ป่าป๊าคือผู้บัญชาการรักอันดับหนึ่ง

“ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณก่อนหน้านี้ ผมจะจับใส่ตะกร้าล้างน้ำให้สะอาด อย่าลืมว่าคุณเป็นหลานสาวของท่านนายพลอัน เป็นแก้วตาดวงใจเขา และผมก็รับปากแล้วว่าจะดูแลให้ดีที่สุด”

        อันหว่านถิงอยากพูดโต้แย้งเขา แต่เป็นตอนนั้นที่หล่อนอึ้งจัด และตั้งตัวไม่ทัน มือใหญ่จับท้ายทอยหล่อน ออกแรงบีบแล้วตรึงไม่ให้ขยับหนีไปไหน

        อึดใจเดียวกันกลีบปากบางสีสดชื้นๆ และอุ่นจัดของเฉินซือหยางก็บดเบียดริมฝีปากที่เผยอขึ้นของหล่อน แน่นอนเขาไม่ได้เติมลมหายใจให้หญิงสาว หากกำลังตักตวงความหวานฉ่ำ ราวกับโหยหาความรสชาติเล่านี้มานาน

        “อ๊ะ... อื้อ... อะ ไอ้...”      

ตัวละคร

อันหว่านถิง นางร้ายในนิยาย นิสัยเหวี่ยงวีน เอาแต่ใจ

ชอบใช้ชีวิตในแวดวงสังคมชั้นสูง เมื่อต้องแต่งงานกับผู้บัญชาการเมืองฝูเจียง จึงมักหาทาทางปั่นหัวสามีไม่หยุดหย่อน ทั้งตามหึงหวงสามีเสมอ

แอลลี่         ซีอีโอสาวจากโลกปัจจุบัน ถูกคู่หมั้นผลักตกจาก

        หน้าผาเพราะต้องการปกปิดความสัมพันธ์ของตน

        กับแม่เลี้ยงเอลลี่

เผิงน้อย        เฉินรุ่ยเผิง อายุ 3 ย่าง 4 ขวบลูกชายอันหว่านถิง

เฉินซือหยาง ผู้บัญชาการเมืองฝูเจียง

(ผู้ว่า-ฝ่ายปกครอง เทียบเท่านายพล)

อันเกาหาน นายพลอัน ปู่ของอันหว่านถิง

หลี่ซิงม่าย  ม่ายม่าย คนรักเฉินซือหยาง (อดีตคู่หมั้น)

ลู่เพ่ยเพ่ย     สาวใช้บ้านหลี่

อาเค่อ        คนสวนบ้านหลี่ (เลวแต่กลับใจ)

ซ่งซู           มารดาหลี่ชิงม่าย  

หลี่เจ๋อฟู      ลูกชายคนโตซ่งซู (หนุ่มเสเพล)

กั๋วซี           จ่ากั๋ว คนขับรถเฉินซือหยาง

หวังเฮ่อ       ทหารประจำบ้านพัก

อิงซิน         แม่บ้านสกุลอัน (ติดตามอันหว่านถิงมาด้วย)

โธมัส          คู่หมั้นในโลกคู่ขนานของ แอลลี่  

หวังฉีเสียน   แม่เลี้ยงแอลลี่

ถังปิน         ลูกน้องในแก๊งเสือดำ

จางเซิน      รองหัวหน้าแก๊งเสือดำ (พระเอกอีกคน)

        “อุ๊ย...ฮึก อื้อ...หะ เหล่ากง คะ!”

        อันหว่านถิงไม่เคยถูกบุรุษใดเล้าโลมถึงเพียงนี้ และเขาเป็นผู้ชายที่กำลังปลุกเร้าให้หล่อนเสพติดการเล่นสนุกระหว่างชายหญิง

        นิ้วยาวๆ เขี่ยเกรสที่ฉ่ำน้ำหวานล้ำ ก่อนบีบบี้มันเล็กน้อย บีบบี้ จนหญิงสาวสั่นระริก และปรารถนาสิ่งที่เร่าร้อนกว่านี้ ให้ถลำลึกสู้พื้นที่ภายใน

        “หยางเกอ... คุณทรมานฉันทำไม”

        “ผัวสิ เรียกผัวให้ชื้นใจหน่อยได้ไหม”

        หล่อนกระดากอาย แต่ในใจคลั่งไคล้เขาหนัก และอยากใช้คำหยาบๆ เหลือเกิน แต่หล่อนก็ได้เพียงคิดในใจ ก่อนบอกเขาว่า

        “ฉัน... เอ่อ เมีย จะไม่ไหว อื้อๆ ๆ ฉันหายใจไม่ทัน!”

