบเดือน อาทิตย์แรก ๆ แทนไทใช้วิธีโทรสอบถามความคืบหน้าโครงการไฟส่องถนน แต่คำตอบที่ได้คือนายก อบจ.กำลังประชุมบ้างออกพื้นที่บ้าง เรียกว่าแทบไม่อยู่สำนักงานเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นแทนไทไม่ได้ย่อท้อต่อการติดตามเรื่องที่ตนลองทำมันตามระบบ ทว่าครั้งสุดท้ายที่ทำให้เขาเลิกโทรก็เพราะเขาถูกปลายสายต่อว่ากลับมา...‘ถ้าเรื่องมีความคืบหน้าทางนี้จะโทรแจ้งกลับไปนะคะ อบจ.ไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามคุณทุกวันนะคะ’“เฮ้อ” แทนไทถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน“เป็นอะไรวะไอ้แทน” วิทยาเอ่ยถามเพื่อนอย่างติดรำคาญ“เปล่าไม่มีอะไร” แทนไทส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย“นี่อย่าบอกนะว่ามึงยังคิดมากเรื่องงานของลุงเพิ่มน่ะ”“อืม ก็กูเป็นคนทำเอกสารนี่หว่า กูก็อยากรู้ว่างานของกูไปถึงไหนแล้ว หมู่บ้านเราจะได้ไฟเพิ่มหรือเปล่า ไหนจะเรื่องที่กูไปข้ามหน้าข้ามตาลุงเพิ่มแกอีก” แทนไทกุมหัวขณะแจกแจงเรื่องในสมอง“นี่ไอ้แทน มึงไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่นะเว้ยที่จะทำทุกอย่างได้ดั่งใจ ชีวิตแม่งก็แบบนี้แหละ ถ้ามัวแต่จมอยู่กับเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้แล้วชีวิตมันจะเดินหน้าได้ไงวะ” วิทยาพูดปลอบพลางตบไหล่เพื่อนเส
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 8 ชื่อเสียงที่ไม่ได้ตั้งใจ
“ไอ้แทนโว้ย ไอ้แทนมึงดังใหญ่แล้วโว๊ย!!” เสียงของวิทยาร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั่วไซต์งานในเช้าวันหนึ่งแทนไทหันตามเสียงเอะอะของเพื่อนที่กำลังชูม้วนกระดาษอะไรบางอย่างไปมา ท่าทางของมันเหมือนเด็กอวดขนมไม่มีผิด“อะไรของมึงวะไอ้วิทย์”“มึงดูนี่” วิทยานั่งลงกับพื้นดินข้างแทนไทแล้วกางม้วนกระดาษออก มันคือหนังสือพิมพ์ของจังหวัดที่ลงข่าวทั่วไป ซึ่งหนึ่งในนั้นมีหัวข้อไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่สะดุดตาอยู่หัวข้อหนึ่งที่เขียนว่า ‘ช่างแทนผู้ไม่รอใคร’ พร้อมภาพของเขาขณะที่กำลังตอกตะปูซ่อมแผ่นไม้บนสะพาน“กูไปอยู่ในนั้นได้ไงวะ แล้วนี่นึกยังไงตีข่าวเรื่องกูเนี่ย เดี๋ยวลุงเพิ่มก็มากินหัวกูอีกหรอก” แทนไททั้งดีใจและกลุ้มใจในเวลาเดียวกัน“มึงจะคิดมากไปทำไมวะ ยังไงก็เป็นเรื่องดี เอ้า นี่เก็บไว้เป็นที่ระลึก” วิทยายื่นหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นใส่มือเพื่อนรัก“อืม”หลังเลิกงานแทนไทเอาสิ่งนั้นให้ผู้เป็นแม่ดู แน่นอนว่าวิไลดีใจจนเอาไปโม้ให้ข้างบ้านฟังแทบจะทันที ชายหนุ่มส่ายหัวให้วิไลแต่หัวใจกลับมีความสุขอย่างประหลาดแรงกระเพื่อมจากสื่อเล็ก ๆ ใครจะไปคิดว่าจะสามารถลุกลามกลายเป็นสื่อหลักตามลงมาสัมภาษณ์เขาออกทีวี ตอนแรกเขาตั
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 9 เส้นทางที่ไม่มีในแผนพัฒนา
