เจอหน้าครั้งแรกในรอบ10ปี

ตอนที่ 3

~10ปีผ่านไป~

เด็กน้อยอายุแปดขวบในวันนั้นตอนนี้เธอได้โตเป็นสาวแล้ว ทานตะวันในวัย18ปีสูง167ซม.หนัก45กก. รูปร่างผอมเพรียว หน้าตาจิ้มลิ้มประกอบกับผิวขาวๆของเธอยิ่งทำให้เธอดูน่ามองมากยิ่งขึ้น และดูเหมือนเธอจะเป็นที่น่าสนใจให้กับหนุ่มๆวัยรุ่นในโรงเรียนมากพอสมควร ตอนนี้เด็กสาวเดินอยู่บริเวณหน้าโรงเรียนเนื่องจากเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว สักพักได้ยินเสียงรถยนต์เหยียบเบรกลากยาวกระทันหันดังเอี๊ยดดด!! และเสียงบีบแตรรัวๆตามมาเนื่องจากมียายแก่ๆคนหนึ่งจะเดินข้ามถนน จนทำให้รถยนต์สุดหรูที่ขับมาทางตรงต้องเหยียบเบรกกะทันหัน

“คุณยาย!!!” ทานตะวันตะโกนขึ้นมาสุดเสียงด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปพยุงยายแก่ๆพาแกเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง ด้วยความน่ารักและใจดีของเธอจึงทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ในรถยนต์คันหรูได้เผลอยิ้มบางๆออกมากลบเกลื่อนความโกรธที่มีอยู่ก่อนหน้านี้

“สวย...น่ารักจัง” ธาราธรพูดออกมาเบาๆคนเดียวเมื่อได้เห็นความน่ารักและมีน้ำใจของเด็กสาวที่กำลังพยุงคุณยายแก่ๆข้ามถนนไปอีกฝั่ง ก่อนเขาจะขับรถมุ่งตรงไปที่ตลาดเพื่อจะซื้อของกินอร่อยๆไปฝากผู้เป็นแม่

“น้องตะวัน!!” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งตะโกนเรียกชื่อเธอขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังเดินไปนั่งรอตรงป้ายรถประจำทางที่ประจำของเธอ ก่อนทานตะวันจะหันไปมองตามเสียงเรียกและเผยรอยยิ้มหวานออกมาด้วยความดีใจ

“พี่ภู มาที่นี่ได้ยังไงคะ”

“วันนี้แม่ดาวานให้พี่มารับตะวันน่ะ พอดีลุงวิรัตน์แกขับรถไปรับน้องขิมที่กรุงเทพฯ พี่เองก็มาทำธุระในเมืองพอดีเลยถือโอกาสแวะมารับน้องตะวันด้วยเลย”

ภูผาพูดขึ้นและมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู ภูผาแอบชอบทานตะวันมานานแล้ว ตั้งแต่เธอเป็นเด็กตัวเล็กๆจนกระทั่งตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้ว ภูผาคอยช่วยเหลือเธอทุกอย่างตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้วเขาก็ยังคอยช่วยเหลือและเป็นที่ปรึกษาในเรื่องต่างๆ จนถึงตอนนี้ภูผาเองยังไม่มีโอกาสได้บอกความรู้สึกกับเธอเพราะกลัวเธอจะปฏิเสธความรักของเขา เพราะตะวันเองรู้สึกกับเขาเพียงแค่พี่ชายเท่านั้น

“วันนี้พี่ขิมกลับมาจากกรุงเทพแล้วหรอคะพี่ภู”

“ใช่ครับ ไม่ใช่แค่น้องขิมนะที่กลับมา ไอ้เขื่อนก็มาด้วย แต่รายนั้นมันจะขับรถมาเองเห็นแม่ดาบอกว่ามันกลับไทยมาได้3อาทิตย์ล้ะแต่ยังไม่ได้กลับมาที่ไร่ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะมาวันไหน”

“คุณเขื่อน กลับมาแล้วหรอคะ..?” เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพูดขึ้นเบาๆถึงบุคคลที่สามที่ภูผาพูดถึง

“ใช่แล้วค่ะ ทำไมน้องตะวันทำหน้าแบบนั้นละครับ น้องตะวันไม่ดีใจหรอที่ไอ้เขื่อนมันกลับมาแล้ว” ภูผาถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหวานสดใสของเธอมีสีหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อพูดถึงธาราธร

“เอ่อ...เปล่าค่ะ แล้วพี่ภูจะไปทำธุระที่ไหนต่ออีกรึเปล่าคะ หรือว่าจะกลับบ้านเลย?”

