พันธะร้ายพยศรัก

“คุณแม่ครับเรากำลังจะไปไหนกันเหรอครับ?”

เด็กชายพีรดนย์ ธาดาศิริกุล หรือน้องเพิร์ชในวัย 5 ขวบ ลูกเสี่ยวไทย จีน และอังกฤษเอ่ยถามมารดาที่นั่งอยู่ข้างๆ ออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นไปมองบิดาของเขาที่กำลังขับรถฝ่าสายฝนอย่างไม่เข้าใจ ทันทีที่เด็กชายลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนตักของคุณแม่ แทนที่จะนอนอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มของตัวเองที่คฤหาสน์หลังงามอย่างเช่นทุกวัน

“เรากำลังไปอุบลราชธานีกันครับ”

“ไปทำไมเหรอครับ?” เด็กชายลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอ่ยถามหมอพอลคุณพ่อของเขาออกไปด้วยความสงสัยอีกครั้ง

“พ่อมีธุระด่วนต้องไปจัดการที่โรงพยาบาลของเราน่ะครับ”

“...”

“พ่อกับแม่จำเป็นต้องเอาลูกมาด้วย ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกลูกก่อน” แมรี่แม่ของเด็กชายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างเช่นทุกครั้ง มือบางลูบลงที่หัวน้อยของลูกชายอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไรครับแม่ เรื่องด่วนนี่นา...” เด็กชายเอ่ยบอกกับพ่อและแม่ของเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างเช่นทุกครั้ง

เพิร์ชเหม่อมองออกไปยังนอกกระจกรถตามประสาของเด็ก สายฝนที่ยังคงตกกระหน่ำทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเขาเต้นโครมครามราวกับว่ามันจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้ ซึ่งไม่ต่างอะไรจากผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ภายในรถคันเดียวกันกับเขา

“พี่พอลค่อยๆ ขับนะคะฝนตกหนักมากเลย”

“ครับ...ว่าแต่ถนนเส้นนี้ไม่มีรถสักคันเลยเหรอ?” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยตอบรับคำของภรรยาสาว ก่อนที่เขาจะพึมพำออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับมองไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างเป็นกังวล ถ้าเขามาคนเดียวเขาคงไม่รู้สึกกังวลขนาดนี้ แต่นี่ลูกกับเมียของเขาติดตามมาด้วยเขาจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

“นั่นสิคะ? น้องนั่งสังเกตมาสักพักแล้วทั้งๆ ที่พึ่งจะ 1 ทุ่มเอง แต่ไม่มีรถผ่านไปผ่านมาเลยสักคัน”

“น่าจะเป็นเพราะฝนตกคงไม่มีอะไรหรอกครับ”

“แต่ฟ้าเริ่มมืดแล้วนะครับคุณพ่อ” เพิร์ชขยับเข้าไปนั่งเกาะประตูรถ ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เด็กชายเพ่งมองไปยังชายคนหนึ่งที่ยืนตากฝน พร้อมกับจับจ้องมาที่รถของเขาอยู่อีกฝั่งของถนน

คิ้วหนาของเด็กชายขมวดเข้าหากันด้วยอย่างไม่เข้าใจ เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นผู้ชายรูปร่างแบบนี้ยืนอยู่ริมถนนที่คุณพ่อของเขาพึ่งขับรถผ่าน แต่ทำไมถึง...?

“...”

“มีอะไรรึเปล่าเพิร์ช?” แมรี่ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามลูกชายเพียงคนเดียวของเธอออกมา ก่อนจะมองออกไปยังนอกกระจกรถที่ลูกชายของเธอกำลังจ้องมองอยู่

“คุณพ่อระวังครับ !!!”

เอี๊ยดดดดดดด!!!! โครมมมมม !!!!

