"จ๊ะเอ๋ ทายสิใครเอ่ย"
ร่างบางเล็กสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซ็นติเมตรในชุดนักศึกษาค่อยๆ เดินย่องไปปิดตาพี่ชายสุดหล่อที่กำลังก้มหน้าก้มตาเซ็นต์เอกสารอย่างเคร่งเครียด ทำเสียงเล็กเสียงน้อยในท่าทางซุกซนราวกับพี่ชายคนรองจะทายไม่ถูกแน่ "หึ หมูอ้วน" ชายหนุ่มหัวเราะเบาเบาให้กับท่าทางของน้องสาว เพราะเขาจำกลิ่นน้ำหอมหวานหวานได้ตั้งแต่ประตูห้องทำงานเปิดออก เพียงแต่กำลังอ่านเอกสารสำคัญอยู่จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองและใจก็อยากจะรู้ว่าเจ้าลูกหมูตัวเล็กจะแกล้งอะไรอีก ก่อนจะตอบกลับไปด้วยฉายาที่เขาและแฝดใช้เรียกเธอในตอนเด็ก ทำเธอหน้ามุ่ยเดินสะบัดผมกลับไปนั่งเชิดหน้าที่โซฟารับรองแทน "พี่ฟิล์มอะ โฟไม่อ้วนสักหน่อย" ฉันตอบกลับพี่ชายอย่างแง่งอน ทั้งที่เป็นคนค่อนข้างมั่นใจในรูปร่างและเอวเท่ากระดาษเอสี่ แต่พอโดนคนใกล้ตัวเรียกกันแบบนี้ก็อดที่จะเสียเซลฟ์ไม่ได้ แต่ก็รู้แหละว่าพี่ฟิล์มแค่แกล้งเล่นเท่านั้น "มาหาพี่มีอะไรให้รับใช้คะคนสวย" พี่ฟิล์มวางเอกสารในมือและเดินพับแขนเสื้อมาหาฉันด้วยท่าทางสบายๆ หย่อนกายลงบนโซฟาข้างๆ เอ่ยถามฉันอย่างรู้ทัน "เว่อร์ ใครจะกล้าใช้พี่ชายสุดหล่อได้ลง" "จริง?" "คืนนี้เพื่อนๆ โฟนัดปาร์ตี้สอบเสร็จกัน" "แล้ว?" "คือ... พี่ฟิล์มไปส่งโฟหน่อยได้มั้ยคะ แต่อย่าบอกป๊านะ เดี๋ยวโฟอดไป" ใบหน้าเปื้อนยิ้มไขว้ขายาวเลิกคิ้วไล่ต้อนถาม ให้น้องคนนี้รีบบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป ที่ฉันรีบมาหาก็เพราะการณ์นี้นี่แหละ ก็คนมันขี้เกียจขับรถเองแล้วก็ไม่น่าจะขับไหวด้วย "ที่?" "ผับพี่ติณค่ะ" "หึ ได้ แต่ห้ามแต่งตัวโป๊นะ ไม่อย่างนั้นพี่จะพาไปส่งที่บ้านแทน" "ไม่โป๊ ไม่โป๊" ฉันรีบรับคำพี่ชายใจดีเป็นมั่นเป็นเหมาะ เพราะถึงยังไงพี่ฟิล์มก็ห้ามฉันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปกอดแทนคำขอบคุณอย่างออดอ้อน พร้อมกับกดจมูกลงแก้มสากฟอดใหญ่ ฟอด "ขอบคุณนะคะ" เผื่อใครยังไม่รู้ ฉันหน่ะมีพี่ชายที่หล่อมากๆ หล่อสุดๆ ถึงสองคนเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันอย่างกับเป็นคนเดียวกันเลย ต่างตรงที่พี่ฟิล์มใจดียิ้มง่ายกว่าพี่เลนส์ แต่ถ้าพูดถึงความเจ้าเล่ห์น่าจะพอพอกันนะฉันว่า เพราะสมัยเรียนสองคนนี้เรียนกันคนละคณะ พี่เลนส์เรียนธุรกิจการบิน ส่วนพี่ฟิล์มเรียนวิศวะเลยชอบสลับกันไปเรียนอยู่บ่อยครั้ง แต่ป๊ากับมามี๊ไม่รู้หรอก มีฉันนี่แหละเป็นผู้กุมความลับ ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ ขอสปอยล์พี่ชายสุดหล่อที่ยังโสดหน่อยแล้วกัน พี่เลนส์พี่คนโตของพวกเราเพราะเกิดก่อนพี่ฟิล์ม ตอนนี้ดูแลธุรกิจสายการบินที่คุณตาเป็นคนต่อตั้ง หล่อ รวย พูดน้อย และเนี้ยบมาก ส่วนพี่ฟิล์มพี่รองของฉันรับดูแลธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของคุณปู่ทั้งหมด หล่อ เท่ห์ ใจดี ส่วนฉัน โฟกัส น้องคนเล็กของบ้าน อายุ 20ปี เรียนสถาปัตย์ ชอบงานออกแบบใน และกำลังจะรับช่วงต่อบริษัทตกแต่งภายในของปะป๊านาย อย่างที่ป๊ากับมามี๊ตั้งใจไว้ โดยที่ฉันก็เต็มใจมากๆ "มาแล้วค่ะ" "ไม่โป๊?" พี่ฟิล์มในชุดเสื้อยืดสีดำสบายๆ กับกางเกงยีนส์แบรนด์ดังยืนกอดอกพิงรถสปอร์ตสีแดง ถามเสียงเย็นเหมือนทุกครั้งที่เห็นเสื้อผ้าบนตัวฉัน "เรียบร้อยสุดสุด" "เฮ้อ..." ฉันก็ได้แต่ทำหน้าระรื่นเดินเข้าไปกอดแขนล่ำจนได้ยินเสียงถอนหายใจเบาเบา โป๊ตรงไหน ฉันว่าชุดที่ฉันใส่เรียบร้อยมากไม่เหมือนไปเที่ยวผับเลยสักนิดกางเกงยีนส์สีดำพอดีตัวกับเสื้อกล้ามคอลึกกว้างสีเดียวกัน ออกจะดูเท่ห์ด้วยซ้ำ แต่เข้าใจแหละ เพราะว่าพี่ชายฉันหน่ะหวงฉันมาก มากถึงมากที่สุด บางทีก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันนะ ว่าคนที่เข้ามาคุยเข้ามาจีบฉัน แล้วอยู่ๆ ก็หายไปขาดการติดต่อกันไปเลย เป็นฝีมือของพี่แฝดหรือเปล่า... "ไงมึง สบายดี" "อืม ก็ดี" วันนี้ผมเข้าผับที่ขยายสาขามาจากร้านของป๊าและเป็นผับของผมเองตามปกติ ระหว่างที่ผมกำลังนั่งดูบัญชีของร้านเงียบๆ เสียงประตูที่ถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะ มีไม่กี่คนที่จะทำแบบนี้ได้ และหนึ่งในนั้นก็คือไอ้ฟิล์มเพื่อนสนิทของผม ที่ชอบขึ้นมานั่งเฝ้าน้องสาวที่ห้องทำงานของผม "มากับไอ้เลนส์?" "ไม่ พาโฟมา" "อยู่นั่น" "..." ผมหันตามสายตาของเพื่อนที่บอกตำแหน่งโต๊ะวีไอพีมุมลับๆ แต่เห็นได้ชัดเจน เพราะห้องทำงานของผมเป็นกระจกสีดำมืด เป็นจุดที่ผมชอบไปยืนดูความเรียบร้อยของร้านแล้วก็ชอบไปนั่งมองใครบางคนอยู่ตรงนั้น และเป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกหงุดหงิดใจกับการแต่งตัวของเด็กดื้อ ซึ่งไอ้ฟิล์มก็ไม่เคยห้ามได้เพราะกลัวน้องงอน เลยเป็นผมที่ต้องเดินลงไปด้านล่างเอาเสื้อคลุมที่ผมถึงกับซื้อแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าในห้องพักของผมมากกว่าสิบตัว ไปรอคลุมไหล่ให้ตอนเธอเดินมาเข้าห้องน้ำโซนวีไอพี แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะยอมใส่ดีดี และครั้งนี้ก็เหมือนกัน "โฟ เสื้อคลุม" "คลุมทำไมโฟไม่หนาว" คำตอบของเธอทำคิ้วเข้มของผมผูกเป็นปม "อย่าดื้อ" "พี่ติณอ่า โฟเลือกชุดเรียบร้อยที่สุดแล้วนะคะ" "เรียบร้อย?" "มากกกกก" "อะ วงให้ดูหน่อยตรงไหนบ้างที่เรียบร้อย" ผมหยิบปากกามือถือขึ้นมายื่นให้เธออย่างยียวน "ตลกอุปกรณ์หรอคะ" "ใส่ อย่าให้พี่พูดซ้ำ" "ไม่ใส่ อย่าให้โฟพูดซ้ำ" "อ๊ะ อื้มมมม" ฟอด เห็นปากเล็กเล็กสีแดงๆ เถียงผมไม่หยุด จากที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกมันเขี้ยวมากขึ้น เลยคว้าคอระหงส์มาบดจูบราวกับอยากสั่งสอนให้หลาบจำส่วนมือก็จับแขนเรียวเล็กใส่เสื้อคลุมที่ผมถือมาทีละข้างจนเสร็จ ผมถึงจะถอนริมฝีปากออก มองแววตากลมโตเหมือนลูกแมวที่กำลังโมโหผม ดูน่ารักจนผมอดที่จะก้มลงไปหอมแก้มนุ่มนิ่มที่เป็นของผมไม่ได้ "อย่าดื้อกับพี่ให้มากนัก" "คราวหน้า พี่ไม่หยุดแค่จูบแน่" "ไม่ต้องมาขู่ โฟไม่กลัวพี่ติณหรอก" "พี่ไม่ได้ขู่ แต่โฟจะลองดู พี่ก็ไม่ติด" "นิสัยไม่ดี" "จะกลับกี่โมง" "เรื่องของโฟ" "พี่ให้ตอบใหม่" "ร้านปิด" "ดึกไป" "ไม่ดึก" "..."