“พี่ว่าจะเข้าไปตลาดซื้อของให้คุณแม่สักหน่อยน่ะ น้องตะวันไม่รีบใช่ไหมคะ?”

“ไม่รีบค่ะ พี่ภูไปทำธุระได้สบายๆเลย แค่พี่ภูอุตส่ายมีน้ำใจมารับตะวันก็รู้สึกเกรงใจมากๆแล้วค่ะ”

“จ้า งั้นเราไปตลาดกันเลยเนาะ เดี๋ยวจะค่ำซะก่อน”

“ค่ะพี่ภู”

ชายหนุ่มกับเด็กสาวรีบขึ้นรถขับไปที่ตลาดทันที ภูผาแวะมาซื้ออาหารทะเลและอาหารสดนิดหน่อยตามที่ผู้เป็นแม่สั่ง และมีเด็กสาวตัวเล็กเดินตามหลังและคอยช่วยถือของ

“เอาวางไว้ตรงนั้นเลยค่ะน้องตะวันเดี๋ยวพี่เก็บเอง”

“ค่ะพี่ภู”

“ขอบใจมากนะคะที่ช่วยพี่ถือของเยอะแยะเลย น้องตะวันอยากกินอะไรรึเปล่าคะ เดี๋ยวป๋าภูเลี้ยงเอง” ภูผาพูดขึ้นติดตลกชวนให้เธออดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“งั้นตะวันขอเป็นน้ำมะพร้าวปั่นร้านโน้นนะคะพี่ภูผา”

“แค่น้ำมะพร้าวปั่นเองหรอครับ ตะวันอยากกินอะไรอีกไหม?”

“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะพี่ภู”

“โอเค งั้นรอพี่ตรงนี้แป้บนึงนะครับ เดี๋ยวพี่ไปสั่งน้ำมะพร้าวปั่นมาให้” พูดเสร็จชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งก็เดินไปสั่งน้ำมะพร้าวปั่นมาให้เด็กสาวที่เขาแอบชอบทันทีตามที่เธออยากจะกิน

ธาราธรแวะเดินซื้อของที่ตลาดนิดหน่อยก่อนจะเอาของมาเก็บที่ท้ายรถ พลันสายตาคมกริบก็เหลือบไปเห็นเด็กสาวที่เขาเจอเมื่อก่อนหน้านี้ เธอกำลังนั่งยองๆหยอกล้อเล่นกับหมาจรจัดอยู่ข้างๆรถ ธาราธรได้แต่มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างเพลินตา เธอช่างน่ารักและดูอ่อนโยนยิ่งนัก ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งกำยำกำลังจะก้าวเดินเข้าไปหาเด็กสาวผู้น่ารักอย่างลืมตัว แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเท้าและออกจากภวังค์ทันที เมื่อมีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาดีเดินเข้ามาหาเธอซะก่อน

“ไอ้ภู..!” ธาราธรได้แต่สบถชื่อของเพื่อนสนิทออกมาเบาๆ และสายตาคมกริบก็จ้องมองสองหนุ่มสาวคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิง

“ได้แล้วครับ น้ำมะพร้าวปั่นหวานหอมชื่นใจ มีไอศครีมด้วยนะครับ” ภูผาพูดขึ้นพลางยื่นแก้วน้ำมะพร้าวปั่นให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะพี่ภู” ทานตะวันส่งรอยยิ้มหวานให้คนตัวโตจนตาหยี จนภูผาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีหัวเธอเบาๆให้กับความน่ารักของเธอ ก่อนจะพากันขึ้นรถและขับออกไปช้าๆ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมกริบของอีกคนแอบมองอยู่อีกมุมหนึ่งอย่างไม่วางตา

“นี่ไอ้ภูเป็นแฟนกับเด็กคนนี้หรอ...หึ่ นี่กูเกือบจะชอบแฟนเพื่อนแล้วหรอเนี่ย!!” ธาราธรพูดออกมาเบาๆคนเดียวพลันส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเดินขึ้นรถและขับออกไปเช่นเดียวกัน

