ไม่รู้ว่ารัก

15 ปีมาแล้วที่พลอยนภัสได้มาอาศัยอยู่ใต้ชายคาของบ้าน "อัครไพศาล" หลังจากที่ลุงกับป้าที่เลี้ยงดูเธอมาจากไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 15 ปีก่อน ทำให้เธอต้องขาดทั้งที่พึ่งพิงและผู้ดูแล แต่แล้วฟ้าก็ยังมีเมตตาและไม่ได้โหดร้ายจนเกินไปกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ ในวันที่เธอต้องสูญเสียทั้งคุณลุงและคุณป้าไป ครอบครัว "อัครไพศาล" ได้หยิบยื่นช่วยเหลือและความเมตตาปราณีให้

คุณโชติ อัครไพศาล เพื่อนรุ่นพี่คนสนิทของคุณลุงของเธอ ผู้ที่คุณลุงเธอมีส่วนช่วยในการก่อตั้งขยายบริษัทในเครือทั้งการท่องเที่ยวและโรงแรมมาด้วยกันเกือบ 40ปี พร้อมด้วยคุณสุนันทา ภรรยาของเขา

หลังจากลูกสาวคนโตเรียนจบและสามารถดูแลกิจการทั้งหมดแทนได้ คุณโชติก็ได้วางมือทุกอย่างลงโดยปล่อยให้ "ชานิดา" ลูกสาวคนโตได้เข้ามานั่งบริหารดูแลงานทั้งหมดแทน ทุกวันนี้พลอยนภัสเป็นเสมือนส่วนหนึ่งที่ได้ช่วยเหลือในการบริหารดูแลบริษัทนี้ด้วย เพื่อที่เธอจะได้ตอบแทนผู้มีพระคุณทั้งสองที่คอยอุปการะเลี้ยงดูเธอมาในวันที่เธอขาดที่พักพิงและยังใจดีมีเมตตากับเธอเสมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ อีกคนหนึ่ง

หลังจากเรียนจบปริญญาตรีด้านการบริหารโรงแรมพลอยนภัสก็ได้เข้ามาช่วยงานชานิดาอย่างเต็มตัว ชานิดาเป็นสาวมั่น ทำงานเก่ง ใจดี แถมยังรักและเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ จึงทำให้พลอยนภัสมีความสุขดีที่ได้อาศัยอยู่ใต้ชายคาของบ้านหลังนี้

แต่จะมีเพียงก็แต่ใครบางคนเท่านั้น ที่กลับมองว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งส่วนเกินในครอบครัวเขามาตลอด เขาคนนั้น คนที่ไม่เคยเห็นเธอมีตัวตนอยู่ในสายตา คนที่เธอได้แต่แอบชื่นชมเขาอยู่ห่างๆ

วันนี้แล้วสินะที่เธอจะได้พบกับเขาอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานถึง 6 ปีเต็ม หลังจากที่เขาต้องไปบริหารดูแลสาขาเปิดใหม่ของบริษัทในเครือที่ต้องการขยายตลาดเพิ่มที่อเมริกา

ตลอดเวลาที่อยู่ทางโน้น เขาไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลย จะมีก็เพียงแต่บิดามารดากับพี่สาวของเขา ที่ผลัดเปลี่ยนกันบินไปเยี่ยมเขาตลอดทุกสามเดือนหกเดือนและถือโอกาสไปเที่ยวพักผ่อนไปในตัวด้วย ส่วนเธอ เลือกที่จะอยู่ดูแลบริษัทให้ครอบครัวของเขาทางนี้ในระหว่างที่ทุกคนไปเยี่ยมเยือนเขานั้น เพราะเธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบ เธอจึงไม่ได้มีความคิดที่จะอยากพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆ

