พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี

: ไต้หวัน

: สนามบิน

ใบหน้าหวานยืนรอที่คนมารับด้วยความหงุดหงิด เธอต้องกลับมาอยู่ที่ไต้หวันเพราะได้รับข้อเสนออันน่าสนใจบวกกับเรียนจบพอดี เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีนที่หน้าตาสวยสง่ารูปร่างสูงพอประมาณ และด้วยหน้าตาที่โดดเด่นนี่แค่ยืนเฉยๆ ยังถูกผู้ชายเข้ามารุมจีบจนเป็นเรื่องธรรมดา

"ขอวีแชทหน่อยสิ"

"ขอโทษด้วยค่ะไม่เล่น"

ไป๋ลู่จินตอบกลับชายหนุ่มที่เดินเข้ามาชวนคุยอย่างอารมณ์เสีย สายตาก็ทอดมองหาคนตระกูลไป๋ที่พ่อส่งมารับแต่ไม่ว่าจะมองเท่าไหร่ก็ไม่เจอเสียที แถมยังถูกผู้ชายหลายคนมองจนรำคาญไปหมดแล้ว

พรืบ

"ว๊าย..."

ลู่จินตกใจจนต้องรีบยกมือขึ้นกอดตัวเองเมื่ออยู่ๆ ก็มีเสื้อสูทตัวใหญ่คลุมเข้าที่ตัวเธอกระทันหัน ก่อนที่สายตาจะหันไปสบเข้ากับดวงตาคมของบุคคลที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง

'จางหลินอี้' ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาผิวขาวเนียนบ่งบอกถึงความเป็นชายหนุ่มเจ้าสำอางที่ใครๆ มองก็รู้ว่าเขามาจากตระกูลผู้ดี ตอนี้เขากำลังยืนมองหน้าหญิงสาวด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นัก

ดวงตาเล็กถึงขั้นเบิกกว้างมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเจ้าของเสื้อสูทนั้นโอบเข้าที่ไหล่เธออย่างถือวิสาสะต่อหน้าชายที่เข้ามาขอวีแชทเมื่อครู่

"คุณเป็นใครไม่ทราบว่ามายุ่งอะไรกับเธอ"เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งจนน่ากลัว

"ผมมาขอวีแชท เธอก็กำลังจะให้"

"ฉันไม่ได้ให้สักหน่อย! ไปไหนก็ไปเลย"ลู่จินไล่ชายท่าทางน่ากลัวคนนั้นทันทีอย่างปากเก่งเมื่อรู้ว่าตอนนี้มีคนที่สามารถช่วยเหลือเธอได้อยู่ใกล้ๆ พอชายคนนั้นได้ยินก็ถึงกับถอนหายใจด้วยความผิดหวังแล้วเดินหลบไป พอพ้นสายตาหลินอี้ก็รีบดึงสูทสีดำของตัวเองกลับมาใส่ทันทีโดยไม่สนว่าคนตัวเล็กข้างกายจะรู้สึกสับสนมากแค่ไหน

"พี่หลินอี้ คลุมให้ฉันแล้วยังจะเอาคืนอีก ข้างนอกนั้นมันหนาวนะ"

"เธออยากแต่งตัวโป๊แบบนี้เองก็ทนหนาวไปแล้วกัน"

เขาพูดโดยที่ไม่หันหน้ามามองลู่จิน แถมยังเดินหนีนำหน้าไปอย่างไม่สนใจว่าลู่จินจะตามมาหรือไม่ ลู่จินที่ไม่รู้ว่าคนของที่บ้านจะมาเมื่อไหร่ก็ต้องตัดสินใจรีบวิ่งตามคนตัวสูงทันทีโดยที่มือก็ยังลากสัมภาระมาด้วยอย่างกับคนบ้าหอบฟาง

...ไอ้บ้าหลินอี้ ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรือไง!...

ลู่จินลากของตามหลินอี้มาถึงรถจนได้ แต่แทนที่เขาจะช่วยเธอขนขึ้นรถกลับทำเพียงแค่เปิดกระโปรงรถให้แล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ จนลู่จินถึงกับอึ้งในความมีน้ำใจของชายหนุ่มไปเลย

"คิดจะแก้แค้นเรื่องเมื่อปีก่อนสินะ! ให้ตายเถอะ"

"เร็วๆ หน่อย"

เสียงตะโกนจากคนในรถดังขึ้นจนลู่จินถึงกับสะดุ้ง โชคดีที่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่เธอบ่นไม่อย่างนั้นเขาคงขับรถออกไปทิ้งเธอให้กลับคนเดียวแน่ๆ

: ปีที่แล้ว

: ไป๋ลู่จิน

"งานหมั้นวันนี้หนูต้องสวยที่สุดเลยนะลูก"

