10.ข้ออ้าง

18:30

"อ้าวเก้า กลับมาแล้วไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะลูก แล้วเดี๋ยวมาทานข้าวเย็นพร้อมกัน คุณพ่อมีเรื่องจะคุยด้วยพอดีเลย"

"เรื่องอะไรเหรอครับคุณแม่"

"ก็เรื่องงานวันเกิดคุณพ่อน่ะสิ ไปๆ ลูกไปอาบน้ำอาบท่า คุณพ่อรออยู่สักพักละ"คุณสุนันทาบอกพร้อมกับไล่ลูกชายให้ไปอาบน้ำอาบท่า พลางหันไปสั่งจุ๊บแจงที่เดินออกมาจากครัวพอดี

"อ่อละก็จุ๊บแจง เดี๋ยวไปตามคุณพลอยให้มาทานข้าวเย็นด้วยนะ บอกว่าฉันกับคุณลุงมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ค่ะคุณท่าน"

พลอยนภัสต้องรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอีกครั้งเมื่อจุ๊บแจงมาตามให้เธอเข้าไปพบคุณโชติและคุณสุนันทา เธอไม่อยากเข้าไปเพราะรู้ดีว่าเข้าไปแล้วจะต้องเจอใคร

"เอ่อ..ฉันไม่ไปได้หรือเปล่าอ่ะจุ๊บแจง รู้สึกไม่ค่อยสบายเลย" พลอยนภัสแกล้งปด จริงๆ แล้วเธอไม่ได้เป็นอะไร แต่เพียงแค่ว่าเธอไม่อยากไปเจอใครบางคนเสียมากกว่า

"แต่คุณท่านทั้งสองบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณพลอยนะคะ เห็นเรียกหาคุณเก้าด้วยค่ะ"นั่นไงเธอเดาแล้วไม่มีผิด

"เรื่องอะไรหรอ จุ๊บแจงพอจะรู้มั้ย"

"หนูไม่รู้หรอกค่ะ คุณพลอยไปถามคุณท่านเองเถอะ แหะๆ "จุ๊บแจงเองก็ได้แต่เกาหัวหัวเราะออกมา เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าพวกคุณๆ มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกัน

"งั้นก็ได้จ๊ะ เดี๋ยวฉันรีบตามไปนะ"

พลอยนภัสเดินเข้าไปยังห้องอาหาร ก่อนมาเธอทำใจไว้แล้วว่ายังไงก็จะต้องมาเจอเขาแน่ แต่พอถึงเวลาจริงๆ ใจเธอก็ยังคงเต้นโครมครามอยู่ดีเพียงแค่ได้มองเห็นเขาจากทางด้านหลัง

"อ้าวพลอย มานั่งข้างป้าเขาสิลูก" คุณโชติประมุขของบ้านเอ่ยขึ้น แน่นอนล่ะว่าเธอต้องนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกลวัชร เพราะชานิดานั้นนั่งอยู่ฝั่งเดียวกันกับเขา ซึ่งเธอไม่อยากเลยจริงๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันยังคงติดอยู่ในหัว สะบัดยังไงก็ยังไม่ยอมหลุดออกไป ยิ่งทำให้เธอกระอักกระอวนใจที่จะนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขาเป็นอย่างมาก

แต่ก็ไม่มีทางเลือก พลอยนภัสเลื่อนเก้าอี้นั่งลงไปข้างๆ คุณสุนันทา โดยเธอเลือกที่จะไม่มองหน้าคนตรงหน้า แต่หันไปทางประมุขของบ้านซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะแทน

"เห็นจุ๊บแจงบอกว่าคุณลุงคุณป้ามีเรื่องจะคุยกับพลอยเหรอคะ" คุณโชติยิ้มตอบด้วยสีหน้าแววตาเอ็นดู

"พลอยทำงานกับพี่เขาเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาติดขัดอะไรหรือเปล่าล่ะลูก" พลอยนภัสจำใจต้องเหลือบสายตาไปยังฝั่งตรงข้าม ที่ๆ เธอไม่อยากจะหันไปและแล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ ว่ามีสายตาคมของเขาจ้องมองมายังเธออยู่ทำเอาพลอยนภัสใจหายวาบจนต้องรีบหลบสายตา

"เอ่อ..ไม่มีนะคะ"

"งั้นก็ถ้ามีอะไรหรือว่าใครแกล้งล่ะก็ พลอยบอกลุง บอกป้า หรือบอกพี่กริ้งได้เลยนะลูก"คุณโชติพูดออกมายิ้มๆ ราวกับรู้เรื่องอะไรจึงทำให้กลวัชรต้องหันขวับไปทางบิดาทันที

"คุณพ่อพูดแบบนี้เหมายความว่ายังไงครับ ใครกันครับที่จะไปแกล้งคนของคุณพ่อกัน ที่ทำงานเขาก็มีแต่คนไปทำงานทั้งนั้นแหละครับ หรือเธอว่าจริงไหม"พูดจบก็หันไปมองคนหน้าหวานตรงหน้าที่ตอนนี้ก็จ้องเขากลับมาด้วยสีหน้าที่เหมือนกับว่าหมั่นไส้เขาเต็มทน

