Stavros’ POV
“So, it means that Aviona’s adopted?” I blurted out.
“Yup,” Anthony answered from the other line.
I received the file of Aviona Sarrosa from Anthony this morning. I asked him to send it because that woman’s attitude was bothering the hell out of me.
Konti na lang ay iisipin kong takas siya sa isang mental facility.
“Wala ba silang tunay na anak?” patungkol ko sa mag-asawang Sarrosa.
“They don’t have any. Kaya nag-ampon na lang sila,” diretsong sagot niya.
Napasandal ako sa aking swivel chair. “Sigurado ka bang hinalungkat mo ang medical records ni Avionna?”
Saglit na natahimik si Anthony. “Oo, bro. Bakit? May napansin ka bang kakaiba sa kaniya?” takang tanong niya.
Napahilot ako sa aking noo. “I think she’s a bit weird. Pansin mo ba ‘yong mga akto niya noong araw ng kasal namin? ‘Yong lagi siyang nakayuko? She’s been like that all the time. She talks barely. And was almost avoiding me,” siwalat ko sa mga napansin ko sa aking napangasawa.
“If I’m not mistaken, Tita Rosita told me once that since they adopted her, tahimik daw talaga siya. She's an introvert. Maybe that explains why she’s like that to everyone around her,” aniya. “Ayaw mo n’on? Kapag introvert nga ang napangasawa mo, edi hindi siya masyadong makikialam sa mga desisyon mo. She seems submissive, too,” aniya.
“Yeah. I think so.”
“I need to go, bro. Naghihintay na ‘yong kliyente ko.”
Binaba ko na ang tawag. Muli na naman akong nalunod sa malalim na pag-iisip.
Kaya pala madali lang na pumayag si Mr. Sarrosa sa kasal dahil hindi niya sariling anak ang ipinakasal niya. Hindi naman iyon nakapagtataka dahil mukha naman siyang pera. Baka nga kahit sarili niyang anak si Aviona ay ipagkakasundo niya pa rin itong maikasal para lamang sa sarili niyang benepisyo.
Ngunit ang bumabagabag sa aking isipan ay ang inaasta ni Aviona. An introvert might be somehow afraid to communicate or socialize with others. But not with Aviona’s reactions. Para siyang takot sa mga tao dahil baka saktan siya ng mga ito. That’s what I could read in her eyes.
Those brown eyes wouldn’t lie. Maybe she’s always looking down. But I saw her eyes one time. And I could say she’s not just afraid. She's terrified… of people.
Bigla kong naalala ang huling pakiusap sa’kin ng kaniyang ina.
Was that the reason why she said that? Was there something more behind my wife’s terrified eyes?
I got out of daze when I heard the telephone rang.
“Yes?” I asked.
“Mr. Bienvenelo, Ms. Novida is here with me. She wants to talk to you. Will you allow her to enter?” It was Dominic, my secretary.
Napasuklay ako sa aking buhok. Ang dami ko nang iniisip. Balak pang dumagdag ng babaeng iyon.
Ms. Novida was really making her way, huh?
“Let her in,” napipilitan kong sagot.
I fixed my suit and tie.
Moments later, Ms. Novida came in with a wide smile on her face.
I smiled as I stood up and offered her a hand shake.
She squeezed my hand for the nth time.
“What a pleasant surprise, Ms Novida.”
“Am I not bothering you, Stavros?” she asked.
‘Oh yes you are,’ I answered in my mind.
“Of course not, Ms. Novida. Not when you really came for a visit,” I answered her politely. “Please have a seat.” I gestured to her to sit down.
“I’m glad that I came at the right time.” She crossed her arms, which I guess she did it purposely to show her cleavage to me.
Tsk. I fuck women but someone related to my business would always be an exception.
I forced a smile and looked at her face. “It seems that you have nice timing instincts, Ms. Novida.”
She raised a brow. “Oh, come on, Stavros. Just call me Niki. You don’t have to be so formal since it’s just the two of us.” She’s trying to be seductive through her voice. But that just won’t work on me.
Oh, try me. I’d seen worse than that.
“I don’t want to disrespect you by calling your first name Ms. Novida. You’re my investor.” And I didn’t want to have any relationship with you other than being business partners.
She crossed her legs before she spoke. “I don’t mind being disrespected as long as it’s you, Stavros.”
I just laughed at her response. She’s a spoiled slut obviously.
Right in time, we heard a knock on the door.
“Come in,” I said.
Dominic came in with two glasses of juice and two plates with slices of cake in it. He laid those down on the table.
I nodded at Dominic.
Then he left.
I returned my eyes to Ms. Novida who was obviously drooling over me. “I think it’s a bit late for coffee. So, here’s some pomelo juice and blueberry cheesecake for you, Ms. Novida.”
