เขาลุกขึ้นพรวด “ท่านราชเลขาธิการ ไม่ได้เด็ดขาด! ราชสำนักนี้ขาดกั๋วจิ้วได้ แต่ขาดท่านไม่ได้!”
คนหนึ่งเป็นท่านลุงที่วันๆ เอาแต่คิดจะแย่งอำนาจของเขา ส่วนอีกคนเป็นราชเลขาธิการผู้อุทิศตนเพื่อบ้านเมือง ในฐานะฮ่องเต้ เขามีหรือจะไม่รู้ว่าควรเลือกผู้ใด?
เฉินเยี่ยนซูพูดอย่างราบเรียบ “ได้ยินพระองค์ตรัสเช่นนี้ กระหม่อมก็วางใจ เช่นนั้นพรุ่งนี้กระหม่อมจะไปประกาศราชโองการให้”
สมดังคำกล่าวที่ว่า คนห่างตัวไม่อาจแยกคนใกล้ชิด
เมื่อก่อนนี้เฉินเยี่ยนซูคิดว่า อย่างไรไทเฮาก็เป็นมารดาของฮ่องเต้ อีกฝ่ายจะเลือกลูกสะใภ้อย่างไร เขาก็เข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้
แต่ตอนนี้เซี่ยกั๋วจิ้ววางแผนมาถึงตัวเขา ในเมื่อพวกเขาไม่ยอมให้ตัวเองมีความสุข เช่นนั้นสกุลเซี่ยก็อย่ามีความสุขเลย!
ฮ่องเต้น้อยดีใจเป็นล้นพ้น “เยี่ยมไปเลย!”
ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้ที่มีความสุขที่สุดในใต้หล้า ไม่ว่าจะด้านกิจการบ้านเมืองหรือด้านความรักก็ล้วนสมบูรณ์แบบ เสด็จปู่ทวดช่างเลือกราชเลขาธิการให้เขาได้ดีมากจริงๆ!
……
จวนสกุลหรง
เช้าวันรุ่งขึ้น
ปรมาจารย์ซื่อคงนั่งลงบนเบาะรอง ประกอบพิธีแผ่ส่วนบุญให้กับฮูหยินผู้เฒ่าหรงในที่ประกอบพิธีที่หรง
