บทที่ 1 เขตหวงห้าม

หนุ่มลูกครึ่งยืนเต็มความสูงอยู่ท่ามกลางสุสานของตระกูล ดวงตาสีอำพันจ้องมองไปที่หลุมฝังศพของบิดาและมารดาได้จากเขาไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เขาอายุเพียงสิบขวบ

ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับความรักนั้นกลับเลือนรางไปตามกาลเวลา แทบไม่เหลือสิ่งใดให้จดจำ

เขาแค่เพียงขับรถผ่านทางนี้ในวันครบรอบการเสียชีวิตของท่านทั้งสอง ไม่ได้ใส่ใจจะแวะมาเยี่ยมหากปีไหนที่เขาติดงาน เพราะฝังใจว่าทั้งคู่ได้ทอดทิ้งเขาไป

"ผมอยากให้พ่อเข้าฝันบอกท่านปู่ให้เลิกวุ่นวายหาเมียให้ผมสักที แล้วผมก็ไม่อยากมีทายาทด้วย"

แม็กเครย์บ่นยืดยาว แล้วจึงนำดอกไม้สีขาวช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพที่ได้รับการทำความสะอาดอย่างดี ก่อนจะปรายตามองลูกน้องคนสนิทที่พึ่งเดินตามมาทีหลัง

"นายครับ ยังไม่เจอไอ้คเชนทร์เลยครับ" เข็มทิศรีบรายงานให้เจ้านายหนุ่มได้ทราบหลังจากที่เขาและเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาได้ตามล่าน้องชายของคนทรยศซึ่งหนีไปซ่อนตัวมาสามวันสามคืนแล้ว

"...มึงไปหาที่เขตหวงห้ามหลังโรงแรมรึยัง"

"ยังครับ แต่มันไม่น่าจะกล้ามาซ่อนตัวในพื้นที่ของนายนะครับ"

"แต่ถ้ากูเจอมันที่นั่น กูจะหักเงินเดือนมึง"

"ขอโทษครับ ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้" เข็มทิศรีบรับคำบัญชาแล้วหมุนตัวออกไปจากสุสานทันที

หลายชั่วโมงต่อมา...

ตึก ตึก ตึก

เสียงเท้าหนากระแทกลงบนพื้นคอนกรีตสลับกับเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นถี่ของชายหนุ่มร่างใหญ่กำลังวิ่งหนีเอาตัวรอดจากเงื้อมมือปีศาจหน้าหล่ออย่างเอาเป็นเอาตาย

หลังจากที่เขาหลบซ่อนตัวอยู่ในโกดังเก็บของที่ไม่ได้ใช้งานในเขตพื้นที่หวงห้ามหลังโรงแรมดังมาสามวันสามคืน เพราะเขาคิดว่า ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด แต่ทว่าเขาคิดผิด มีหรือที่จะรอดพ้นสายตาแหลมคมของแม็กเครย์

นักธุรกิจหนุ่มที่เบื้องหลังเขาคือมาเฟียจิตใจโหดเหี้ยม ใครที่คิดหักหลังเขา จะถูกฆ่าล้างบาง ลูกน้องใต้บังคับบัญชาต่างรู้เรื่องนี้ดีและไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขา

หมับ!! ผลัวะ!!

"เฮือก อ๊ากกกก!!" ลมหายใจหอบถี่ของเหยื่อที่ลงไปนอนแนบใบหน้ากับพื้นคอนกรีตเมื่อแม็กเครย์ใช้รองเท้าหนังราคาแพงเหยียบลงบนศีรษะ ท่อนแขนท่อนขาถูกทารุณกรรมด้วยคมมีดเป็นทางยาว โลหิตสีแดงสดค่อยๆ หลั่งไหลตามรอยแยกออกมาเป็นจำนวนมาก

"คิดว่ากูโง่จะหามึงไม่เจอสินะ มึงก็เลยหนีมาซ่อนตัวแถวโรงแรมกู" เสียงทุ้มต่ำจากชายหนุ่มเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตร มีใบหน้าหล่อคมตามแบบฉบับลูกครึ่งยุโรปเอเชีย ดวงตาสีอำพันกลับไร้ความรู้สึกบอกน้องชายของคนทรยศที่นอนโหยหวนด้วยความเจ็บปวดตรงหน้าอย่างใจเย็น

"มึงมันอำมหิต ไอ้แม็กเครย์ มึงฆ่าพี่ชายกู"

"หึ...แล้วมึงกับพี่ชายมึงทำอะไรกับกูไว้"

"ให้ผมลงมือเลยไหมครับนาย" มือขวาคนสนิทของแม็กเครย์รีบเอ่ยขึ้น เพราะเขารู้ดีว่าได้ทำงานพลาด ปล่อยให้น้องชายของหนอนบ่อนไส้หนีมาได้ แถมแอบมากบดานเพื่อหนีมารักษาชีวิตอยู่แค่เพียงปลายจมูก