“ถ้าทำถนนตัดผ่านเส้นทางนี้ เราจะใช้เวลาน้อยลงกว่าเส้นทางเก่าที่ชาวดอยถากถางกันเองถึงสองชั่วโมงครับ” ในห้องประชุมใหญ่ แทนไทกำลังอธิบายตามสไลด์งานบนหน้าจอโปรเจกเตอร์ท่ามกลางสายตานับยี่สิบคู่ที่มองมา“แต่มันต้องตัดผ่านป่าและกินพื้นที่อุทยานนะ” หัวหน้าทีมทรัพยากรป่าไม้เอ่ยทักท้วง“มันก็จริงครับ แต่ระยะทางที่ล้ำอุทยานมันไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรนะครับท่าน”“คุณคิดว่าไอ้คำว่าแค่นั้นน่ะ สำหรับอุทยานมันไม่มากเหรอ คุณต้องคิดด้วยว่าการทำถนนของคุณมันจะรบกวนสัตว์ป่าที่เราอนุรักษ์ไว้ไหมและหลังสร้างเสร็จจะยังไงต่อ” ทีมทรัพยากรคัดค้านหัวชนฝา“ครับผมรู้ แต่เราอยู่ร่วมกันได้นี่ครับ ทั้งมนุษย์และสัตว์ป่า ท่านครับถนนเส้นนี้สามารถช่วยคนแก่คนป่วยบนดอยให้เดินทางมาถึงโรงพยาบาลได้เร็วขึ้น ท่านรู้ไหมครับว่าบนดอยนั้น ผู้หญิงยังต้องคลอดกับหมอตำแยเพราะกลัวเด็กจะคลอดกลางทาง คนป่วยเองก็ใช้สมุนไพรป่ารักษาตัวเอง” แทนไทพยายามโน้มน้าวคนในห้องประชุม“แล้วคนเหล่านั้นมีกี่คนที่มีสัญชาติไทย” คนจากกรมการปกครองเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง“...” แทนไทถึงกับพูดไม่ออก เหตุผลที่ก้ำกึ่งระหว่างความเป็นมนุษย์และภาษีของประชาชนคนไทย ซึ่งมักเป็นความย
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
บทที่ 10 ชายแก่กับแผนที่เก่า
หลังจบการประชุมแทนไทถึงกับต้องลาพักร้อนชั่วคราวเพื่อสลัดเรื่องเส้นทางบนดอยสูงออกไปจากหัว เขาไม่ได้กลับบ้านเหมือนอย่างเคยทำ ครั้งนี้เขาเลือกเดินทางลงใต้เพื่อพักใจกลุ่มก้อนสีขาวลอยกระจัดกระจายบนท้องฟ้าดูคล้ายกับแกะฝูงใหญ่เมื่อมองลงมาจากหน้าต่างเครื่องบิน ภูเขาเขียวชอุ่มวางสลับซับซ้อนยาวสุดสายตา ถนนหนทางบางสายเล็กจนมองไม่เห็นแทนไทสะพานกระเป๋าเป้ไว้บนหลังแล้วเลือกเดินเท้ามากกว่าใช้บริการขนส่งจากสนามบินใหญ่เมืองท่องเที่ยวของภาคใต้ แสงแดดร้อนระอุเผาไหม้อากาศจนเกิดภาพบิดเบี้ยวเหนือถนนลาดยางสีดำ เขาเดินตามแผนที่ในแอพพลิเคชัน ระยะทางกว่า 5 กิโลเมตรทำเสื้อผ้าเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ ร้านขายของชำเล็ก ๆ ตรงหน้าจึงเป็นสถานที่ให้เขาพักคลายร้อนชั่วคราว“ทำไมเดินมาละ น้องบ่าว” คำถามเจือทักทายด้วยสำเนียงใต้ดังมาจากชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน หากนับจากหน้าตา“ผมชอบเดินครับจะได้ดูอะไรไปเรื่อย” แทนไทตอบพลางเขย่าเสื้อหาความเย็นเล็กน้อย“มันร้อนเดี๋ยวจะเป็นฮีตสโตร์กเอา”“ครับ ขอบคุณครับ” แทนไทยิ้มรับความห่วงใยจากคนท้องถิ่นบทสนทนาไหลลื่นต่อเนื่องยาวนานทำให้ชายหนุ่มสองคนสนิทกันโดยไม่รู้ตัว เสียงหัวเราะดังไม่ขา
last updateLast Updated : 2025-06-13
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status