แต่เรื่องมีอยู่ว่า....วันนี้เป็นวันหยุด เธอไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าบริษัท คุณสุนันทาได้มาไหว้วานแกมขอร้องให้เธอช่วยไปรับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่พึ่งบินกลับมาจากอเมริกาสดๆ ร้อนๆ ให้หน่อย เพราะคนขับรถประจำของที่บ้านขอลากลับต่างจังหวัด ส่วนพี่สาวเขานั้นติดงาน หน้าที่สารถีอันทรงเกียรติจึงตกเป็นของเธออย่างที่ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้เลย

"จะดีหรอคะคุณป้า ที่จะให้พลอยเป็นคนไปรับพี่เก้า" พลอยนภัสเอ่ยถามหญิงสูงวัยด้วยสีหน้าแววตาวิตกกังวล

"ดีสิลูก โตกันจนป่านนี้แล้วพี่เขาคงจะไม่มานั่งเขม่นพลอยเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้วล่ะลูก" คุณสุนันทาพูดปลอบแม้ว่าในใจลึกๆ ก็ยังแอบกังวลอยู่

"งั้นก็ได้ค่ะ พลอยจะเป็นคนไปรับพี่เก้าเอง" หลังจากที่พลอยนภัสได้ยินคำนั้น แม้ว่าเธอจะอยากหลบเลี่ยงเพียงใดแต่ก็ต้องจำใจที่จะต้องทำตามคำขอร้องของผู้มีพระคุณอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ที่สนามบินวันนี้พลอยนภัสอยู่ในลุคสบายๆ เสื้อยืดตัวบางสีขาวเข้ารูปเน้นสัดส่วนกับกระโปรงยีนต์สีเข้มที่สั้นขึ้นมาเหนือเข่าขับผิวขาวแถมยังโชว์เรียวขาสวย เธอเลือกที่จะใส่แว่นตากันแดดสีดำ เพื่อที่ว่าจะได้มีอะไรปกปิดอำพรางสายตาเธอจากเขาได้ เพราะว่ากันว่า ดวงตา คือ หน้าต่างของหัวใจ เธอไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกอึดอัดหากว่าเธอไปเผลอจ้องเขาตอนไหน

ก็แน่ล่ะ เขาเป็นผู้ชายที่เธอชอบนี่ จะไม่ให้เธอแอบมองเขาเลยก็คงจะยาก วิธีนี้เธอจึงคิดว่าเหมาะที่สุดแล้ว จากนั้นจึงได้ชะเง้อมองหาคนที่เธอต้องทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้เขาในวันนี้

พลอยนภัสยืนรอเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าๆ ก็เห็นเขาเดินออกมา นาทีแรกใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งๆที่ผ่านไปตั้ง 6 ปีแล้ว แต่เขาก็ยังดูดีเสมอในสายตาเธอ

เมื่อ6ปีที่แล้ว กลวัชรต้องไปอเมริกาตามคำสั่งของบิดา แต่ตอนนี้บริษัทที่เมืองไทยก็กำลังจะมีโปรเจ็คใหญ่ที่ต้องการจะขยายตลาดภายในประเทศเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เขาจึงต้องถูกบิดาเรียกตัวกลับมา แล้วปล่อยให้ครอบครัวของชิดชัย ซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆ ของบิดาบริหารดูแลสาขาที่อเมริกาต่อไป

วันนี้กลวัชรอยู่ในฮู้ดแขนยาวสีดำ กับกางเกงยีนต์สีซีด พร้อมหุ่นนายแบบที่สูงถึง 185 เซนติเมตร และจากที่ดูแล้วเขาคงจะเป็นคนที่ชอบออกกำลังกายดูแลตัวเองอยู่เสมอเป็นแน่ สังเกตได้จากกล้ามแขนที่เป็นมัดๆ ที่ถึงแม้จะมีเสื้อแขนยาวปกปิดอยู่แต่ก็พอจะเดาจากรูปลักษณ์นั้นได้ และภาพที่เห็นก็ทำเอาพลอยนภัสเกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้องเสมือนประหนึ่งว่าได้เจอดาราคนโปรด นาทีนั้นเธอพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ยืนนิ่งสงบสติอารมณ์ให้เป็นปกติให้ได้ก่อนแล้วจึงค่อยได้เดินออกไปหาเขา

