Novels by wmtawisa9a

" อือ "คนร่างบางเริ่มขยับตัวพึมพำออกมานิดหน่อยเมื่อรู้สึกหนักในช่วงบริเวณหน้าท้องของตนพอฟื้นลืมตาขึ้นก็พบว่าพิศชยานอนกอดเธอไว้โดยที่เนินเนื้อสวยยังคงหนีบกลืนแกนกายของเธออยู่ไม่ห่างในขณะที่แขนของเธอก็ถูกครอบครองโดยเมียทั้งสองที่กอดแนบมันเอาไว้กับจุดกึ่งกลางลำตัวไม่แปลกใจเลยที่เธอจะขยับตัวได้ยากลำบากแบบนี้" ตื่นได้แล้วค่ะที่รักสายแล้วนะ "ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก้อนที่นางพญาทั้งสามจะค่อยๆขยับออกจากตัวฉันไปอย่างงัวเงีย" มายลุกไม่ไหวแล้วค่ะ ครีมอุ้มมายไปอาบน้ำหน่อยสิคะคุณสามี "คนร่างสวยอ้อนแฟนเด็กที่ยิ้มตาปิดใส่เธอจนตาหยีแล้วออกแรงอุ้มอีกฝ่ายไปยังห้องอาบน้ำด้านใน" อุ้มฟ้าด้วย มาอุ้มฟ้าด้วยคะ สามี ภรรยาเหนื่อยไม่ไหวแล้ว"แล้วใครใช้ให้หักโหมเอากับฉันขนาดนั้นกันล่ะไม่เหนื่อยก็แปลกแล้วหลังๆพวกเธอเล่นขย่มกันเองจนหลังของฉันแทบไม่ติดพื้นน่ะ" มาค่ะเค้าอุ้มนะคะ คุณภรรยา อื้ม... "คนร่างบ

งานแต่งงานถูกหลายล้อมด้วยพวกมาเฟียมากหน้าหลายตาแถมหนึ่งในนั้นยังมีเพื่อนสนิทพวงตำแหน่งนักธุรกิจร้อนแรงเข้ามาร่วมงานด้วยอีกต่างหาก ทุกอย่างราบรื่นดีไปหมดจนฉันนึกตกใจเลยถ้าไม่ติดว่ายัยนั่นยื่นมันมาให้ฉันพลางชูสองนิ้วบ่งบอกว่าพวกมันเตรียมการกันมาอย่างดี" อะไรเนี่ย "ฉันมองเจ้าเม็ดยาสีฟ้าพวงกล่องผลิตภัณฑ์ล็อตใหม่ที่เพิ่งเข้ามาได้ไม่กี่วันก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆเมื่อยัยวิมหัวเราะใส่ฉันอย่างเจ้าเล่ห์" จะอะไรล่ะ อุปกรณ์ยาทำลูกน่ะสิ ของขวัญวันแต่งงานแกเลยนะ เจ๋งดีใช่ไหมล่ะ แบบมีกลิ่นวิปครีมแบบชื่อแกเลย "" ไอ้บ้า ไอ้ทะลึ่ง! ให้ของแบบนี้มาในงานแต่งฉันเนี่ยนะ "" เออสิ เมียสามขนาดนี้คงแซ่บน่าดูสินะได้ข่าวว่าติดกันหนักถึงขนาดที่ว่าแอบกินกันในห้องทำงานเลยด้วยนี่ "" ฉันเปล่า! "คนตัวเล็กส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาทันทีด้วยใบหน้าเขินอายจนแทบจะปกปิดเอาไว้แทบไม่อยู่" โกหกอะ พี่มายแกเอาไปเม้ากับเมียฉันหมดแล้ว " 

