CHAPTER ONE :
Fated
Tinanaw ko ang orasan na nasa ibabaw ng mismong pintuan nitong kusina. Lagpas alas diyes na ng gabi, malapit nang matapos ang shift ko. Hindi na rin ganoon kadami ang costumer sa labas, mga tatlong lamesa na lang yata at parehas patapos na.
"Hay, buhay! Gusto ko na matulog!" mahinang sigaw ni Shantal.
Justine rolled her eyes sabay sabing, "Reklamadora!" at saka tinungo ang pintuan at malakas na isinarado.
"Magsusumbong na naman 'yon, for sure," si Layla na kumuha na rin ng isang upuan at dinamayan kami sa pagkain.
"Anong problema sa sinabi ko? Tao tayo, normal na gusto din nating matulog lalo't gabi na. Palibhasa abnormal siya. . ." She looked at me. "Gusto mo na rin matulog, Pria, 'di ba?"
Tumango ako sa kaniya at binigyan ng kaunting ngiti. Pagod na rin talaga ako, kailangan lang talagang kumita dahil mamatay akong dilat ang mata kung tatamad-tamad. I finished my meal saka tinungo ko ang sink para mahugasan ang pinggan.
After that, bumalik ako sa tatlong taong nag-uusap. "-may research na nga kami. Grade twelve pa, tapos may research na? Ano pang aasahan ko sa college? Kayo, Pria, thesis 'yong ginagawa niyo? Mahirap ba 'yon?" inosenting tanong ni Shantal.
"Medyo. Mas mahirap pa kung wala kang pera." Bakas na rin sa boses ko ang pagod.
Malapit na matapos ang first semester, bukas ang huling araw ng midtern exam namin. My brain is literally strained, ang daming bayarin na poproblemahin.
"Basta ikaw magpaaral sa 'kin college, huh?" sabay higa niya sa balikat ko. "Ako naman gagawa ng bahay, libre, pati SSS, PhilHealth, sagot ko na rin St. Peters mo," panloloko niya habang tumatawa.
"Hindi na ako aasa diyan, oy! May boyfriend ka na nga, baka magpamilya ka na agad pagkatapos mong magkolehiyo. Basta akong bahala sa college mo, mag-aral ka lang nang mabuti." I patted her head.
"Hiwalayan mo na kasi si Andong," sabat ni Layla.
"'Yoko! Siya naghahatid-sundo sa akin, tipid pamasahe 'yon, boba ka!" Umayos pa siya ng upo para maharap ang kapatid niya.
Umiling ako sa pinag-uusapan nila at ipinatong ang ulo sa lamesa, minabuti ko na ring pumikit.
Shantal and lei were both Senior High School student, sa isang malapit na paaralan nag-aaral.
Isang apartment lang din ang tinutuluyan naming tatlo, pinagkakasya ang sweldo para makaraos. They became my family, for I've been abandoned since I'm ten years old. Sa isang amponan kami nagkakilala, kaming apat.
My parents dumped me for whatever reason, ang natatandaan ko na lang kinakausap na ni Mama ang isang madre at sinabing iiwan na niya ako dito. That shredded my heart into million and million of pieces.
I grew up having this mindset that 'dependance is independance', na kailangan kong dumepende sa ibang tao para maisukatuparan ang aking minimithi, yet the reality is the other way around. You need to only depend on someone, and that someone is yourself, per se.
Nandiyan lang ang ibang tao para tulungan ka, hindi para dumepende ka sa kanila.
Naging helper ako ng amponang iyon dahil ayaw kong may kumuha sa akin na pamilya. I built my own philosophy and beliefs. I needed to work for myself, para walang kung sino ang puwedeng gumiba ng pinaghirapan ko. I needed to stand on my ground, alone.
One day, three girls approached me while I'm cleaning the window pane. Lahat sila mahiyain, lalo na ang pinakabata sa tatlo-Riane.
They helped me realize realities, that life is just like a movie, there is and will always be a bearer of hope. It's not always a hot lad as depicted in romance, not mere human appointed with superpowers, but the conclusion is, there will be.
However, life was still a shit.
I leaned so much with the thought that I did found my family in them, and it broken me once again. May umampon kay Riane and I almost gave up on life because of that, the agony felt so similar as my mother left me without looking back.
