เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 445
บทล่าสุด
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 448
สุดท้ายจีอู๋เหยียนก็สงสารพี่ชายของตัวเอง รีบพูดว่า “ท่านแม่ พอเถิดขอรับ ไม่เห็นหรือว่าพี่ใหญ่เป็นถึงขนาดนี้แล้ว!”เดิมทีนางเซี่ยก็โมโหนางมองไปที่เขาพร้อมกับพูดอย่างเดือดดาล “หากไม่ใช่เพราะเจ้าเข้ามายุ่มย่าม เรื่องราวมีหรือจะเป็นเช่นนี้?”จีอู๋เหยียนไม่พอใจเล็กน้อย อดโต้เถียงกลับไปไม่ได้ว่า “ท่านแม่ พวกเราไม่ควรทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”นางเซี่ยโมโหจนปวดแปลบในทรวงอก “ได้! ข้าไม่สมควรให้นางเป็นอนุ เช่นนั้นเจ้าคิดว่าให้พี่ชายเจ้าแต่งหญิงที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วมาเป็นภรรยามันสมควรแล้วใช่หรือไม่?”จีอู๋เหยียนนิ่งเงียบเขายังไม่เคยชมชอบผู้ใด หากท่านแม่ให้เขาแต่งงานกับหญิงที่ผ่านการแต่งงานมาก่อน เขาก็คงรู้สึกขายหน้าดังนั้น สุดท้ายเขาจึงพูดเพียงว่า “ท่านทำตามที่พี่ใหญ่ต้องการ อย่าไปยุ่งกับนางก็พอแล้วขอรับ!”จะให้ผู้อื่นขายหน้าโดยการบีบให้เป็นอนุเพียงเพราะกลัวตัวเองจะขายหน้าก็คงจะไม่ใช่กระมัง? ทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง คุณหนูสกุลหรงไม่เคยล่วงเกินครอบครัวพวกเขาสักหน่อย!นางเซี่ย “ข้าไปยุ่งกับนางหรือ? เป็นเพราะพี่ชายเจ้าเอาแต่ไม่ยอมกินและขุ่นเคืองข้าต่างหาก”“หากข้ารู้แต่แรกว่าจะเป็น
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 447
จีอู๋เหิงขมวดคิ้ว “นางจะยังไม่ตอบตกลงเพราะยังไม่สนใจไม่ได้เลยหรือ? จะไม่ตอบตกลงเพราะยังรู้จักท่านราชเลขาธิการไม่มากพอไม่ได้เลยหรือ? จะยังไม่ตอบตกลงเพราะกำลังพิจารณาเจตนาของท่านราชเลขาธิการไม่ได้เลยหรือ?”นางเซี่ยฟังแล้วโมโหเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าจึงได้ดื้อดึงปานนี้? คิดว่าเรื่องแค่นี้แม่จะมองไม่ออกและหลอกเจ้ารึ?”ภายในใจจีอู๋เหิงรู้ดี ผู้ที่ดื้อดึงไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นท่านแม่เขากับราชเลขาธิการเฉินทำงานรับใช้ราชสำนักมาหลายปี รู้ว่าราชเลขาธิการเป็นคนเปิดเผยเที่ยงธรรม ไม่มีทางยกยอหรงจือจือในงานชุมนุมบทกลอนแล้วทำให้นางต้องอับอายด้วยการรับเป็นเพียงอนุแต่ตอนนี้เขาไม่อาจไปสอบถามที่จวนราชเลขาธิการได้เขาไม่อยากโต้เถียงกับมารดาต่อ เพียงพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านแม่ ท่านราชเลขาธิการจะทำอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับข้า เพราะไม่ว่าอย่างไร ข้า จีอู๋เหิง ไม่อาจทำเช่นนั้น!”นางเซี่ยเดือดดาลขึ้นมาแล้วเช่นกันขมวดคิ้วว่า “เจ้านี่มันดื้อดึงยิ่งนัก! ช่างเถอะ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องสนใจแล้ว กลับไปพักก่อน แม่กับเสด็จป้าของเจ้าจะจัดการทุกอย่างเอง!”จีอู๋เหิงเอาตัวไปขวางนางเซี่ย “ท่านแม่ ลูกบอกแล้วว่าจะทำแบบนี้ไม่ไ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 446
