“หมอ?” เธอเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“นายจะบอกคุณเอง ขอตัวก่อนนะครับ”
หญิงสาวมองตามเขาแล้วถอนหายใจออกมาและคิดหาทางหนีออกจากที่นี่อีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะทำอะไรกับเธอบ้าง
ตอนนี้จึงจำใจแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ไนล์นำมาให้ เสื้อผ้าในถุงมีหลากหลายแบบให้เลือกซึ่งล้วนเป็นสไตล์ที่เธอชอบใส่อยู่เป็นประจำก็คือชุดเดรสยาวสีขาวคลุมเข่ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวเพราะเธอรู้สึกว่ามันคล่องตัว
หลังจากแต่งตัวเสร็จเธอเดินมุ่งหน้าไปยังห้องรับแขกโดยมีไนล์เดินนำหน้าอยู่ ระหว่างทางก็แอบมองเฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำสลับทองดูหรูหราแต่ลึกลับไปพร้อมๆ กัน
ห้องที่นี่ดูเหมือนว่าจะมีหลายห้องและระบบความปลอดภัยก็หนาแน่น หากจะหนีออกไปคงไม่ง่ายอย่างแน่นอน แต่มันคงต้องมีสักวิธีที่จะออกไปได้ เธอคิดอย่างไม่ยอมแพ้
ครั้นมาถึงห้องรับแขกก็เห็นว่าคุณหมอมาดเข้มกำลังนั่งคุยกับมาเฟียหนุ่มอยู่บนโซฟาตัวหรูและมีบอดี้การ์ดของเขาอีกสิบกว่าคนยืนอยู่ทั่วทุกมุมห้อง
'คนพวกนี้ถูกคัดหน้าตาเข้ามาหรือยังไง '
เธอคิดแล้วไล่สายตามองคนเหล่านั้นที่มีใบหน้าหล่อคมคายแต่ยืนเรียงรายกันเหมือนคนไร้ชีวิตจิตใจ
มาเฟียหนุ่มปรายตามองหญิงสาวที่กำลังใช้สายตาใสซื่อมองเหล่าบอดี้การ์ดของเขาแล้วพูดออกมา
“ผมคงต้องสั่งสอนพวกมันซะหน่อย ที่ทำให้คุณสนใจได้” เขากระตุกยิ้มชั่วร้ายพลางชักปืนออกมาเหนี่ยวไกไปทางลูกน้องที่ยืนนิ่งอยู่
ปัง!! กรี๊ด!!
มาเฟียหนุ่มลั่นไกออกไปเฉียดไหล่หนาของลูกน้องที่ยืนนิ่งอยู่เพื่อขู่หญิงสาวตรงหน้า
อลิสกลืนน้ำลายหนืดลงคอรีบก้มหน้าลงมองพื้น ตอนนี้หัวใจเธอสั่นระรัวอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของเธอก็กระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจแล้วปรายตามองหญิงสาวก่อนจะวางปืนลงบนโต๊ะข้างๆ เขา
“เป็นคนของผม ให้มองแค่ผม” มาเฟียหนุ่มพูดเสียงเย็น
อลิสเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาแต่ทว่าเขากลับใช้สายตามองเธอสลับกับโซฟาเพื่อสั่งให้นั่งลง
'ไอ้บ้านี่มันป่าเถื่อนและเอาแต่ใจที่สุด '
เธอคิดในใจแล้วเดินไปกระแทกก้นนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามหมอหนุ่มอย่างว่าง่ายและเงยหน้ามองเคลย์ตันชัดๆ อีกครั้ง วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนดูสบายๆ ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากหนาคล้ำเล็กน้อยคาดว่าเกิดจากการสูบบุหรี่ กำลังนั่งไขว้ขามองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็นเธอจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขาจึงพูดออกมา
“ผมให้หมอมาฉีดยาคุมให้คุณ”
“ทำไมต้องฉีด”
“จะปล่อยให้ท้อง?”