นางร้ายหนีตาย

        ต้นศตวรรษที่ 20

        เมืองฝูเจียง เขตปกครองตนเอง เมืองติดชายทะเล

        เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับแอลลี่ซีอีโอสาวบริษัทผลิตอาหารชั้นนำของประเทศในตอนนี้ ไม่ทำให้หล่อนเสียสติก็นับว่าสวรรค์เมตตาอย่างที่สุด การฟื้นสติกลับมามีลมหายใจอีกครั้งในร่างผู้อื่นในยุคสมัยที่ต่างกันหลายสิบปี คือสิ่งเหนือความคาดมาย หล่อนต้องรีบประเมินสถานการณ์รอบตัว ภาพที่เห็นไม่ใช่ความฝัน หากเป็นโลกอีกใบหนึ่งที่โชคชะตาทำให้หล่อนรอดเพื่อใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง หลังจากถูกคนที่ไว้ใจหักหลัง

        เหตุการณ์ของยุคปัจจุบันที่ถูกคนใจร้าย ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นหลอกลวงไปเที่ยว แล้วผลักจนตกจากหน้าผาเพื่อปิดปาก ไม่ให้เปิดโปงความน่าสมเพชของเขากับแม่เลี้ยงหล่อน คือเรื่องสุดสะเทือนใจ

        ยามนี้แอลลี่อยู่ในโลกที่แตกต่างและต้องเผชิญหน้ากับทุกสิ่งที่จะถาโถมเข้าใส่

        ส่วนเรื่องในโลกคู่ขนาน ก็ชวนให้ปวดหัวไม่แพ้กัน เจ้าของร่างมีนามว่า อันหว่านอี้ เป็นนางร้ายที่เล่นได้สมบทบาทเสมอ หล่อนกระโดดลงน้ำจากเรือลำเล็กที่จอดอยู่ ซึ่งรอการมุ่งหน้าไปขึ้นเรือรำใหญ่กว่า เพื่อออกจากเมืองฝูเจียงสู่ผืนแผ่นดินใหญ่ และนั่นคงทำให้หญิงสาวหายสาบสูญตลอดกาล สมความตั้งใจของผู้บงการอยู่เบื้องหลัง ซึ่งตอนนี้ยังไม่แน่ชัดว่าเป็นใคร อีกทั้งเจ้าของร่างได้รับยากล่อมประสาทไปก่อนหน้านี้ หล่อนจึงคล้ายสูญเสียความทรงจำบางส่วนไปชั่วขณะ

         เมื่ออยู่บนเรือลำเล็ก หล่อนก็ขอร้องเด็กหนุ่มที่คุมตัวไว้ ให้แก้มัดเชือกที่ผูกข้อมือออก ซึ่งพอลงจากเรือได้ หล่อนได้ยินเสียงร้องเจ็บปวด โอ้ ยามนั้นจึงรู้ว่า หล่อนไม่ใช่แค่หนีไปให้ไกล หากต้องมีชีวิตอยู่เพื่อทำตามคำขอร้องเขาให้สำเร็จ หาไม่แล้วบาปกรรมคงตามหลอกหลอนไม่เลิก

        “คุณนาย ต้องช่วยอั๊วนะ ทำอย่างไรก็ได้ ให้แม่กับน้องพ้นจากขุมนรก อั๊วไม่อยากให้พวกเขามีชะตากรรมเลวร้ายอย่างที่แล้วมา พะ พ่อเลี้ยงอั๊วเป็นคนชั่ว ขายอั๊วให้กับแก๊งเสือดำ งานสกปรกแบบนี้ อั๊วกลัว มะ ไม่อยากทำแล้ว”