I am so guilty na wala akong ginawa para mapigilan iyon; she asked me na sabihin kay Mother Lily na huwag itong ituloy. But I failed her. Hindi ko na napigilan dahil wala daw akong karapatan sa kaniya.
All she knew was I let that happened, that I let her go.
"-Shantal boss, ayaw na raw niyang magtrabaho." Narinig ko habang natutulog.
Natutulog?!
"Putangina! Bakit natutulog ang isang 'yan?"
Bigla akong napaayos ng upo nang marinig ang pamilyar na boses. Takte!
"Isa pa 'yan, Boss. Sabi niya ang sama raw ng ugali niyo!" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Justine. Kailan ko sinabi 'yon?
"Sir, hindi po siya natulog. Humiga lang po siya saglit," tanggol ni Shantal.
"Bobo ba ako?! Kitang-kita kong natulog 'yang h*******k na 'yan! Gago ba 'ko, Shantal?" Nanlilisik na ang mga mata niya.
Tumaas ang lahat ng balahibo ko sa katawan. Nag-init ang aking tainga. Nanlamig ang aking mga kamay. Mukhang alam ko na ang kahahantungan nito.
Lumuhod kaagad ako sa kaniyang harapan at humingi ng pakiusap. "S-Sir Lloyd, pasensya na po, hindi na ma-"
Hindi ko naituloy dahil agad niya akong sinipa sa pisngi. Napapikit ako sa sakit at napahawak sa sahig. Ang sakit!
"Physical abuse! Puwede kayong makasuhan!" Nakisali na rin si Layla.
"Tinatakot mo ako?!" umalingawngaw ang boses niya sa loob ng kusina.
Bumalik ako sa pagluhod sa harap niya at naiyak na. Alam ko na ang gagawin niya, tatanggalin ako sa trabaho. Ilang tao na ba ang napaalis niya dito dahil ayaw niya raw sa tamad. Ako na ang susunod.
"H-Hindi na po mauulit, hindi na po mauulit, hindi na po mauulit-" Bumuhos na ang mga luha ko nang makita ang inihagis niyang mga pera sa sahig.
"Layas! Tanggal ka nang tamad ka!" Bahagya siyang huminto. "Guard! Palabasin mo 'to! Useless!"
My world stopped with his words!
I can't think of anything but curse! Tangina! Gaga ako! Tanga!
Inalalayan ako ni Shantal habang si Layla ang kumuha ng mga perang nagkalat sa sahig. I can sense the shocked on the girl behind him but there was still a glimpse of triumph.
I cried so bad, basa na ang uniporme kong puti. Talaga bang nangyayari 'to?
"Apat na taon na po kami rito pero ngayon lang niya nagawa 'to. Sana naman po magbago pa ang isip niyo," may himig ng galang na saad ni Shantal.
Sir Lloyd sighed out of annoyance. "Apat na taon na din pala akong lugi sa pagpapasweldo sa kaniya, ganiyan pala 'yan ka tamad. Isang salita pa bata, pati ikaw damay! Guard! Bilis naman!"
Kitang-kita ko ang awa sa mukha ni Manong Gardo nang kunin niya ang mga kamay ko. "Pasensya na, Pria, may pamilya akong binubuhay, gusto ko sanang magreklamo rin," bulong niya.
Sa gitna ng pag-iyak ay nagawa ko pang ngumiti sa kaniya. I am in owe with this people, I'm grateful for them. Kinuha pa ni Manong gardo ang backpack ko, mukhang siya pa ang magdadala palabas. "Ako na, Manong. Una na ako, Shan, Lie," paalam ko sa dalawa.
"Kapal talaga ng mukha!" parinig ni Sir Lloyd.
Nag-bow ako sa kaniya saka tinungo ang pintuan palabas. Wala ng kumakain, nakapatay na rin ang ilang ilaw. Kahit pa naramdaman kong dinaya ako, alam kong wala na akong magagawa.
"Dito na lang ho, Manong Gardo. Salamat."
"'Pag ako yumaman, 'Day, kukunin talaga kita para makatrabaho." Bakas sa kaniyang boses ang pagpapatawa.
"Aasahan ko 'yan, Manong, huh? Una na ako." Ngumiti ako saka tumalikod.