ด้วยความอยากแกล้ง กลวัชรจึงใช้เท้าของเขาที่อยู่ใต้โต๊ะควานเข้าไปหาเท้าของเธอ และจัดการล็อคมันไว้ด้วยขาของเขาทั้งสองข้างจนพลอยนภัสตกใจและพยายามที่จะดึงเท้าออก แต่ก็ยังสะบัดเท้าตัวเองให้หลุดออกจากเท้าของเขาไม่ได้อยู่ดี กลวัชรยิ้มอย่างท้าทาย ก่อนจะตักอาหารเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่พลอยนภัสหน้านิ่วคิ้วขมวดที่โดนเขาแกล้งอยู่

"แต่พี่ก็ว่ามีนะเก้า เนี่ยพี่ยังเป็นห่วงพลอยเลย คอยดูนะว่าถ้าใครมาแกล้งน้องสาวพี่ล่ะก็ น่าดู"พอได้ยินพี่สาวพูดดังนั้น กลวัชรก็หันขวับไปทางพี่สาวอีกที และนั่นมันก็ทำให้เขาเผลอปล่อยแรงกดเท้าเล็กที่เขาเกี่ยวเอาไว้แถมยังดิ้นขลุกขลักไม่ยอมหยุด เมื่อเห็นว่าได้ทีพลอยนภัสจึงได้กระทืบเท้าลงไปเต็มแรงที่เท้าของผู้ระรานจนเขาร้องออกมาเสียงหลง

"โอ๊ย"

"เป็นอะไรตาเก้า" คุณสุนันทาถามขึ้น

"เอ่อ เปล่าครับแม่ คือเก้าเผลอกัดลิ้นตัวเอง" กลวัชรแกล้งปดผู้เป็นมารดาแล้วก็หันไปมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่อง

"นี่ผมถามทุกคนจริงๆ เถอะนะครับว่าตกลงใครกันแน่ครับที่เป็นลูกของบ้านนี้หรือใครกันแน่ครับที่เป็นน้องของพี่กริ้ง ดูจะประคบประหงมกันซะเหลือเกินเลยนะครับ แตะนิดแตะหน่อยคงไม่ได้ เฮ้อ "กลวัชรหันไปเหน็บแนมทางพี่สาวด้วยสีหน้าประหนึ่งว่าน้อยใจ

"เอาล่ะๆๆ พอๆ พ่อขี้เกียจจะฟังละ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า อีกสองอาทิตย์หน้าจะเป็นวันเกิดพ่อ ซึ่งปีนี้ครอบครัวเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อดีใจมาก เลยกะว่าปีนี้พ่อจะไปฉลองวันเกิดที่ภูเก็ตนะ ที่รีสอร์ทของคุณไพโรจน์ คุณอาของหนูลิตาน่ะ กิจการกำลังเป็นไปได้ดีเลยล่ะ เผื่อเก้าจะได้ดูไว้เป็นแถวทางในการที่จะขยายในส่วนของเราได้ต่อ"

"พ่อจะเชิญใครบ้างเหรอครับ"

"ก็แค่คนในครอบครัวเรา ญาติๆ เพื่อนสนิท ละก็ก๊วนตีกอล์ฟของพ่อแค่นั้นแหละลูก"

"แหมขาดไม่ได้ลยนะคะก๊วนคุณเนี่ย"คุณสุนันทาเหน็บแนม

"ฮ่าๆๆ คุณก็ เพื่อนๆ กันทั้งนั้น ส่วนใหญ่คุณเองก็รู้จัก"คุณโชติรีบแก้ตัวต่อภรรยา

"ว้าว ดีจังเลยค่ะคุณพ่อ กริ้งไม่ได้ไปทะเลมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย วันๆ เอาแต่ทำงานจนหาแฟนไม่ได้กับเขาเสียทีนี่ล่ะค่ะ" ชานิดาแอบบ่น

"พลอยไปด้วยกันนะลูก ปีนี้คุณลุงเจ็ดสิบแล้ว" คุณสุนันทาเอ่ยชวน

"เอ่อ ได้ค่ะคุณป้า" พลอยนภัสรับคำ ทุกๆ ปีพลอยนภัสจะเก็บออมเงินไว้ พอถึงวันเกิดคนในบ้านเธอก็มักจะเเคะกระปุกออมเงินที่ได้สะสมเอาไว้ออกมาซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ให้เสมอ เพราะอย่างน้อยนี่คงเป็นวิธีหนึ่งที่เธอจะสามารถตอบแทนพระคุณของคนบ้านนี้ได้

"ขอจุ๊บแจงไปด้วยนะคะคุณท่าน"

"ก็ต้องให้ไปอยู่แล้วล่ะ ไปกันทั้งบ้านนี่แหละไม่งั้นใครจะดูแลฉันกับทุกคนล่ะ จริงมั้ย"

"จริงค่ะ เย้ๆ ดีใจจัง หนูจะได้เห็นทะเลอีกครั้งแล้วป้า"