" โตพอที่รู้จักจะต่อลองกับพ่อแล้วสิเนี่ย ย่อมได้ถ้ายัยหนูของพ่อกล้าที่จะต่อลองพ่อก็จะกล้าให้ รีบกลับมาเลย พ่อยัยหนูดามากดดันพ่ออยู่ทุกวัน "" แล้วครีมจะรีบกลับไปค่ะพ่อ ขอบคุณนะคะ "ฉันวางสายใส่ผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางดีใจก่อนที่จะสั่งให้เลขาตัวเองรีบตีตั๋วกลับไปยังประเทศไทยทันทีถ้าไม่ติดว่ามีน้ำเสียงกึ่งกังวลกึ่งสงสัยเอ่ยถามกับมาทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเธอเข้า" จะรีบกลับไปไหนเหรอคะ "จริงสิ ยัยนี่ยังฝึกงานเป็นเลขาของฉันอยู่นี่น่า" กลับบ้านสิ เดี๋ยวที่นี่ก็ให้ผู้จัดการคนเดิมเป็นคนคอยรายงานตรงกับฉันกับพี่ชายเองไว้จะสลับกันมาดูแล "" ทำไมต้องรีบกลับ ไหนพ่อคุณบอกสามปี "" ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ว่าแต่เธอรู้ได้ไง แอบเข้าทางพ่อฉันเหรอ "" อยากได้ลูกเสือก็ต้องกล้าเข้าถ้ำเสือสิคะ ถ้าฉันไม่ให้คุณกลับล่ะ "" โทษนะ ไม่ใช่เมียไม่ต้องมาสั่ง "ฉันบอกปัดไปอย่างรำคาญก่อนจะกดโทรศ

วันนี้เป็นวันที่ฉันอยู่รัสเซียมาได้ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว คิดถึงพี่ฟ้า พี่มายและก็พี่ดามากแต่เพราะคุณพ่อและพี่ชายฉันทำลายวิธีติดต่อหาพวกเธอทั้งหมดแล้ว มือถือเครื่องใหม่ของฉันจึงดูเหมือนพวกเศษขยะไปเลยถึงแม้ว่าจะมันเล่อค่ามากแค่ไหนก็ตาม" คุณหนูครับ จัดการพวกหมาลอบกัดเรียบร้อยแล้วครับ "เสียงบอดี้การ์ดของฉันดังขึ้นทันทีเมื่อฉันเปิดประตูกลับออกมาจากชั้นด่านฟ้าและเจอเข้ากับพวกเขานับสิบคน" อืม "" จะไปที่ไหนต่อดีครับ "" ฉันจะไปเซ็นเอกสารที่บริษัทก่อน วันนี้ต้องไปงานเลี้ยงที่โคตรไม่อยากไปในรัสเซียแค่คิดก็ขี้เกียจจะไปแล้ว "" งั้นให้ยกเลิกเลยดีไหมครับคุณหนู "" ยังก่อน ตระกูลนั้นยังพอมีประโยชน์กับเราอยู่ ไม่อยากตัดออกทันทีที่เข้ามาบริหารใหม่ "" ของคุณไพเวทน่ะเหรอครับ "" อื้ม เย็นนี้เตรียมรถคันใหม่ให้ด้วยสักสองสามคัน ฉันไม่อยากไปงานเลี้ยงนั่นและขับรถบุบๆกลับมาเพราะไอ้หมาลอบกัดบางตัวนะ "