“ว๊ายยยยย!! คุณคะ...” แมรี่ดึงลูกชายเข้ามากอดเอาไว้แน่น ก่อนที่เธอจะหันไปมองสามีบังคับรถที่กำลังเสียหลักด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

พอลเงยหน้าขึ้นมาจากพวงมาลัยรถก่อนที่เข้าจะมองเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ยื่นยิ้มอยู่ตรงหน้าอย่างอึ้งๆ รถหรูของเขาเสียหลักพุ่งชนกับต้นไม้ใหญ่อย่างแรง แต่โชคดีที่พอลยังพอมีสติเขาจึงสามารถควบคุมรถเอาไว้ได้ ถ้าไม่อย่างนั่นรถอาจเสียหลักตกลงไปยังลำคลองข้างทางก็ได้

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” พอลหันมาถามภรรยากับลูกชายเพียงคนเดียวของเขาด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับมือหนาลูบลงที่หัวของภรรยาและลูกชายอย่างต้องการจะปลอบประโลม

“เพิร์ชไม่เป็นอะไรครับ”

“น้องก็ไม่เจ็บตรงไหนค่ะ ว่าแต่เราจะทำยังไงกันดีคะ?” แมรี่เอ่ยถามสามีออกมาเสียงสั่น ก่อนที่สายตาของเธอจะมองไปยังกลุ่มควันสีขาวตรงหน้าที่ค่อยๆ จางหายไปอย่างเป็นกังวล ในขณะที่ฝนด้านนอกยังคงตกลงมาไม่ขาดสายและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่ายๆ เสียด้วย

“รถคงไปต่อไม่ได้แล้วครับ ที่นี่ก็ไม่มีสัญญาณเสียด้วย...” พอลเอ่ยบอกกับภรรยาสาวก่อนที่เขาจะก้มดูโทรศัพท์ในมือของตัวเองอย่างคิดไม่ตก

เขาขับรถมาบนถนนเส้นนี้ได้สักพักแล้วโดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาถูกทางหรือไม่ ปกติทุกครั้งที่เขาจะมาตรวจงานที่โรงพยาบาลของเขาในจังหวัดอุบลราชธานีเขามักจะมีคนขับรถมาให้เสมอ แต่ตอนนี้มันต่างไปจากทุกครั้ง...

คนขับรถทุกคนในบ้านต่างไม่ว่างเลยสักคน เกิดเรื่องด่วนที่โรงพยาบาลของเขาเกิดเหตุไฟไหม้ก็ไม่สามารถรอได้เสียด้วย ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องไปให้ถึงโรงพยาบาลของเขาให้ไวที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้...

“แม่ครับ...”

“ครับลูก เพิร์ชกลัวรึเปล่าครับ?” แมรี่เอ่ยถามลูกชายในอ้อมกอดออกมาด้วยความเป็นห่วง มือบางลูบลงที่หัวของเด็กชายต้องหน้าเบาๆ อย่างปลอบประโลม

“ไม่กลัวครับ แต่ว่า...”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

“อุ๊ย!!” แม่รี่อุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะรั้งลูกชายเข้ามากอดเอาไว้แน่นกว่าเดิม

“คุณค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ?” เจ้าของเสียเคาะกระจกเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ว่าเธอจะเอ่ยออกมาเท่าไหร่ก็ไม่ได้ทำให้คนในรถรู้สึกวางใจได้เลย

“ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?”

ทั้งสามคนภายในรถมองออกไปตามเสียงเคาะ ก่อนที่พอลผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะเลื่อนกระจกข้างเขาลงเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามของหญิงสาวปริศนาด้านนอกกลับไปเสียงเรียบ

“ไม่มีครับพวกเราปลอดภัยดี”

“ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วจ๊ะ” หญิงสาวตอบกลับมาเสียงใส พร้อมกับเดินไปสำรวจรอบๆ รถหรู พร้อมกับคิ้วเรียวของเธอขมวดเข้าหน้ากันเล็กน้อยอย่างหนักใจ

“รถหน้าจะพังไปต่อไม่ได้แล้วจ้ะแม่”

