ตอนที่ 1

" พี่หายไปไหนมาเป็นปีคะ ? พี่รู้ไหมพ่อกับแม่เป็นห่วงพี่แค่ไหน "

" พี่ไปทำงาน "

" ไปทำงานอะไรคะพี่คิริน ? ทำไมไม่ติดต่อมาหายเงียบไปเลย " มิลินเอียงคอถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสาเธอไม่เข้าใจกับเจตนาของพี่ชาย

" พี่ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาแต่ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว "

" พี่พึ่งกลับมานะคะจะไปแล้วหรอคแล้วพี่โทรไปหาพ่อกับแม่หรือยัง ?  "

" ไว้พี่จะโทรไปหาท่านแล้วกันนะแต่ตอนนี้พี่ต้องไปแล้วอยู่คอนโดคนเดียวก็ระวังตัวด้วยล่ะอย่าไว้ใจใครง่าย ๆ "

" ค่ะพี่ชาย แล้วพี่พอจะบอกได้ไหมคะว่าพี่ทำงานอยู่ที่ไหนกับใคร "

" แกไม่ต้องรู้หรอกลินไว้พี่จะติดต่อกลับมานะ "

" ทำไมถึงรู้ไม่ได้คะ ? ลินก็แค่อยากรู้ว่าพี่ทำอะไรอยู่ที่ไหน ลินเป็นห่วงพี่ พ่อกับแม่ก็ด้วยค่ะ "

" เอาหน่าลินแกขึ้นห้องไปได้แล้วไว้พี่จะมาเยี่ยม "

" แต่พะ..... "

" ลินพี่บอกให้ขึ้นไปได้แล้ว!! " คิรินดุน้องสาวเสียงแข็ง     จนทำให้มิลินสะดุ้งเฮือกขึ้นมา แววตาทั้งสองข้างของเธอแดงกล่ำอย่างตกใจปกติพี่ชายไม่เคยดุเธอเลยสักครั้ง

" พี่ทะ...ทำไมต้องเสียงดังใส่ลินด้วยล่ะคะ ? อึกก ! " มิลินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือน้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเธอไม่เข้าใจว่าวันนี้ทำไมพี่ชายตัวเองถึงได้เปลี่ยนไป

" ลินพี่ขอโทษอย่าดื้อ ขึ้นห้องไปได้แล้วมันดึกแล้วนะ " คิรินเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองร้องไห้ เขาจึงปรับอารมณ์ให้ใจเย็นขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแล้วเดินเข้าไปปาดน้ำตาให้มิลินอย่างอ่อนโยน

" พี่จะไม่บอกลินจริง ๆ หรอคะ ? ว่าพี่ทำงานอะไรอยู่ "

" ฟังพี่นะลิน พี่อยากให้ลินตั้งใจเรียนและดูแลพ่อแม่แทนพี่ด้วย "

" แล้วพี่จะไปไหนล่ะคะ ?  ทำไมพูดจาแปลก ๆ ทำเหมือนจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเลย "

" ไม่หรอกลิน ไม่ต้องห่วงพี่นะขึ้นไปบนห้องได้แล้วพี่ต้องไปแล้ว "

" ค่ะลินเชื่อพี่ แต่ไม่ขึ้นไปข้างบนกินข้าวกับลินก่อนหรอคะ ? "

" ไว้วันหลังนะลินพี่ต้องไปแล้ว"

" ก็ได้ค่ะดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าลืมกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วย "

" ครับผมน้องสาวคนสวยของพี่ " คิรินคลี่ยิ้มพร้อมกับพูดติดตลกให้น้องสาวตัวเองแล้วขยี้ผมมิลินเบา ๆ เป็งเชินหยอกล้อ มิลินจึงปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มจนหมดแล้วคลี่ยิ้มตอบพี่ชายบาง ๆ

( milin Talk )

ฉันเดินขึ้นมาตามคำสั่งของพี่คิริน ถึงฉันจะอยากรู้มากแค่ไหนแต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน เพราะว่าพี่คิรินไม่ยอมบอกอะไรกับฉันเลยว่าเขาหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปี โดยไม่ได้ติดต่อมาเลย แต่พอมาวันนี้พี่คิรินติดต่อฉันกลับมาให้ฉันลงไปหาหน้าคอนโด แต่ก็ได้คุยกันแค่แป๊บเดียวพี่คิรินก็ต้องกลับไปทำงานอะไรของเขาอีกแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรฉันเชื่อว่าพี่คิรินคงมีเหตุผลที่บอกไม่ได้ถึงจะอย่างนั้นฉันก็เป็นห่วงพี่คิรินอยู่ดี

ปัง!!!

กรี๊ดดดดด

ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ต้องร้องตกใจขึ้นเมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงอะไรชักอย่างชนเข้ากับประตูหน้าห้องฉันอย่างแรง พอฉันเริ่มมีสติฉันก็ค่อยๆเดินเข้าไปส่องดูตาแมวตรงประตูก็ไม่เห็นอะไร เมื่อไม่เห็นอะไรฉันก็แง้มประตูออกไปดูแต่ต้องชะงักไปทันที เมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งนอนขดตัวอยู่หน้าประตู ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

" คะ..คุณคะ "

" ชะ....ช่วยผะ...ผมด้วย อึก ! "

" คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะคะ " ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างติด ๆขัด ๆ ไม่นานเขาก็สลบไป พอเห็นอย่างนั้นฉันก็รีบโทรหารถโรงพยาบาลให้มารับทันที