พาร์ท ดารากร" ค่ะ เรื่องงานแต่งดาจัดการไว้เรียบร้อยค่ะคุณพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วง น้องครีมโอเคค่ะ ไว้ดาจะให้ครีมไปเยี่ยมบ้านเรานะคะ ค่ะ แล้วจะบอกคุณทรงพลให้ทราบนะคะ "คนร่างสวยในชุดสูทสีขาวสะอาดตามองโทรศัพท์เครื่องหรูของตนเองอย่างชั่งใจก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นมามองคนร่างบางซึ่งวิ่งมารอรับเธอน้อยๆ น่ารักไปแล้วยัยตัวเล็กของพี่" พี่ดา มานานรึยังคะ เข้ามาก่อนสิคะครีมช่วยถือนะ "" เป็นโปรโมชั่นรึไงคะ มีมาช่วยพี่ถือกระเป๋าด้วยเนี่ย "" ครีมช่วยถือเพราะอยากช่วยค่ะ ไม่มีโปรโมชั่นอะไรหรอก มาค่ะครีมพาพี่ดาไปที่โต๊ะอาหารนะคะ "คนน่ารักจูงมือคนเป็นพี่ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่จ้องมาทางพวกเธอด้วยแววตาเป็นประกาย คุณหนูเล็กของพวกเราพาแฟนมาเปิดตัวที่บ้านถึงสามคนเชียวหรือ จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้เช่นไร" คุณพ่อขา พี่ดามาแล้วค่ะ "เสียงยัยตัวเล็กพาฉันไปหาท่านทรงพลที่นั่งประกบคู่กับลูกชายหน้าหล่อทั้งสองคนไว้ทันทีเมื่อเดาได้ว่าลูกสาวคน

" เป็นไงความรู้สึกแรกแห่งการโดนเมียตามถึงที่น่ะ "น้ำเสียงเย้ยหยันของเด็กสาวอ่อนวัยเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เพื่อนสาวหน้าสวยอย่างเธอหันควันมาชายตามองพวกเธอเป็นระยะๆ" ก็ดี "คนร่างบางตอบเพื่อนสนิทของตนที่ยังคงค่อนแขวะใส่กันไม่เลิก" สีหน้าไม่ได้สำนึกเลยนะ "" ต้องสำนึกอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยว่าแต่เรื่องทางนั้นดีแล้วเหรอ ถึงได้กลับมาหากันที่นี่ได้ "ฉันเอ่ยปากถามยัยเทียนไขที่กำลังจดเลคเชอร์อย่างตั้งอกตั้งใจพลางปรายตามองพวกเราที่ดูจะชิวกันเหลือเกินเนื่องจากทำงานที่อาจารย์สั่งให้ทำกันเสร็จหมดแล้วจะเหลือก็แต่ของเทียนไขคนเดียวนั่นแหละที่กำลังจดจ่อกับการลอกเลคเชอร์อย่างตั้งใจ“คุณดารากรของแกจัดการให้แล้วล่ะ ทุกอย่างมันง่ายดายอย่างกับปลอกกล้วยเข้าปากเมื่ออยู่ในมือของคุณดารากร”" คือแกกำลังชมแฟนฉันอยู่ถูกไหม "คนน่ารักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงระรื่นแต่เพื่อนสาวของเธอกับเบ้หน้าใส่ค

พาร์ทยูโรนี่ตัวฉันเป็นอะไรไปนะ...พักนี้ควบคุมร่างกายไม่ได้เลยสักอย่าง แถมอาเทมิสเองก็เอาแต่หลับยาวท่าเดียว เหมือนกับว่าเรากำลังถูกควบคุมอยู่เลย...“คุณยูโร”แต่ว่าไม่สิ ฉันกดมันไว้แล้วนี่น่า ถ้าไม่โกรธหรือมีอารมณ์ร่วมไปกับมันก็ไม่น่าจะมาควบคุมฉันได้นี่ หรือว่าฉันจะคิดมากไปนะ...“คุณยูโรคะ”ดูเหมือนฉันจะคิดมากไปจริงๆ นั่นล่ะ ดันเผลอลืมคนร่างบางซึ่งนั่งรวมโต๊ะกันซะได้ ไม่ไหวเลยนะเรา...“เอ๊ะ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้เมลว่าอะไรนะ”“ฉันบอกว่าคุณโอเคบ้างแล้วใช่ไหมคะ”“ก็...พอไหวอยู่ค่ะ ว่าแต่คุณล่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วแน่หรอ ฉันขอโทษนะคะ เพราะฉันแท้ๆ เลยเมลถึงต้องเป็นแบบนี้ ฉันสัญญาว่าถ้าจบเรื่องนี้เมื่อไรฉันจะเป็นคนทำให้คุณกล