ฉันมองตัวเองในชุดกี่เพ้าสีขาวปักลายสวยงามผ่านกระจกเงาด้วยท่าทางเศร้าใจในที่สุดก็มาถึงจนได้...ฉันกำลังจะมีเจ้าของแล้ว

คู่หมั้นของฉันชื่อ'จางหลินอี้'เป็นทายาทตระกูลดังที่ก่อตั้งบริษัทเกี่ยวกับหนังและพวกเขายังสร้างซีรีส์จนร่ำรวยอีกด้วย เราถูกหมั้นหมายกันตั้งแต่เด็กพอเขาเรียนจบงานหมั้นก็ถูกจัดขึ้นทันทีตามธรรมเนียมของบ้านเรา

ซึ่งตระกูลเราก็สนิทกันมานานหลายรุ่นจนคุณปู่ของพี่หลินอี้ได้ขอให้หมั้นหมายฉันไว้เพื่อเป็นการผูกความสัมพันธ์ ซึ่งคุณปู่ฉันก็ไม่ขัดและยอมทำตามเป็นคำขอสุดท้ายของเพื่อนรักก่อนที่ท่านจะจากไป

สำหรับฉันเขาเป็นคนดีและคอยดูแลฉันมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต แต่เพราะแบบนั้นฉันถึงคิดกับเขาได้แค่พี่ชายยังไงละ ถึงก่อนหน้านั้นฉันจะเคยหลงรักเขาก็เถอะแต่มันก็ผ่านมานานจนกลับไปรู้สึกแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว เพราะเขาเองก็ไม่เคยสนใจฉันแม้แต่นิดเดียว...ฉันไม่ยอมอยู่กับคนที่ไม่มีความรักให้ฉันหรอก

มีเหรอไป๋ลู่จินคนนี้จะยอมง่ายๆ มันก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ทั้งนั้นทำไมต้องมาให้เด็กอย่างเราเดือดร้อนก็ไม่รู้ ฉันจึงจัดการโอนหน่อยกิจเทอมสองของปีสี่ไปเรียนที่ประเทศไทยเรียบร้อยแล้ว ถ้าจะให้พูดว่าเพราะอะไร...มันก็เพราะฉันเกลี้ยกล่อมขอความร่วมมือจากพี่หลินอี้ไม่สำเร็จยังไงล่ะ ตาบ้านั้นยืนยันจะหมั้นอยู่ได้! ทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีใจให้ฉันเลยสักนิดไม่สิ...เขาไม่เคยเห็นฉันมีตัวตนในชีวิตเลย

"ที่รักงานเริ่มแล้วพาลูกออกไปได้แล้ว"

เสียงพ่อฉันดังขึ้นเรียกความสนใจจากฉันและแม่ให้หันไปมอง เขายังคงมีสีหน้าสดชื่นที่ได้บังคับลูกสาวที่ยังเรียนไม่จบให้หมั้นได้จนถึงตอนนี้เลยให้ตาย

"จินจิน ทำหน้างออะไรขนาดนั้น งานวันนี้หนูสวยที่สุดเลยนะ"

"พ่อไม่ต้องมาพูดเลย ก็บอกแล้วว่าหนูไม่หมั้นพ่อก็ยังบังคับ"

"เอาๆ งอนพ่ออีกแล้ว พี่เขาไม่ดีตรงไหนถึงไม่อยากหมั้นกันละ"แม่ฉันถามขึ้น

"พี่เขาดีกับหนูมากกกกกกค่ะแม่ แต่แม่ไม่คิดเหรอว่าเราไม่เหมาะสมจะเป็นคนรักกันน่ะ เราโตมาด้วยกันเลยนะแบบตามตูดกันมาเลย"

ฉันพยายามอธิบายถึงสิ่งที่ฉันคิดแต่ดูเหมือนพ่อกับแม่จะไม่สนใจหิ้วปีกฉันคนละข้างให้เดินออกมาหน้างานที่เต็มไปด้วยบรรดาญาติของทั้งสองฝ่าย ฉันจึงต้องจำยอมปรับท่าทางให้สงบลงก่อนจะนั่งลงตรงที่ที่ถูกจัดไว้ ซึ่งดูเหมือนพี่หลินอี้ก็มารออยู่นานพอสมควรแล้ว งานวันนี้เป็นเพียงพิธียกน้ำชาเล็กๆ ระหว่างสองครอบครัวแต่ถึงอย่างนั้นพอญาติทั้งสองฝ่ายมารวมตัวกันก็เยอะเอาเรื่อง

"พี่หลินอี้…พี่ยังเปลี่ยนใจได้นะตอนนี้ยังทัน"ฉันก้มกระซิบชายข้างกายเบาๆ หวังอยากจะให้เขาช่วยพูด

"ทำให้มันจบๆ ไปเถอะ"และเขาก็ยังยืนยันคำเดิมเช่นเคยว่าจะยอมทำมัน แถมยังปั้นหน้ายิ้มราวกับมีความสุขกับงานวันนี้เสียเหลือเกิน การเกลี้ยกล่อมไม่สำรวจแม้แต่วินาทีสุดท้าย...ได้เลยเจ้าคนบื้อ ถ้าขอความร่วมมือดีๆ ไม่ยอม พี่จะเสียใจแน่!

