Novels by Bela Ann

Kabanata 13FANA’S POVKinabukasan, pagpasok ko sa unit, parang may kakaiba sa hangin. Hindi ko alam kung dahil ba sa bagong araw, o dahil sa utak ko na hindi matahimik mula kagabi. Para bang may nakasabit na invisible banner sa pader:Countdown to Gala Night—5 days left!At habang naglalakad ako papasok, pakiramdam ko tuloy isa akong contestant sa reality show. Hindi ko nga alam kung anong klaseng challenge ang haharapin ko, pero siguradong may kinalaman sa gown, heels, at hindi madapa habang naglalakad.“Good morning, sir,” bati ko nang mahina kay Sir nang nadatnan ko siyang nasa living area. As usual, naka-relax na upo sa single sofa, hawak ang kape at may binabasang documents. Parang siyang na sa scene sa commercial ng mamahaling lifestyle brand.“Morning,” sagot niya, diretsong tingin sa papel pero ramdam kong aware siya na dumating ako.Huminga ako ng malalim at nilapag ang eco-bag na bitbit ko. May dala kasi akong

FANA’S POVNanatili akong nakaupo sa dining table kahit tapos na si Sir kumain. Siya naman, parang walang balak magmadali, chill lang, parang nasa sariling bahay… well, technically, bahay nga niya ‘to.Kumuha siya ng tissue at pinunasan ang kamay.“You’re spacing out,” sabi niya, diretso lang, walang warm-up.Napakurap ako. “Ah, wala po… iniisip ko lang po… kung maghuhugas na ako ng plato.”Alam kong obvious na hindi ‘yun ‘yung totoong iniisip ko, pero ayoko nang maungkat pa kung bakit talaga ako tulala.“I can do that,” sabi niya.Napatigil ako.“Sir… marunong po kayo maghugas ng plato?”Umangat ang isang kilay niya.“Do I look like I don’t?”Hindi ako nakasagot agad. Kasi honestly… yes. Hindi ko siya ma-imagine na nakatayo sa harap ng lababo, may bula-bula sa kamay.Alam mo na, kapag mayaman, bihira kumilos sa bahay.“I’ll just wash it,” dagdag niya, tapos tumayo.Automatic na

FANA’S POVKinabukasan, maagang nagising si Fana dahil na-stress talaga siya kung saan siya kukuha ng ipambabayad sa utang ni Mama. Napaka naman kasi nung nautangan nila, gusto na agad sila ipa-barangay!Hindi puwede. Malalagot sila kay Papa dahil hindi nila sinabi ’to sa kanya.Hay! Sana magawan ko ng paraan… kahit ‘yung instant miracle na lang, Lord, pwede?Dumating ako sa condo ng exactly 8:48 AM. Umalis na rin agad si Sir Rafael ng 9:30 AM.Pagkaalis niya, naiwan akong mag-isa sa condo.As in totally mag-isa. Wala man lang multo para may kausap. Kahit ‘yung tipong nagpaparamdam lang, okay lang sana, para lang hindi ako mukhang baliw na nagsasalita mag-isa.Kaya sinimulan ko nang ayusin ang mga papel at boxes niya sa office.Sabi ni Ma’am Candice, terrible si sir sa pag-oorganize. Hindi naman sobra. Medyo kalat lang… parang utak ko.After 30 minutes, lumabas muna ako ng opisina niya. Naisipan kong i-check ang

FANA’S POVIsang linggo na ako sa trabaho, pero parang isang buwan na rin sa dami ng ganap.KABALIKTARAN.Hindi naman ako nagrereklamo na walang ginagawa.Medyo.Okay, fine—medyo lang talaga.Kasi sa totoo lang, ‘di ko maintindihan kung assistant ba talaga ako ni Sir Rafael o gusto niya lang ng kasama-sama sa condo niya.Sa isang linggo ko, dalawang beses lang kami lumabas, at gaya nung una, hinintay ko lang siya, tapos kakain kami, uuwi ng condo, at hihintayin ko ang oras ng out ko.Katulad ngayon.Nasa passenger seat ako ng sasakyan niya, pabalik sa condo—galing kami sa isa niyang business sa mall at may chineck lang siya ro’n. Parang errand lang na hindi ko rin alam kung bakit kailangan ko pang sumama.Pero sige, assistant nga raw ako.Naka-rest ang ulo ko sa side ng bintana habang pinipilit huwag isipin kung gaano kabigat na bayarin ang naghihintay sa bahay.Ayoko sanang madala ‘yung stress s