“อยู่ในนี้นะครับ” พอลช่างใจอยู่สักครู่ก่อนที่เขาจะหันมาบอกกับภรรยาและลูกของเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างเช่นทุกครั้ง

“เดี๋ยวค่ะพี่พอล...จะออกไปดีเหรอคะ เราไว้ใจพวกเขาได้รึเปล่าก็ไม่รู้”

“ไม่ต้องห่วงครับ หลังจากที่พี่ลงไปแล้วน้องล็อครถเลยนะครับ”

“แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกเขาน่าจะเป็นชาวบ้านที่อยู่ระแวกนี้”

“ยังไงก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดีนะคะ”

“หึหึ ไม่เป็นไรหรอกนะครับ เชื่อพี่สิ...” พอลเอ่ยบอกกับภรรยาสาวออกมาเสียงอ่อน พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้เธออย่างเอ็นดู

“ก็ได้ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ”

“ครับ”

ปึก!!!

“นี่ร่มจ้ะ”

“ขอบคุณครับ” พอลมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างคิดไม่ตก ก่อนที่เขาจะยกยิ้มออกมา และก้มหัวให้กับเธออย่างนอบน้อม พร้อมกับรับร่มที่เธอยื่นมาให้กับเขามาถือเอาไว้

ตาคมของชายหนุ่มมองไปยังหญิงสาวทั้งสองคนตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยถามพวกเธอออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“แถวนี้มีช่างบางไหมครับ?”

“ฝนตกหนักขนาดนี้หาช่างที่ไหนไม่ได้หรอกหนุ่ม” หญิงวัยกลางคนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เหรอครับ แล้วผมจะทำยังไงดีครับ ผมมีธุระต้องรีบไปทำน่ะครับ”

“คืนนี้พักที่นี่ก่อนเถอะ ถ้าขืนดันทุรังไปยังไงก็ไปไม่ถึง”

“หมายความว่ายังไงครับ?” ร่างสูงเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพึ่งจะได้ยิน

“แม่ฉันหมายความว่า...คืนนี้ไม่ว่าคุณจะหาทางออกไปจากที่นี่ยังไงก็ออกไปไม่ได้หรอกจ้ะ”

“ทำไมล่ะครับ?”

“อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้เลย พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”

“คือว่า...” พอลมองสองคนแม่ลูกอย่างไม่ไว้วางใจ เขาไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีวัตถุประสงค์อะไรถึงได้เข้ามาช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้แบบนี้ ถึงสองคนตรงหน้าจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเธอจะไม่เป็นภัยต่อเขา และครอบครัวของเขา

“พวกเราจะไม่บังคับคุณ ถ้าคุณคิดว่าอยู่มืดๆ กลางสายฝนตรงนี้แล้วจะปลอดภัยกว่าไปกับพวกเราก็แล้วแต่คุณ”

“...”

“ถ้าเลือกอยู่ที่นี่ก็ให้อยู่แต่บนรถ และไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรก็ตามหลังจากที่พวกเราไปแล้วห้ามลงจากรถมาดูเด็ดขาด”

“ทำไมละครับ?” พอลเอ่ยถามหญิงสาวที่ดูจากภายนอกเธอน่าจะมีอายุมากกว่าเขาหลายปีออกมาด้วยความสงสัย

“หึหึ เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้หรอกนะคุณ เราไปกันเถอะลูก” เสียงของ ‘แม้น’ หญิงวัย 40 ปีเอ่ยบอกกับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่เธอจะหันกลับมาบอกกับ ‘น้ำหนึ่ง’ ลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอในวัย 18 ปี ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างเช่นทุกครั้ง

“...”

“เอาเป็นว่าทำตามที่แม่ของหนูบอกนะจ้ะ เพื่อความปลอดภัยของทุกคน”

พอลมองตามหลังหญิงสาวทั้งสองที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เดี๋ยวครับ!!!”