“ลงรถเถอะ ผมอยากเจอแม่คุณใจจะขาดอยู่แล้ว”
“บอสประชดใช่ไหมคะเนี่ย”
หล่อนก้าวลงจากรถคันงามของเขา และเดินมาหยุดใกล้ๆ ร่างสูงใหญ่
เมื่อมายืนใกล้กันแบบนี้ ยิ่งทำให้เห็นถึงความสูงที่แตกต่างกัน
ศีรษะของหล่อนสูงแค่ริมฝีปากของภูมิเท่านั้นเอง แถมเนื้อตัวก็ยังเล็กกว่ามาก แค่เขาดีดนิ้วทีเดียว ร่างสาวก็คงปลิวไปไหนต่อไหนแล้วล่ะ
“มองผมแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ... เปล่าค่ะบอส เราเข้าไปข้างในบ้านกันเถอะค่ะ”
หล่อนรีบกลบเกลื่อนเมื่อถูกจับได้ว่าลอบมองเขา ภาวนาให้เขาไม่เห็นสายตาโหยหาที่แสดงออกไป เพราะภูมิคงไม่ดีใจนักหากรู้ว่าเลขาฯ ที่เขาใจดีด้วย บังอาจแอบรักเขา
“อืม”
หล่อนเปิดประตูรั้ว และเดินนำหน้าภูมิเข้าไปภายในตัวบ้าน
หล่อนภาวนาให้แม่ไม่อยู่ เพราะไม่ได้ต้องการให้ภูมิเจอกับแม่จริงๆ
หล่อนไม่ต้องการทำให้ภูมิเดือดร้อน แค่นี้เขาก็ร้อนใจเพราะหล่อนมากแล้ว
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เท้าเล็กชะงักอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นรองเท้าของแม่ถูกถอดเอาไว้ที่หน้าประตูบ้าน
“แม่คุณน่าจะอยู่ข้างในนะขวัญข้าว”
ใช่ แม่อยู่บ้าน ทั้งๆ ที่ปกติท่านจะต้องออกไปบ่อนแล้ว
หล่อนหันไปมองภูมิ ช้อนตาขึ้นมองเขา และวิงวอน
“ข้าวว่า... บอสกลับก่อนดีกว่าค่ะ นะคะบอส...”
ศีรษะทุยสวยส่ายไปมา และยืนยันความตั้งใจด้วยคำพูดหนักแน่น
“ผมต้องการพบแม่ของคุณ และต้องพบให้ได้ด้วย ขวัญข้าว”
“บอส...”
“อย่ามาเปลี่ยนใจตอนนี้ เพราะมันสายไปแล้ว”
แล้วคนที่เปิดประตูเข้าไปในบ้านของหล่อนก็คือภูมินั่นเอง
“บอสคะ... บอส...”
หล่อนรีบก้าวเดินตามเข้าไป ก่อนจะชะงักเท้ากึก เมื่อแม่เดินออกมาจากห้องพอดี
แววตาของแม่ที่มองมายังภูมิมีความแปลกใจ ไม่พอใจ และเมื่อมองเลยมาเห็นหล่อนก็ตะโกนถามอย่างไม่คิดจะไว้หน้า
“ไหนว่าไม่อยากมีผัว นี่มึงเล่นพาผู้ชายมาถึงบ้านเลยนะอีข้าว”
“แม่จ๊ะ ไม่ใช่นะคะ นี่คุณภูมิเจ้านายของข้าว”
แม่ของหล่อนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของภูมิ และมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สวัสดีครับ”
ภูมิยกมือไหว้ตามธรรมเนียม
“หึ นี่คงจะพาลูกสาวฉันมากกที่นี่ล่ะสิ แต่งตัวก็ดี ทำไมไม่ไปเช่าโรงแรม”
“คุณน้าเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ผมกับขวัญข้าวไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น”
“อย่ามาทำเป็นพูดดี ฉันดูตาคุณก็รู้ว่าอยากจะกินอีข้าวลูกสาวฉันแค่ไหน” รำแพงยื่นมือมาตรงหน้าของภูมิ
“เอามาพันห้า แล้วจะเอาอีข้าวกี่ครั้งก็ได้”
“แม่...!”