         “เอ่อ นายจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม อีกอย่างใครเป็นคนจับตัวฉันมา”

         “อั๊วมีชีวิตเดียว ห่วงแต่แม่กับน้อง ถ้าพี่สาวรับปากว่าพวกเขาจะปลอดภัย อั๊วยินดีสละทุกอย่าง ส่วนคนที่จับพี่สาว แก๊งเสือดำรับงานมาอีกที เรื่องนี้อั๊วไม่รู้จริงๆ พวกอั๊วแค่คนระดับล่าง”

        “หมายความความว่ายังไง”

        เด็กหนุ่มยิ้ม จู่ๆ ดวงตาเขาเลื่อนลอย อันหว่านอี้พอรู้ว่าแก๊งเสือดำมีการใช้สารเสพติด และยามนี้เขาคงเกิดภาพหลอน

        เขาล้วงเข้าไปในเสื้อด้านใน ได้มีดสั้นปลายแหลมซึ่งชวนให้เสียวไส้ จากนั้นไม่ได้เอ่ยคำพูดใด ชั่วพริบตาเขาก็ทำให้หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลง ก่อนผลุนผลันออกจากใต้ท้องเรือ มุ่งสู่ด้านบน หล่อนมีอาการไม่สู้ดี ร่างโงนเงนไปมา เกือบสามวันไม่ได้กินสิ่งใดที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกาย แล้วยังถูกมีดกรีดต้นแขน แม้บาดแผลไม่ลึก หากทำให้เสียเลือด

        เรื่องระยำเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่เดิมเพียงน้อยใจสามี เลยคิดแกล้งเก็บกระเป๋าหอบผ้า หนีไปนอนพักโรงแรม และนัดแนะเพื่อนๆ ให้เดินทางมาจากเมืองหลวงเพื่อสนุกสนานด้วยกัน จากนั้นก็สร้างแผนให้สามีตามง้อ ซื้อของซื้อเครื่องประดับเอาอกเอาใจสักหน่อย ตั้งแต่อยู่ด้วยกัน อันหว่านถิงชอบแสดงนิสัยร้ายกาจ ทำตัวไร้เหตุผลกับเฉินซือหยางเช่นนี้ประจำ บางทีหล่อนยังเผลอตัว ตบตีเขาอย่างไม่ไว้หน้า สุดท้ายถูกเขาโยนขึ้นเตียง และร่วมรักกันอย่างดุเดือด เรื่องโง่เขลาเช่นนี้ หล่อนทำเป็นประจำ ราวกับเป็นละครฉากหนึ่งในชีวิต

        ฝ่ายเฉินซือหยางย่อมพึงใจ เขาจึงเล่นเกมแมวไล่จับหนู่กับอันหว่านถิง ส่วนหล่อนเป็นโรคจิต เมื่อร้องไห้ฟูมฟายจบ ก็ขอให้เขาปลอบขวัญ พร้อมให้คำมั่นสัญญาว่าจะรักเพียงหล่อนตราบชั่วฟ้าดินสลาย

ทว่าหนนี้ทุกอย่างผิดพลาด หล่อนไม่ทันได้เข้าพักโรงแรม ด้วยถูกคนกลุ่มหนึ่งลักพาตัว แต่ความทรงจำส่วนนี้ขาดหาย ราวกับถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก

        “ไป... รีบหนีให้ไกล”

        เสียงเด็กหนุ่มดังมาจากใต้ท้องเรือ เป็นจังหวะเดียวกัน ที่หญิงสาวล้มคว่ำ ศีรษะฟาดเข้ากับขอบเรือ นานอยู่หลายวินาทีกว่าจะลุกขึ้นยืนสำเร็จ สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือ ต้องกระโดดลงน้ำ จุดหมายคือไปขึ้นฝั่งที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งสามารถมองเห็นด้วยสายตา และท่าน้ำแห่งนั้นอยู่ด้านหลังโรงแรมขนาดกลาง มีร้านอาหารชื่อดัง ถัดไปเป็นตรอกท่องเที่ยวชั้นนำยามค่ำคืนของเมืองเล็กๆ ฝูเจียงแห่งนี้