“Aww. That’s so sweet of you, Stavros.” She tucked her loose hair behind her ear and began to drink the juice.
Anong oras ba balak umalis ng babaeng ‘to?
“So, may I ask why you are visiting today?”
“Oh… that.” Hindi siya makapagsalita nang maayos dahil may subo-subo pa siyang cake. Tinakpan niya ang kaniyang bibig gamit ang likod ng kaniyang palad. Nang malunok niya na ang kinakain ay saka siya nagsalita. “I just want to invite you as my date at an engagement party of one of my friends this Friday night.”
“Wait.” I dialled the telephone and put it on speaker.
“Crown Legacy Hotels. This is Dominic Enriquez. What can I help you?” Dominic answered.
“Dominic,” I called him to inform him that it was me who was calling.
“Yes, Mr. Bienvenelo?”
“Do I have an appointment on Friday night?” I made sure that Ms. Novida would be hearing all of it.
She was just staring at the telephone, waiting attentively for whatever my secretary would be saying.
“Let me check, Mr. Bienvenelo.” The line went silent for a few seconds. “Yes, Mr. Bienvenelo. Actually, you have a flight on Friday morning for a 3-day business trip on Florida.”
I would definitely give him a raise.
He really knew what to do in times like this.
“Okay. Thank you.” I dropped the call.
When I looked at Ms. Novida, her face already looked crumpled.
Itinukod ko ang aking mga siko at saka ko sinalo ang aking baba gamit ang likod ng aking mga palad. “I’m afraid I need to turn your invite down this time, Ms. Novida. Unfortunately, I have a business trip on Friday.”
Mas lalong bumusangot ang mukha niya.
Lihim akong napangisi ako.
“Pwede naman tayong lumabas sa—”
“Mrs. Bienvenelo—” si Dominic.
Naputol ang dapat na sasabihin ni Ms. Novida nang biglang bumukas ang pinto.
“Mama,” tawag ko sa kaniya. Tumayo ako at lumapit sa kaniya upang h*****k sa kaniyang pisngi.
Hindi siya nakagalaw sa aking ginawa.
Hinarap ko si Ms. Novida na ngayon ay nakatayo na at bahagyang nanlaki ang mga mata. “Uhm—”
“I’m sorry, Ms. Novida. Maybe we can talk about it next time? I just have to catch up with my mom. She just came back from the States,” I interrupted her.
Ilang segundo pa siyang natulala bago natauhan at kumilos. “Ye-yeah. Sure. I guess I have to go, too.” Dinampot niya ang kaniyang purse at saka tumayo. “Thanks for the snack, Stavros.” Bumaling ito sa babaeng katabi ko. “Nice to meet you, Mrs. Bienvenelo,” ngiting-ngiting bati niya. Nakalahad pa ang kamay niya para makipag-shake hands.
Lihim akong napangisi nang ismiran lamang siya ng aking madrasta.
Napapahiyang lumabas ng aking opisina si Ms. Novida kasama si Dominic.
Nang makaalis siya ay naglakad na ako palayo kay Milagros. Bumalik ako sa aking kinauupuan. “So, what brings you here, stepmother?” patuyang tanong ko.
Sinamaan niya ako ng tingin. Hindi na siya nag-abalang umalis sa kaniyang kinatatayuan. “Nagkamali talaga si Steban sa pagpili sayo bilang tagapagmana ng kumpanyang ito. Puro babae ang inaatupag mo. Imbes na nagtatrabaho ka na sa mga oras na ito ay abala ka pa sa pakikipaglandian sa babae mo. At talagang sa opisina niyo pa naisipang gumawa ng milagro. Dios por santo, Stavros!”
Tiningnan ko lang siya na parang ‘yon ang pinakawalang kwentang mga salitang narinig ko sa buong mundo. “‘Yan ba ang rason kung bakit ka napasugod dito, Milagros? O naubos na ang laman ng bank account mo? Magkano ba ang balak mong ipalagay?”
“Wala ka talagang respeto! Hindi maipagkakailang bastardo ka talaga!” Namumula na ang mukha niya at halos lumabas ang mga litid niya sa leeg.
Sumandal ako habang nilalaro ang nadampot na ballpen sa aking kamay. “You don’t deserve my respect, Milagros. Just tell me what you need and leave my company,” matigas na wika ko.
Nagngalit ang panga niya. Nagbabaga na rin ang kaniyang mga mata. “Magpakasasa ka sa yaman na tinatamasa mo ngayon, Stavros. Dahil di magtatagal, mababawi ko rin ang pinaghirapan ng asawa ko mula sayo!” banta niya.