จีอู๋เหิงลุกขึ้นอย่างไม่เชื่อหู ถามทันทีว่า “เจ้าว่ากระไรนะ?”จีอู๋เหยียนตอบ “ท่านแม่กลัวว่าท่านจะไม่เห็นด้วย ไม่อนุญาตให้ข้าบอกเรื่องนี้กับท่าน แต่ข้ารู้สึกว่าทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง เพราะเดิมทีแล้ว ที่คุณหนูสกุลหรงแตกหักกับสกุลฉีเช่นนั้นก็เพราะไม่ยินยอมเป็นอนุ”“หากเสด็จป้าบังคับให้นางเป็นอนุของท่านจริงๆ นั่นจะต่างอะไรกับการบีบให้นางตาย?”แม้ว่าท่านพ่อท่านแม่จะหยิ่งทะนง มักจะดูแคลนคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่สองพี่น้องสกุลจีก็ไม่ได้เห็นด้วยกับพวกเขา ทว่าอย่างไรเสีย พวกท่านก็เป็นผู้อาวุโสถึงแม้จะไม่เห็นด้วย พวกเขาก็ไม่กล้ากล่าววาจาอกตัญญูแต่เรื่องในวันนี้…จีอู๋เหยียนรู้สึกว่าหากตัวเองไม่พูด เขาคงรู้สึกละอายใจแก่ตัวเองจีอู๋เหิงถามอย่างเร่งร้อน “บัดนี้ท่านแม่อยู่ที่ใด?”จีอู๋เหยียน “กำลังเปลี่ยนชุดพิธีการสำหรับเข้าวัง คิดว่าน่าจะใกล้ออกจากจวนแล้ว”จีอู๋เหิงสั่งบ่าวรับใช้โดยพลัน “ประคองข้า”จีอู๋เหยียนเข้าไปช่วยประคองพี่ชายด้วยตัวเองจีอู๋เหิงกลัวว่าจะไปไม่ทันผู้เป็นมารดา ไม่แม้แต่จะสวมเสื้อคลุมตัวนอกก็จะออกไปแล้ว บ่าวรับใช้ที่ละเอียดรอบคอบต้องรีบสวมผ้าคลุมสีหิมะให้กับเขา“คุณชายใหญ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 445
หรงจือจือ “ถ้าเช่นนั้น เพียงแค่ต้องหาพยานหลักฐานก็พอแล้วสินะ! ท่านแม่ เหมือนว่าจ้าวหมัวมัวที่อยู่ข้างกายท่านจะหายตัวไปนานแล้ว นางรู้อะไรบางอย่างใช่หรือไม่?”นางหวังหน้าซีดเผือด “พูดเหลวไหลอะไรของเจ้า? จ้าวหมัวมัวจะไปรู้อะไร? นางก็คือทาสหลบหนีคนหนึ่งของทางจวน!”หรงจือจือ “แต่อยู่ดีๆ เหตุใดจึงต้องหนี? ท่านพ่อ พวกเราจับจ้าวหมัวมัวกลับมาสอบถามดีหรือไม่?”ภายในใจนางหวังปั่นป่วนวุ่นวาย ช่วงที่ผ่านมานี้นางยังตามจับจ้าวหมัวมัวไม่ได้สักทีเดิมทีก็หวาดกลัวมากอยู่แล้ว กลัวว่าเจ้าทาสนั่นจะพูดอะไรที่เป็นผลเสียต่อตัวเองข้างนอก ยิ่งได้ยินหรงจือจือพูดแบบนี้ นางก็ยิ่งหวาดกลัวลนลานหรือว่าเจ้าทาสนั่นจะตกไปอยู่ในมือหรงจือจือและพูดอะไรกับหรงจือจือ?นางหวังรีบพูด “คำพูดของจ้าวหมัวมัวเพียงคนเดียวจะเชื่อถือได้อย่างไร? ท่านพี่ เรื่องที่งานชุมนุมบทกลอนก่อนหน้านี้ก็เป็นฝีมือจ้าวหมัวมัวที่ยุยงข้า”“หลังจากเหตุการณ์ตอนนั้น ข้าก็รู้สึกว่าบ่าวรับใช้คนนี้มีเจตนาไม่ดีแอบแฝง หากเก็บไว้ข้างกายก็เกรงว่าจะเสนอแนวคิดที่ไม่เข้าท่าจนเป็นผลเสียต่อข้าอีก”“ด้วยเหตุนี้ข้าจึงคิดที่จะไล่นางออกไป แต่นึกไม่ถึงว่านางจะชิงหน
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 444