        แอลลี่ ไม่ใช่สิ อันหว่านถิง นี่คือชื่อของเจ้าของร่างที่หล่อนมาอาศัย และต้องสวมบทหญิงสาวคนนี้อย่างสมบูรณ์ มิเช่นนั้นแอลลี่คงต้องตายอีกครั้งหากมีใครรู้ว่าหล่อนมาจากโลกอื่น แต่สิ่งที่ชวนให้สับสนต่อมาคือ หล่อนจะไปที่ไหน และใครไว้ใจได้บ้าง

         เฮ้อ น่าสงสารเจ้าของร่างจริงๆ ทำตัวงี่เง่ามานาน พอต้องเอาตัวรอดก็มืดแปดด้าน กระนั้นการมีชีวิตอยู่สำคัญกว่าในตอนนี้เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังก็แล้วกัน

        อันหว่านถิงคนใหม่ ใช้แรงสุดกำลังเท่าที่มี พาตนเองขึ้นไปบนท่าน้ำ สองมือยึดกับขอบปูน รวบรวมพลังอยู่หลายหนกระทั่งสำเร็จ ขณะเดียวกันเมื่อมองไปด้านหลัง หล่อนเห็นว่ามีคนกำลังขึ้นฝั่งตามมา แน่นอนไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ชื่อถังปินผู้ช่วยแก้เชือกมัดหล่อน

        โอ้ เห็นเช่นนี้อันหว่านถิงย่อมให้พวกเขาจับตัวหล่อนไปอีกรอบไม่ได้เด็ดขาด หญิงสาวหายใจแรง เหนื่อยหอบ รู้สึกได้ว่าหัวใจดวงน้อยอาจหลุดออกมานอกอก

        หล่อนรีบประเมินสถานการณ์ คงต้องหาทางหลบคนร้ายให้พ้นด้วยสัญชาติญาณบอกว่าหนนี้ หล่อนคงไม่โชคดีเหมือนเดิม

        อันหว่านถิงรู้สึกเจ็บที่แขน มันปวดจี๊ดๆ ตลอดเวลา เลือดก็ไหลจนชุ่มแขนเสื้อ

        หล่อนเป็นคนเข้มแข็ง ถึงอย่างนั้นก็หน้ามืดจนได้ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่เดินกึ่งวิ่งเหยาะๆ ออกมาจากตรอกเล็กๆ ช่วงเวลาที่เซเสียหลักเกือบล้มฟุบกองลงบนพื้นถนน หูได้ยินเสียงบีบแตรรถ รถยนต์คันสีดำพุ่งมาด้วยความเร็ว โดยมีเป้าหมายก็คืออันหว่านถิง

        หญิงสาวไม่ทันได้มองสิ่งใด รู้อีกทีหล่อนได้รับไออุ่นจัดจากผู้ชายคนหนึ่ง เขาเข้ามาประคองร่างหล่อนขึ้นจากพื้นถนน

        “คุณ... ได้ยิมผมหรือเปล่า... อ้าว คุณ...”

        เสียงทุ้มจัดติดความห่วงใยถึงหล่อน น่าแปลกใจเหลือเกินที่อันหว่านถิงสัมผัสได้ถึงเยื้อใยและแรงสิเน่หาจากเขา ราวกับนานมาแล้วที่เจ้าของร่างกับอันหว่านถิงได้ผูกด้ายแดงร้อยใจเอาไว้กับบุรุษที่สวมชุดทหารยศสูงผู้นี้

        ถึงคุ้นเคย ทว่ากับมีม่านหมอกจางๆ ปิดกั้นสิ่งที่เกี่ยวกับเขา ไม่นะ... ตัวละครนี้ ความทรงจำในอดีตถูกควักหายไปจริงๆ หรือ

         “คุณ...”

        เฉินซือหยางถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยเสียงเข้มกว่าเดิม ถึงแม้โล่งใจที่สุดท้ายก็พบหล่อน แต่มีแผลบาดเจ็บ เสื้อผ้าเปียก ทว่าไม่มีส่วนใดบุบสลาย เขาจึงถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนออก และใช้มันห่อร่างทรงเสน่ห์เอาไว้