Tahimik. Mahiwaga. Perpekto sa paningin ng lahat. Si Celestine “Celle” Alvarado ay lumaki sa mundo ng kapangyarihan at kontrol. Pero isang gabi ang tuluyang gumulo sa kanyang buhay — isang gabi ng takot, pagtakas, at isang aksidenteng hindi niya kailanman malilimutan. Pagkalipas ng ilang taon, sa isang wild na party sa BGC, nakilala niya si Lorenzo “Renzo” Navarro — isang successful at guwapong businessman na may hawak ding mabigat na nakaraan. May galit siya sa dibdib, at isang misyon: hanapin ang taong muntik nang pumatay sa kanyang kapatid. Hindi nila alam, sa pagitan ng mapusok na halik at mainit na gabi, nakatali na pala ang mga puso nila sa isang trahedyang pinagtagpo sila noon pa man. Sa pagitan ng kasalanan at pagnanasa… Sa pagitan ng katotohanan at pag-ibig… Pipiliin ba nilang lumaban o tuluyang lamunin ng mga alon sa katahimikan?
view moreMinsan, pakiramdam ko para akong multo sa sariling buhay.
Nasa loob ako ng isang napakagarbong bar sa BGC, pero wala akong pakiramdam na totoo akong bahagi ng lugar na ‘to. Ang mga ilaw ay masyadong maliwanag. Ang musika, masyadong malakas. Ang mga tao, masyadong buhay. Ako? Tahimik. Mag-isa. Nakatayo sa sulok habang hawak ang isang glass ng red wine na hindi ko naman iniinom. “Celle, please try to look like you’re having fun,” bulong ni Iya sa tenga ko, sabay ngiti habang tinutulak ako papasok sa gitna ng dance floor. "Nag-eenjoy naman ako... quietly," sagot ko habang nililibot ang paningin. Birthday ni Tori Cheng. Hindi kami super close, pero dahil college friend siya ni Iya at pareho naming kilala ang mga tao sa inner circle, kailangan daw naming dumalo. Kailangan, dahil... image. Reputation. Associations. All the things my mother drilled into my head since I was fifteen. Pero wala naman sa kanila ang dahilan kung bakit ako pumunta. Ako ang dahilan. Ang sarili kong desperadong kagustuhang makalimot. Kahit isang gabi lang. Napatingin ako sa paligid. Sobrang daming tao. Mga lalaki sa designer suits, mga babaeng nakasuot ng halos wala. Lahat sila sumasayaw, naglalasing, tumatawa na parang walang bukas. Then, something shifted. Parang biglang tumigil ang oras. Parang ako lang ang gumagalaw. Kasi sa kabilang dulo ng bar, may isang pares ng mata na nakatingin diretso sa akin. Dark eyes. Intense. Dangerous. Ang katawan ko, parang may sariling isip. Napatingin ako sa kanya, tapos napalingon agad palayo. Gusto kong iwasan. Pero naramdaman kong papalapit siya. My heart started racing. “Hey,” a low, masculine voice said from behind me. Deep. Confident. “You don’t seem like you belong here.” Huminga ako nang malalim bago ako lumingon. At doon ko siya unang nakita nang malapitan. Tall. Lean. Commanding presence. Naka-black shirt, rolled up sleeves, a Rolex on his wrist. Hindi siya yung tipikal na rich guy na sumisigaw ng ‘mayabang’ — he was quiet... but terrifyingly magnetic. “I could say the same to you,” sabi ko, trying to mask the tremble in my voice. He smiled — slow, almost amused. “I’m Renzo,” he said, extending his hand. Nag-alinlangan ako for a second, pero tinanggap ko rin. “Celle.” "Nice to meet you, Celle," he said slowly, like he was tasting my name. May something sa boses niya na parang sinasadyang maging kasalanan. Mainit. Malamig. Parehong panira ng balanse. “Gusto mo bang sumayaw?” tanong niya habang nakatingin pa rin sa akin, diretso, walang pag-aalinlangan. Hindi ko alam kung anong tumulak sa akin para pumayag. Maybe it was the wine. Maybe it was the noise. Or maybe... it was the way he looked at me — like he already knew I was trying to escape something. Tumango ako. Ang dance floor ay parang ibang mundo. Matingkad ang mga ilaw. Humahampas ang bass sa dibdib. Pawisan ang mga katawan, dikit-dikit, umiikot sa parehong rhythm ng isang awit na hindi ko kilala. Pero nang magdikit ang katawan namin ni Renzo, wala na akong narinig kundi ang sariling tibok ng puso ko. His hand landed on my waist — firm, steady. Masyadong malapit. Masyadong mabilis. Pero hindi ako umalis. “You okay?” bulong niya sa tenga ko. “Shouldn’t I be asking you that?” sagot ko, habang pilit kong pinanatiling normal ang boses ko. “Maybe,” he said, his breath hot against my skin. “But you look like you're trying to disappear.” Nag-freeze ako. What did he just say? “Am I wrong?” tanong niya, habang patuloy kaming sumasayaw. His movements were controlled, sexy, almost predatory. But gentle enough to make me