ลี่เซียนกับเว่ยหลงกลับมาที่จวน ชุนเหมยเห็นว่าพวกเขามาด้วยกัน จึงไม่ได้เดินเข้ามาทัก ลี่เซียนเดินกลับห้องไปแล้ว เว่ยหลงจึงเดินไปที่ห้องหนังสือ ชุนเหมยอาศัยจังหวะนั้น เดินเอาน้ำชา และขนมไปให้เขา
“คุณชาย น้ำชาเจ้าค่ะ”
“ขอบใจ แม่นางชุนเหมย”
“ขนมนี่ข้าลงครัวทำเอง คุณชาย ท่านชิมเสียหน่อยนะเจ้าคะ”
“เอ่อ ข้า”
ชุนเหมยหยิบขนม และป้อนให้เขา
“นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ”
ลี่เซียนยืนอยู่หน้าประตู มองมาที่พวกเขาสองคน ชุนเหมยหันมา ทำท่าตกใจ เว่ยหลงตกใจสุดขีด
“เซียนเซียน ไม่ใช่นะ นี่มัน”
“ฟู่เว่ยหลง ไม่ใช่อะไร ท่านจะพูดอะไร แก้ตัวอะไรอีก วันก่อนอุ้มนางมาจากสระ นางเองก็มายืนรอท่านทุกวัน นี่คงเป็นธุระด่วนที่ท่านบอกข้าสินะ ถึงได้รีบให้ข้ากลับจวน”
“เซียนเซียน เจ้าฟังข้าก่อน เจ้ากำลังเข้าใจผิด ข้ายัง..”
“คุณหนูหลิน ข้าผิดเองเจ้าค่ะ อย่าตำหนิคุณชายเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่ดีเอง หากท่านจะตี ก็ตีข้า อย่าทำร้ายคุณชายเลยเจ้าค่ะ”
“แพศยา เจ้ารู้ว่าข้ากับเขาเป็นอะไรกันใช่หรือไม่ เหตุใดเจ้ายังมายุ่งกับเขาอีก ทำไม”
ลี่เซียนแค่กระแทกเสียงใส่นาง แต่ชุนเหมยถอยหลังและเซจนไปกอดเว่ยหลง
“โอ๊ยย คุณหนูหลิน ท่านไม่เห็นต้องใช้กำลังเลยเจ้าค่ะ เ