Sa puntong iyon, hindi ko na natigil ang ilang pares ng luha. The cold breeze even made it more painful. I glanced above, I wish I could be bright and cheerful as the star. I wish I could still lit up the world when my own was objectively dimmed.
"Wala na akong trabaho," I cried even more.
"Midterm na bukas, bayaran sa mga susunod na linggo. Kailangan ko pang tapusin ang draft ng Thesis. Paano. . ." I sob.
Narating ko ang Apartment nang hindi ko alam kung papaano. Naglakad lang ako at huminto sa ilang mga lugar. Pagkabukas ko ng pinto, nakahiga na ang dalawa. Babalik pa sana ako sa labas nang tawagin ako ni Shantal.
"Shan, gising ka pa?" pilit kong tinatago ang lungkot.
"Si Layla kasi umiiyak. Hindi ako makatulo-" Hindi niya natapos ang sinasabi, nahagip siya ng unan ng katabi.
"Mas malakas ka ngang umiyak gaga ka!"
Nagmadaling tumayo si Shantal at niyakap ako. "Akala namin umalis ka na, iniwan mo na kami."
"Bakit ko naman kayo iiwan?"
"OA ka kasing Shantalahiban ka!" Isang unan ulit ang tinapon niya.
"Sige na. . . matulog na kayo. Anong oras na." Pinahid ko ang mga luha ng yakap-yakap kong babae at iginiya sa higaan. "Magbibihis lang ako, tulog na."
I didn't opened the light para na rin makatulog na sila. Sapat na naman ang ilaw ng buwan na pumapasok sa loob upang makapagbihis ako. Parang ang bilis ng mga pangyayari, hindi ko pa nakukuha lahat. Ang bigat ng puso ko pero kailangan kong maging matatag para sa dalawa.
"Saan ako makakahanap ng trabaho bukas?"
SUMPA. Another busy day. Kasalukuyan akong nasa isang publishing house kung saan ako nagtratrabaho. Ang ginagawa ko lang ay magbasa at mag-edit ng manuscript, iyon ang nasa job description ko. Pero ang ginagawa ko talagang trabaho at nai-enjoy ko ay ang magbasura."Kun, dalawang oras pa lang tayo, tatlong manuscript na tinatapon mo," saway ni Dom.Hindi ko siya pinansin at binuklat ko ang panibagong istorya. The Billionare's Wife ang nakalagay sa front page. Napa-irap ako sa mismong papel na hawak ko at itinabi. Sumandal ako sa swiveling chair, pinapatunog ang mga kamay sa lamesa.Ang pangit!Malaki ang silid na inuukupa namin. Apat kaming major editor ng PhilPages ang nandirito. Sa halos apat na buwan ko, hindi ko pa kilala kung sino ang dalawang babae na katrabaho namin. Ang mga may-ari ng kompanya lang talaga ang kilala ko. Sadly, nalaman ko pangalan ng hambogerong si Dom nang sabihin niyang bestfriend niya ako sa harap ng m
Note: Special Chapters are narration of historical connection of the characters from the story. Itinulak ng hangin ang isang patay na bulaklak, naiwan ang ilang talutot kasabay ng pagkuha ko rito. Namuo ang isang maliit na ngiti sa aking labi. Sa pagsipol muli ng hangin ay marahan akong umindayong sa tugtuging mahinang kinakanta."Ikaw ay isang rosas, na humahalimuyak. . . at wala kang katulad." Tinanaw ko ang langit. Itinaas ang dalawang kamay, wari'y isang paru-parong handa nang lumipad. I closed my eyes. Sa pagtama ng liwanag mula sa buwan at mga butuin namumukadkad ang taimtim kong pangarap.Umupo ako sa sementadong kalsada, pinapagitnaan ng irigasyong tubig na siyang patuloy na nagbibigay buhay sa palayan ngayong buwan ng tagtuyot. I turned on my pocket WiFi at maging ang dalang portable laptop.I searched for youtube at kinalkal ang recently watched, hanggang mahanap ko ang huling interview niya. He looked still so dominant in here, matatapang na mga m