ตึกๆๆ“ท่านอาโซครับ!! ทะ ที่ด้านนอกของเต็นท์เกิดการปะทะกันขึ้นอีกแล้วครับ!! เราจะทำยังไงกันดี!”เสียงเด็กชายเอ่ยถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาจับตามองผู้มาใหม่อย่างกระตือรือร้นในขณะเดียวกันอาจารย์หนุ่มของเขากลับทำแค่เพียงส่งรอยยิ้มจางๆ ออกมา“อย่าห่วงเลยพวกเขาก็แค่ร้อนใจมากเกินไปเท่านั้น”“ตะ แต่ท่านอาจารย์พวกเขาจะพังแนวรั้วของพวกเราเข้ามาทางนี้ได้แล้วนะขอรับ!!”เด็กชายจับศีรษะพลางใช้พลังควบคุมทิศทางของพวกเขาเอาไว้อย่างขะมักขะเม่นในขณะเดียวกันคนตรงหน้ากลับมีท่าทีที่แตกต่างออกไป“งั้นก็ปล่อยให้พวกเขาเข้ามา”“แต่ท่านอาจารย์!!”“ข้าบอกอะไรเจ้าก็ต้องทำ หรือว่าเจ้าอยากจะขัดคำสั่งของข้าล่ะ ”“หามิได้ขอรับ ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอปลดผนึกประตูแห่งพฤกษา ”ทันทีที่เด็กผู้ชายคนนั้นพูดจบประตูและ

ทั้งที่ฉันตัดสินใจจะทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลังแล้วแท้ๆ แต่ทำไมพอเธอปรากฏตัวขึ้นมาฉันถึงยังตัดใจไปจากเธอไม่ได้กันนะ....นั่นมันเป็นความรู้สึกที่ฉันไม่อยากลบเลือนมันเลยจริงๆ“ยูโร ฟื้นสิ! ยูโร!”เสียงร้องเรียกของใครบางคนทำให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ แต่ทว่าดวงตามันก็หนักอึ้งไปหมดไหนจะเสียงกรีดร้องของผู้คนรอบๆ อีกล่ะ..น่าหนวกหูจังเลยนะ ทั้งที่ฉันแค่อยากจะพักผ่อนแท้ๆ ...“ฉันบอกให้เธอลืมตาขึ้นมาไงยูโร นี่...พูดกับฉันสิ...อย่าเอาแต่เงียบใส่ฉันแบบนี้ ก็ฉัน! บอกให้เธอ...พูดกับฉันยังไงล่ะ..ยัยเด็กอวดดี...”นั่นใครน่ะ...สวยจังนะ...ฉันเองก็อยากจะสวยแบบเธอเหมือนกัน...แต่ว่ามันคงจะยากเกินไปสำหรับฉันสินะ...“นี่ยูโร”และยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดอะไรต่อฝ่ายทีมรักษาก็พากันกรูเข้ามายังบริเวณที่ซึ่งมีผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่กับที่รวมไปถึงยูโรซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ด้วยเช่นกัน“เธอคงกำลังตก

“จี...”คนร่างบางพึมพำออกมาเบาๆ ในขณะที่รอบๆ ตัวของเธอก็กำลังกลายเป็นสมรภูมิรบขนาดย่อมไปแล้วไม่ปาน ภายนอกถูกแต่งแต้มไปด้วยสถานที่ซึ่งง่ายต่อการทดสอบในทุกรูปแบบด้วยฝีมือของเทพร่างสูงอย่างคาเซอุสเปรี้ยง!“มัวยืนทำอะไรของเธอ! หลบเร็ว!”ยังไม่ทันที่ยูโรจะได้ก้าวขาเข้าไปยังคนร่างบางซึ่งถูกสะกดจิตเอาไว้โดยเทพแห่งปัญญา สายฟ้าฟาดก็พุ่งตรงลงมายังเธอทันที ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนร่วมทีมของคนตรงหน้ารีบวิ่งเข้ามาขวางเธอเอาไว้จนกระเด็นออกไปอีกทางผลั่ก!“ยัยบ้า! ยืนเหม่ออะไร! เดี๋ยวก็ตายหรอก! ถ้าไม่คิดจะสู้ ก็ไปปกป้องตัวประกันแทนซะ! อย่าทำให้พวกเราต้องลำบากไปมากกว่านี้เลยน่า!”“มือ..ของนาย”“ช่างมันเถอะ! รีบลุกขึ้นเร็วเข้า!”เปรี้ยง!!