ขวัญข้าวน้ำตาร่วง ทั้งๆ ที่แม่ใช้คำพูดหยาบคายแบบนี้กับหล่อนมานานแล้ว แต่หล่อนก็ไม่เคยชินเสียที แถมครั้งนี้ยังพูดต่อหน้าภูมิอีกต่างหาก
“มึงก็อย่ามาทำสะดีดสะดิ้ง กูรู้หรอกนะว่ามึงน่ะพาไอ้หน้าหล่อมาที่นี่ทำไม”
ขวัญข้าวเดินมาหยุดใกล้ๆ มารดา น้ำตาร่วงจนเปียกไปทั้งสองพวงแก้ม
“แม่... มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะจ๊ะ”
“มึงจะปฏิเสธไปทำไม กูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่มีเงินมาให้กูไปต่อทุน กูก็ดีใจแล้ว”
“แม่...”
“คุณน้าครับ ที่ผมมาที่นี่เพราะจะคุยเรื่องที่คุณน้ายกขวัญข้าวให้กับเจ้าของบ่อนการพนัน”
รำแพงช้อนตามองภูมิ ก่อนจะหันไปขยุ้มเส้นผมของขวัญข้าวแรงๆ
“แม่... ข้าวเจ็บ... ฮึก... ฮืออ”
“อีลูกเลว นี่มึงต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นด้วยเหรอ อีสารเลว!”
“หยุดนะครับคุณน้า อย่าทำร้ายร่างกายขวัญข้าว”
ภูมิกระชากมือของรำแพงออกจากเส้นผมของขวัญข้าว และผลักหล่อนไปซ่อนไว้ด้านหลัง
“ทำไม มึงเป็นใคร อย่ามายุ่งกับเรื่องในครอบครัวของกู”
“ผมเป็นคนมีเงิน”
รำแพงชะงัก ก่อนจะค่อนคอดออกมา
“จะมีสักเท่าไหร่กัน กี่ล้านล่ะ”
“ผมมีเท่าไหร่คุณน้าไม่ต้องสนใจหรอกครับ รู้แค่ว่าถ้าคุณน้าเปลี่ยนเป็นยกขวัญข้าวให้กับผม คุณน้าจะมีเงินไปต่อทุนทั้งปีทั้งชาติไม่รู้หมด”
“บอส... อย่าทำอย่างนี้เลยค่ะ”
ขวัญข้าวต้องการให้ภูมิหยุดพูดและกลับไปซะ แต่เขาไม่ยอมหยุด
“วันนี้อยากได้สักเท่าไหร่ล่ะครับ สองหมื่นพอไหม”
“บอส... อย่าเลยค่ะ”
ขวัญข้าวพยายามห้ามปราม แต่ก็เหมือนเดิม คือหยุดภูมิไม่ได้
ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าเงินออกมา และก็นำธนบัตรภายในออกมานับ แม่ของหล่อนตาโตเลยทีเดียว เมื่อเห็นเงินเป็นฟ่อน
“เงินของจริงใช่ไหมเนี่ย”
“จริงครับ ของจริง ใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย”
รำแพงยกมือขึ้นปาดปากด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง พร้อมกับยื่นมือมาจะคว้าเงิน แต่ภูมิขยับเงินหนีไปทางอื่น
“ผมจะให้เงินคุณน้า ถ้าคุณน้าทำสัญญายกขวัญข้าวให้เป็นของผม”
“แล้วทำไมฉันต้องเชื่อคุณ”
พอเห็นเงินแล้ว สรรพนามที่รำแพงใช้เรียกภูมิก็เปลี่ยนไปทันที
“เพราะถ้าคุณน้าไม่ทำสัญญา เงินก็จะไม่เป็นของคุณน้ายังไงล่ะครับ”
“แต่ฉันตกลงยกนังข้าวให้เสี่ยจอมไปแล้ว”
“คุณน้าติดเงินไอ้เสี่ยระยำนั่นเท่าไหร่”
“หกแสน”
“โอเค งั้นผมจะเซ็นเช็คให้ คุณน้านำไปให้มัน ทุกอย่างจะได้จบ”
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่โกหก”
“ก็ถ้าคุณน้ายอมรับปากจะทำตามที่ผมบอก เงินสองหมื่นนี้ก็จะเป็นของคุณน้า และหลังจากนี้คุณน้าก็จะได้อีกหลายหมื่นตามที่คุณน้าต้องการ”
ขวัญข้าวสะอื้นไห้ สถานการณ์ตรงหน้าช่างไม่ต่างจากการซื้อขายสิ่งไร้ชีวิตเหลือเกิน
