"คุณป๊า คุณมี๊" ทันทีที่รถสปอร์ตสีดำจอดสนิท ฉันก็รีบเปิดประตูวิ่งเข้าบ้านไปหาป๊ากับมามี๊ในห้องนั่งเล่น ปล่อยให้คนตัวโตขับรถไปจอดที่อาคารจอดรถคนเดียว ก็ฉันคิดถึงคุณป๊าคุณมี๊นี่นา
"ไงจ๊ะลูกสาว"
"น้องโฟคิดถึงคุณมี๊ที่สุดเลยค่ะ" ร่างบางโผเข้ากอดมามี๊อย่างออดอ้อนเพราะไม่ได้เจอกันนานเกือบหนึ่งเดือน
"แล้วป๊าละ?" เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนเอ่ยถามลูกสาวคนสวยอย่างตัดพ้อ
"คิดถึงคุณป๊านิดหน่อยค่ะ"
"มันน่าน้อยใจมั้ย"
ฟอด
จมูกทรงสวยกดหอมเข้าแก้มสากราวกับกลัวว่าปะป๊าจะน้อยใจจริงๆ ก่อนที่ท่านจะยื่นมือมาลูบผมหนาพร้อมกับแววตาอันอบอุ่น
ฉันกอดหอมกับคุณป๊าคุณมี๊อยู่ไม่นาน ร่างสูงของใครบางคนที่ขับรถพาฉันกลับมาก็เดินเข้ามาพร้อมกับผลไม้ถุงใหญ่ในมือที่แวะซื้อกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อชั่วโมงก่อน เลือกแต่ของโปรดของพวกท่านมาทั้งนั้นเลยนะ
"สวัสดีครับอานาย น้ามาย"
"ผลไม้ครับ"
"จ๊ะตริติณ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยลูก"
"..."
คุณมี๊ยิ้มให้พี่ติณอย่างใจดีเพราะเอ็นดูเขามาตั้งแต่เด็กๆ ต่างจากคุณป๊าที่เหมือนจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่ฉันจำความได้ นอกจากจะไม่ยิ้มให้แล้ว ยังทำเพียงปรายตามองเล็กน้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบนะ
