บทที่2

และผมก็ปล่อยให้เธอเดินกลับไปสนุกกับเพื่อนต่อ ในเมื่อเธอบอกว่าจะกลับก็ต่อเมื่อร้านปิด ผมก็ตามใจเธออย่างไม่เรื่องมาก สั่งลูกน้องไปบอกดีเจให้ประกาศว่าวันนี้ร้านปิดห้าทุ่ม และชดเชยโดยการไม่คิดค่ามิกเซอร์และกับแกล้มทุกโต๊ะ เพื่อรักษาฐานลูกค้าเอาไว้ แต่จะให้ฟรีเลยคงจะไม่ได้เพราะแต่ละโต๊ะสั่งเครื่องดื่มดุดุกันทั้งนั้น ไหนจะค่าแรงพนักงานค่าน้ำค่าไฟที่ต้องจ่ายอีก ทำคนตัวเล็กหันขึ้นมามองห้องทำงานของผมตาขวางทันทีเมื่อได้ยินประกาศ 'หึ' ผมทำผิดตรงไหน ออกจะใจดีกับเธอมากด้วยซ้ำ

พอห้าทุ่มปุ๊บไฟในร้านก็ปรับแสงลงปั๊บตามคำสั่งของผม ยืนจับตามองคนตัวเล็กอยู่นานกว่าเธอจะเดินขึ้นมาหาผมบนห้องทำงาน ผมเลยกลับมานั่งยกแก้วเหล้าแกว่งไปมาอย่างใจเย็น ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครทำอะไรเธอ เพราะตลอดทางมีลูกน้องของผมคอยจับตาดูแลความปลอดภัยของเธออยู่แล้ว

"พี่ฟิล์มละคะ"

"พี่ให้กลับไปแล้ว"

"ยุ่งมาก"

"จะกลับเลยมั้ย พี่ไปส่ง"

"ก็ร้านปิดแล้วนี่ โฟก็ต้องกลับรึป่าวเอ่ย"

"..."

นั่งมองเด็กดื้อที่เวลานี้ยืนกอดอกกลอกบนไปมาทุกคำที่พูดกับผม แถมยังทำสีหน้าเอาแต่ใจเชิดเชิดเหวี่ยงเหวี่ยงอีก ผมได้แต่กัดฟันมองอย่างอดทน

เพี๊ยะ!

"พี่ติณโฟเจ็บนะ"

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปฟาดก้นงอนๆ ระบายความมันเขี้ยวสักหน่อย ทำเธอโวยวายลั่นถลึงตาใส่จนหน้าแดงด้วยความโมโหเพราะทำอะไรผมไม่ได้ ได้แต่ยืนควันออกหูอยู่อย่างนั้น

"ให้พี่เป่าให้มั้ย"

"จิ๊ โฟจะฟ้องป๊า"

"หึ กลัวแล้วคับผม" ผมยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์​ดี เวลาเธอเชิดหน้างอนๆ เอาแต่ใจดูน่ามันเขี้ยวมากอยากจะจับมาฟัดแก้มป่องๆ ให้เข็ด

"นอนคอนโดพี่นะ" เขาเอ่ยสิ่งที่ตัวเองต้องการทันทีที่ขึ้นรถ

"อยากนอนห้องโฟ" ฉันก็ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมกัน จะให้ยอมได้ยังไง เขาทำฉันหงุดหงิดอยู่นะ

"ได้" 

"โฟอยากนอนคนเดียว"

"ไม่"

"พี่ติณเอาแต่ใจ"

"ก็จริง"

ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เคยนอนด้วยกัน เอาเป็นว่าตั้งแต่ฉันจำความได้ภาพที่พี่ติณนั่งอยู่ข้างเตียงเป็นภาพที่ชินตามาก จนกระทั่งฉันเข้ามหาวิทยาลัยและย้ายมาอยู่ที่คอนโดเดียวกับพี่เลนส์พี่ฟิล์มแต่คนละชั้น พี่ติณก็ยังมาค้างที่คอนโดฉันอยู่บ่อยครั้งบางวันก็มารับฉันไปคอนโดเขา จนที่ห้องของเราสองคนมีเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ไว้พร้อม แต่อย่าเข้าใจผิดกันนะ ฉันกับพี่ติณยังไม่ได้ไปถึงขั้นเรื่องอย่างว่ากันหรอก แค่นอนจับมือกันเฉยๆ แค่นั้นแหละ ฉันพูดจริงๆ

"โฟอยากแวะกินโจ๊ก พี่ติณกินมั้ย"

"กินได้"

และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันอนุญาตให้เขาเข้ามาใกล้ได้ ก็เพราะความตามใจของเขานี่แหละ ถึงแม้ว่าจะดุจะขัดใจฉันอยู่บ้าง แต่สุดท้ายพี่ติณก็เป็นคนคอยพาฉันไปกินของอร่อยๆ พาไปช้อปปิ้ง พาไปเที่ยว เพราะว่าพี่แฝดสลับกันบินไปดูงานบ้างโดนพี่ติณแย่งซีนบ้าง เหมือนวันนี้ที่ให้พี่ฟิล์มกลับไปก่อนนั่นแหละ