พาร์ทยูโรฉันกำลังสับสนกับตัวเองจริงๆ ....แบบว่ามันดันมีความรู้สึกของคนอื่นเข้ามาปนอยู่ด้วยจนฉันแทบจะแยกไม่ออกแล้วว่าอันไหนมันคือเรื่องจริงกันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ควรจะก้าวเดินต่อไป เพราะไม่ว่าฉันจะเลือกทางเดินแบบไหนมันก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ...และนั่นมันก็เป็น...ความรู้สึกแรกที่ฉันได้พบกับเธอ...“ ในที่สุดก็มากันครบแล้วสินะ เหล่าตัวแทนทั้งหลายของเทพเจ้า”เสียงเป่าประกาศของชายวัยกลางคนดังขึ้นกึกก้องไปทั่วบริเวณ ทันทีที่พวกเราก้าวเดินไปถึงสนามลานประลองขนาดใหญ่ซึ่งรายล้อมไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาแต่ทว่าหนึ่งในนั้นสายตาของฉันก็ดันกลับกลายไปสบเข้ากับเรือนร่างอันแสนบอบบางซึ่งฉันคุ้นหน้าคุ้นตาเธอเป็นอย่างดี...ผู้หญิงคนนั้นคืออีเมลไม่ผิดแน่ แต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ได้ล่ะ…ดวงตาสีแดงเข้มแบบนั้น....มันก็เหมือนกับว่าเธอกำลังกลายเป็นคนพวกนั้นไปแล้วไม่ใช่รึไง...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ...“คุณยูโร...”ร่างผอมบางเอ่ยทักชื่อฉันทันทีที่ได้เห็นคน

หลังจากวันนั้นผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์ของที่นี่ฉันก็ได้รับจดหมายจากอีเดน เจ้านกฮูกตัวสีขาวขนปุยที่ฉันไม่ได้เห็นหน้าของเขามานานมากแล้วจนเกือบลืมไปว่ายังมีเขาที่รอคอยฉันอยู่....“ยูโร !!!!”ทันทีที่เจ้านกฮูกขนปุยสีขาวปรายตาเห็นฉันเข้าเขาก็รีบบินโฉบเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีตื่นเต้นจนถูกผู้หญิงร่างสูงจับปีกของเขาไว้ด้วยความหวาดระแวงหมับ!“ยูโรเธอไม่เป็นอะไรนะ ? ย้า ปล่อยฉันเซ่ ยัยผู้หญิงป่าเถื่อน! ปล่อยปีกฉันเดี๋ยวนี้! อะ ยูโรรอเดี๋ยวนะ ฉันจะจัดการผู้หญิงคนนี้แล้วไปช่วยเธอเอง จิ้ก จิ้ก! บอกให้ปล่อยฉันไง ยัยเบือก!”“ปากเก่งแบบนี้ถ้าฉันจับไปทอดกินก็คงได้สินะ”“O [] O ยะ...ยูโร”เจ้านกฮูกตัวอ้วนกลมหน้าถอดสีพลางมองหญิงสาวร่างสวยที่จับเขาเหวี่ยงไปมาอย่างกับของเล่นจนกระทั่งเจ้านายร่างบางของเขาถือวิสาสะเข้ามาแย่งร่างอันสั่นเทาไปกอดเอาไว้เอง“อีเดน นายโอเครึเปล่า ยูแอลค