"ให้มันน้อยๆ หน่อยนะเอ็ง ดีใจจนออกนอกหน้า"

"แหมก็หนูดีใจนี่จ๊ะ หนูพึ่งจะเคยไปครั้งเดียวเอง"

"เอาล่ะๆ ไปกันหมดบ้านนี่ล่ะ เตรียมตัวกันให้พร้อม" คุณโชติเอ่ยตัดบทขึ้นเพื่อที่ทุกคนจะได้ลงมือทานอาหารเย็นกันต่อ หลังจากนั้นพลอยนภัสจึงได้ขอตัวกลับ

เมื่อกลับถึงบ้านพลอยนภัสได้รีบจัดการเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอขึ้นมา สรุปรายงานการประชุมประจำวันถูกส่งให้กลวัชรทางอีเมลเรียบร้อย เพราะเมื่อตอนบ่าย ก่อนออกไปข้างนอกเขาบอกเอาไว้ว่าให้เธอสรุปรายงานประจำวันให้เขาในตอนเย็น พอเสร็จแล้วเธอจึงได้เข้าไปอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอน

พลอยนภัสใช้เวลาอยู่เกือบชั่วโมงในห้องน้ำ เธอใช้เวลาในการแช่น้ำอุ่นในอ่างนานเป็นพิเศษ วันนี้การจราจรบนท้องถนนติดขัดมาก กว่าจะถึงบ้านใช้เวลานานกว่าปกติ พอมาถึงก็รีบไปพบคุณท่านทั้งสองที่ตึกใหญ่เลย เพราะกลัวว่าท่านทั้งสองจะคอยนาน

แต่พอทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก พลอยนภัสก็ต้องถึงกับร้องด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นกลวัชรนอนเปิดทีวีรออยู่บนเตียง

"ว๊าย พี่เก้า เข้ามาทำอะไรคะ"

พลอยนภัสพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดึงผ้าขนหนูมาปกปิดร่างกายทั้งส่วนบนและส่วนล่างแต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเท่าไหร่เมื่อกลวัชรย่างเข้ามาหาจนเกือบประชิดตัว กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ ลอยปะทะเข้ามาในจมูก จังหวะนั้นแขนข้างหนึ่งถูกเขาคว้าเอาไว้ก่อนที่เธอจะทันได้วิ่งหนีกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

"ก็เข้ามาดู...." เขาหยุดคำพูดอยู่แค่นั้นแต่ใช้สายตาร้อนกวาดไล่ไปทั่วร่างสวย ประหนึ่งว่าจะแกล้งให้เธอได้อาย

"ดูอะไรคะ" พลอยนภัสถามกลับอย่างหวาดระแวง

"ก็ดูเธอน่ะสิ ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้สรุปรายงานให้ฉันฟังตอนเย็น นี่ต้องให้ฉันมาตามถึงนี่ หมายความว่ายังไง หรือว่าจริงๆ แล้วเธอมีแผนที่จะให้ฉันตามมาหาแล้วก็ใส่ผ้าขนหนูยั่วฉันแบบนี้

"อะไรนะคะ ไปกันใหญ่แล้วค่ะพี่เก้า พลอยไม่ได้คิดอะไรบ้าๆ แบบที่พี่พูดมาแบบนั้นแน่นอนค่ะ พี่เก้าอย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิคะ ส่วนรายงานการสรุปประจำวัน พลอยส่งให้พี่ในอีเมลไปเมื่อสักครู่แล้ว พี่เก้าเปิดดูก่อนได้"

"นี่เธอว่าฉันหลงตัวเองงั้นเหรอ เธออย่าลืมนะว่าใครกันที่ทำให้ฉันต้องคิดแบบนั้น ก็เธอเองไม่ใช่หรือไงที่วิ่งมาสารภาพบอกว่าชอบฉัน ส่วนอีเมลฉันเปิดดูแล้วก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรอย่างที่เธอพูดมา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเป็นแผนของเธอที่ต้องการจะให้ฉันตามมาทวงรายงานสรุปผลถึงที่นี่แล้วมันคืออะไร ถ้าไม่ใช่ว่าเธอต้องการจะ อ่อย"

"พี่เก้า!!" พลอยนภัสถึงกับปรี๊ดขึ้นสมอง อยากจะหาอะไรสักอย่างมาฟาดปากเขาซักทีสองที ทำไมกลวัชรถึงได้ดูถูกเหยียดหยามเธอถึงเพียงนี้

"ปล่อยพลอยนะ"

"ชอบไม่ใช่หรอ ให้ฉันถูกเนื้อต้องตัวน่ะ"พูดจบก็รั้งร่างบางเข้ามาหา ก่อนจะกอดร่างนุ่มนิ่มไว้ด้วยสองแขนที่แข็งราวกับปลอกเหล็ก พลอยนภัสพยายามอย่างมากที่จะดิ้นให้หลุดออกจากวงแขนแข็งแรง แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ จนเธอนึกขึ้นได้ว่าจะทำให้กลวัชรปล่อยเธอได้อย่างไร