“เปล่า ฉันหมายถึงกินยาคุมฉุกเฉินเอาก็ได้ มันก็แค่ครั้งเดียว”
“ใครบอกว่าผมจะเอาคุณแค่ครั้งเดียว ผมจะเอาทุกวัน ถ้าได้ทุกชั่วโมงก็คงดีแต่ผมต้องทำงาน ยังไงคุณไม่ต้องเสียดายไป ผมจะพยายามสละเวลาให้”
“ไอ้..” เธอกำลังจะด่าเขาที่กล้าพูดเรื่องน่าอายต่อหน้าคนมากมาย เขาไม่อายแต่เธออาย
“หุบปากแล้วทำตามที่สั่ง”
“คุณเป็นใครมาสั่งฉัน ไอ้บ้า”
“จะให้รื้อฟื้นตรงนี้มั้ยว่าผมเป็นอะไรกับคุณ ถ้าไม่ ก็เลิกด่าแล้วทำตามที่บอก อีกอย่างผมไม่อยากให้เด็กต้องเกิดมาโดยปราศจากความรัก” มาเฟียวัยสามสิบห้าปีพูดออกมาด้วยแววตาวูบไหวเพียงครู่เดียวหลังจากนั้นแววตาเขาก็กลับมาว่างเปล่าเหมือนเดิม
“ฉันก็ไม่อยากให้ลูกมีพ่อแบบคุณเหมือนกัน ฉีดเลยค่ะคุณหมอ”
หญิงสาวหันไปหาหมอหนุ่มพร้อมให้หมอฉีดยาแต่โดยดี เคลย์ตันนั่งมองใบหน้าหวานที่ฉายแววดื้อรั้นออกมาแล้วคิดอะไรบางอย่าง
เมื่อหมอทำการฉีดยาเสร็จเรียบร้อยก็บอกรายละเอียดต่างๆ แล้วขอตัวกลับหลังจากทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เคลย์ตันจึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“คืนนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับผม ไนล์เตรียมชุดไว้ให้แล้ว”
“คุณคิดว่าจะพาฉันไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบเหรอ” อลิสพูดอย่างหงุดหงิด
“มันก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่ไป”
“คุณคิดว่าจะทำแบบนั้นได้สินะ”
“ฉันเกลียดแก”
“ผมรู้”
“แต่พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปทำงาน ถ้าฉันหายไปแบบนี้ที่ทำงานต้องตามหาตัวแน่” เธอรีบหาข้ออ้าง
“ผมลาออกให้คุณแล้ว”
“คุณจะทำตามใจตัวเองแบบนั้นไม่ได้ ฉันต้องทำงานหาเงิน”
“ผมจะให้เงินคุณเอง”
“จะบ้าเหรอ กว่าฉันจะเข้าทำงานที่นั่นได้ไม่ใช่ง่ายๆ”
“คุณก็เข้าไปได้ไม่ยากไม่ใช่เหรอ” เขาพูดแล้วเหยียดยิ้มออกมา
“คุณเป็นใครกันแน่”
“แค่ทำตามที่ผมบอกก็พอ” เมื่อพูดเสร็จเคลย์ตันก็เดินออกไปจากห้องรับแขกโดยทิ้งให้อลิสมองตามเขาอย่างคับแค้นใจ
หญิงสาวที่อยู่บนโซฟาในห้องนอนนั่งกัดเล็บของตัวเองเบาๆ อย่างใช้ความคิดจนลืมไปว่าตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องเดินทางไปงานเลี้ยงแล้ว
ด้านมาเฟียหนุ่มเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีทีท่าว่าจะออกมาจากห้องเขาจึงเดินเข้าไปด้วยอารมณ์เดือดดาล
พลั่ก! ปัง!
อลิสที่กำลังนั่งใจลอยอยู่ก่อนหน้าสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อเคลย์ตันเปิดประตูเข้ามาแล้วปิดมันอย่างแรง เธอมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เขาเองก็ปรายตามองเธออย่างไม่พอใจเช่นเดียวกัน
“ทำไมยังไม่แต่งตัว”
เธอเงียบไม่พูดอะไรแต่หันหน้ามองไปทางอื่นโดยไม่สนใจเขา เขาจึงเดินเข้าไปพร้อมกระชากแขนให้เธอลุกขึ้น
“โอ๊ย เจ็บนะ”
เคลย์ตันไม่ฟังและไม่สนใจแต่กลับฉุดกระชากลากถูเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจนของในห้องกระจัดกระจายเพราะไม่มีใครยอมใคร
เมื่อเขาจับเธอแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องใช้มือคลายเนกไทออกหลวมๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวหรูพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ไนล์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นอาการของเจ้านายก็พูดขึ้น
“ดื้อเหมือนกันนะครับ”
“ฤทธิ์เยอะแบบนี้ก็ดี ว่าแต่..เธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีก่อนไม่ได้จริงๆ เหรอ” เคลย์ตันถามออกมาอย่างสงสัยและค่อนข้างที่จะไม่เชื่อ
“จากที่ผมได้รับข้อมูลมาดูเหมือนว่าเธอจะจำไม่ได้จริงๆ ครับ”
“แบบนั้นก็ดี”
“แต่ถ้าเธอเกิดจำได้ขึ้นมาผมเกรงว่า...”
ไนล์ยังพูดไม่จบก็เห็นว่าอลิสเดินออกมาจากห้องของเธอเขาจึงหยุดพูดทันที