เมื่อทานตะวันมาถึงไร่ธาราธรแล้วเธอก็มุ่งตรงเข้าไปหาคุณนายดารินทร์ที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการทำอาหารเย็นในครัว

“หนูกลับมาแล้วค่ะแม่ดา” เด็กสาวเข้าไปสวมกอดคุณนายดารินทร์จากทางด้านหลังอย่างรักใคร่

“มาถึงแล้วหรอลูก วันนี้ตาวิรัตน์แกไปรับพี่ขิมที่กรุงเทพเลยไปรับหนูไม่ได้ แม่เลยวานให้ตาภูไปรับหนูแทน”

“ค่ะคุณแม่ ตอนนี้พี่ภูนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ หนูให้พี่กระปุกเอาน้ำออกไปเสิร์ฟให้เมื่อตะกี้ อีกสักพักก็คงกลับค่ะ”

“ตายแล้วจะกลับได้ยังไงกันลูก หนูรีบไปชวนพี่ภูเขาอยู่ทานข้าวเย็นที่บ้านเราก่อนค่อยกลับสิลูก”

“ค่ะแม่ดา”

เอี๊ยดดดดด!!

เสียงเหยียบเบรกลากยาวเสียงดังก่อนร่างสูงโปร่งกำยำของชายหนุ่มวัย28ปีจะก้าวลงจากรถอย่างคล่องแคล่ว พลันสายตาคมก็เหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูของเพื่อนสนิทที่ก่อนหน้านี้เขาเจออยู่ที่ตลาด แต่ทำไมตอนนี้ถึงมาจอดอยู่ที่บ้านเขาได้ ธาราธรได้แต่นึกแปลกใจ

“นี่รถไอ้ภูหนิ มันมาทำอะไรที่นี่อีก” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ และก็เจอเข้ากับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ตรงห้องรับแขก

“ไอ้ภู!”

“อ้าว เฮ้ย! ไอ้เขื่อน มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะไม่บอกไม่กล่าวกันเลย ไหนแม่ดาบอกว่ามึงมาถึงแล้วแต่ทำธุระอยู่ที่กรุงเทพ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้วะ?!” ภูผาพูดขึ้นอย่างแปลกใจที่จู่ๆเพื่อนของเขาก็กลับมาแบบไม่บอกไม่กล่าว

“ก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่”

“อ้าว พูดเหมือนกูไม่เคยมาบ้านมึงงั้นแหละ นี่กูก็มาแทบจะทุกวันไม่เห็นจะแปลกตรงไหน มึงนั่นแหละตั้งแต่ไปเรียนที่โน่นก็ไม่ยักจะกลับมาบ้านเลยจนจะจบด็อกเตอร์อยู่ล่ะ กูนึกว่ามึงจะย้ายไปอยู่ที่ฝรั่งเศสซะแล้ว”

“พี่ภูคะแม่ดาบอกว่าให้อยู่ทานข้าวก่อนค่อยกลับคะ...ค่ะ” ทานตะวันรีบวิ่งออกมาบอกภูผาด้วยความเร่งรีบโดยไม่คิดว่าจะมีบุคคลมาใหม่ยืนอยู่ด้วย ชายหนุ่มร่างสูงทอดสายตาคมกริบจ้องมองมายังต้นเสียงใสแจ๋ว และจ้องมองใบหน้าหวานของเด็กสาวที่เขาเจอเมื่อตอนเย็นอย่างไม่วางตา จนเด็กสาวต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาคมกริบนั้นทันทีด้วยความประหม่า เมื่อภูผาเห็นธาราธรมองไปยังทานตะวันอย่างไม่วางตา จึงรีบพูดทำลายความเงียบนั้นขึ้นมาทันทีะ

“เฮ้ยไอ้เขื่อน อย่าบอกนะว่ามึงจำน้องทานตะวันไม่ได้”

“อะไรนะ เธอคือยัยเด็กน้อยตัวภาระครอบครัวฉันเองหรอ โตขึ้นเยอะเลยหนิ่” พูดจบเขาก็ไล่ระดับสายตามองเด็กสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ตอนนี้เด็กน้อยวัยแปดขวบในวันนั้น โตเป็นสาวสวยหน้าหวานจนเขาจำแทบไม่ได้ แต่สิ่งเดียวท่ี่เขาจำได้ไม่เคยลืมคือเขาเกลียดยัยเด็กนี่เข้าไส้