FANA’S POVPagkatapos naming kumain ni Sir Rafael sa isang mamahaling fine dining restaurant, nagyaya na rin siyang bumalik sa condo.Tahimik lang ang naging biyahe namin.Hindi ko alam kung dahil ba busog ako kaya parang tinatamad na akong magsalita, o dahil nararamdaman kong ayaw naman niyang makipag-usap.Edi ‘wag. Hindi ko rin ipipilit.Pareho lang kaming nakatingin sa labas ng bintana habang tinatahak ang daan pauwi.Mga trenta minutos din ang biyahe.Pagdating namin sa building, tumapat siya sa main entrance pero hindi bumaba.Lumingon siya sa akin habang hawak ang manibela.“Mauna ka na sa taas. Magpa-park pa ako sa basement,” sabi niya, sabay abot sa akin ng key card ng unit niya.Nagulat ako nang bahagya, pero kinuha ko rin iyon.“Okay po,” maikli kong sagot, sabay pilit na ngiti.Pagkababa ko ng sasakyan, mabilis akong pumasok sa building at sumakay ng elevator paakyat sa unit niya

“Mabilis lang ’to,” sabi ni Sir Rafael pagkasakay ko sa passenger seat ng mamahalin niyang sasakyan.Nakalimutan ko tuloy tingnan sa labas kung anong brand ’to. Hindi naman kasi ako marunong sa mga sasakyan. Kotse lang ’yan sa’kin.Basta may apat na gulong at may aircon, goods na.Nagkatinginan kami saglit—well, ako lang pala ’yung tumingin. Siya kasi, naka-focus na agad sa daan habang ini-start ang makina.Tulad kahapon, man of few words pa rin. Tipid sa syllables, parang binabayaran ang bawat salita.“Sir, saan po tayo?” tanong ko kahit obvious namang sinabi niya na kanina—business-related. Curious lang talaga ako.Tsaka hello, hindi ba dapat alam ko? Assistant daw ako, ’di ba? yun ang sabi sa akin ni Ma’am Candice.“Mm. May imi-meet lang ako.”Okay. Ang damot talaga sa letra ng boss ko.Tahimik ulit ang loob ng sasakyan.Kaya napabaling ako sa suot ko—beige na high-waist slacks at cream blouse na may pa-ri

Isabella’s POVMedyo mabigat ang talukap ng mata ko nang magising. Ramdam ko pa ang kabigatan ng iyak kagabi, pero habang unti-unti kong binubuksan ang mata, isang ngiti ang sumagi sa labi ko—naalala ko kung paano ako pinakalma ni Sebastian kagabi.“Why are you smiling?”Napagitla ako. Napaupo ako sa kama at doon ko siya nakita—si Sebastian, nakahiga sa maliit na sofa sa kwarto ko. Maliit para sa kanya, at halatang nakatulog siya roon. Napangiti lang siya nang bahagya, parang alam niya ang iniisip ko.“S-Sebastian… good morning,” mautal ko, sabay takip ng mukha ko.“Good morning, Isa.” Umupo siya saglit sa sofa at nagbigay ng maikling ngiti bago lumabas ng kwarto.Tahimik akong tumingin sa kanya habang lumalakad palabas.Paano siya nakatulog doon sa sofa? Ang laking tao niya para sa maliit na sofa na yun. Napangiti ako muli, may halong hiya at pagkabigla.Pagkatapos ko ring ayusin ang sarili, lumabas ako ng kwarto at

Isabella’s POVDahan-dahang bumukas ang pinto, at sa bawat paggalaw ng door knob ay lalo akong kinabahan. Pinunasan ko agad ang pisngi ko, pero alam kong huli na. Hindi ko kayang itago ang bakas ng pag-iyak, lalo na sa isang taong mabilis makabasa ng tao—si Sebastian.Narinig ko ang maingat niyang mga hakbang papasok. Mabigat ang presensya niya kahit wala siyang sinasabi. Hindi ko siya nakikita dahil nakatalikod ako, hindi pa nga ako nakakaupo, pero ramdam ko ang malamig at sabay mainit na aura niya habang papalapit. Hindi na kailangan ng salita para magpaliwanag; alam kong alam na niya.“Isa.” Mahina lang, pero diretso ang boses niya.“You’ve been crying… Don’t even try to deny it.”Napapikit ako. Parang gusto kong magtago sa kumot at magkunwaring tulog. Pero alam kong hindi iyon uubra. Kilala niya ako—at higit sa lahat, hindi siya titigil hangga’t hindi niya nakukuha ang sagot na gusto niya.“I’m fine,” mahina kong sabi, pilit ang b