feel safe. For now. “I’m just here to dance,” I said, avoiding his gaze. “Then dance with me. All night.” And I did. Hindi ko namalayan ang oras. Lahat ng inhibition ko, nawala sa bawat hawak niya, sa bawat ikot ng katawan namin, sa bawat ngiti na hindi ko inasahang ibibigay ko sa isang estranghero. Sa unang pagkakataon sa matagal na panahon... I felt seen. Tanggap. Walang tanong. Walang paghusga. And it scared me how much I liked it. Bumalik kami sa bar. Huminga ako nang malalim. Pawis. Nanginginig. Hindi dahil sa pagod — kundi sa kaba. “Want to get some air?” tanong niya. Tumango ako, and before I could even think twice, hawak na niya ang kamay ko. Mainit ang palad niya. And I didn’t pull away. We walked past the lights, the crowd, the noise. The hallway to the elevator was dim and silent, a stark contrast to the wild chaos of the party we just left. Pero mas maingay ang loob ko. Mas magulo. Renzo was walking beside me, his hand still wrapped around mine. Minsan mahigpit, minsan maluwag — para bang hindi rin siya sigurado kung gusto niya akong bitawan o yakapin. Pagdating sa harap ng elevator, he turned to me. “You sure about this?” tanong niya, eyes locked on mine. I paused. Hindi ko alam ang tamang sagot. But what I knew was this: I didn’t want to be the girl who always followed rules tonight. I didn’t want to be the governor’s daughter, the obedient heiress, the perfect image of control. I just wanted to feel... something real. “I’m sure,” bulong ko. Ding. The elevator doors opened, and we stepped in. As soon as they closed behind us, he pressed the button to the top floor — then turned to me, eyes burning. His lips crashed into mine. Mainit. Mabilis. Mapusok. His kiss was wild — like he’d been holding back all night. And maybe he had. Pero ang hindi ko inasahan... was how I kissed him back with the same hunger. My hands gripped his shirt. His arms wrapped around my waist, lifting me slightly. My back hit the elevator wall, and I gasped when his mouth found my neck. “Ang sarap mo,” he murmured against my skin. I trembled. And I didn’t know if it was from fear... or excitement. Pagpasok namin sa suite, the door barely clicked shut when he pushed me gently against it. Hindi niya ako minadali. He paused, forehead resting against mine. “One last time... Tell me to stop, and I will.” My voice was barely a whisper. “Don’t stop.” And that was all he needed. He kissed me like the world was ending. Hindi madali. Hindi magaan. Hindi rin marahas. Pero totoo. Each touch was deliberate. Every breath he stole from me was returned in a kiss deeper than the last. I didn’t know where to put my hands at first — sa balikat ba niya, sa dibdib, sa buhok — pero nang naramdaman ko ang init ng palad niya sa balat ko, kusa akong sumuko. His hands roamed slowly, exploring the curves of my body like he was memorizing me, not just touching me. I closed my eyes when his mouth found my neck again, then lower — slowly, reverently. He kissed the swell of my breast through the thin fabric of my dress, then slid the strap down with aching patience. "You’re so soft..." he murmured, lips brushing my collarbone. Nang mapagtagumpayan niya ang zipper ng dress ko, hinayaan ko lang siyang hubarin iyon. I was left in nothing but lace underwear — breathing hard, trembling, half in fear, half in anticipation. “Celle…” he whispered, eyes burning as he looked at me. “You’re perfect.” His lips found my nipple — warm, wet, and teasing. Napasinghap ako. Napakapit sa buhok niya. He sucked gently, slowly, swirling his tongue until my back arched toward him on instinct. And then I felt his hand slide between my thighs. Mainit. Makinis. Mapanukso. He started rubbing me through the lace, eyes never leaving mine. “Can I?” tanong niya. I bit my lip and nodded. Dahan-dahan niyang ipinasok ang kamay sa loob ng panty ko, and I gasped when his fingers found the wetness between my folds. “Basang-basa ka na…” he whispered, voice hoarse. His fingers moved in slow circles, finding my clit with precise pressure that made my legs tremble. “Does this feel good?” he asked, kissing my lips softly. “Yes...” I breathed. “Good girl,” he murmured, and then he slid a finger inside me. Napakapit ako sa braso niya, mouth parting from the sudden stretch. “Relax,” bulong niya. “Just feel me.” His pace was unhurried, careful. His thumb continued to stroke my clit while his finger curled gently