Novels by Yuri

(Camille's POV)Nagkatawanan kami nang bahagya pagkatapos, dahil tinuruan niya ako magtakbo ng maayos sa slippery stone path, at dahil bingeing ng halo-halo na inabot niya sa akin sa isang maliit na picnic table. Kumain kami nang tahimik, pero may presensya. Hindi kami nag-usap nang marami, pero sapat iyon. Pagkatapos ng pagkain, dinala niya ako sa isang maliit na silid na puno ng lumang libro. "This is my retreat," sabi niya. "When the noise becomes too loud, I come here. Books quiet the world." Pumasok ako at umupo sa isang upuan. Napansin ko ang mga libro, karamihan economics at old literature, ngunit may isang shelf na puno ng mga lumang diary at sketches. Kinuha niya ang isa at inabot sa akin. "Take it. Read it when you need context. It helps." Tinanggap ko ang diary na may bahagyang pag-aalinlangan. Binalot iyon ng kahoy na parang may proteksyon. Nang buksan ko, nakita ko ang sulat sulat ng isang batang lalaki na nagsasabing natutong magbilang at mangarap kahit maliit ang per

(Camille's POV) Hanggang sa huminto kami sa harap ng isang lumang bahay na gawa sa bato at kahoy. Medyo luma na, may mga parte ng pader na may bitak, pero halatang inaalagaan pa rin. "Welcome," he said softly, at ngayon lang naging iba ang tono ng boses niya. Hindi sarcastic, hindi commanding. Parang may halong nostalgia. "Dito nagsimula lahat." Napalunok ako. "Ano ibig mong sabihin?" Tumayo siya sa harap ng lumang bahay, tinitigan ang bintana nito na parang may bumabalik na alaala sa kanya. "This used to be my grandparents' house. Bago pa nag-expand ang hacienda, bago pa naging empire ang Vale name, dito lang sila nakatira. Maliit, simple, mahirap. At dito ko natutunang lahat ng ibig sabihin ng survival." Tahimik akong nakinig, kasi ngayon lang siya nagsalita ng hindi mayabang, hindi nagmamagaling. Totoo. Sincere. "Three months, Camille," dagdag niya, lumingon ulit sa akin. "Kung kakayanin mo akong sabayan dito, you might understand kung bakit ako ganito." Tumango ako, hindi d

(Camille's POV)Nagpatuloy kami sa paglilibot, at pinakita niya ang mga warehouse, ang maliit na chapel na parang antique, at ang malaking fountain sa gitna ng hacienda. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang bigat ng lugar. Ang laki ng mundong ginagalawan niya, at ako? Isang ordinaryong babae na parang tinapon lang dito para malunod sa mundo ng mayayaman. Pero habang pinagmamasdan ko siya, confident sa bawat galaw, hindi ko maiwasang mapaisip. Hindi ba siya napapagod? Hindi ba mabigat para sa kanya na maging sentro ng lahat? Napatigil ako sa tanong na iyon, kasi hindi ko dapat siya iniintindi. Three months lang ito. Three months na parang habambuhay kung kasama ko siya. Sa huling parte ng tour, tumigil siya sa harap ng isang maliit na hardin na puno ng rosas. Nakaupo siya sa bench at tiningnan ako na parang nag-aaral. "So, Camille," aniya, mabagal at seryoso. "What do you think? Do you still believe na hindi mo kailangan ng protection dito?" Huminga ako nang malalim. "Honestly? Hindi k

(Camille's POV) He stopped walking, turned to face me, and for a second the world shrank to just the two of us and the distant hum of the estate staff. "Camille, when I say 'mine', I mean protection. Not ownership," he said, voice low and oddly sincere. "I won't use you as a trophy. I won't humiliate you." Hindi ko alam kung maniwala. But there was something in his tone — a thread of honesty — that made the ache in my chest loosen, just a notch. We continued the tour. Pinakita niya yung private gym (state-of-the-art, of course), library (floor-to-ceiling books, mahogany ladders), maliit na cinema room, at isang service wing na para bang maliit na bayan mismo. Sa corridor ng library, may isang portrait ng matandang Monteverde na parang nanonood sa amin mula sa canvas; napakaganda at nakakatakot sa iisang eksena. "At dito ka matutulog," sabi niya nang biglang huminto kami sa harap ng isang maliit na guest house—elegant but understated. "Hindi mo kailangan makitira sa main mansion ka

(Camille’s POV) "Ten million dollars." Halos mahulog ang panga ko nang marinig ko ‘yon. Sa gitna ng grand function hall, isang lalaki ang nakatayo sa stage—ang lalaki na parang siya ang may-ari ng buong mundo. Tall, broad-shouldered, at parang inukit ng Diyos sa perpekto ang mukha. Adrian Vale. At sa lahat ng tao na pwedeng pagtripan, bakit parang ako? "Ten million dollars," ulit niya, this time, nakatingin siya diretso sa akin. "The bet is simple. Survive three months with me as your girlfriend… and the money is yours." Three months? Girlfriend? Ano ‘to, hidden camera show? I blinked. Mali siguro narinig ko. Kaya naglakad ako palayo, dumiretso sa buffet table, kunwari busy sa pagsalok ng pasta. Hindi pwedeng ako ang target ng ka-weirduhan n’to. "Interested?" Almost nabilaukan ako nang bigla siyang sumulpot sa tabi ko. Close enough na maamoy ko yung mamahaling cologne niya—amoy kayamanan at kayabangan. "Interested saan?" sagot ko, pilit pinipigilan ang inis ko. He smirked,