Owned by My Cold CEO

Tatlong taon na si Isabella Santos sa kumpanya.

Pero kahit kailan, hindi niya inakalang mauuwi siya rito, bilang Executive Assistant ng mismong CEO.

Noong una siyang pumasok sa Hale & Co. Enterprises, ayos lang siya sa pagiging behind-the-scenes. Trabaho sa Finance Department, laging nakatutok sa Excel files, liquidation, petty cash, at kung anu-ano pang number related na bagay na ayaw ng karamihan.

Tahimik lang. Wala masyadong interaction. Sakto lang sa personality niya.

Pero isang araw, tinawag siya ng HR—Si Ma’am Macy..

“Isabella, we’re reassigning you. Temporary lang. EA ni sir, ng CEO. Kailangan lang ng someone reliable habang naghahanap pa ng permanent replacement.”

Nag-resign daw kasi bigla yung previous secretary. Walang handover, walang pasabi.

Ang sabi pa ng HR, “Magaling ka sa system at kilala ka na ni Sir Hale, at least kahit papano.”

Kilala?

Eh, ni hindi nga siya pinapansin ng CEO dati maliban sa ilang email approval.

Pero wala siyang nagawa. Temporary lang daw. Kaya pumayag siya. Sayang din ang experience, di ba?

One year later, andito pa rin siya. At hindi na temporary ang title niya.

Hale & Co. Enterprises ay isang private corporate holdings company na may investments sa real estate, tech, distribution, at kung anu-ano pang hindi niya lubos maintindihan kahit ilang beses na siyang umatend ng corporate briefings.

Basta ang alam niya, malaki ang kita ng kumpanya at mas malaki pa ang pangalan ni Sebastian Hale.

Nasa desk siya sa labas ng executive office, binabasa ang ilang emails nang biglang bumukas ang intercom.

“Miss Santos, inside.”

Boses ni Sebastian Hale.

Ilang beses na niyang narinig yon, pero hanggang ngayon may kakaibang effect pa rin sa kanya. Calm, direct, low. Tipong hindi mo matanggihan.

She stood, smoothed her blouse, and entered his office.

Malamig ang ambiance ng room at parang museum. Puro black, gray, at silver. Walang personal photos. Walang kalat. Organized to the point na parang hindi talaga opisina kundi showroom.

Nakatayo si Sebastian sa harap ng floor-to-ceiling window. Suot ang paborito niyang charcoal suit, walang tie, top button undone. Casual-formal. May hawak siyang glass of water, nakatingin sa skyline ng BGC.

“Sir?”

He didn’t turn around immediately.

“I need you to clear the 3PM with Donovan Group. Move it to Thursday, and have Legal send a revised draft of the MOU before end of day.”

“Yes, sir.”

“Also, tell Finance to freeze expense requests above two hundred thousand. Effective immediately.”

Napakagat-labi si Isabella. “Noted po. Pero sir, may pending request po si Sir Calvin na 280K. Processing na po siya as of this morning…”

Finally, he turned.

At tulad ng dati, hindi siya handa sa level ng presence ng lalaki sa harap niya.

Hindi ito yung tipong pogi lang.

May aura si Sir Sebastian na intense, composed, intimidating. Para kang nasa job interview kahit simpleng tanong lang ang sagot mo.

“Re-route it for my approval. I want eyes on anything over that limit starting today.”

“Understood, sir.”

Tahimik saglit. Tinitigan lang siya ni Sebastian. Straight, unreadable expression.

Hindi siya sure kung may mali ba siyang sinabi.

Natakot tuloy siya bigla.

“Is that all po sir?” she asked, hindi makatingin diretso.

“You’ve been here a year, haven’t you?”

Napatingin siya, bahagyang nagulat sa tanong.

“Y-Yes, sir. One year last week as EA.”

“Hmm.” That was all he said. Then, “You may go.”

Tumango siya at agad lumabas ng office. Pagkalapat ng pinto, napabuntong-hininga siya nang mahina.

Habang naglalakad pabalik sa desk, tinignan niya sandali ang reflection niya sa glass wall.

Hindi naman siya pang-beauty queen. Pero alam niyang presentable siya. Maayos magdamit, neat ang bun.

Pero sa tuwing kaharap niya si Sebastian Hale, parang bumabalik siya sa pagiging baguhan, yung tipong ayaw magkamali.

Hindi niya alam kung ano ba talagang iniisip ng CEO niya minsan. Tahimik. Madalas isang salita lang kapag may utos. Wala man lang casual conversation, except pag work-related.

At hindi rin niya alam bakit siya pa rin ang EA hanggang ngayon. Hay nako!

“Wala na bang iba?” minsan na niyang naitanong sa sarili.

Pero ayaw niya ng assumption. Wala naman siyang karapatan. At kung tutuusin, okay naman siya sa trabaho. Maliban sa pressure.

That night, habang naglalakad siya pauwi mula sa sakayan sa Guadalupe, sumagi sa isip niya ang unang araw niya bilang Executive Assistant.

Kung paano siya tinignan ni Sebastian that day. Mataas ang kilay, parang nag-a-assess.

Parang… hindi niya ma-explain.

“Hindi naman ako special,” bulong niya sa sarili habang naglalakad.

“Nagkataon lang siguro.”

Sa kabilang banda ng siyudad, sa isa pang mataas na building, nakatayo rin si Sebastian sa parehong posisyon at na sa harapan ng bintana.

Nakapatay na ang ilaw sa office, pero nananatili siya sa dilim. Sa kamay niya, nakabukas ang isang folder. HR reassignment records from one year ago.

Nakabold ang pangalan ni Isabella.

“One year,” bulong niya.

“And she still doesn’t know.”