inside me, coaxing pleasure I’d never felt before. I moaned softly, hips starting to move with his rhythm. Then he kissed his way down — my stomach, my thighs — until I felt his breath between my legs. “Wait—Renzo—” “Shh,” he said. “Let me taste you.” He pulled my underwear down, kissing the inside of my thighs as he spread me open. Then his tongue touched me. And I shattered. Soft, slow licks at first — teasing, tasting, learning. Then deeper, faster, focused on the bundle of nerves that pulsed with need. He sucked gently on my clit, his fingers still moving inside me, and I heard myself moan louder than I ever had in my life. “That's it,” he murmured against me. “Just feel. You’re doing so well, baby.” “Renzo... I— I can’t...” “Yes, you can. Let go.” And I did. I came with a cry, hips jerking, thighs trembling, vision white. He kissed my thighs as I came down from the high, and when he crawled back up and kissed me again, I tasted myself on his lips. “I want you,” I whispered. He looked into my eyes. “Then I’m yours.” He undressed quickly — shirt, pants, briefs — revealing his full length. It scared me. But it excited me more. He positioned himself between my legs, holding my face with both hands. “I’m going to go slow, okay?” I nodded. He guided himself to my entrance and pushed gently. I gasped — a sharp, burning stretch. Then he froze. His eyes widened. “You’re… Celle, you’re a virgin?” My breath hitched. I nodded slowly, tears pooling in the corners of my eyes. “I didn’t know,” he whispered, voice suddenly so gentle, it broke something inside me. “God, baby… I’m so sorry. I thought— I wouldn’t have rushed if I knew.” “You didn’t rush,” I whispered. “I wanted this. I want you.” He kissed my forehead, my cheeks, my lips. “I’ll be careful. I promise.” He moved slower this time, letting my body adjust to him inch by inch. He whispered to me with every push. “You’re so tight... so warm... you feel like heaven.” “You’re doing so well.” “I’ve never wanted someone like this.” I wrapped my arms around his back, holding on as he began to move — slow, deep, rhythmic. At first, there was pressure. Discomfort. But then... it melted into heat. Into pleasure. Into something overwhelming. I moaned his name. Over and over. He thrust into me with gentle power, kissing me between movements, holding me like I was fragile and sacred at the same time. And when I felt the second wave of release building, I wasn’t scared anymore. “Come for me,” he whispered. “Let me feel you.” My body obeyed, convulsing around him as he groaned and came inside me, holding me close like he never wanted to let go. We stayed like that. Naked. Breathless. Shaking. He kissed my forehead. Then my shoulder. Then the scar on my back I always tried to hide. Neither of us said a word. But in that silence, something inside me changed forever. I wasn’t just touched. I was undone.RENZO POVPagkauwi ko sa condo, walang salita.Walang luha. Walang sigaw.Tahimik lang akong naupo sa kama.Hinugot ang phone. At isa-isa…Tinapos ko ang lahat.CELLE – Blocked.Instagram – Blocked.Facebook – Blocked.Messenger – Blocked.Viber, Telegram, WhatsApp – Blocked.Spotify playlist – Deleted.Photos – Erased.Call history – Cleared.Messages – Wiped.Lahat ng pwedeng magsilbing alaala…Pinatay.Sa loob ng ilang minuto, parang na-delete ko rin ang parte ng sarili ko na minahal siya.No goodbyes.No explanations.No mercy.I severed every tie.At nang matapos ko, binitawan ko ang cellphone.Pinikit ang mga mata.At sa wakas…Tahimik na lang ang mundo.CELLE POVNagising ako sa ingay ng notification sa phone ko.Pero pagtingin ko... wala pala.Ilang beses kong chineck ang Wi-Fi. Pinatay at binuksan ulit.Nag-log out. Nag-log in.Pero wala talaga.Wala ni isang mensahe mula kay Renzo.Kinabahan ako.Binuksan ko ang Instagram —“User not found.”Facebook —Wala na siya sa listah
Renzo. Nandun na sila near the bar, hawak ang baywang ng isang babae, habang sinasayawan siya nito nang halos nakapatong na sa kanya. Hindi ko na nakita ang mukha ng babae. Hindi ko na kailangan. Ang tanging nakita ko lang... ay ang mga labi ni Renzo — nakangiti. At ilang segundo lang... Naghalikan na naman sila. "Putangina." Parang may sumabog sa loob ko. Biglang naglaho ang ingay ng club. Ang lahat ng tao, nagblur. Ang puso ko lang ang malakas — umaalingawngaw sa loob ng dibdib ko. Naramdaman ko ang kamay ng chinito guy na kasayaw ko. Gwapong lalaki, mapungay ang mata. Humakbang siya papalapit. He held my waist. “You okay?” I nodded, kahit hindi. Kahit sira-sira na ang mundo ko. Then... He leaned in. At hindi ako umatras. Our lips touched. His kiss was gentle, searching. Walang pwersa. Walang galit. Pero... hindi ko siya ramdam. Wala akong maramdaman. And just as fast — natauhan ako. Napatulak ako palayo. “Sorry. I need to go—” Lumakad