"สวัสดีค่ะพี่เก้า" เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างเป็นทางการก่อนจะถอดแว่นกันแดดออก กลวัชรจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าผ่านแว่นตากันแดดสีดำเข้มเช่นกัน แน่นอนเขาจำเธอได้ เด็กแก่แดดในวันนั้นเมื่อ 6 ปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะต้องย้ายไปอเมริกา วันนั้นเธอได้มาสารภาพบอกว่าชอบเขา ซึ่งในตอนนั้นเขามองว่าเธอช่างแก่แดดจริงๆ เรียนก็ยังไม่ทันจบมัธยมด้วยซ้ำ แต่กลับมาบอกชอบผู้ชายแบบนี้ทำตัวไม่น่ารักไม่สมกับที่ครอบครัวของเขาให้การอุปถัมภ์รับเลี้ยงดูเลย

ส่วนเขาในตอนนั้นก็เรียกได้ว่าไม่ขาดแคลน คบคนนั้นเลิกคนนี้ เพราะหลังจากที่ถูกเอมมิกาหักอกไป เขาก็ไม่ได้คิดที่จะคบใครจริงจังอีก

ตอนนั้นตัวเขาเอง 27 ส่วนพลอยนภัสนั้นพึ่งจะ 16 ในวันก่อนที่เขาจะบินเธอได้วิ่งมาสารภาพบอกชอบเขา เขาจึงได้แต่ต่อว่าเธอไป ว่าให้เอาเวลาไปสนใจเรียนเถอะ แล้วจากนั้นตัวเขาเองก็ย้ายไปอยู่อเมริกาจนกระทั่งถึงวันนี้ก็ไม่เคยได้เจอกันอีก

แต่มาวันนี้กลวัชรมองไปยังผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าหลังจาก 6ปีเต็มที่ไม่ได้เจอกันพลอยนภัสนั้นดูแตกต่าง ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า เด็กหญิงพลอยนภัสในเมื่อวันวานเทียบกับในวันนี้นั้นดูโดดเด่น หรือจะเรียกว่าสวยเลยก็ว่าได้ ผมของเธอสลวยยาวจนเกือบจะถึงสะโพก ดวงตากลมโต ปากแดงชมพูระเรื่อ เห็นแล้วทำให้เขาตกตะลึงราวกับว่าถูกต้องมนต์สะกด ใครจะคิดว่าเด็กแก่แดดในวันนั้นจะสามารถเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้

"เดี๋ยวพลอย..ช่วยลากกระเป๋าให้นะคะ" พลอยนภัสพูดเมื่อเห็นว่ากลวัชรนั้นมีท่าทีเฉยไป เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆ เพื่อหมายจะไปคว้ากระเป๋าเดินทางที่ตั้งอยู่ จึง ทำเอากลวัชรที่ยังอยู่ในอาการตกตะลึงนั้นได้สติ

"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันถือเอง" กลวัชรบอกพร้อมกับเขยิบถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวเมื่อรู้สึกว่าพลอยนภัสนั้นขยับมาอยู่ในระยะใกล้จนเขารู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของตัวเธอ

"แล้วทำไมน้าแช่มถึงไม่มารับเอง" กลวัชรแสร้งทำเป็นถามหาคนขับรถประจำบ้านที่เขารู้จักและคุ้นเคยมาเป็นอย่างดีเพื่อแก้อาการประดักประเดิด

"น้าแช่มกลับบ้านที่ต่างจังหวัดอาทิตย์หนึ่งค่ะ ไปเยี่ยมลูกสาวที่พึ่งคลอดลูก" พลอยนภัสพูดพลางเดินนำทางชายหนุ่มไปยังอาคารจอดรถที่เธอได้จอดรถไว้อยู่ โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาของคนตัวสูงที่แอบมองตามหลังเธอไปด้วยสายตาที่ยากจะเดาได้....