ตอนที่ 9

วันรุ่งขึ้น

ติ๊ติด ติ๊ติด ติ๊ติด

นิราตื่นขึ้นมาคว้านมือหานาฬิกาปลุก ที่แผดเสียงดังอยู่หัวเตียง ก่อนจะเพ่งสายตาที่เหนื่อยอ่อนไปดูเวลาในหน้าปัด

“อร้าย สายแล้ว งานวันแรกของชั้น!”

นิราแผดเสียงร้องดังลั่นห้องเมื่อมองนาฬิกา ตอนนี้มันบอกเวลา 07.30 น. แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงเธอจะต้องไปอยู่ที่ทำงาน มันจะทันได้ไงกับเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง แค่อาบน้ำก็เกินแล้ว

“อ๊ะ อา  เจ็บ” นิราที่ขยับลุกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องทันทีที่เธอทำแบบนั้น นี่เธอเมาแล้วไปลากใครเข้าห้องด้วย ร่างกายถึงได้มีสภาพแบบนี้

“บ้าเอ้ย ทำบ้าอะไรลงไปเนี้ย”

 นิราไม่มีเวลาคิดเรื่องเมื่อคืน ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง  เธอกำลังจะพลาดงานสำคัญ  นิราลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เจ็บแค่ไหนก็ต้องอดทน งานนั่นสำคัญยิ่งกว่าชีวิต เพราะมันคือรายรับเดียวที่เธอจะใช้จ่ายในสิ้นเดือนนี้

“ชุดอะไรวะเนี้ย”

 นิราออกมาจากห้องน้ำ ค้นหาชุดที่เจนจิราเลือกให้เมื่อวาน มันใช้ไม่ได้เลยสักชุด เธอต้องการชุดที่มันสามารถปกปิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่เธอเห็นตามตัวตอนอาบน้ำ

“ไปสภาพเดิมก็ได้วะ”

ตอนนี้เหลือเวลาแค่ 5 นาที นิราจึงเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวในตู้ กับกางเกงขายาวมาใส่ ผมสีดำปล่อยมันให้สยายไปเต็มแผ่นหลัง เพื่อปิดรอยแดงที่คอ ส่วนหน้าไม่แต่งมันแล้ว เวลาหมดแล้ว เธอไปสายตั้งแต่ทำงานวันแรก

“พี่วิน ไปซอย 57 ด่วนเลยค่ะ”

นิราเดินมาโบกวินมอเตอร์ไซค์หน้าคอนโด ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ด้วยความลำบาก เพราะเจ็บบริเวณจุดอ่อนไหวที่มันบวมเจ่อ เธอรู้สึกว่ามันยังมีเลือดไหลซึม เธอจึงใส่แผ่นอนามัยแบบเดลี่ไว้ด้วย นี่เธอโดนอะไรไปเนี้ยทำไมมันระบมได้ขนาดนี้

“พี่วิน เร็วค่ะ หนูสายแล้ว”

เร่งวินมอเตอร์ไซด์ ทั้งที่พี่เขาขับเกือบ 80ไปแล้ว ในเมืองหลวงแบบนี้ ต่อให้เร่งแค่ไหนมันก็มีไฟแดง และที่สำคัญคือรถติดมากในเวลาเร่งด่วนแบบนี้

“น้อง พี่เป็นวินนะ ไม่ใช่นักบิน จะได้เหาะได้ แหม๋ รีบขนาดนี้ไม่มาตั้งแต่เมื่อวานละ”

 วินมอเตอร์ไซด์หันหน้ามาแขวะ ตอนจอดรถติดไฟแดง ก่อนจะขับต่อเมื่อสัญญาณไฟขึ้นสีเขียว

“พี่วินอะ” นิราได้แต่นั่งเงียบ แม้ในใจจะรู้สึกกังวล ซอยที่เธออยู่กับที่ทำงาน มันไกลกันทีเดียว คงต้องทำใจน้อมรับคำด่าตั้งแต่วันแรกแล้วละนิราเอ้ย

@บริษัทนำเข้าและส่งออก

เสือที่หนีออกมาจากคอนโดนิรา ตอนตีห้า เข้ามานั่งทำงานด้วยอาการง่วงหง่าวหาวนอน  เมื่อคืนกว่าเขาจะข่มใจได้ ก็เกือบตีสี่ แทบจะไม่ได้นอนเลย เพราะยัยนิราที่หลับอยู่ข้างกาย

“พี่เสือ เลขาคนใหม่ยังไม่มาเหรอครับ ฝ่ายบุคคลแจ้งแล้วใช่ไหม ว่าเมื่อวานผมรับเลขามาให้พี่แล้ว” นรสิงค์ที่รอประชุม เดินเข้าห้องมาถามพี่ชายที่นั่งทำหน้าง่วงอยู่ในห้องทำงานประจำตำแหน่ง

“เหรอ ยังไม่เห็นใครมาเลย นี่ถ้ามาสายเกินชั่วโมงไม่ต้องให้เข้ามานะ ไม่รับ”  เสือบอกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหลับตาลงเอนหลังไปกับเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ พลางคิดถึงร่างกายที่เขานอนกอดเมื่อคืน

“อ่า หรือคุณนิราเกิดเปลี่ยนใจ” นรสิงค์พูดแค่นั้น ก่อนจะเดินทำหน้าไม่สบายใจออกไป เสือเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง เลขาใหม่ชื่อเหมือนยัยคนเมื่อคืนเลยแฮะ

“คนชื่อนิรามีเยอะแยะว่ะ!”

 เสือพูดกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน  เขายังไม่อิ่มจากยัยนั่นเลย รู้สึกเสียดายชะมัด ถ้าไม่ติดว่าต้องเข้ามาเคลียร์งาน ตอนนี้เขาคงยังนอนกอดก่ายร่างนุ่มนิ่มนั้นอยู่

@ชั้นหนึ่งของบริษัทนำเข้าและส่งออก

นิราเมื่อมาถึงบริษัท ก็รีบเดินกึ่งวิ่งมากดลิฟต์เพื่อใช้มันโดยสารขึ้นไปชั้นบนสุด  ตอนนี้เวลา 08.49 น. ไปแล้ว เธอต้องโดนเจ้านายใหม่เพ่งเล็งแน่ๆ ที่มาสายตั้งแต่วันแรกแบบนี้

“คุณเจน นิรายังมีโอกาศไหมคะ” นิราเดินมาถึงโต๊ะก็เห็นเจนจิรานั่งทำงานอยู่แล้ว เจนจิราทำแค่เพียงยิ้มให้นิรานิดๆ ก่อนจะมองสำรวจนิราอีกครั้ง

“ไม่ผ่านค่ะ คุณไม่ยอมใส่ชุดที่เจนเลือก แต่ตอนนี้เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ท่านประธานกำลังรออยู่ในห้องค่ะ รีบไปเถอะค่ะเพราะเหลืออีกแค่5นาที ก่อนจะหมดโอกาศที่ท่านให้ไว้”  เจนจิราบอกพลางชี้ไปที่ห้องขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปนิดเดียว

นิรารีบวิ่งมาที่ห้องดังกล่าว ก่อนจะจัดชุดของตัวเองอีกครั้ง เสร็จแล้วก็รวบรวมความกล้า ยกมือเคาะประตูเบาๆ

ก๊อก ๆ ๆ

“เข้ามา”

 เสียงทรงอำนาจดังออกมาจากในห้อง นิราจึงเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดลงอย่างเบามือ ก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม ไม่ได้มองไปทางโต๊ะทำงาน ที่มีใครสักคนนั่งหันหลังอยู่สักนิด

“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเลขาคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาวันแรกค่ะ” เธอพูดเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะกลัว

“หึ ถ้าช้ากว่านี้ 1 นาทีผมไม่เอามาใช้งานหรอกนะ วันแรกก็สายขนาดนี้ แล้วงานสำคัญของผมจะไม่พังหมดเหรอ”

เสือยังคงนั่งหันหลังให้คนที่เข้ามาในห้อง เขาไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา คงจะมัวแต่นอนกกกอดผัวอยู่ละสิ ถึงได้มาสาย คนสมัยนี้ก็แบบนี้ ไม่ค่อยตรงต่อเวลา

“ดิฉันขอโทษค่ะ” นิราขอโทษเสียงเบา

“ผมจะสัมภาษณ์ใหม่ ถ้าไม่ผ่านก็ไม่ได้ทำ”

เสือพูดก่อนจะหันเก้าอี้กลับมา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นิราเงยหน้าขึ้นมาพอดี เพราะรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดเจ้านายคนใหม่

“แต่คุณนรสิงค์บอกว่ารับฉันทำงานแล้วนะคะ”

 นิราเถียงกลับ เธอถูกนรสิงค์นัดเข้าทำงานแล้วนะ แม้เธอจะมาสายหนึ่งชั่วโมงในวันแรกก็ตามเถอะ เธอควรได้ทำต่อสิ ไม่ใช่เริ่มใหม่หมดแบบนี้

“แต่ผมเป็นคนจ่ายเงินค่าจ้าง”

 เสือมองผู้หญิงตรงหน้าที่ให้ความรู้สึกแปลกตามาก เขาจำหน้าเธอได้ แม้ตอนนี้หน้าเธอจะไร้เครื่องสำอางบนใบหน้า แตกต่างจากเมื่อคืน แต่ความสวยของใบหน้านั้นยังคงฉายชัด เขามั่นใจว่าเธอคือคนที่เขาคิดถึงเมื่อครู่แน่ๆ

“ฉัน…” นิราพูดอะไรไม่ออกเลย เธอจะทำยังไงดี  ถ้าเขาสัมภาษณ์เองเธอจะได้งานไหม? คนตรงหน้าดูไม่ได้ใจดีเลยสักนิด

“ให้เวลาเตรียมตัวห้านาที แล้วมาเริ่มสัมภาษณ์กัน”

เสือพูดอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาต้องโฟกัสเรื่องงาน มากกว่าเรื่องที่เธอทำเหมือนว่าจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้

“ฉันพร้อมแล้วค่ะ ไม่ต้องรอถึงห้านาทีหรอกตอนนี้เลย” เมื่อเธอไม่มีทางเลือก เธอก็ต้องพุ่งชนกับเขาตรงๆ นี่ละ

“ดี! หวังว่าไอ้สิงค์คงไม่เอาเด็กบ้านนอกมาย้อมแมวเป็นเลขาผมหรอกนะ”

  เสือบอกออกไป ไม่คิดว่านั่นจะเป็นการดูถูกคนตรงหน้าสักนิด ดูยังไงเธอก็แตกต่างจากเมื่อคืนลิบลับ ผิวคล้ำที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีขาว ไหนจะใบหน้าสดที่หมองคล้ำนั่นอีก ทาครีมบ้างไหมเนี้ย หรือยัยนี่จะเป็นฝาแฝดกับคนเมื่อคืนวะ