“สะ สวัสดีค่ะ คุณเขื่อน” ทานตะวันยกมือเรียวขึ้นไหว้ผู้เปรียบเสมือนพี่ชายอีกคนของเธอ แม้ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้จะไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลยก็ตาม แต่ทานตะวันเองก็ยังเคารพลูกชายของผู้ที่ขึ้นชื่อว่ามีพระคุณกับเธอเสมอ

“หึ!!” เขื่อนแสยะยิ้มมุมปากเบาๆก่อนจะลากสายตามองเด็กสาวตรงหน้านี้อีกครั้งตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเคลื่อนสายตาคมมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากอวบอิ่มของเธอที่ตอนนี้กำลังขบเม้มริมฝีปากของตัวเองอยู่ด้วยความประหม่า ก่อนทุกคนจะหันไปตามเสียงเรียกของคุณนายดารินทร์

“ตาเขื่อน!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก ทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อนแม่จะได้ทำกับข้าวที่ลูกชอบไว้รอ” คุณนายดารินทร์พูดขึ้นพร้อมกับโผเข้าไปโอบกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่ได้เจอกันนานเป็นเวลาหลายปี เพราะตั้งแต่ธาราธรไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสเขาก็ไม่เคยกลับมาเมืองไทยเลยเพราะเขาทำงาน และศึกษาเรื่องทำไวน์อยู่ที่นั่น เป็นเวลา10ปี และที่สำคัญเขาเอาแต่มุ่งมั่นตั้งใจเรียนจนจบปริญญาโทและกำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก

“กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์แม่ไงครับ แต่ผมซื้ออาหารสดมาเยอะแยะเลยนะครับเพื่อจะให้คุณแม่ทำกับข้าวอร่อยๆให้กิน ที่สำคัญผมมีของฝากจากฝรั่งเศสมาฝากคุณแม่และทุกๆคนด้วยนะครับ!”

“น่ารักที่สุดเลยลูก” สองแม่ลูกต่างกอดกันกลมเกลียวด้วยความรักและคิดถึง

“เอาล่ะๆ เย็นนี้อยู่ทานข้าวที่นี่นะภูผา แม่ทำกับข้าวเผื่อเยอะแยะเลยลูก แม่ขอบคุณภูผาด้วยนะที่วันนี้อุตส่าห์แวะไปรับทานตะวันให้แม่”

“ไม่เป็นไรครับแม่ดาผมเต็มใจ ถ้าวันไหนลุงวิรัตน์ไม่ว่างไปรับน้องตะวันคุณแม่โทรบอกผมได้เลยได้นะครับ เพราะอีกไม่กี่เดือนน้องตะวันก็จะจบแล้วเดี๋ยวผมจะอาสาเป็นคนขับรถให้” ภูผาพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันทรงเส่นห์ ก่อนจะหันไปมองหน้าเด็กสาวที่เขาแอบรักมาหลายปี

ธาราธรเองได้แต่มองหน้าเพื่อนและจ้องมองทานตะวันอย่างไม่วางตา อีกทั้งยังพลันนึกในใจว่าทั้งสองคนคงจะแอบมีอะไรกัน และคงจะเกินเลยไปถึงไหนต่อไหนแล้วถึงได้ดูกระหนุงกระหนิงจับมือถือแขนกันอย่างสนิทสนมแบบนั้น และเมื่อคิดคนเดียวในใจก็พลอยทำให้เขาอารมณ์หงุดหงิดแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นเดี๋ยวแม่ให้กระปุกกับแม่น้อมตั้งโต๊ะเลยแล้วกันนะลูก จะได้ทานข้าวกัน”

“เดี๋ยวตะวันขอตัวไปจัดโต๊ะช่วยพี่กระปุกก่อนนะคะแม่ดา” น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นเพราะไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้ในขณะที่มีสายตาคมกริบของอีกคนคอยแต่จะจดจ้องมองเธออยู่ตลอด และทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่เป็นตัวของตัวเอง

“จ้ะลูก”

หลังจากทุกคนรับประทานอาหารกันเสร็จแล้วภูผาก็ขอตัวกลับทันที ส่วนตะวันก็ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวอ่านหนังสือต่อ และธาราธรเองก็เดินเลี่ยงขึ้นไปบนห้องนอนห้องเดิมของเขาเพื่อทำธุระส่วนตัวและพักผ่อนเช่นกัน