"ไม่ต้อง ก็แค่ปรสิต ดีเหมือนกัน กูได้มีอะไรสนุกๆ ทำ มึงไปซะไอ้คเชนทร์" จบประโยคเยือกเย็นมาเฟียหนุ่มสูดสารนิโคตินเข้าเต็มปอดก่อนจะปล่อยควันสีขาวคละคลุ้งล่องลอยในอากาศ ในขณะที่เข็มทิศหันมองขันเงินซึ่งเป็นมือซ้ายคนสนิทของเจ้านายด้วยความไม่เข้าใจ

เมื่อจู่ๆ เจ้านายหนุ่มผู้ไม่เคยคิดจะปล่อยให้คนที่สมคบผู้คิดทรยศรอดชีวิตไปสักราย แต่วันนี้กลับแปลกไปกว่าทุกครั้ง ไม่กี่วินาที ดวงตาคู่วูบไหวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็รีบประคองสังขารอันบอบช้ำจ้ำอ้าวออกมาจากบริเวณนั้นทันที

"ทำไมนายถึงปล่อยมันไปครับ" เข็มทิศรีบโพล่งถามอย่างไม่เข้าใจนัก

"ให้แบล็กกับบราวน์จัดการ"

"อ๋อ...เข้าใจแล้วครับ/อืม...เข้าใจแล้วครับ" มือขวาและมือซ้ายพร้อมใจกันรับคำโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่นานนักขันเงินและชายฉกรรจ์ชุดดำรีบไปปลดโซ่ของสุนัขล่าเนื้อสีดำและสีน้ำตาลที่แม็กเครย์เลี้ยงไว้ ปล่อยให้มันไปจัดการเหยื่อโดยทันที

อีกฟากหนึ่งของโรงแรมแอมมิวตันสุดหรู

"วันนี้พอแค่นี้ก่อน ว่าแต่น้องมีชื่อเล่นไหม" เสียงเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองของสิริบอกนักศึกษาสาวร่างอรชรตรงหน้าซึ่งเธอมีโอกาสได้มาฝึกงานวันแรกที่โรงแรมแห่งนี้เหตุเพราะเป็นหนึ่งในนักศึกษาชั้นปีที่สาม ที่มีผลการเรียนดี แถมเธอยังได้รับค่าจ้างตอบแทนในการฝึกงานที่โรงแรมแห่งนี้อีกด้วย

"หนูไม่มีชื่อเล่นหรอกค่ะ เรียกหนูว่าลิตาก็ได้"

ปาลิตา เด็กสาวที่โตมาจากมูลนิธิเด็กด้อยโอกาสบ้านในเหมืองจังหวัดชุมพร เธอมีริมฝีปากอวบอิ่มที่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยส่งผลให้ใบหน้าหวานชวนมอง ทำให้มองผ่านๆ เหมือนคนอมยิ้มตลอดเวลาอันเป็นเอกลักษณ์ที่ทำให้เด็กสาวดูหน้าตาเป็นมิตร เธอมีสร้อยคอที่มีจี้เป็นล็อกเกตเล็กๆ รูปหัวใจโดยมีตราสัญลักษณ์บางอย่างสลักอยู่ มันเป็นของชิ้นเดียวที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด

เด็กสาวและพี่ๆ น้องๆ โตมาในมูลนิธิจนเติบใหญ่โดยมีเจ้าหน้าที่เก่าแก่คอยดูแล และเมื่อเด็กในมูลนิธิอายุครบสิบแปดปีก็จะมีสิทธิ์ตัดสินใจที่จะเลือกทางเดินของตัวเอง บางคนก็เลือกที่จะออกไปทำงานเลี้ยงตัวเอง บางคนก็เลือกจะเรียนต่อ ส่วนปาลิตาเธอเลือกที่จะทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยที่กรุงเทพมหานคร

"อืม นี่ก็ดึกแล้วลิตากลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พี่มีงานที่ต้องสอนเราอีกเยอะ แล้วอย่าไปเดินเพ่นพ่านแถวเขตหวงห้ามล่ะ" สิริที่ซึ่งรับหน้าที่ตำแหน่งพี่เลี้ยงให้กับปาลิตา ได้ย้ำเตือนถึงกฎเกณฑ์ของโรงแรมหรูแห่งนี้

โดยพนักงานทุกคนจะต้องใช้ทางเข้าออกด้านหลังของโรงแรม และห้ามใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขตหวงห้ามซึ่งอยู่ไม่ห่างกันนัก ส่วนแขกของทางโรงแรมและผู้บริหารระดับสูงเท่านั้นที่จะสามารถเข้าออกทางด้านหน้าของโรงแรมได้

"ได้ค่ะ พรุ่งนี้ลิตาจะมาทำงานให้ทันเวลา ไม่สายค่ะ" เธอรับคำมั่นเหมาะเพราะวันนี้เธอดันมาสายซึ่งเกิดจากอุบัติเหตุรถชนกันกลางสี่แยกทำเอารถติดพรืดยาว

หลังจากนั้นมือเล็กยกไหว้ผู้จัดการแผนกด้วยความนอบน้อม ก่อนจะกระชับหูกระเป๋าผ้าขึ้นสะพายคล้องไหล่ แล้วเดินออกไปทางด้านหลังของโรงแรมเพื่อไปที่ป้ายรถประจำทาง