เขาลุกขึ้นพรวด “ท่านราชเลขาธิการ ไม่ได้เด็ดขาด! ราชสำนักนี้ขาดกั๋วจิ้วได้ แต่ขาดท่านไม่ได้!”คนหนึ่งเป็นท่านลุงที่วันๆ เอาแต่คิดจะแย่งอำนาจของเขา ส่วนอีกคนเป็นราชเลขาธิการผู้อุทิศตนเพื่อบ้านเมือง ในฐานะฮ่องเต้ เขามีหรือจะไม่รู้ว่าควรเลือกผู้ใด?เฉินเยี่ยนซูพูดอย่างราบเรียบ “ได้ยินพระองค์ตรัสเช่นนี้ กระหม่อมก็วางใจ เช่นนั้นพรุ่งนี้กระหม่อมจะไปประกาศราชโองการให้”สมดังคำกล่าวที่ว่า คนห่างตัวไม่อาจแยกคนใกล้ชิดเมื่อก่อนนี้เฉินเยี่ยนซูคิดว่า อย่างไรไทเฮาก็เป็นมารดาของฮ่องเต้ อีกฝ่ายจะเลือกลูกสะใภ้อย่างไร เขาก็เข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้แต่ตอนนี้เซี่ยกั๋วจิ้ววางแผนมาถึงตัวเขา ในเมื่อพวกเขาไม่ยอมให้ตัวเองมีความสุข เช่นนั้นสกุลเซี่ยก็อย่ามีความสุขเลย!ฮ่องเต้น้อยดีใจเป็นล้นพ้น “เยี่ยมไปเลย!”ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้ที่มีความสุขที่สุดในใต้หล้า ไม่ว่าจะด้านกิจการบ้านเมืองหรือด้านความรักก็ล้วนสมบูรณ์แบบ เสด็จปู่ทวดช่างเลือกราชเลขาธิการให้เขาได้ดีมากจริงๆ!……จวนสกุลหรงเช้าวันรุ่งขึ้นปรมาจารย์ซื่อคงนั่งลงบนเบาะรอง ประกอบพิธีแผ่ส่วนบุญให้กับฮูหยินผู้เฒ่าหรงในที่ประกอบพิธีที่หรง
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 443
ลูบคางตรัสว่า “ท่านราชเลขาธิการ เหตุใดสองสามวันมานี้ท่านจึงขยันขึ้นมาอีกแล้ว?”ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายเกียจคร้านไปตั้งหลายวันฮ่องเต้น้อยเกือบจะเคยชินกับการเป็นอิสระ แต่แล้วอีกฝ่ายกลับเปลี่ยนท่าทีอีกครั้ง หากกระตือรือร้นแค่ตอนที่ออกว่าราชกิจก็คงไม่เป็นไร แต่วันนี้ท้องฟ้ามืดแล้วเขาก็ยังจะมาอ่านฎีกาเป็นเพื่อนตัวเองนานถึงหนึ่งชั่วยามอีกเฉินเยี่ยนซูช้อนเปลือกตาขึ้นมองเขา ถามเสียงราบเรียบ “ฝ่าบาทอยากอ่านด้วยตัวคนเดียวหรือ?”ฮ่องเต้น้อยส่ายหน้าระรัวและยิ้มอย่างประจบประแจง “ไม่ใช่ๆๆ ขอบคุณท่านราชเลขาธิการที่ช่วยแบ่งเบา…”แต่เห็นได้ชัดว่าท่านราชเลขาธิการอารมณ์ไม่ดี!สายตาของฮ่องเต้หย่งอันมองไปที่เซิ่งเฟิงและส่งสายตาถาม : หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเรื่องของคุณหนูใหญ่สกุลหรง?นึกไม่ถึงว่าเซิ่งเฟิงจะอ่านสายตาของฮ่องเต้ออก เขาหลับตาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับพยักหน้า : พะย่ะค่ะ ช่วงนี้พวกเราต่างก็ลำบากเพราะเรื่องนี้ฮ่องเต้หย่งอัน “…”เราไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่ดีใจดี หากบอกว่าดีใจก็จะดูเหมือนเราไร้มโนธรรมแต่หากบอกว่าไม่ดีใจ…หลายวันนี้เรามีงานน้อยลงมาก มีเวลาว่างมากขึ้น ไม่อาจบอกว่าเป็นทุกข์ได
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน115.5K viewsหมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย12.1K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง17.2K viewsข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน33.8K viewsหวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง
Sanassetong 3.0K viewsตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย
l3oonm@1.7K viewsเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน30.7K viewsพระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน
ฟู่จินเฟย3.0K views