Chapter 17 : VisitTiyak talaga ang gagawing paghahabol ng tadhana, pagpapahayag nito ng mga pilit binaon na mga lihim at sekreto kahit pa anong pagtakas o pagtago mo dito. Siniyasat ko ang lapida ni Rust bago pa kami magpaalam.Araw ng lunes noong sinabi ko kay Triden na gusto kong bisitahin ang puntod ng kaniyang kaibigan. Ngayon lang kasi ako nagkaroon ng lakas ng loob upang harapin ang katotohanan. Ngayon ko lang din natanto ang lahat. Ibig kong sabihin ay ang lahat ng kadahilanan kung bakit ako napunta sa posisyong ito.I eyed the calm sky, malapit nang mawala ang asul nitong kulay at nagpaparamdam na ang pag-itim ng kapiligiran. Naalala ko na naman ulit ang magkakapatid dahil doon. Nilingon ko ang katabing lalaki na seryosong nakatingin sa /puntod/ ng kaibigan."Tri, pwede kong bisitahin ang magkakapatid? Friday ngayon kaya matagal 'yon silang umuwi." Napansin ko agad ang pagbitaw niya ng kakaibang ekspresyon. Alam ko na agad na ayaw ni
CHAPTER SIXTEEN :Intimate"Give me three filipino critically acclaimed films. Anyone? "The cold athmosphere inside the auditorium was apparent. Light from the monitor, displaying the slide share presentation, illuminated the entire theater stage. Sandra raised her hand. "Ma' Rosa, Kid Kulafu, and Metro Manila, Sir." Tumango-tango ang Proffesor namin sa Film 101. "Great, but remain standing—"Nanlalaki ang mga matang pinutol siya ng kaibigan ko sabay sabing, "Ga—I mean why, Sir?"Napuno ng tawanan ang silid, maging ako ay ganoon rin. "Mumurahin mo pa talaga ako, Miss Park?" pag-iling niya. "Ang tanong ko lang naman ay what are the common denominators of the said films?"Sinipa ako ng katabi at bahagyang ngumiti, alam ko na kung para saan. Kinuha ko ang ballpen at sinulat sa papel ang, 'Realism.'"Realism, Sir!" she answered, full of confidence."Good. And why realism ang similarity ni
CHAPTER FIFTEEN :RecordedAnd the line was cut.Nakita kong pabalik na siya dito sa silid kaya nagmadali akong umupo sa gilid ng mattress at nagkunwaring binasa ang papel. He calmly entered habang titig na titig sa cellphone. "Sino 'yon?" patay-malisya kong linya.Triden didn't respond and continued with whatever he's up to. Until, narinig ko na lang ang maingay na eksenang pinapanood niya sa telepono. With their usual chants and distinctive yellings, my eyes grew wider."Tignan mo 'to," he invited.Agad akong lumapit sa kaniya at pinanood ito. And I was right! May isang clip na parehong nahagip ang tatlo kong kaibigan na nangunguna sa kumpol ng mga kabataan. Even pamilyar din sa akin ang iba pang nakunan. Tinaas ko ang tingin at binasa ang headline ng balita, Activist jailed, connection to NPAs investagated."What the hell. Ano?" I was startled. "Asang presinto? Puntahan na
CHAPTER FOURTEEN :Roses"Hoy, dito na lang!" siko ko kay Triden.He just rolled his eyes on me. "Ang hilig mong manakit! Namumula pa nga ang suntok mo kagabi, oh!" pakita niya sa braso niyang wala namang marka. 'paka OA nito!Pinarada niya ang kotse sa gilid ng mangga kung saan kami nag-usap noon. Kusa kong binuksan ang pinto at bago sinarado, sinabi kong, "Deserve mo naman!" at nagmadaling tumakbo palayo.Nakabungisngis akong pumasok sa palengke. Malapit na mag alas singko kaya dumarami na ang mga tao. I was still a little bit dizzy dahil apat na oras lang ang naging tulog ko. Sa lamesa ni Aleng Maritez, agad kong natanaw ang tatlo nang namimili ng isda."Pasensya na po, medyo na-late ako ngayon," saad ko sa babaeng nagtitimbang ng isda saka ko sinoot ang apron. "Ano po sa 'yo kuya?""Sampong kilo nitong tulingan," turo niya sa harapan ko."Hatid mayaman ka kanina, ah?" asar ng ginang sa tabi ko.Nanlaki ang mata ko, kinakabahan ng konti ba