Nobela ni XayLa

Maaga pa lang, gising na si Renzo. Narinig ko ang mga yabag niya sa hallway papuntang nursery. Ilang segundo lang, sumunod na ang pamilyar na tawa ng munting babae—ang boses na bumago sa buong mundo ko. “Papa!” sigaw ni Isla, ang anak naming apat na taong gulang, habang sinasalo siya ni Renzo mula sa kama nito. Ngumiti ako, kahit nakapikit pa. Ilang taon na ang lumipas pero bawat umaga, parang blessing pa rin. Hindi pa rin nawawala ‘yong kilig. ‘Yong tahimik na pasasalamat. Dati, gising ako sa sakit, sa trauma, sa guilt. Ngayon, nagigising ako sa tawa ng anak ko. Sa halik sa noo. Sa init ng umagang wala nang tinatago. Maya-maya, bumukas ang pinto ng kwarto. Si Renzo, buhat si Isla, sabay may hawak na tray ng almusal. “Look, Mommy, we made pancakes!” excited na sabi ng anak naming kamukhang-kamukha niya—may dimples at mapanuksong ngiti. “Wow,” sabi ko habang tumatayo. “Ganito ba kasarap ang buhay?” “Mas masarap pa,” bulong ni Renzo, sabay halik sa gilid ng labi ko. AFTER BREA

One lazy morning sa villa namin ni Renzo sa Antipolo... Nasa sala ako, nakasuot ng oversized niyang white shirt, walang bra, walang panty—malamig ang hangin pero mainit ang pakiramdam ko. Hawak ko ang maliit na pink box ng waxing kit habang papalapit ako sa kanya. Nasa kitchen siya, nakasandal sa counter, kape sa kamay, messy ang buhok, at pawisan pa ang dibdib mula sa workout. Umangat ang tingin niya sa’kin, napakunot ang noo nang makita kung anong dala ko. "Anong meron diyan?" tanong niya, bahagyang nakangiti. I swallowed hard. “Waxing kit. For… you know… down there.” Tahimik. Tapos, tinigasan niya ng tingin ‘yung box, bago tumingin ulit sa’kin—mas seryoso na ngayon. “Gusto mong ako ang mag-wax sayo?” Tumango ako, kinakabahan pero desidido. “Oo. Ikaw lang kasi ang—pinagkakatiwalaan ko ng ganito.” Nakahiga ako sa malambot na towel sa kama, spread out pero kinakabahan. Nakabuka ng kaunti ang legs ko, habang si Renzo ay nakaluhod sa harap ko. Binuksan niya ang wax kit a

“Okay ka na ba talaga?” tanong ni Renzo habang binubuhat niya ang bag ko kahit kaya ko naman. Tumango ako, mahina. “Oo. Hindi naman ako pinayagang lumabas kung hindi ako stable, diba?” Huminto siya sa tabi ko, pinisil ang kamay ko nang mahigpit. “Stable, yes. Pero sabi ng doctor mo — kailangan mo ng bed rest. Ayaw kong may mangyaring masama. Lalo na ngayon…” Dumapo ang kamay niya sa tiyan ko. Napakagat ako sa labi. Hindi pa rin ako makapaniwala. May buhay sa loob ko. Bata na bunga ng pagmamahalan namin, kahit gaano pa ito kasakit noon. Nakaalis din ako agad ng ospital — sabi ng OB, okay naman daw ang vitals ko at ng baby, pero strict rest daw muna ang kailangan. Walang trabaho, walang stress, at lalo nang walang lakad-lakad. Kaya ngayon, habang sinasakay ako ni Renzo sa kotse, para kaming lumilipat ng bahay. May bitbit siyang neck pillow, mga prutas, bottled water, vitamins, at kung ano-ano pang parang pinamili niya sa baby store kahit wala pa naman kaming checklist. Pagdating

Kinaumagahan, gumising ako na wala si Renzo sa tabi ko. Lumabas ako ng bedroom nang naka-oversized shirt lang niya at walang shorts. Barefoot, messy hair, still sleepy. Amoy ko agad ang bagong brewed na kape. Naabutan ko siyang nakatalikod sa kitchen, shirtless, habang nagtitimpla ng kape. Sunlight streamed through the wide glass windows, hitting his back, highlighting the toned curve of his shoulders and the deep lines of his waist. I leaned by the doorway and whispered, “Hindi ba ako bibigyan ng ganyan?” Huminto siya. Dahan-dahang lumingon — then sinapo ng tingin ang buong katawan ko, mula ulo hanggang binti. “Mas gusto ko yatang ikaw ang tikman ngayon kaysa kape.” Lumapit siya. Dahan-dahan. Parang predator. Tuloy-tuloy hanggang sa nasa harap ko na siya. Sinapo niya ang pisngi ko. “Good morning, asawa ko.” “Morning, asawa ko,” pabulong kong sagot habang bumaba ang titig ko sa abs niya. He suddenly grabbed my hips, lifted me with shocking ease, and sat me down on the cold mar

Mabilis lumipas ang isang linggo. Parang kahapon lang nung bumalik siya nang walang pasabi, at ngayo’y parang hindi na kami muling magkakahiwalay. Pero habang abala si Renzo sa pag-aayos ng final business meeting niya before umuwi ng Pilipinas… ako naman, tahimik ding nagpaalam sa Switzerland. Hindi niya alam. Gusto kong sa akin manggaling, sa tamang panahon. “Are you sure about this?” tanong ng Executive Director namin habang inaabot ko ang final turnover folder. “Switzerland Branch won’t be the same without you, Ms. Alvarado.” Ngumiti ako ng mahina. “Thank you. But I think… it’s time. I’ve done what I needed to do here. Now, it’s time to come home.” At sa kauna-unahang pagkakataon, hindi ko na tinawag na ‘trabaho’ ang Pilipinas. Tinawag ko itong home. Later that night, habang nasa kwarto ako, tumawag si Mama sa video. “I heard everything’s ready?” tanong niya, nakaayos pa rin kahit gabi na roon. “Opo, Ma,” sagot ko, nakangiti. “Salamat po… kasi pinayagan n’yong lumipat ako s

Pagod na pagod ako. Buong araw akong nasa labas para sa series of meetings, tapos may sinabay pang minor PR event ang office. Halos di na ako nakangiti sa huling part. Gusto ko na lang mahiga at mawala ang stress.Bitbit ko ang heels ko habang inaakyat ang hagdan ng bahay. Tahimik. Madilim ang sala, pero may konting liwanag sa kusina.Napakunot ang noo ko. Wala namang tao sa bahay kundi ako. Ang last na kausap ko si Renzo kahapon — sinabi niyang may board meeting sila sa Cebu today.So bakit bukas ang kusina?Nilapag ko ang heels sa gilid at dahan-dahang lumapit.Pagdating ko sa bukas na kitchen archway, tumigil ang hininga ko.Nakatayo siya roon.Nakatalikod si Renzo, suot ang dark gray shirt na paborito ko sa kanya, busy sa paghahalo ng kung anong sauce sa pan. Mabagal ang kilos niya. Pamilyar. Pangmatagalang alaala.“R–Renzo?” mahina kong tawag.Biglang napalingon siya. At doon, parang biglang lumambot ang mundo.“Hi, love,” ngiti niya. Casual, as if hindi niya ako binigla.“Anong—