Million Dollar Bet

(Camille's POV) He stopped walking, turned to face me, and for a second the world shrank to just the two of us and the distant hum of the estate staff. "Camille, when I say 'mine', I mean protection. Not ownership," he said, voice low and oddly sincere. "I won't use you as a trophy. I won't humiliate you." Hindi ko alam kung maniwala. But there was something in his tone — a thread of honesty — that made the ache in my chest loosen, just a notch. We continued the tour. Pinakita niya yung private gym (state-of-the-art, of course), library (floor-to-ceiling books, mahogany ladders), maliit na cinema room, at isang service wing na para bang maliit na bayan mismo. Sa corridor ng library, may isang portrait ng matandang Monteverde na parang nanonood sa amin mula sa canvas; napakaganda at nakakatakot sa iisang eksena. "At dito ka matutulog," sabi niya nang biglang huminto kami sa harap ng isang maliit na guest house—elegant but understated. "Hindi mo kailangan makitira sa main mansion ka

(Camille's POV) Hanggang sa huminto kami sa harap ng isang lumang bahay na gawa sa bato at kahoy. Medyo luma na, may mga parte ng pader na may bitak, pero halatang inaalagaan pa rin. "Welcome," he said softly, at ngayon lang naging iba ang tono ng boses niya. Hindi sarcastic, hindi commanding. Parang may halong nostalgia. "Dito nagsimula lahat." Napalunok ako. "Ano ibig mong sabihin?" Tumayo siya sa harap ng lumang bahay, tinitigan ang bintana nito na parang may bumabalik na alaala sa kanya. "This used to be my grandparents' house. Bago pa nag-expand ang hacienda, bago pa naging empire ang Vale name, dito lang sila nakatira. Maliit, simple, mahirap. At dito ko natutunang lahat ng ibig sabihin ng survival." Tahimik akong nakinig, kasi ngayon lang siya nagsalita ng hindi mayabang, hindi nagmamagaling. Totoo. Sincere. "Three months, Camille," dagdag niya, lumingon ulit sa akin. "Kung kakayanin mo akong sabayan dito, you might understand kung bakit ako ganito." Tumango ako, hindi d

(Camille's POV) Mag-iisang linggo na ako dito. Ang dami nang naipon sa isip ko na hindi ko pa rin alam kung saan ko ilalabas. Sa mga nakalipas na araw, halos lahat ng lakad at proyekto ay may kasamang kamera, meeting, o formal dinner. Hindi ko man sabihing sanay na ako, pero natutunan kong huminga sa gitna ng lahat. Pero ngayong gabi, iba ang tahimik ng hacienda. Hindi siya yung typical na calm. Mas mabigat, parang may paparating. Mula sa veranda ng guest suite, kita ko ang headlights ng isang sasakyan na pumasok sa main drive. Past eleven na. Alam kong si Adrian iyon dahil siya lang ang lumalabas ng ganitong oras para sa late meetings with board members. Hindi ko sana papansinin, pero napansin ko agad kung paano siya bumaba. Mabigat ang hakbang, at kahit malayo, halata ang pagkahilo. “Shit,” mahina kong sabi, pero mabilis akong bumaba para salubungin siya. Pagdating ko sa entrance, amoy na agad ang alak. Hindi ordinaryo lang. Matapang, parang sumama na lahat ng klase ng alak s

(WARNING: MATURE CONTENT🔞)“Camille…” he moaned against my lips, voice breaking. “You’ll be the death of me.”The sound of his voice sent a violent shiver down my spine. Parang lahat ng ipinipigil kong emosyon biglang gustong kumawala, pero I was frozen—hindi dahil ayaw ko, kundi dahil natatakot ako sa kung anong mangyayari kapag nagpadala ako.Pero si Adrian, he didn’t wait. He kissed me harder, hungrier, lips pressing into mine as if gusto niyang burahin lahat ng duda ko. His mouth moved with urgency, but never careless—like he was both desperate and terrified at the same time.My fingers, na kanina nakabaon lang sa shirt niya, found themselves climbing up to his neck, then his jaw. The roughness of his faint stubble tickled my palm, grounding me sa reality ng moment na ‘to. Hindi ito panaginip. Adrian Vale was kissing me like his life depended on it.He pulled back slightly, foreheads still pressed together, both of us panting. “You don’t push me away… bakit, Camille? Tell me why.

He tightened his hold on my waist, pulling me closer until halos wala nang space sa pagitan namin. Ramdam ko ang init ng hininga niya, nakatutok diretso sa labi ko. “Camille…” his voice was low, guttural, parang puno ng pagnanasa at sabay pagpipigil.My heart pounded against my chest. This was it. Alam kong any moment, he’d close the gap. His eyes flicked down to my lips, then back sa mata ko. Shit.“Adrian…” I whispered back, barely audible.He leaned in, millimeters na lang, halos nararamdaman ko na yung init ng labi niya—RIIIIINGGGGG!Pareho kaming napahinto.His jaw clenched. Mine dropped.“Seriously?” I muttered, half-galit, half-frustrated.Yung cellphone niya sa mesa ng living room table, nagvibrate pa habang tuloy-tuloy ang ringtone. Tumindig yung ugat sa sentido niya. Kita ko agad, kung pwede lang i-off ng tingin, ginawa na niya.He closed his eyes, forehead pressing against mine. “Of all fucking times…” he growled, low and annoyed.I swallowed, hindi alam kung matatawa ba a