พาร์ท โทสไม่อยากเชื่อแต่ผมต้องเชื่อสินะ คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มันมีชีวิตจริงๆแถมทุกอย่างที่หล่อนเล่ายังเป็นเรื่องจริงอีกต่างหาก หลังจากเรื่องวันนั้นนี่ก็ผ่านไปอีกห้าปีแล้วที่ผมและเธอพยายามหาคนที่ใช่คนที่คิดว่าจะสามารถทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้งแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพวกเขาหาว่าผมบ้าแต่งเรื่องเป็นตุเป็นตะเมดิสเป็นแค่คนที่หายสาปสูญไปส่วนแฟนของเธอก็ไม่มีใครรักหล่อนจริงเลยสักคนเดียวแม้แต่ตอนนี้เมดิสก็ถอดใจกับการใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ไปแล้ว" ปล่อยฉันเถอะ "" นี่คุณอย่ายอมแพ้สิครับ "" นายก็พูดได้นิ โทส นายไม่ได้เป็นเหมือนฉัน นี่มันห้าปีแล้วนะเรื่องราวของฉันมันคงไม่มีความหมาย..."" อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมสาบานแล้วว่าจะช่วยให้คุณเมดิสกลับมาให้ได้ผมก็จะทำครับ ไม่สำคัญอะไรล่ะ เพราะคุณผมถึงได้ทำงานที่นั่นนะครับอย่างน้อยคนที่คุณสามารถเชื่อใจได้ก็คือคุณเลขา "" สำคัญอะไร เขาแต่งงานแล้วเลขาอีไม่มีทางเป็นรักแท้ของฉันได้ มันหมดทางแล้ว "คนร่างสวยพูดอย่างท้อแท้ เธอหมดหนทางแก้ไขมันแล้วจริงๆตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพยายามทำทุกทางแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เคยได้รับความรักใดๆกับคืนมาเลย เมดิสทั้งท้

อินโทร“นี่นายเด็กแว่นหนาเตอะคนนั้นน่ะ หันมาคุยกับฉันก่อนสิ เฮ้ อย่าหันหน้าหนีกันสิยะ ก็บอกว่า..อย่าเดินหนีไงเล่า”ฉันคงบ้าไปแล้วจริงๆนั่นล่ะที่ดันเลือกจะสื่อสารกับนายเด็กแว่นหนาเตอะที่เอาแต่หลบอยู่มุมห้องไม่ยอมเปิดหูเปิดตาออกมาดูกันบ้างเลย งี่เง่าชะมัด เมื่อไหร่จะหันมาคุยกับฉันดีๆสักทีนะ น่ารำคาญ“ขะ..ขอโทษครับ.... ผมผิดไปแล้วที่มายุ่งวุ่นวายกับคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะครับ ได้โปรด ผะ ผมกลัวแล้ววว”“ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย! บ้าไปแล้วรึไง ฉันออกจะสวยขนาดนี้”“คะ ครับ...คอมพิวเตอร์บ้านไหนเขาสวยกันล่ะครับ มิหน่ำซ้ำยังพูดกับผมได้อีกด้วย?!”“หา ก็ฉันไม่ใช่คอมพิวเตอร์ของนายจริงๆนี่ ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า หยุดพูดจาหยาบคายเดี๋ยวนี้!”“ก็คุณเป็นคอมพิวเตอร์ของผมจริงๆนี่ครับ! น่ะ นี่ไงล่ะหลักฐาน!”พูดไม่ทันจบฉันก็ต้องตื่นตลึงทันทีเพราะว่าภาพถ่ายที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์ของเขากำลังฉายภาพคอมพิวเตอร์รุ่นเก่ารุ่นเดียวกับที่ฉันหัวฟาดพื้นตรงนั้นเลย!“ให้ตายสิ ฉันกลายเป็นคอมพิวเตอร์ไปแล้วงั้นเหรอ?”ไรท์ : อะแฮ่มๆ แค่ก แค่ก! เรื่องเก่ายังไม่จบเรื่องใหม่มาอีกแล้ว555 ทำไว้ก่อนเดี๋ยวลืมพล็อตตั