พิธีการเริ่มต้นตามแบบเรียบง่าย คือทั้งสองฝ่ายทำการยกน้ำชาไปให้ฝ่ายผู้ใหญ่จากนั้นท่านจะอวยพรต่างๆ นานา จนมาถึงพิธีสวมแหวนพี่หลินอี้สบตาฉันนิดหน่อยก่อนจะยืนมือมาขอมือฉันไปสวมแหวนแต่แทนที่ฉันจะส่งมือไปให้ฉันกลับลุกขึ้นยืนท่ามกลางเสียงฮือฮาของบรรดาแขกในงาน

"คุณปู่ ขอโทษด้วยนะคะ"

ฉันก้มหัวให้กับคุณปู่ ก่อนจะมองหน้าพ่อและแม่ที่กำลังส่ายหน้ารัวๆ อย่างรู้ทันว่าฉันกำลังคิดจะทำอะไร ฉันยกมือไหว้คุณลุงกับคุณป้าท่วมหัวและท่านก็ยกมือรับไหว้ด้วยความงง

ก่อนที่ฉันจะหันมาสบสายตาเข้ากับชายหนุ่มที่นั่งจ้องฉันอยู่ด้วยสายตาเฉยชา เขาไม่พูดอะไรกับการกระทำของฉันและไม่คิดจะห้ามเช่นกัน แน่ละถ้าฉันหนีไปเขาก็สบายเหมือนกันแถมไม่โดยด่าด้วย ฉลาดทิ้งความผิดให้ฉันจริงๆ เพราะไม่อยากถูกต่อว่าสินะถึงไม่ยอมร่วมมือกับฉัน!

ไม่มีใครทันจะได้เอ่ยคำพูดอะไรต่อ ฉันก็รีบถลกกระโปรงกี่เพ้าขึ้นแล้วสาวเท้าวิ่งออกจากงานมาทันทีอย่างไม่คิดชีวติแถมด้านหลังยังมีพ่อกับแม่ฉันตะโกนไล่หลังมาไม่หยุด ความวุ่นวายได้เริ่มขึ้นเมื่อบรรดาญาติต่างพากันลุกขึ้นแล้ววิ่งตามฉันมาติดๆ

"ขอโทษด้วยนะพ่อแม่ หนูจะยอมกลับมาก็ต่อเมื่อทุกคนสัญญาว่าจะไม่บังคับหนูหมั้น"

"ยัยลูกดื้อทำแบบนี้พ่อกับแม่จะแก้ตัวกับทุกคนยังไง!!!"พ่อฉันตะโกนไล่หลังมา

"ไม่รู้!!!!"

ฉันตะโกนตอบในขณะที่เท้าก็ยังวิ่งไปตามทาง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าครอบครัวของพี่หลินอี้จะสร้างบ้านหลังใหญ่ไปถึงไหนนี่ฉันวิ่งออกมาจะเป็นกิโลยังไม่ถึงถนนใหญ่เลยด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ!

"ยัยจินหยุดนะ"แม่ฉันตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห

"โหะ นั้นแท็กซี่ แท็กซี่เว้ย!!"

ฉันตะโกนเรียกแท็กซี่ที่เพิ่งจอดส่งคนริมถนนให้หยุดรอ ซึ่งดูเหมือนเขาก็ได้ยินจึงยังหยุดรถรอฉันอยู่ เมื่อถึงรถฉันก็รีบกระโดดขึ้นรถแล้วปิดประตูทันทีก่อนที่ฉันจะลดกระจกมาเอ่ยพูดประโยคสุดน่ารักกับทั้งพ่อและแม่

"ก็บอกให้ออกกำลังกาย นี่ไงวิ่งช้าเลย เดี๋ยวติดต่อมาน๊าาาา"

"ยัยลูกจอมแสบบบ"

พ่อฉันตะโกนลั่นจนเสียงแทรกเข้ามาในกระจก แต่ตอนนี้ฉันไม่สนแล้วในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่ได้ฉันก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ ในเมื่อไม่มีใครร่วมมือกับฉัน ฉันก็จะใช้วิธีของฉันเอง! ต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมกลับมาถ้าทุกคนไม่ยกเลิกงานหมั้นนี่สะ!