I looked at her boredly. “Kung sakali man na magkatotoo ‘yang panaginip mo, sayo nga kaya mapupunta ang lahat ng ito? O baka naman sa bagong asawa mo?” Nginisian ko siya. “Pero ‘di mo na kailangang mag-isip. Dahil wala sa mga ilusyon mo ang magkakatotoo. Sa akin ang pinaghirapan ng tatay ko.”
Nakakuyom na ang mga kamao niya. “Baka nakakalimutan mong may kondisyon bago mo makuha ang kumpanya? Isang buwan na lamang ay lalagpas ka na sa napag-usapang taon, Stavros. Malapit ka ng magtrenta’y uno at wala pa ang asawang magiging susi mo sa tuluyang pagmamay-ari ng kumpanyang ito.” Tinapatan niya ang aking ngisi.
Napahalakhak ako sa sinabi niya. “Who said that I’m still not married?” Itinaas ko ang aking kamay at ipinakita sa kaniya ang wedding ring namin ni Aviona.
Nanlaki ang kaniyang mga mata. “How could you—I’m not buying your fake wedding ring. Ni hindi mo nga ako inimbitahan sa inyong kasal o kahit na iniharap mo na lang sa akin ang asawa mo pagkatapos niyong ikasal. Iyon ay kung tunay ngang may asawa ka,” pagpapaniwala niya sa kaniyang sarili.
“Bakit ko siya kailangang iharap sayo? Nanay ba kita?”
Napatigil siya sa aking sinabi.
“You know what, Milagros? Kung kailangan mo ng pera, you can talk to Dominic to transfer it to your account. Hindi naman kita pinagdadamutan sa pera ng tatay ko dahil naging asawa ka pa rin niya. Just don’t waste my time with that nonsense blabbering of yours. Shop all you want and put in your mind that you can never have this company in your new husband’s name.”
Wala na siyang nasabi. Inis siyang naglakad palabas ng aking opisina. Ibinagsak pa nga niya ang pinto.
Napabuga ako ng hangin at napahilot sa noo.
This day was stressful.
I grabbed my phone and dialled Manang Eba’s number.
“Hello, Sir?”
“How’s Aviona?”
“Nako, sir. Tulad pa rin po ng dati. Hindi po siya lumalabas mula sa kaniyang kwarto. Kung hindi pa po dadalhan ng pagkain sa kwarto ay hindi pa po kakain.”
I heaved a sigh after the call. I didn’t know that I could be this curious in someone’s life until I married my wife, Aviona Sarrosa-Bienvenelo.
"Is Aviona awake already?" naalala kong itanong kay Manang Eba."Ang alam ko ay oo. Sabi nila Magda ay nasa hardin siyang muli," sagot ni Manang Eba na abala sa pagpupunas ng lababo."Did she already eat?""Hindi pa, Ser Stabros. Hindi pa siya pumupunta sa hapagkainan. Baka dumiretso na naman iyon sa hardin para magdilig ng halaman o gumuhit," sagot niya."Oh." Napatango ako sa kaniyang sagot. "Do we still have fresh milk?"Humarap sa akin si Manang Eba at ngumisi. "Oo. Nariyan sa fridge."Kaagad kong inubos ang aking kape at saka nagtungo para kumuha ng tray.Mabuti na lamang at may naluto nang agahan si Manang Eba. Kaya ay naglagay na lamang ako sa plato ng pagkain at naglagay ng gatas sa baso."Para kay Aviona ba 'yan, Ser Stabros?" singit ni Manang Eba nang matapos ako sa paglalagay ng gatas.Napakamot ako sa aking kilay at tipid na napangiti. "Yeah."Narinig ko ang impit na sigaw ni Manang Eba. "Iba ka na talaga, ser!" kantyaw niya.Natatawa akong napailing sa kaniya.Kung dati a
"Magandang umaga, Ser Stabros!" bati ni Manang Eba nang makita niya akong papasok sa kusina. "Magandang umaga rin, Manang Eba," bati ko pabalik."Kape?" alok niya sa 'kin. Tumango ako sa kaniya. "Yes, please," sagot ko saka umupo sa high chair. Nangalumbaba ako sa bar counter at tamad na pinanood si Manang Eba sa pagtimpla ng aking kape. Napapapikit-pikit pa ako. At muntik nang masubsob sa counter kung hindi lang ako nagulat sa biglaang pagharap ni Manang Eba. Nagtungo siya sa aking harapan at saka inilapag ang tasa ng kape sa bar counter. "Kape niyo po, ser. Mukhang napuyat po kayo ah," pansin niya. Tipid akong ngumiti at tumango. "Medyo lang, Manang Eba," pagsisinungaling ko. Alas kuwatro na ng madaling araw ako nakabalik sa aking silid. Tandang-tanda ko pa kung paanong nagtapos ang aming usapan ni Aviona. Narinig kong tumikhim si Aviona. Para kasing nabuhol ang dila ko nang matapos niyang sabihin ang napakahalagang katagang iyon sa akin. "A-ahm... M-matutulog na ako, S-Sta