July 22, 2022 "This is the first time I’ll write everything. No lies. No edits. No filters." "Because if I die tomorrow, at least the truth stays on paper." "I was almost raped." "By Marco Elianes." This is the truth. The one I’ve buried deep — under silence, under guilt, under fear. Hindi ko dapat pinilit ang sarili kong sumama. Hindi ko dapat pinagbigyan si Tori. Pero gusto kong makalimot. Gusto kong maging normal kahit isang gabi lang — hindi bilang anak ng gobernador, hindi bilang babae na laging kontrolado. Pero hindi pala lahat ng “normal” ay ligtas. That night in Cavite… everything changed. Nasa terrace ako ng resthouse, holding a glass of wine I didn’t even want. At doon ko unang napansin si Marcus Elianes — anak ng politiko, lasing sa sarili niyang kapangyarihan. Puro tanong. Puro titig. Puro pangungulit. When his hand brushed my thigh, I knew I had to leave. Pero sinundan niya ako sa garden. Sinampal niya ako. Tumama ang labi ko. Dumugo. I can
Tumayo ako sa harap ng pintuan ng condo ni Celle, nanginginig ang kamao ko. Gusto ko siyang makita. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko ring tanungin kung paano niya nagawang saktan kami ng ganito. Pero higit sa lahat, gusto ko siyang marinig — mula sa kanya mismo. Kahit masakit. Bumukas ang pinto. Nakatayo siya roon. Maputla. Magulo ang buhok. Namamaga ang mga mata. Walang makeup. Walang depensa. Isang Celle na hindi ko pa nakikita. “Renzo…” Hindi ko siya sinagot. Dumaan lang ako at pumasok. Tahimik. Mabigat. Nasa gitna kami ng sala, parehong nakatayo, parehong alam kung anong susunod — pero parehas natatakot. “Sabihin mo,” boses ko’y mababa, punit, puno ng poot. “Ako na ang magtatanong, ikaw ang sasagot.” Napalunok siya. Tumulo agad ang luha sa pisngi. “Renzo… I’m sorry…” Tumawa ako ng mapait. “Sorry? Iyan lang ang meron ka?” Hindi siya nakaimik. Niyakap niya ang sarili niya, nanginginig. “Sino ang babaeng nakita sa CCTV? Yung may duguang labi, naka-silver na sas
CELLE POV Flashback Hindi ko dapat pinilit ang sarili kong sumama. Hindi ko dapat pinagbigyan si Tori. Pero gusto kong makalimot, kahit isang gabi lang. Gusto kong makaramdam ng normal — hindi bilang anak ng gobernador, hindi bilang isang babae na palaging nasa lilim ng kontrol. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa terrace ng isang private resthouse sa Cavite, hawak ang kalahating baso ng wine na hindi ko naman gustong inumin. The air was heavy. Hindi ko alam kung dahil ba sa hangin o sa mga matang kanina pa nakatitig sa akin. Marcus. Isa sa mga bisita. Businessman daw, anak ng politiko rin. Too smooth. Too confident. Too loud. Nagsimula siya sa maliliit na tanong — saan ako nag-aaral, bakit tahimik ako, may boyfriend ba ako? Pilit akong ngumiti. Pero nang simulang lumapit ang kamay niya sa hita ko habang tumatawa, tumayo na ako. “Excuse me,” mahinahon kong sabi. “I need some air.” “Hindi ka pa pwedeng umalis,” sabi niya, tinapik ang upuan sa tabi niya. “Stay for one
RENZO POV Kinabukasan, maaga akong bumisita sa ospital para kay Julius. Hindi ako nakatulog halos. Buong gabi kong tinitigan si Celle habang natutulog sa braso ko, habang iniisip ang mga mata niyang puno ng takot at mga salitang halos hindi niya masabi. Something was wrong. And deep in my gut, I knew she wasn’t just scared... She was hiding something. Pagdating ko sa ospital, nagulat ako nang makita si Julius na nakatingin sa bintana, tahimik. Hawak niya ang sketchpad niya — something he started doing recently sa therapy niya. “Kuya,” bulong niya habang lumilingon. “May naaalala ako.” Tumigil ang paghinga ko sandali. “Anong klaseng alaala?” Nagkibit-balikat siya. “Hindi ko alam kung totoo... pero parang may silver na kotse. Malaking kotse. Diplomatic plate. Tumigil sandali… tapos biglang umarangkada.” Tumindig ang balahibo ko. Diplomatic plate? “May mukha ka bang nakita?” “Hindi buo. Pero... babae,” sagot niya. “Side profile lang. Long hair. Mukhang bata pa
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Mga Comments