Chapter 2 หัวใจเต้นแรง

เมื่อออกมาจากบ้านทรงไทยหลังใหญ่ จีน่าปั่นจักรยานมาตามถนนเล็กๆ ที่จวนจะถึงบ้าทรงไทยท้ายไร่อยู่แล้ว ซึ่งข้างทางเต็มไปด้วยต้นชาที่เรียงรายกันเป็นแถวอย่างสวยงาม ไม่ต่างจากไร่ของเธอ แต่ทว่าไร่ชาวายุจะกว้างใหญ่ไพศาลกว่าไร่ของเธอหลายเท่า                                                 

               “ว้าย! กรี้ดดดด!!”                                                                                       

               เพล้ง!!                                                                                                           

               “โอ๊ย! ปิ่นโต หกเกือบหมด แม่นะแม่ทำไมต้องใช้ให้จีเอามาให้เขาด้วย  เป็นแผลเลยเนี่ย เจ็บชะมัด” จีน่าบ่นพึมพำออกมาคนเดียว ก่อนจะรีบคว้าปิ่นโตตั้งขึ้น ซึ่งน้ำแกงไก่ใส่ยอดมะพร้าวอ่อนหกเกือบหมด แต่นั่นไม่เท่ากับที่เธอกำลังเจ็บตัว ทั้งเข่าและข้อศอกได้ถลอกเป็นแผลสดจนมีเลือดซึมออกมา ทำให้คนตัวเล็กถึงกับน้ำตาเล็ดเลยทีเดียว                

               “ไร่ก็ใหญ่โต ทำไมไม่รู้จักทำถนนให้มันดีกว่านี้นะ หน้าตาเจ้าของไร่ก็เถื่อนพออยู่แล้ว ถนนยังเป็นหลุมเป็นบ่ออีก” จีน่าพูดออกมาพร้อมกับทำหน้างอเหมือนคนพาล เมื่อเธอต้องมาเจ็บตัวเพราะมองไม่เห็นหลุมเนื่องจากว่าฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว แสงรำไรจากไฟหน้าจักรยานสาดออกไปยิ่งทำให้เธอมองไม่เห็นหลุมพวกนี้

               หญิงสาวดันตัวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ก่อนคว้าจักรยานขึ้นมาปั่นอีกครั้ง ซึ่งเสียงกรีดของเธอเมื่อสักครู่ ทำให้ปฐพีถึงกับเดินมาที่หน้าต่าง เพื่อส่องดูว่าเป็นเสียงของใคร พอเห็นว่าเป็นจีน่า ปฐพีถึงกับยกยิ้มที่มุมปาก หลังจากที่เขาไม่ได้เจอเธอมาหลายวัน แต่เจอกันทีไรคนทั้งคู่ก็มักจะพูดจากระทบกระทั่งกันเสมอ ต่างคนต่างไม่ยอมกันอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่วิ่งเล่นกันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะนายแพทย์จิรายุจะพาครอบครัวมาพักผ่อนที่ไร่เสมอในช่วงปิดเทอม เพราะอยากให้ปฐพีซึมซับและเรียนรู้งานจากสรวิชไปในตัว                        

               “คุณดิน คุณดินอยู่ไหมคะ” พอปั่นจักรยานมาถึงบ้านทรงไทยหลังเล็กท้ายไร่ จีน่าได้ตะโกนเรียกชื่อเจ้าของไร่ออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงถือวิสาสะเดินขึ้นไปบนบ้าน เพื่อเอาปิ่นโตไปวางไว้ที่โต๊ะอาหาร

               “ทำตัวลึกลับเกิน คิดว่าตัวเองเป็นใคร ต้องมีคนคอยเอาใจ ทำของโปรดมาให้เป็นประจำ ต้องมาลำบากคนอย่างฉันอีก โอ้โฮ! จะเป็นแผลเป็นหรือเปล่าเนี่ย” จีน่าถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อแผลที่หัวเข่ากับข้อศอกเป็นรอยถลอกแดงจนมีเลือดซึมออก                                                                                                      

               หมับ!!                                                                                                           

               “ว้าย! คุณดิน!” จีน่าอุทานออกมาเสียงดัง เธอไม่ได้ตกใจที่เขาโผล่มา แต่ที่หญิงสาวตกใจนั่นเป็นเพราะว่าร่างเล็กของจีน่าถูกเขารั้งให้ไปนั่งลงที่โซฟาไม้ขัดเงาราคาแพง พร้อมกับกล่องพยาบาลในมือของชายหนุ่ม ที่ดูเหมือนกับว่าเขาได้เตรียมการเอาไว้ ก่อนที่เธอจะขึ้นมาบนเรือนด้วยซ้ำ จนจีน่าทำท่าทีสงสัย   

               “คุณดิน นี่คุณคิดจะทำอะไร”                                                                    

               “อยู่นิ่งถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากไปกว่านี้ ม้าดีดกะโหลกอย่างเธอก็สมควรแล้วที่โดนแบบนี้ ทำไมไม่รู้จักระวัง” คำพูดที่ฟังดูประชดประชัน ได้แฝงความห่วงใยเอาไม่น้อย แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราและน้ำเสียงเข้มของเขา เลยทำให้จีน่าคิดว่าปฐพีกำลังพูดจาเหน็บแนมเธอ   

               “ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำ แผลแค่นี้ฉันทำเองได้ เชิญคุณดินไปทานมื้อเย็นให้อร่อยเถอะค่ะ”    

               “ยังมีอะไรเหลือให้ฉันกิน เธอทำปิ่นโตคว่ำลงข้างทางขนาดนั้น”

