ตอนที่ 35 ภายใต้เปลือกแห่งรอยยิ้มและชาอุ่น

“ใช่ๆ งามละมุนอย่างไม่ต้องแต่งแต้ม เป็นความงามที่ดึงดูดสายตาโดยมิรู้ตัว งามแบบที่สะกดใจผู้คนทั้งตำหนักโดยไม่ต้องออกแรงใดเลย เจ้าเห็นด้วยกับข้าไหม ซิวหรง” ไทเฮาตรัสอย่างชมชอบ น้ำเสียงชัดเจนเจือเมตตา

ไป๋ลี่เยว่เพียงยกมือประนมอย่างนอบน้อม ไม่เอื้อนเอ่ยอวดอ้าง ไม่กล่าววาจาใด ใบหน้าที่ราบเรียบคล้ายหิมะบนยอดเขา ยิ่งเรียบ ยิ่งงาม เสน่ห์ที่เปล่งประกายจากความเงียบ กลับทำให้ผู้คนต้องเหลียวมองไม่อาจละสายตาได้

ฝั่งหนึ่ง “ซิวหรง” ซ่านกงแห่งตำหนักฉือหนิง ญาติห่างๆ ของไทเฮา ผู้รับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่วัยเยาว์ ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง กลับขบกรามแน่นเงียบ ๆ แต่มุมปากกระตุกเล็กน้อย แม้ใบหน้าเรียบเฉย แต่หางตาแฝงแววเย็นชาอย่างกดกลืน

“เพคะ พระชายาสามทรงงามสง่าจริง ๆ องค์ชายน้อยก็ทรงฉลาดยิ่งนัก” ซิวหรงเอ่ยเสียงเรียบ ขณะรินชาลงถ้วยของไทเฮา เสียงชานั้นไหลเบาแต่ใจของนางกลับปั่นป่วน นางยิ้มมุมปากแต่รอยยิ้มบางของนางมิได้ถึงดวงตา ภายในใจกลับแอบสั่นไหวด้วยความไม่พอใจและความริษยา

ในใจของนางเดือดพล่าน ภาพหญิงสาวตัวกลมในชุดเจ้าสาวแน่นจนจวนปริ ยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ซิวหรงจำได้ดีว่านางผู้นั้นเคยเป็นเพียงบุตรีขุนนางเก่า