"Bago tuluyang malagutan ng hininga si papa, nagawa niya pa ring humingi ng tawad sa akin sa huling pagkakaon." Napalunok ako. "And that's when I realized the consequences of not listening to someone's explanation. Madaming oras ang nasayang dahil sa pagpapadala ko sa aking galit." Natahimik ako saglit. At humugot muna ng panibagong lakas para magsalita. Nanghihina na kasi ako sa sobrang bigat ng emosyon na nailabas ko sa pagkukwento. "But you know what? Minsan, napapatanong pa rin talaga ako sa Diyos. Kung bakit palagi niyang binabawi sa 'kin ang mga taong minamahal ko. Una, si mama. Tapos noong napatawad ko na si papa, saka Niya siya binawi sa akin." Totoo naman. Dumating ako sa punto ng buhay ko na nalugmok ako dahil parehas ng mga magulang ko ang nawala sa akin. Hindi na ako nakabalik pa sa probinsya ni mama kahit na wala na si papa. Kaya sa mansyon ako nagluksa noon. Umabot ako sa hindi pagkain at buong magdamag na pagkukulong sa kuwarto. Walang lumabas na mga luha. Pero sobr
"P-po?" gulantang kong tanong. Nginitian niya lamang ako sa aking reaksyon. "P-pero, bakit po ako? Nariyan naman po ang asawa niyo." Bakit niya ipagkakatiwala sa akin ang isang napakaimportante at napakalaking trabaho? Nahihibang na ba siya? O baka naman dala ng kaniyang unti-unting panghihina? Nanghihina siyang napahalakhak. "Bakit hindi ikaw? Ikaw lamang ang nag-iisa kong anak. Kaya ikaw dapat ang susunod na mamahala n'on," sagot niya. "P-pero po--" "Gusto ko munang magpahinga, Stavros. Huwag na huwag mong sasabihin kay Milagros ang tungkol sa bagay na ito," huling bilin niya bago niya ako palabasin ng kwarto. Matapos ang usapan na iyon, ipinagsawalang-bahala ko na lamang iyon. Baka kasi ay naapektuhan lang siya ng mga iniinom niyang gamot. Hanggang sa isang gabi, balak ko sanang bumaba para uminom ng tubig nang marinig ko ang malakas na boses ng asawa ni Don Steban mula sa kanilang kwarto. Napatigil ako sa akmang pagbaba at pinakinggan ang kanilang usapan. Masama man
"That night, I wasn't able to sleep well because of the thoughts that were running inside my head. Pansamantala kong nakalimutan ang pagkadismaya ko sa eskwelahan. And was just thinking about my dad." Napabuntong-hininga ako. "I didn't know that I was able to feel that way for him after all the grudges that I was holding. Milagros told me that if I've made up my mind and chose to stay with them, then I'd just contact her for her to send someone to fetch me. "And after one night of thinking and weighing everything, I've decided to accept the offer. But I told her that I needed to finish my graduation ceremony first before leaving our bario. Milagros really did send someone to fetch me. I was able to bid goodbye to Koi and his family before leaving," patuloy ko. "Naging malungkot sila sa aking pag-alis. Ngunit ipinangako ko naman na babalik din ako sa aming probinsiya kapag natapos na ang lahat. Pero hindi ko alam na hindi na pala ako muling makakabalik pa sa bayang sinilangan ko." Nak
"May dapat tayong pag-usapan," tipid niyang sagot. Nanatili pa akong nakatanga. "Pasok po muna kayo," aya ko nang ako ay matauhan. Binuksan ko ang pinto at saka siya iginiyang pumasok. Tahimik siyang sumunod at inilibot ang kaniyang paningin sa kabuuan ng aming bahay. "Pagpasensyahan niyo na po ang maliit naming bahay," ani ko. Akala ko ay mandidiri siya, ngunit kataka-takang nanahimik lamang siya at tiningnan ako nang diretso. "Upo po muna kayo. Gusto niyo po ba ng kape o tubig?" tanong ko. "Hindi na kailangan," sagot niya. Pinagkrus niya ang kaniyang mga paa at pinagsalikop ang kaniyang mga palad sa ipinatong sa kaniyang tuhod. "Ang pangalan mo ay Stavros, tama ba ako?" Tumango ako. Halatang-halata sa kaniyang mukha na nagtitiis lamang siya na ako ay kausapin. Hindi na naman ako nagtataka. Bakit nga ba naman siya hindi magkakaganoon kung ang kaharap niya ay ang bunga ng pagtataksil ng kaniyang asawa? "Ano po bang sadya niyo sa pagpunta rito?" diretsang tanong ko