Prologo

"'W-wag po!" pagmamakaawa ko habang unti-unting gumagapang paurong sa dulo ng aking higaan. 

Ito na naman siya. Ang taong pinagkatiwalaan ko ng buhay ko. Ang taong akala ko ay pupunan ang kulang sa puso at pagkatao ko. 

Dati ay hindi ganito ang mga tingin niya. Dati ay saya-saya niyang kasama. Naging kalaro ko siya at kaibigan. Naging tatay ko pa nga. Ngunit nagbago ang lahat ng iyon.

Para sa akin, isa na siyang demonyo ngayon. Kung anong inosente ng kaniyang mga tingin dati ay siyang rumi nito ngayon. Siya ang sumira sa buhay at buong pagkatao ko. Bakit pa siya nabuhay sa mundo?

Basang-basa ng luha ang mga mata ko. Ang puso ko ay parang lalabas dahil sa lakas ng kabog nito. Para akong hinahabol ng isang mabangis na toro. Hindi ko alam ang gagawin ko. Saan ako pupunta? Saan ako magtatago? May tutulong ba sa'kin? Kung meron man, nasaan ka na? Tulungan niyo ako. Parang awa niyo na. 

"Wala kang dapat ipag-alala, anak. Hindi kita sasaktan," aniya na may malademonyong ngisi sa kaniyang mukha. 

Lalo akong naiyak sa sinabi niya. Hindi totoo 'yon! Sasaktan niya ako! Sasaktan niya ako! Gaya ng lagi niyang ginagawa. Sasaktan niya ko! Paparusahan niya ako! Bababuyin niya ang katawan ko. 

"Tata Pedro, maawa po kayo! Ayoko na po! Ayoko na po!" 

Ayoko ng maranasan pa ang pambababoy niya sa katawan ko. Wala ng natira sa'kin. Sukang-suka na ako sa sarili ko. Ang dumi-dumi kong babae. At dahil iyon sa kaniya. 

Naghalo na ang luha, pawis, at sipon sa aking mukha. Ngunit hindi iyon naging sapat upang mandiri siya sa akin. Lalo pa siyang gumapang papalapit sa akin na animo'y isa akong pagkain na nakahain para sa kaniya. 

"Tata Pedro… t-tama n-na po… Hindi p-po t-tama ang ginagawa n-ninyo…" 

Pakinggan niyo po ako! Parang awa niyo na!

Lahat ng kalamnan ko ay nanginginig. Nag-uumapaw ang takot at galit sa buong pagkatao ko. Ang tanging nagagawa ko lamang ay ang umiyak at nagbabakasakaling maawa siya sa akin at matauhan siya sa kademonyohang binabalak niya. 

"Ito ang tama, anak. Gagawin natin 'to dahil mahal kita. At nais kong mapatawad ka ng Diyos sa mga kasalanan mo," mahinahong suyo niya. "Kaya halika na. 'Wag ka ng magmatigas pa, anak. Lumapit ka na para mapatawad ka Niya." Nanlalaki ang mga mata niya habang sinasabi sa akin ang mga katagang iyon. 

Ilang beses akong umiling habang binabanggit ang mga katagang, "Wag po." 

"Ayaw ng Diyos sa mga batang matigas ang ulo, anak. Halika na." May halong tigas at iritasyon sa boses niya. 

Pinagkrus ko ang aking mga braso sa aking dibdib. Na para bang maitatago ng mga ito ang sarili ko mula sa kaniya. Ayoko ng ganito. Mas gugustuhin ko pang latiguhin niya ako kapag may nagawa akong kasalanan kaysa sa ganito. Mas pipiliin kong magkasugat sa panlabas na anyo kaysa sa loob. 

Nang mapatid ang pisi niya ay padaskol niyang hinablot ang braso ko at hinila palapit sa kaniya. Ngunit kumapit ako sa sandalan ng aking higaan. 

"Tama na po, Tata! Maawa po kayo sa'kin! Parang awa niyo na po," hagulgol ko sa kaniya. 

Ngunit tila isa siyang bingi. Wala siyang pakialam sa paligid niya. Ang tanging nasa utak niya ay ang busugin ang makasalanan niyang mga mata at laman. 

Walang-wala ang lakas ko kumpara sa lakas niya. Madali niyang nahila ang aking mga kamay at agad na ihiniga sa kama. Naroon na ang taling ipinangtatali niya sa kamay ko sa tuwing may binabalak siya. Itinali niya ang mga kamay ko sa mga poste ng aking higaan. Nilagyan niya rin ng busal ang aking bibig. Kung kaya naman ay nagiging ungol ang pagmamakaawa ko sa kaniya.

"O 'kay sarap talaga ng iyong ungol, anak. Lalo mong pinag-iinit ang katawan ko." Humalakhak pa siya at lumuhod sa gilid ng baywang ko. "Hinding-hindi ako magsasawang pagsilbihan ka, anak."

Pinipilit kong pumiglas. Baka maawa ang Diyos at kalagin ang tali sa mga kamay ko. Pero hindi Niya dininig ang mga dasal ko. Sobrang higpit ng pagkakatali ni Tata Pedro. Parang mapuputol ang mga kamay ko sa tuwing pumipiglas ako.

"Huwag ka ng magmatigas pa, anak. Para sayo din naman ito. Saglit lang naman 'to. Masasarapan ka rin naman sa gagawin ko," aniya saka hinawakan ang pisngi ko at pinaharap sa kaniya ang aking mukha. 

Buong lakas kong ibinaling ang ulo ko sa kabilang banda.

Narinig kong muli ang halakhak niya sa pagmamatigas na ipinakita ko. 

Maya-maya pa ay naramdaman kong naglandas na ang kaniyang tingin sa aking katawan. Malayang natitigan ni Tata Pedro ang mga dibdib ko. May saplot man ang mga ito ay parang wala na rin sa klase ng kaniyang tingin. Para siyang isang leon na hayok na hayok sa laman.

Nang dumako ang kaniyang tingin pababa sa mga hita ko ay inikom ko ang mga binti upang hindi niya makita ang pinakatatago ko kahit alam kong wala rin iyong silbi. 

Nang pinaghihiwalay niya na ang mga binti ko, pinipilit kong labanan ang lakas niya. Hangga't kaya ko ay lalaban ako para pigilan siya. Kahit punong-puno ng takot ang puso ko. Kahit alam kong sa huli, matatalo niya rin ako. 

At hindi nga nagtagal ay nagtagumpay siya sa kaniyang nais. Pinunit at hinubad niya ang saplot ko. Ngayon ay malaya niya ng napaglalandas ang kaniya mga tingin sa buong kahubdan ko. 

Wala akong nagawa kundi ang humikbi at iiwas ang tingin sa kaniya habang nararamdaman ko sa bawat parte ng katawan ko ang nakakadiri niyang mga haplos at laway. 

Nasa lupa pa lamang ako ngunit pinaparanas na niya sa akin ang impyerno. 

Nakakasuka siya. Nagsisisi akong nagtiwala ako sa kaniya. Nagsisisi akong nakilala ko siya. Nagsisisi akong napunta ako sa bahay-ampunan na pagmamay-ari niya. 

Sana hindi niya na lang ako kinuha. Sana hinayaan niya na lang akong mamatay noong sanggol pa ako. Kaysa babuyin niya ako ng ganito ngayon. 

Pinagkatiwalaan ko siya! Tinuring ko siyang parang tunay kong ama! Ngunit hindi ko alam na ganito ang kahihinatnan ng buhay ko sa kaniya. Sana pinatay niya na lang ako. 

Sana mamatay na lang ako.