"โจ๊กหมูไม่ใส่เครื่องใน ใส่ไข่เค็มสองครับ"

"พาแฟนไปนั่งรอก่อนนะพ่อหนุ่ม"

"ครับ"

"พี่ติณมานั่งเบียดโฟทำไมคะ"

"ที่ตั้งกว้าง"

"จิ๊"

จุ๊บ

"งอแง"

ขโมยจูบฉันอีกแล้วนะ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ทุกครั้งเวลาไปกินข้าวด้วยกัน พี่ติณก็จะมานั่งลงข้างกันไม่ยอมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามอย่างตอนนี้ก็ขยับเก้าอี้พลาสติกสีแดงเข้ามาเบียดฉัน จนแทบจะเกยตักกันแล้ว เดี๋ยวก็ขึ้นไปนั่งทับให้ขาชาเลยซะดีมั้ยเนี่ย

ฟู่ ฟู่

"อ้าปาก มัวแต่เล่นมือถือ"

"ก็มันร้อนนี่ โฟรอให้อุ่นๆ ก่อน"

"พี่เป่าให้แล้ว"

"โฟขอหมูด้วยสิคะ"

"ครับ"

นั่งมองตัวเล็กเล่นมือถือเข้าแอพนั้นดูแอพนี้อย่างเพลิดเพลิน ผมเลยทำหน้าที่ตักโจ๊กในชามมาเป่าจนหายร้อนและป้อนเข้าปากสีกุหลาบอย่างตามใจสลับกับกินของตัวเองจนหมด นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ผมชอบเลือกนั่งข้างเธอ ถ้าไม่ติดว่าเป็นที่สาธารณะผมก็อยากอุ้มเธอมานั่งบนตักกว้างนี้ด้วย เพราะชอบกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้

"ง่วง?" 

"ค่ะ"

"มานอนตรงนี้มา"

"..."

หลังจากกินโจ๊กกันเสร็จ ผมก็จูงมือตัวเล็กไปขึ้นรถขับกลับคอนโดเธอ เปิดลิสต์เพลงโปรดของเธอคลอเบาเบา จับมือนุ่มนิ่มมาบีบเล่นระหว่างทางเพลินดีนะ...

แต่คงเป็นเพราะแอร์ที่เย็นฉ่ำ หรืออาจจะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และหนังท้องที่ตึงจากการกินอิ่ม มองเธออีกที ตัวเล็กก็นั่งสัปหงกเอนไปเอนมาจนผมกลัวว่าจะไปชนเข้ากับกระจก เลยอุ้มมานอนบนตักให้เธอกอดคอซบอกผมสบายๆ มีมือใหญ่โอบเอวบางไว้แทนผ้าห่มชั่วคราวตลอดทาง

"โฟ ถึงแล้ว"

"น้องโฟกัสครับ"

"อือ อือ"

"หึ" 

ฟอด

ตอนเด็กขี้เซายังไง วันนี้ตัวเล็กของผมก็ขี้เซาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ผมเลยต้องค่อยๆ อุ้มเธอในท่าเจ้าสาวเดินเข้าลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปบนห้องของเธอ วางตัวเล็กนั่งบนชั้นวางรองเท้าและก้มลงถอดรองเท้าส้นเข็มให้อย่างเบามือ ก่อนจะพาไปนั่งหลับต่อที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ เช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวจนหมด แต่ที่ทำให้ผมยืนชั่งใจอยู่นานก็เพราะกำลังคิดว่าจะแค่เช็ดตัวหรือจะอาบน้ำให้ร่างนุ่มนิ่มนี้ดี ถ้าเช็ดตัวเฉยๆ ตัวเล็กก็จะนอนไม่สบายเท่าไหร่แต่ถ้าอาบน้ำให้เลย กลายเป็นผมนี่แหละที่จะลำบากทีหลัง เลยตัดสินใจกระซิบถามความสมัครใจของแมวน้อยขี้เซาก่อนจะได้ไม่ตื่นมาโวยวายกันทีหลัง

"โฟ เช็ดตัวหรืออาบน้ำ"

"หืม"

"อยากเช็ดตัว หรือ อยากอาบน้ำ"

"เช็ดตัว โฟง่วง"

"จะเช็ดเอง หรือ พี่เช็ดให้"

"พี่ติณ" เสียงงุ้งงิ้งเหมือนลูกแมวขี้อ้อนนิดๆ ทำผมอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ เลยกดริมฝีปากลงไปที่ปากเล็กๆ นั่นหนึ่งทีพอหอมปากหอมคอ

จุ๊บ

"รอแป็บนะ" 

เวลาหลับก็น่ารักเหมือนลูกแมวตัวเล็กตัวน้อย เวลาตื่นบทจะเอาแต่ใจก็เหมือนลูกแมวพองขนขู่ฟ่อฟ่อ น่ามันเขี้ยวจนอยากจับตีก้น