Isabella’s POVPagkatapos kong mabasa ang text ni Adrian, para akong binuhusan ng malamig na tubig. Pinilit kong i-off ang phone, ayokong tanggapin na muling pumasok siya sa mundo ko. Pero kahit nakapatay na iyon, hindi mawala ang bigat sa dibdib ko.Kailangan kong mag-distract. Kaya dumiretso ako sa kusina, kung saan naamoy ko ang niluluto ni Sebastian.Nakita ko siyang nakatayo sa harap ng stove, naka-roll up ang sleeves habang iniikot ang sauce sa pan. Ang composed niya pa rin kahit naka-apron lang. Parang siya yung tipong hindi mo aakalain na marunong magluto, pero eto siya—at ang ganda niyang tingnan.“Need help?” tanong ko, pilit na pinapakalma ang sarili.Tumingin siya saglit, para bang sinusuri ang bawat galaw ko. “You can chop those vegetables,” sagot niya, sabay abot ng cutting board.Kinuha ko iyon at nagsimulang maghiwa. For a moment, tahimik lang kami. Pero ramdam ko yung mga sulyap niya paminsan-minsan, parang may k

ISABELLA’S POVTahimik ang kotse habang nagmamaneho si Sebastian papuntang grocery.Nakatingin lang ako sa labas ng bintana, sinusubukang huwag masyadong isipin ang nangyari kanina—ang biglaang pagkikita namin ni Adrian sa tulay at yung kaba na tumama sa dibdib ko.Alam kong naman na hindi na pagmamahal ang nararamdaman ko—hindi na, pero masakit pa rin maalala ang sugat na iniwan niya noon.Bakit ba siya nandito sa Tagaytay? Alam ko na. Mapakla akong ngumiti.Napansin kong tahimik si Sebastian sa tabi ko.“Isa…” mahina niyang tinawag, hawak pa rin ang manibela. Bahagyang lumingon sa akin.“Are you okay? May problema ba?”Napatingin ako sa kanya at pilit ngumiti.“Ah… wala naman. Bakit po?”Hindi siya agad nagsalita, pero ramdam ko, parang sinusuri niya bawat galaw ko. Bahagya lang siyang tumingin sa akin, sa mga kamay ko at pagkatapos sa aking mukha.“Hmm… just checking. You seem a bit… distracted.”

SIGHTSEEINGISABELLA’S POVHapon na nang lumabas kami ni Sebastian mula sa rest house. Malamig na ang simoy ng hangin, at ang langit ay kulay kahel na, parang pinipinta ng araw habang dahan-dahang lumulubog. Napagdesisyunan kasi niya na lumabas kami.“You need fresh air,” sabi niya, sabay abot ng jacket sa akin. “And maybe some calories after all the sinigang I fed you.”Napatawa ako sa sinabi niya. “Okay po, sir… I mean, Sebastian.” Naagapan ko pa ang hiya sa dulo.Tinignan lang niya ako, at sa gilid ng kanyang labi ay may bahagyang ngiti—bihirang-bihira na talaga sa dating siya.Habang naglalakad kami papunta sa parke, ramdam ko ang lamig na dumadampi sa pisngi ko at ang amoy ng damo’t bulaklak na sumasabay sa hangin.Ang paligid ay puno ng mga magkasintahang nagpi-picture, mga pamilya na namamasyal, at mga batang tumatakbo’t humahabol ng mga lobo.Sa gitna ng lahat ng iyon, naramdaman kong kakaiba ang katahimikan

ARRIVALISABELLA’S POVPagkarating namin sa rest house sa Tagaytay, halos hindi ko alam kung saan ako titingin. Malawak ang paligid, napapalibutan ng luntiang damo at matatayog na puno, at may malamig na simoy ng hangin na agad nagpa-relax sa akin. May mga bulaklak sa gilid ng pathway at isang modernong bahay na kulay puti, may malalaking bintanang salamin na kumikislap sa liwanag ng araw. Sa di kalayuan, tanaw naman ang mga ulap na dumadampi sa mga bundok at ang Taal Lake na kumikislap sa araw—parang nasa ibang mundo kumpara sa gulo ng siyudad.“Wow…” mahina kong salita habang bumababa ako ng sasakyan. Hindi ko mapigilang ngumiti. “Napaka-ganda naman dito.”Bahagya siyang ngumiti, tipid lang iyon pero sapat para bumilis ang tibok ng puso ko.“Good. At least you’ll have no excuse not to rest.”“Pero… sobra namang effort po nito,” pigil-kilig kong sagot. “Hindi mo na sana kailangan pang—”“I told you,” malamig ngunit maba