               “คุณเห็นเหรอ”                                                                                            

               “เสียงร้องของเธอแหลมยังชะนี เป็นผู้หญิงประสาอะไร ร้องยังกับถูกเชือด หรือเรียกร้องความสนใจจากฉัน” ปฐพีพูดพร้อมกับทำแผลให้จีน่าไปด้วย ใบหน้าคมที่อยู่ห่างไม่กี่คืบ แม้หนวดเคราจะบดบังก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาของลดน้อยลงไป เสียงลมหายใจของชายหนุ่ม กำลังส่งผลให้หัวใจของจีน่าเต้นไม่เป็นจังหวะ

               แม้ว่าเขาจะพูดจาแขวะเธอ แต่ความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวก็ทำให้จีน่าตกอยู่ในภวังค์ได้ ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ต้องพยายามหักห้ามใจ จะเปิดเผยให้ชายหนุ่มรู้ไม่ได้ เมื่อเขาและเธอไม่ต่างจากเส้นทางคู่ขนาน แต่บางครั้งมันก็ไม่เสมอไป อยู่ที่ว่าใครจะยอมอ่อนข้อให้กันก่อน ซึ่งสำหรับจีน่าถ้าเขาเปลี่ยนสถานะมาเป็นพี่เขย มันก็ไม่มีทางจะลงเอย เพราะเธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับสามีของพี่สาวเด็ดขาด                                                           

               “ไม่ต้องมายุ่งกับชะนีอย่างฉัน โอ๊ย! นี่คุณตั้งใจจะแกล้งฉันใช่ไหม

คนใจร้าย” จีน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อปฐพีใช้สำลีก้านที่ชุบแอลกอฮอล์เช็ดลงมาที่แผลของเธออย่างไม่ปรานี                                                          

“บอกแล้วไงให้อยู่นิ่งๆ ไม่เชื่อก็ต้องเจอแบบนี้แหละ อย่าสำออยมานี่เดี๋ยวเป่าให้” ครั้งที่สองในชีวิตที่จีน่าเห็นท่าทีของชายหนุ่ม ดูอบอุ่นจนน่าหลงใหล เพราะปกติแล้วเขามักจะทำตัวเย็นชาไม่สนโลก แต่ไหนแต่ไรแล้ว นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ช้องนางหนีไปกับชายอื่น ตามที่เป็นข่าวลือก็อาจจะเป็นได้ ซึ่งมันอาจจะมีมูลความจริง                                                        

“ฉันทำแผลเสร็จแล้ว เชิญกลับไร่ของเธอไปได้แล้ว ฝากขอบคุณแม่ของเธอด้วย ไม่ต้องมองฉันด้วยแววตาซึ้งขาดนั้นก็ได้ เพราะฉันไม่ได้ทำให้เธอฟรีๆ” ปฐพีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลไม่แข็งกร้าว พร้อมกับแววตาที่มีเลศนัย จนทำให้จีน่าถึงกับขนหัวลุก เพราะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงนัยแอบแฝง               

“คุณหมายความว่ายังไง คุณดินต้องการอะไร ก็พูดมาตรงๆ มันมืดแล้วฉันจะรีบกลับ”             

“ฉันอยากให้เธอไปบอกพี่สาว ให้เดียร์น่าหนีไปอย่าคิดมาแต่งงานกับฉัน” น้ำเสียงของปฐพีแฝงไปด้วยร่องรอยของการสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ ทำให้จีน่าถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างหนืดๆ ดวงตาของเขาดูน่าเกรงครามบวกกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ยิ่งทำให้หญิงสาวไม่ค่อยชอบเวลาที่เขาแสดงท่าทีเคร่งขรึมออกมาแบบนี้                        

“ถ้าคุณไม่อยากแต่งงาน ทำไมไม่ปฏิเสธไปละค่ะ พี่สาวของฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง ผู้ใหญ่ก็ต้องเสียหน้า หรือคุณอยากทำให้คุณลุงหมอกับคุณป้าเสียใจ”                                                                                      

“หุบปาก!” น้ำเสียงที่ตะคอกออกมาดัง จนทำให้จีน่าถึงกับตัวสั่นเทา                                                          

“พูดเบาๆ ก็ได้ ทำไมต้องตะคอกด้วย” หญิงสาวพูดออกมา พร้อมกับทำหน้างอ แม้จะรู้สึกหวาดกลัวชายตัวโต แต่จีน่าก็เชื่อว่าเขาคงเป็นสุภาพบุรุษพอ ที่จะไม่ทำร้ายเธอ                                                                      

“ฉันพูดดีด้วยเอาใหญ่เลยนะ ต่อปากต่อคำไม่ลดราวาศอก”                             

“ฮ่ะ! เนี่ยเหรอพูดดีของคุณ ถ้าร้ายจะขนาดไหน” ประโยคท้ายจีน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับพี่สาวของเธอ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็ตาม ชาตินี้ฉันจะไม่ขอแต่งกับใคร บอกพี่สาวของเธอหนีไปซะ” น้ำเสียงของปฐพีฟังดูเคร่งขรึมน่าเกรงขาม แฝงไปด้วยการยืนกรานห้ามโต้แย้งใดๆ ดวงตาของเขาที่มองมายังจีน่าดูลึกลับเสียจนเดาอารมณ์ไม่ออก เมื่อเขากำลังวางอำนาจเพื่อให้เธอยอมทำตาม ในสิ่งที่เขาได้เอื้อนเอ่ยออกไป อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้